نگاهی به فیلمی از سینمای فلسطین / «این باید بهشت باشد»؛ نامه‌ای عاشقانه از یک چاپلین امروزی
تاریخ انتشار: ۳۰ فروردین ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۴۸۲۴۲۵۸
ایلیا سلیمان، پس از ساخت سه‌گانه سینمایی تحسین‌شده‌اش با فیلم «این باید بهشت باشد» به عنوان نماینده فلسطین به آکادمی اسکار معرفی شد و بار دیگر به مرور مفاهیم مورد توجه خود پرداخت.
به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، ایلیا سلیمان کارگردان صاحب‌نام فلسطینی کارش را با «وقایع نگاری ناپدید شدن» در سال ۱۹۹۶ آغاز کرد و با «مداخله الهی» در سال ۲۰۰۲ فیلمسازی را ادامه داد و ۲۰۰۹ سومین فیلم از سه‌گانه‌اش را با «زمانی که باقی می‌ماند» به انجام رساند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
پس از «مداخله الهی» که نگاهی کمدی-تراژیک و مدرن به زندگی در سرزمین‌های اشغالی دارد و در جشنواره کن سال ۲۰۰۲ جایزه هیات داوران را کسب کرد، «زمانی که باقی می‌ماند» بار دیگر به بررسی هویت ملت فلسطین پرداخت.
این کارگردان فلسطینی سال ۲۰۱۹ با فیلم «این باید بهشت باشد» بازگشت و به بخش مسابقه هفتاد و دومین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم کن راه یافت و در نهایت تقدیر ویژه هیات داوران را از آن خود کرد. وی در این فیلم با الهام از زندگی مردمان سرزمین مادری‌اش بیشتر از همیشه بر هویت و ملیت تکیه کرده است.
داستان «این باید بهشت باشد» درباره مردی فلسطینی با بازی خود ایلیا سلیمان است که برای کار سینما سرزمینش در ناصره را ترک می‌کند و در همین حال مشغول نظاره شهر‌های بزرگ امروز است. وی که ناصره و درخت‌های لیموی مشهورش را ترک می‌کند، در طول سفر با این فکر کلنجار می‌رود که حتماً بهشت باید جای دیگری باشد، جایی در غرب مثلاً...
قهرمان داستان به پاریس می‌رود، با چشمان حیرت‌زده شهر را می‌نگرد، اما پاریس را شهری می‌بیند با کنترل‌های امنیتی وسواس‌گونه. شهری که برخلاف تصور او به هر جایش سر بزنی مأموران پلیس را می‌بینی. پس از آن به شهر‌های دیگر می‌رود، به نیویورک. اما چیزی در همه این مکان‌ها هست که او را به یاد سرزمینش می‌اندازد.
«این باید بهشت باشد» که با زبانی کمدی، تلخی‌های درگیری‌های ذهنی انسان مهاجر را تصویر می‌کند به عنوان نماینده فلسطین در اسکار نود و دوم نیز معرفی شد و امتیاز ۹۶ درصدی را از ۴۹ نقدی که بر آن نوشته شده در سایت راتن تومیتوز به دست آورد و جایزه ۴ هزار یورویی جشنواره بین‌المللی فیلم بروکسل در سال ۲۰۱۹ را کسب کرد.
هیات داوران جشنواره کن با دادن جایزه فیپرشی از این فیلم به عنوان فیلمی یاد کردند که به شیوه‌ای ظریف، با طنزی قوی، داستانی فراتر از سیاست، مذهب، مقامات و تفاوت‌های فرهنگی را تصویر کرده است؛ گرچه این تفاوت‌ها با نگاهی تیزبینانه به پوچی‌هایی که از ورای ریاکاری می‌گذرد نگاه دارد و با فیلمبرداری‌های عالی و اغلب غافلگیرکننده ارایه می‌شوند.
این فیلم که با همکاری کمپانی‌های فیلمسازی فرانسه-آلمان-کانادا و ترکیه ساخته شده باز هم به همان مشاهدات دقیق و رفتار متناقض انسانی می‌پردازد که با سه‌گانه سلیمان هم نمود داشت و وی را به شهرت رساند. وی این بار تمرکز خود را بر کل جهانی دارد که به نوعی خود فلسطین است.
هالیوود ریپورتر در نقد فیلم می‌نویسد: وی در ناصره زادگاهش فیلمبرداری را شروع کرده و بعد در پاریسی غریب و متروکه و در نهایت در نیویورک و مونترال به داستان‌های غم‌انگیزی از وقایعی معمولی و برخورد‌های تصادفی می‌رسد. وی بدون اینکه کلمه‌ای در فیلم صحبت کند مشغول نظاره است؛ نظاره‌گری کنایه‌آمیز از کمدی انسانی در دنیایی که پر از تنش و پارانویاست. وی در این فیلم در حالی که همچنان در جست‌وجوی معنای هویت و وطن است، تنها چیزی که می‌خواهد جایی آرام است که بتواند آنجا خودش باشد و فیلم بسازد.
شاید بتوان این فیلم را نامه‌ای عاشقانه از یک چاپلین امروزی خواند. وی یادآوری می‌کند زمانی فلسطین بود که مردم آن توسط پلیس مورد آزار و اذیت بودند و تحقیر شدند و تحت نظر بودند و حالا همه دنیا با یک پلیس غول‌پیکر اداره می‌شود و شبکه‌ای وسیع از ایست‌های بازرسی و شهروندان مسلحی دیده می‌شوند که به طرز مشکوکی به یکدیگر چشم دوخته‌اند.
در ناصره محبوب سلیمان آدم‌های مسلح به چوب بیسبال و پلیس در خیابان‌ها پرسه می‌زنند و در پاریس سه افسر پلیس ماشینی پارک شده را وراسی می‌کنند و روز بعد تانک‌ها با شدت از کنار بانک دو فرانس عبور می‌کنند و رژه نظامی بدون تماشاگر برگزار می‌شود.
وی که برای ملاقات با یک تهیه‌کننده فیلم این سفر را شروع کرده در نهایت از مدیر هنری شرکت فیلمسازی فرانسوی که گائل گارسیا دوست مکزیکی‌اش معرفی کرده، می‌شنود سناریوی «باید بهشت باشد» چندان فلسطینی نیست و هر جا می‌توان آن را ساخت.
کارگردان سوار هواپیمای دیگری می‌شود و در شهر بعدی ۶ پلیس مسلح را می‌بیند که دختری جوان را تعقیب می‌کنند که لباسی با طرح پرچم فلسطین بر تن دارد.
صحنه پایانی با تصویری از حضور در یک کافه در ناصره شروع می‌شود که سلیمان در سکوت به تماشای جوانانی نشسته که در حال گوش کردن به آهنگی فلسطینی هستند.
فیلمساز در قالب این سکانس‌ها یادآوری می‌کند که وطن وطن است و آواز دهل شنیدن از دور خوش است.
منبع: خبرگزاری دانشجو
کلیدواژه: سینمای جهان سینمای فلسطین سینما و تئاتر باید بهشت
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت snn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری دانشجو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۸۲۴۲۵۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
نامه غریب‌آبادی به کمیسر عالی حقوق بشر برای سرکوب خشونت‌آمیز جنبش‌های دانشجویی حامی فلسطین
دبیر ستاد حقوق بشر در نامه‌ای به کمیسر عالی حقوق بشر، از سرکوب خشونت‌آمیز تجمعات مسالمت‌آمیز دانشجویی در آمریکا به شدت انتقاد کرد.
به گزارش خبرگزاری ایمنا و به نقل از میزان، کاظم غریب‌آبادی در نامه‌ای به ولکر تورک، کمیسرعالی حقوق بشر سازمان ملل، نوشت:
«همانطور که مطلع هستید اندیشمندان، نخبگان، اساتید و دانشجویان در سراسر دانشگاه‌های آمریکا که از حمایت‌های کورکورانه زمام‌داران کاخ سفید از رژیم صهیونیستی به ستوه آمده‌اند، شخصاً به صحنه آمده و با برپایی تجمعات گسترده و به مسالمت‌آمیزترین شکل ممکن به جنایت علیه بشریت، نسل‌کشی و نقض‌های جدی و فاحش حقوق بشر در غزه و حمایت‌های همه‌جانبه دولت‌مردانشان از این جنایت‌ها، اعتراض می‌کنند.
امواج بلند اعتراض‌های دانشجویی که از دانشگاه کلمبیا در شهر نیویورک آغاز شد و به سرعت دیگر دانشگاه‌های این کشور از جمله ییل، نیویورک، هاروارد، تگزاس، کالیفرنیای جنوبی و … را در برگرفته است، به دیگر کشورهای غربی از جمله انگلیس، فرانسه، آلمان، کانادا، استرالیا و… نیز رسیده و اینک شعارهای اعتراضی «نه به نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت در غزه»، «فلسطین آزاد»، «آتش‌بس فوری»، «نه به تسلیح، حمایت و همراهی با رژیم صهیونیستی در کشتار مردم بی‌گناه غزه» از نیویورک تا پاریس، از لندن تا برلین و از ملبورن تا اتاوا طنین‌انداز شده و به گوش می‌رسد.
اساتید و دانشجویان معترض در آمریکا، خواسته‌های مشخص و صریحی را مبنی بر «برقراری آتش‌بس دائمی در غزه»، «قطع کمک نظامی آمریکا به رژیم اسرائیل»، «پایان همکاری تحقیقاتی دانشگاه‌ها با تامین‌کنندگان سلاح به رژیم صهیونیستی و دیگر شرکت‌هایی که از جنگ سود می‌برند»، و «عفو دانشجویان و اعضای هیئت علمی که به دلیل اعتراض به حمایت‌ها از رژیم اسرائیل، تنبیه یا اخراج شده‌اند» مطرح کرده و به مدنی‌ترین شکل ممکن با برپایی تجمعات مسالمت‌آمیز در محیط دانشگاه‌ها، خواستار پاسخ‌گویی و مسئولیت‌پذیری و شنیده شدن خواسته‌هایشان از سوی رؤسای دانشگاه‌ها و مقامات دولت آمریکا شده‌اند.
متأسفانه، دولت آمریکا که از زمان شروع تهاجم کور و همه‌جانبه رژیم صهیونیستی به غزه در کنار این رژیم ایستاده و ضمن حمایت‌های نظامی و اطلاعاتی همه‌جانبه، از ظرفیت‌های سیاسی و مالی و رسانه‌ای خود برای سرپوش نهادن بر جنایت‌های رژیم صهیونیستی در غزه و به بن‌بست کشاندن ابتکارات و تلاش‌های بین‌المللی برای دستیابی به آتش‌بس فوری استفاده کرده است، به جای شنیدن نصایح و ندای اعتراض اساتید و دانشجویان، به شدیدترین وجه ممکن با این اعتراض‌های مسالمت‌آمیز برخورد کرده و با توسل به زور افراطی سعی در سرکوب جنبش‌های اعتراضی دانشجویان داشته است؛ پاسخی که توسط دیگر دولت‌های غربی حامی رژیم صهیونیستی از جمله فرانسه و انگلیس و آلمان نیز اتخاذ شده و به‌وضوح، مبین دروغین و متزورانه بودن ادعاهای کشورهای غربی در زمینه آزادی بیان و حقوق بشر است.
بدون شک، سرکوب خشونت‌آمیز جنبش‌های دانشجویی در آمریکا و دیگر دولت‌های غربی در امتداد سیاست حمایت علنی آنان از کشتارها و جنایت‌های جنگی رژیم صهیونیستی قرار داشته و موجب تشویق این رژیم به ادامه جنگ‌افروزی، نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت در سرزمین‌های اشغالی خواهد شد.
تلاش برای سرکوب و خفه کردن صدای اساتید و دانشجویان معترض و ارعاب آنان از حمله از طریق بازداشت خودسرانه، اخراج و محرومیت از کار و تحصیل و امنیتی کردن فضای دانشگاه‌ها، در تضاد آشکار با تعهدات این کشورها در تضمین آزادی بیان، آزادی اجتماعات مسالمت‌آمیز، منع بازداشت خودسرانه و تضمین حق بر آموزش و … تحت معاهدات و کنوانسیون‌های بین‌المللی به‌ویژه میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی قرار دارد.
بدیهی است در شرایطی که اعتراض‌های دانشجویی موجی از خوشحالی و امید نسبت به آینده حقوق بشر و روحیه عدالت‌جویی جوانان و دانشجویان در آمریکا و کشورهای غربی را ایجاد کرده و اهرم فشاری برای جلوگیری از کشتار بی‌رحمانه رژیم صهیونیستی در نوار غزه محسوب می‌شود، سکوت و انفعال سازوکارها و نهادهای حقوق بشری ضمن اینکه به ترغیب رژیم‌های ناقض حقوق بشر غربی به‌ویژه آمریکا در سرکوب بیشتر جنبش‌های دانشجویی منجر می‌شود، رژیم صهیونیستی را برای ادامه نسل‌کشی، جنایت علیه بشریت، جنایت جنگی و نقض فاحش و جدی حقوق بشر در غزه گستاخ‌تر خواهد کرد.
در این چارچوب، ستاد حقوق بشر جمهوری اسلامی ایران ضمن حمایت کامل از جنبش‌های اعتراضی دانشجویی در آمریکا و دیگر کشورهای غربی، از جنابعالی به‌عنوان عالی‌ترین مقام حقوق بشری سازمان ملل انتظار دارد تا به‌صورت حرفه‌ای و غیرگزینشی به وظایف خود عمل کرده و ضمن محکوم کردن و ابراز انزجار از سرکوب اعتراض‌های مسالمت‌آمیز جنبش‌های دانشجویی در آمریکا، به‌صورت همدلانه و جدی اهداف این جنبش‌های اعتراضی مبنی بر «پیگیری فوری آتش‌بس در غزه و پایان دادن به نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت در غزه» و «پیگیری مسئولیت عاملان و حامیان غربی این جنایت‌ها» را در دستور کار قرار داده و ترتیبات و سازوکارهای بین‌المللی حقوق بشری را در راستای دستیابی به این اهداف هدایت، ترغیب و تشویق کنید؛ افکار عمومی منتظر واکنش مناسب و اقدام‌های فوری شما است.»
کد خبر 748667
اعلام محدودیت های ترافیکی پایان هفته در جاده های شمالی کشور