به نقل از «فارس»

هنرنمایی زن عراقی در خیابان‌های بغداد + تصاویر

تاریخ انتشار: ۱۵ اردیبهشت ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۴۹۳۴۵۶۴

به گزارش خبرنگار تجسمی خبرگزاری فارس، با حمایت شهردار بغداد، ۱۵ نقاشی دیواری در خیابان‌ها و ساختمان‌های شهر خلق شده‌اند که یاد شخصیت‌هایی از دنیای معماری، شعر، اندیشه و نقاشی را گرامی می‌دارند. این آثار توسط «وجدان الماجد» هنرمند ۴۹ ساله عراقی  خلق شده‌اند.

او در این دیوارنگاره‌ها شخصیت‌های برجسته فرهنگ و هنر عراق و برخی چهره‌های جهانی نظیر «مادر ترزا» و «ماکس وبر» را ترسیم کرده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در میان عراقی‌ها هم پرتره‌های «جواد سلیم» بنیانگذار هنر مدرن عراق و مجسمه‌ساز نامدار، «زها حدید» معمار فقید و سرشناس عراقی-بریتانیایی، «محمدمهدی جواهری» شاعر، «علی الوردی» مورخ و جامعه‌شناس به چشم می‌خورد.

 

روزنامه شرق‌الاوسط نقاشی دیواری زها حدید را اینگونه توصیف کرده است: زها حدید ۹۵۰ پروژه را در ۴۴ کشور اجرا کرده است. در دیوارنگاره او که در تقاطع روبروی پل صرافیه قرار دارد، به نظر می رسد که مشتاقانه منتظر باغی است که با گیاهان و گل‌ها مبله شده و اطراف آن را سنگ سفیدی احاطه کرده است. این ابتکار از سوی شهرداری پایتخت با مشارکت وجدان الماجد، استاد دانشکده هنرهای زیبا در دانشگاه بغداد انجام شد.

 

ماجد درباره نقاشی‌هایش به خبرگزاری فرانسه گفته است: ما به مکان‌های مهجور، شادی می‌بخشیم. گاهی ماموران شهرداری او را همراهی می‌کنند تا در محلش مستقر شود. او می‌گوید: «گاهی تا پاسی از شب می‌مانم، گاهی تا نیمه شب یا حتی ساعت ۲ بامداد. خیابان در این زمان برای یک زن، نگران‌کننده است.» گاهی بعضی اوقات از رهگذران طعنه می‌شوند، چون به گفته خودش آنها عادت ندارند که یک زن نقاشی کند.

یکی از نقاشی‌های او تصویر مظفر النواب ملقب به «شاعر انقلابی» است که سال‌ها به جرم نوشتن علیه رژیم‌ بعثی در زندان‌های عراق محبوس بود و امروز جایگاهی ویژه نزد بسیاری از عراقی‌ها دارد.

وجدان الماجد در حال تکمیل نقاشی «مظفر النواب» شاعر عراقی
یورونیوز نقاشی‌های الماجد را چنین توصیف می‌کند: وجدان قلم‌موی خود را بر روی این دیوارها با ظرافت و آرامش می‌کشد و نقاط عطف و ویژگی‌هایی درخشان ایجاد می‌کند. این هنرمند عراقی موفق شده است در شهر ۹ میلیون نفری بغداد که توسط ساختمان‌های بلند بتنی احاظه شده است، بسیاری از محدودیت‌ها را بشکند و جان تازه‌ای به خیابان‌های آن ببخشد.

 

* چشم‌انداز یکپارچه برای رنسانس بغداد

علاء معن، شهردار بغداد به ایندیپندنت گفته است که این پروژه بخشی از یک چشم‌انداز یکپارچه برای رنسانس بغداد است و آرزو دارد که شامل توسعه زیرساخت‌های فرسوده در شهر شود. او معتقد است که نقاشی‌های دیواری با هدف «ایجاد زیبایی در شهر با انتقال هنر به خیابان و حذف رنگ خاکستری از خیابان» انجام می‌شود.

به گفته شهردار بغداد، این شهر روزی ۱۰۰۰۰ تن زباله تولید می‌کند و همچنان به پروژه‌های زیربنایی بزرگی نیاز دارد که به دلیل فساد، سوء مدیریت منابع عمومی و بروکراسی در عراق با مشکل مواجه شده است. او ادامه داده: شهر همیشه اولین قربانی است، هر مشکلی در کشور مستقیماً در صحنه شهر ظاهر می‌شود، وقتی بیکاری است، دستفروشان را می‌بینید، وقتی مشکل مسکن در شهر وجود دارد، زاغه‌نشین‌‌ها را می‌بینید.

 

 

در بیانیه شهرداری بغداد آمده است: زنان در ساختن آینده و زندگی، شریک هستند و ما نیز با افتخار از مواضع قهرمانانه زنان عراقی یاد می‌کنیم، مواضعی که نمونه‌های بیشتری از نقش بزرگی که زنان می‌توانند ایفا کنند؛ چه در دفاع از زندگی، چه در کار، یا مکمل فعالیت‌های انسانی، یا در زمینه‌های هنری، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی.

 

الماجد در محله مشهور صدریه، تابلوی فروشندگان هندوانه، اثر «حافظ الدروبی» را بازآفریینی کرده است

 

انتهای پیام/

منبع: فارس

کلیدواژه: نقاشی دیواری بغداد زها حدید

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۹۳۴۵۶۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

رازهای نقاشی مرگ سقراط

افلاطون در رساله فایدون واپسین لحظات زندگی سقراط فیلسوف بزرگ یونان باستان را چنین روایت می‌کند: پس از خطابه دفاعیه علیه محکمه‌ای که خواستار مجازات مرگ برای او شده بود به شاگردانش می‌گوید: نگران من نباشید، شما فقط جسم من‌را در خاک خواهید گذاشت. سپس در میان اشک و غوغای یاران و حتی اندوه زندانبان جام شوکران را از شاگردش کریتو گرفته و می‌نوشد. مایع زهرآگین به‌سرعت بدنش را سست کرده، چشمانش بی‌حرکت مانده و او مرگ را پذیرا می‌شود، تا درسی برای زندگی دیگران باشد.

به گزارش ایرنا، پرسش‌های سیاسی و فلسفی سقراط شهروندان آتن را به تردید در حقیقت خدایان پانتئون و اصالت ارزش‌ها در اخلاق یونانیان فرامی‌خواند. او بخاطر این پنداشت‌ها به ناباوری نسبت به خدایان و فاسد کردن جوانان متهم شد که مجازاتش مرگ بود؛ مطابق رسم زمانه با نوشیدن جام‌زهر. سقراط بی‌مناقشه حکم قضات را پذیرفت و حتی شاگردانی را که وی را به نوشتن تقاضای عفو و یا فرار از آتن تشویق می‌کردند، به‌شدت سرزنش کرد. صحنه واپسین دم حیات او تا لحظه نوشیدن جام شوکران، بار‌ها توسط هنرمندان مختلف به تصویر کشیده شده که یادمانی‌ترین آن‌ها اثر چشمگیر نقاش نئوکلاسیک فرانسوی ژاک لوئی داوید است باعنوان مرگ سقراط (La Mort de Socrate) که حالا در موزه متروپلیتن نیویورک نگهداری می‌شود.

داوید این نقاشی ۱۳۰ در ۱۹۶ سانتی‌متری را بدون التزام دقیق به روایت افلاطون و برمبنای نگاهی ستایش‌آمیز به سقراط برای پذیرش شجاعانه مرگ خلق کرد تا تصویری حماسی از عزت و کرامت باشد. در مرکز صحنه سقراط با ردای سفید و در هیبتی قهرمانانه روی تخت نشسته با قامتی استوار دست راستش را برای گرفتن جام سرخ شوکران دراز کرده است. او با دست چپ به بالا اشاره می‌کند؛ به آسمان و جهان پس از مرگ. بدین‌سان در آخرین دقایق عمر نیز از موعظه و خطابه باز نمی‌ایستد؛ ترجیح می‌دهد بمیرد، اما از باور‌ها و تعالیم خود دست نکشد. این آخرین درس اوست برای شاگردانی که پیرامون وی در اندوه و اضطراب بسر می‌برند.

افلاطون، شاخص‌ترین آنها، غم‌زده و سر در گریبان، جلوی تخت نشسته و پشت‌به صحنه وقوع تراژدی را انتظار می‌کشد. مرد جوانی که فنجان شوکران را بسوی سقراط گرفته، از شدت تأثر روی برگردانده تا شاهد نوشیدن زهر توسط فیلسوف نباشد. مرد دیگری دست روی زانوی او گذاشته تا شاید وی را از این‌کار منصرف سازد. دیگرانی که تاب دیدن صحنه را ندارند، در عمق دالانی درحال دور شدن هستند. مضمون اصلی صحنه‌پردازی، تمجید از رویکرد فیلسوف به مرگ است و ابراز همبستگی با او که مرگ را نه پایان هستی، بلکه سویه دیگری از زندگی می‌پندارد.

ژاک لوئی داوید نقاش برتر زمانه خویش بود و در آثار تماشایی‌اش روایت‌های تاریخی را با فلسفه روشنگری در می‌آمیخت تا متفکرانه‌ترین نمونه‌های نقاشی آکادمیک را پدید آورد. زبان تصویری او فاخر متناسب با علائق طبقه اشراف فرانسه بود، لیکن برای قاطبه مردم نیز قابل فهم و عمیقاً الهام‌بخش بود. شاگردان وی، بعد‌ها از سبک کلاسیک و روایت‌های سخت و محکم آن فاصله گرفته به سوی امواج پرشور هنر رمانتیک رفتند. آثار او طلایه‌دار تمدن مدرن بودند، آکنده از بشارت‌های اخلاقی و روح انقلابی. در فرانسه او نقاش محبوب سه رژیم پیاپی بود؛ ابتدا در دربار لوئی شانزدهم سپس در عصر انقلاب و نهایتاً در دوره امپراطوری ناپلئون بناپارت. هر سه رژیم از آثار تاثیرگزار وی برای تبلیغ مشروعیت و اقتدار خویش بهره می‌گرفتند، اما در نهایت به اتهام خیانت به زندان انداخته شد.

نقاشی مرگ سقراط دو سال قبل از انقلاب کبیر فرانسه خلق شد و القاگر حس مقاومت در برابر بی‌عدالتی، پیام‌آور روشنگری و فداکاری قهرمانانه بود. داوید در روند انقلاب فعالانه شرکت داشت و تصاویری از نماد‌های شجاعت و ایثار خلق کرد. او سال‌های پایانی عمرش را در بیماری و تبعید گذراند. وساطت‌ها برای بازگشت او به فرانسه به‌ثمر ننشست تا این‌که در ۱۸۲۵ در بروکسل از دنیا رفت. در ۲۰۰‌مین سالگرد انقلاب (۱۹۸۹) دولت فرانسه تلاش کرد بقایای داوید را به کشورش بازگرداند، اما دولت بلژیک با این استدلال که قبر او بنایی تاریخی است، از این‌کار امتناع ورزید.