به نقل از «ایرنا»

اسماعیل‌پور: انتظار نداشتم از تیم ملی فوتسال خط بخورم / نیم فصل به لیگ ایران برمی‌گردم

تاریخ انتشار: ۲۸ فروردین ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۴۸۱۱۱۵۵

احمد اسماعیل‌پور روز یکشنبه در گفت‌وگو با ایرنا در خصوص خداحافظی‌اش از بازی‌های ملی اظهار داشت: با مشورت خانواده تصمیم گرفتم خداحافظی کنم به نظر من دیگر وقت آن رسیده بود که این کار را انجام دهم. فکر می کنم بهترین فرصت بود تا به جوانانی می‌خواهند که به تیم ملی اضافه شوند، این فرصت را بدهم تا جایشان بازتر شود و کادرفنی تیم ملی هم دستش باز باشد تا هرکاری که می‌خواهد، انجام دهد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 

وی ادامه داد: آرزوی من فقط موفقیت تیم ملی است و از این به بعد دوست دارم به عنوان یک تماشاچی پرچم به دست، موفقیت تیم ملی را ببینم. 

سومین بازیکن برتر جهان در جام جهانی ۲۰۱۶ در مورد دیگر دلایل خود برای خداحافظی بیان کرد: شرایط لیگ چین و شرایط خانوادگی اجازه نمی‌داد آن طور که باید و شاید در اختیار تیم ملی باشم. نزدیک به ۱۳ سال تمام زندگی‌خودم را برای تیم ملی گذاشتم و در تمام اردوها حضور پیدا کردم و به همین دلیل کمی از زندگی شخصی‌ام فاصله گرفته بودم. با این دلایل از بازی‌های ملی خداحافظی کردم و امیدوارم تصمیم درستی گرفته باشم.  

اسماعیل‌پور از سوی وحید شمسایی سرمربی تیم ملی برای دیدارهای مقدماتی جام ملت‌های آسیا دعوت شد اما پس از اینکه کمی دیرتر به محل اردو رسید، کادرفنی او را از لیست اسامی بازیکنان خط زد. او در این مورد گفت: خط خوردن من از تیم ملی دلیل خداحافظی من نبود و فقط کمی این موضوع را به تاخیر انداخت چرا که نمی‌خواستم تیم ملی در آستانه شروع بازی‌هایش به حاشیه برود. 

وی افزود: انتظار نداشتم از اردو خط بخورم اما این تصمیم سرمربی بود و من به آن احترام گذاشتم. از سرمربی انتظار داشتم تا به شکل دیگری درباره این موضوع برخورد کند اما باز هم به تصمیم او احترام می‌گذارم و برای تیم ملی فوتبال کشورم آرزوی موفقیت می‌کنم.

ملی‌پوش سابق فوتسال ایران عنوان کرد: آرزوی قلبی من این است که تیم ملی موفق باشد و حالا این فرصت را غنیمت می‌شمارم و حرفم را می‌زنم. انتظار برخورد بهتری از سوی کادرفنی تیم داشتم چرا که در این همه سال من هیچ گونه بی نظمی در تیم ملی نداشتم و همه گواه این موضوع هستند. هیچ مربی نیست که بگوید من بی‌نظم هستم. انتظار برخورد بهتری داشتم اما در حال حاضر فقط برای تیم ملی آرزوی موفقیت دارم.   

اسماعیل‌پور در مورد اهداف بعدی خود عنوان کرد: فوتبال باشگاهی را دنبال می‌کنم و فقط از بازی‌های ملی خداحافظی کردم. سعی می‌کنم با قدرت به تمرینات ادامه دهم و بهتر از قبل برای تیم باشگاهی خودم بازی کنم. فعلا هدف بازی کردن است تا ببینیم در آینده چه اتفاقی خواهد افتاد. 

وی در مورد احتمال بازگشت خود به لیگ برتر فوتسال ایران اظهار داشت: تا آخر سال میلادی و با توجه به برنامه لیگ چین، قرارداد دارم و در اینجا می مانم اما احتمال اینکه نیم فصل به لیگ ایران برگردم زیاد است و این موضوع حقیقت دارد. 

برچسب‌ها تیم ملی فوتسال ایران فوتسال وحید شمسایی

منبع: ایرنا

کلیدواژه: تیم ملی فوتسال ایران فوتسال وحید شمسایی تیم ملی فوتسال ایران فوتسال وحید شمسایی اسماعیل پور برای تیم تیم ملی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۸۱۱۱۵۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

با خداحافظی باجو، 19 سال است که یکشنبه نداریم!

به گزارش "ورزش سه"، در آخرین یکشنبه ماه آوریل ۲۰۰۴ روبرتو باجو آخرین بازی خود را در بازی میلان-برشا در پایان فصل انجام داد و سلام سن سیرو به او پاها و قلب‌ها را به لرزه درآورد.

سال‌هاست که از سخنان چزاره کرمونینی می‌گذرد و کلمات خوشبخت‌ترین بخش این جهان هستند که این‌چنین به توصیف باجو استخدام شده‌اند: از آنجایی که دیگر یکشنبه‌ها باجو فوتبال بازی نمی‌کند، دیگر یکشنبه نداریم. او مردی است که به عقیده بسیاری بهترین بازیکن ایتالیایی تمام دوران است.

28 آوریل ۲۰۰۴ پایان دورانی برای فوتبال ایتالیا بود. قهرمانی جاودانه که مرد اول رویاهای مردم سرزمین خدایان بود. از شب‌های جادویی ایتالیایی ۹۰ تا صبح تلخ ایالات متحده آمریکا در سال ۹۴، احساساتی که در سر یک ملت نقش بسته بود و همه یک جمله را فریاد می‌زدند، خدایا همه ما را بیامرز به جز یک نفر، باجو!

تمام آرزوهای مردم در یک شب تغییر کرد. سن سیرو به احترام باجو ایستاد. ادای احترام به کسی که در ۴۸۸ بازی، ۲۱۸ گل به ثمر رساند.  

در هشتاد و چهارمین دقیقه از بازی بهترین شماره ده تاریخ لاجوردی پوشان، در آغوش مالدینی ایستاد و پائولو نماینده تمام فوتبالدوستان جهان بود.  

از ویچنزا تا برشا، فیورنتینا، یوونتوس، میلان، بولونیا و اینتر تمامی تیم‌هایی بودند که باجو پیراهنشان را به تن کرده بود تا یک کشور متحد شود. زیرا این نماینده الهی متعلق به همه کسانی بود که حداقل یک‌بار برای پیراهن آبی فریاد زده بودند.

باجو پس از پایان بازی گفت: وقتی زمین را ترک کردم، با خودم گفتم، روبرتو تمام شد، اکنون واقعا تمام شده است. چیزی که مرا برای آخرین‌بار شگفت‌زده کرد این بود که آخرین بازی زندگی‌ام مالدینی به سمتم آمد و من را آغوش گرفت. با تماشاگران خداحافظی کردم، تمام سن سیرو ایستاده بود و دیدم همه به مانند من گریه می‌کنند.  

پسر طلایی کالچو باید در خانهٔ میلان، همان تیمی که فصل ۹۶ با آن اسکودتو را فتح کرده بود، فوتبال را کنار می‌گذاشت. ستارهٔ برشا در جشن قهرمانی میلان بیگانه و تنها نبود. روبرتو باجو در تمام ورزشگاه‌های کشور ایتالیا دوست داشتنی است. پدیدهٔ دههٔ نود فوتبال ایتالیا پس از پایان بیست سال دوران حرفه‌ایش در سن سیرو گفت: «لحظه‌ای بی‌نظیر و سرشار از احساس بود. از میلانی‌ها به سبب تشویق‌هایشان قدردانی می‌کنم، این آخرین دیدار من بود.» 

برشا در این بازی با نتیجهٔ چهار بر دو قربانی جشن قهرمانی میلان شد و باجو در این باره گفت: «می‌دانم کسانی هستند که علاقه‌ای به من ندارند اما عشق این همه هوادار کمک کرد تا با این شرایط کنار بیایم. فکر می‌کنم هیچ راهی بهتر از این برای خداحافظی از جهان فوتبال وجود نداشت. » 

در سن ۱۸ سالگی عمل جراحی سختی بر روی پای روبرتو باجو انجام شد. این عمل حرفه ستاره برشا را تحت تاثیر قرار داد اما باجو در برابر این آسیب‌دیدگی هیچوقت به زانو درنیامد و ادامه داد. او در آخرین لحظه خطاب به زانوهایش گفت: من با این زانوها همواره رابطهٔ دوگانه‌ای میان عشق و نفرت داشتم. این پاها لذت فراوانی به من چشاندند، اما با سپری شدن زمان دردهایشان بیشتر شد و شیوهٔ دویدنم را خراب کردند. چند تاسف بزرگ در دوران حرفه‌ای‌ام همیشه آزار دهنده بودند. ضربهٔ پنالتی در دیدار جام جهانی ۱۹۹۴ یکی از آنها است. اما هنگامی که به گذشته بازمی‌گردم می‌بینم که پس از بیست سال، این بازنشستگی را با لذت فراوانی جشن می‌گیرم، این پیروزی بزرگ برای روبرتو باجو است. 

توپ طلای ۹۳، گل اول ایتالیا، اسلالوم ایتالیا ۹۰، جادوی آمریکا و اشک‌های پاسادنا، خاطراتی بود که به‌مانند تیزر یک فیلم ایتالیایی در ذهن هواداران مرور می‌شد و باجو آرام آرام به سمت تونل سن سیرو قدم برمی‌داشت.  

همه ایستادند تا با صدای بلند، برای آخرین‌بار نام یکی از ده‌های برتر تمام دوران این ورزش را فریاد بزنند. اکنون واقع‌نگر باشید. 19 سال است که دیگر یکشنبه نیست!