کودکان افغانستانی مضطرب‌تر شده‌اند
تاریخ انتشار: ۱۷ اردیبهشت ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۴۹۴۶۱۴۳
«وقتی به بچه‌ها نقاشی با موضوع آزاد می‌دهیم، آنها شعله‌های آتش و تانک می‌کشند، پناهگاه نقاشی می‌کنند، آدم‌های در حال فرار را می‌کشند. حتی مادرانشان می‌گویند که آنها اغلب شب‌ها، کابوس می‌بینند و این موضوع روی میزان تمرکزشان در درس‌ها هم تأثیر می‌گذارد.»
به گزارش ایران اکونومیست، روزنامه همشهری نوشت: «سمیه امیری، ۳۷ساله، از سال ۹۰ برای کودکان کار و مهاجر معلمی کرده و از مدت‌ها قبل به دلیل کرونا، بیشتر کلاس‌ها را به صورت مجازی برگزار کرده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
او می‌گوید: «مشاهدات ما نشان می‌دهد خانواده کودکان مهاجر فقیرتر شده‌اند. ما نشانه‌های این فقر را در سوءتغذیه این کودکان می‌بینیم. آنها مشکل معیشت دارند و میزان فقر، تعداد ساعت‌های حضور در کلاس‌شان را مشخص می‌کند.»
اغلب شاگردانش ساکنان محله‌های گمرک، راه‌آهن و خیابان وحدت اسلامی‌اند. سمیه حالا بیشتر از قبل متوجه تغییرات روحی بسیاری از این کودکان شده است.
او می‌گوید پس از اتفاقات اخیر در افغانستان بسیاری از این کودکان، مضطرب و نگران شده‌اند. آنها اقوامی در افغانستان دارند که نگران سرنوشت‌شان هستند. این تغییر را در نوشته‌ها و نقاشی‌هایشان می‌بینند: «وقتی به بچه‌ها نقاشی با موضوع آزاد می‌دهیم، آنها شعله‌های آتش و تانک می‌کشند، پناهگاه نقاشی می‌کنند، آدم‌های در حال فرار را می‌کشند. حتی مادرانشان می‌گویند که آنها اغلب شب‌ها، کابوس می‌بینند و این موضوع روی میزان تمرکزشان در درس‌ها هم تأثیر می‌گذارد.»
حالا همین شرایط معلمان را هم درگیر کرده، آنها ناخودآگاه وارد زندگی شخصی این کودکان می‌شوند، بر خلاف معلمان مدارس رسمی که تنها چند ساعت با این کودکان در ارتباط هستند. معلمان کودکان کار و مهاجر، به طور مستقیم با روحیات این کودکان ارتباط دارند. باید به آنها کنترل خشم و شناسایی احساسات را یاد بدهند: «گاهی برخی کودکان با چاقو و زنجیر به کلاس می‌آیند، چون در محله‌هایی زندگی می‌کنند که خفت‌گیری و درگیری زیاد است. ما باید بتوانیم طوری با آنها رفتار کنیم که آنها از این وسایل استفاده نکنند. تعدادی از این کودکان درگیر پرونده‌های خلاف هستند، پسران این خانواده‌ها خیلی زود وارد جهان بزرگسالی می‌شوند و خشونت زیادی را تجربه می‌کنند.»
منبع: خبرگزاری ایسنا برچسب ها: مهاجران افغان
منبع: ایران اکونومیست
کلیدواژه: مهاجران افغان
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۹۴۶۱۴۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
رازهای نقاشی مرگ سقراط
افلاطون در رساله فایدون واپسین لحظات زندگی سقراط فیلسوف بزرگ یونان باستان را چنین روایت می‌کند: پس از خطابه دفاعیه علیه محکمه‌ای که خواستار مجازات مرگ برای او شده بود به شاگردانش می‌گوید: نگران من نباشید، شما فقط جسم من‌را در خاک خواهید گذاشت. سپس در میان اشک و غوغای یاران و حتی اندوه زندانبان جام شوکران را از شاگردش کریتو گرفته و می‌نوشد. مایع زهرآگین به‌سرعت بدنش را سست کرده، چشمانش بی‌حرکت مانده و او مرگ را پذیرا می‌شود، تا درسی برای زندگی دیگران باشد.
به گزارش ایرنا، پرسش‌های سیاسی و فلسفی سقراط شهروندان آتن را به تردید در حقیقت خدایان پانتئون و اصالت ارزش‌ها در اخلاق یونانیان فرامی‌خواند. او بخاطر این پنداشت‌ها به ناباوری نسبت به خدایان و فاسد کردن جوانان متهم شد که مجازاتش مرگ بود؛ مطابق رسم زمانه با نوشیدن جام‌زهر. سقراط بی‌مناقشه حکم قضات را پذیرفت و حتی شاگردانی را که وی را به نوشتن تقاضای عفو و یا فرار از آتن تشویق می‌کردند، به‌شدت سرزنش کرد. صحنه واپسین دم حیات او تا لحظه نوشیدن جام شوکران، بار‌ها توسط هنرمندان مختلف به تصویر کشیده شده که یادمانی‌ترین آنها اثر چشمگیر نقاش نئوکلاسیک فرانسوی ژاک لوئی داوید است باعنوان مرگ سقراط (La Mort de Socrate) که حالا در موزه متروپلیتن نیویورک نگهداری می‌شود.
داوید این نقاشی ۱۳۰ در ۱۹۶ سانتی‌متری را بدون التزام دقیق به روایت افلاطون و برمبنای نگاهی ستایش‌آمیز به سقراط برای پذیرش شجاعانه مرگ خلق کرد تا تصویری حماسی از عزت و کرامت باشد. در مرکز صحنه سقراط با ردای سفید و در هیبتی قهرمانانه روی تخت نشسته با قامتی استوار دست راستش را برای گرفتن جام سرخ شوکران دراز کرده است. او با دست چپ به بالا اشاره می‌کند؛ به آسمان و جهان پس از مرگ. بدین‌سان در آخرین دقایق عمر نیز از موعظه و خطابه باز نمی‌ایستد؛ ترجیح می‌دهد بمیرد، اما از باور‌ها و تعالیم خود دست نکشد. این آخرین درس اوست برای شاگردانی که پیرامون وی در اندوه و اضطراب بسر می‌برند.
افلاطون، شاخص‌ترین آنها، غم‌زده و سر در گریبان، جلوی تخت نشسته و پشت‌به صحنه وقوع تراژدی را انتظار می‌کشد. مرد جوانی که فنجان شوکران را بسوی سقراط گرفته، از شدت تأثر روی برگردانده تا شاهد نوشیدن زهر توسط فیلسوف نباشد. مرد دیگری دست روی زانوی او گذاشته تا شاید وی را از این‌کار منصرف سازد. دیگرانی که تاب دیدن صحنه را ندارند، در عمق دالانی درحال دور شدن هستند. مضمون اصلی صحنه‌پردازی، تمجید از رویکرد فیلسوف به مرگ است و ابراز همبستگی با او که مرگ را نه پایان هستی، بلکه سویه دیگری از زندگی می‌پندارد.
ژاک لوئی داوید نقاش برتر زمانه خویش بود و در آثار تماشایی‌اش روایت‌های تاریخی را با فلسفه روشنگری در می‌آمیخت تا متفکرانه‌ترین نمونه‌های نقاشی آکادمیک را پدید آورد. زبان تصویری او فاخر متناسب با علائق طبقه اشراف فرانسه بود، لیکن برای قاطبه مردم نیز قابل فهم و عمیقاً الهام‌بخش بود. شاگردان وی، بعد‌ها از سبک کلاسیک و روایت‌های سخت و محکم آن فاصله گرفته به سوی امواج پرشور هنر رمانتیک رفتند. آثار او طلایه‌دار تمدن مدرن بودند، آکنده از بشارت‌های اخلاقی و روح انقلابی. در فرانسه او نقاش محبوب سه رژیم پیاپی بود؛ ابتدا در دربار لوئی شانزدهم سپس در عصر انقلاب و نهایتاً در دوره امپراطوری ناپلئون بناپارت. هر سه رژیم از آثار تاثیرگزار وی برای تبلیغ مشروعیت و اقتدار خویش بهره می‌گرفتند، اما در نهایت به اتهام خیانت به زندان انداخته شد.
نقاشی مرگ سقراط دو سال قبل از انقلاب کبیر فرانسه خلق شد و القاگر حس مقاومت در برابر بی‌عدالتی، پیام‌آور روشنگری و فداکاری قهرمانانه بود. داوید در روند انقلاب فعالانه شرکت داشت و تصاویری از نماد‌های شجاعت و ایثار خلق کرد. او سال‌های پایانی عمرش را در بیماری و تبعید گذراند. وساطت‌ها برای بازگشت او به فرانسه به‌ثمر ننشست تا اینکه در ۱۸۲۵ در بروکسل از دنیا رفت. در ۲۰۰مین سالگرد انقلاب (۱۹۸۹) دولت فرانسه تلاش کرد بقایای داوید را به کشورش بازگرداند، اما دولت بلژیک با این استدلال که قبر او بنایی تاریخی است، از این‌کار امتناع ورزید.
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت