به نقل از «ایران اکونومیست»

کوروش زارعی: بسیاری از مدیران فرهنگی کشور از بچه‌های تئاتر مسجد هستند

تاریخ انتشار: ۱۹ اردیبهشت ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۴۹۶۲۳۹۹

مدیر مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری با انتقاد از محقق نشدن شعار «تئاتر برای همه» در کشور گفت: تئاتر مردمی بچه‌های مسجد، این شعار را محقق و آینده تئاتر ایران خواهد بود.

به گزارش ایران اکونومیست، نشست خبری نخستین سلسله رویداد آموزشی تئاتر مردمی بچه‌های مسجد(محرابیان) ویژه مربیان مساجد با حضور کوروش زارعی مدیر مرکز هنرهای نمایشی، حجت‌الله ناظری معاون مرکز هنرهای نمایشی و سیدمصطفی موتورچی رئیس دفتر تئاتر مردمی بچه‌های مسجد در سالن امیرحسین فردی حوزه هنری انقلاب اسلامی برگزار شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

زارعی در این نشست اظهارداشت: در رویداد تئاتر مسجد در تلاش هستیم شرایطی را فراهم کنیم که نوجوانان و جوانان (رده سنی ۱۰ تا ۲۱ سال) علاقه‌مند در عرصه هنرهای نمایشی در سراسر کشور وارد این حوزه شوند و نبوغ و استعدادهایشان شکوفا شود.

وی گفت: تئاتر مردمی بچه‌های مسجد حدود پنج سال است که در مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری به صورت جدی فعالیت خود را آغاز کرده و در این مدت شاهد فعالیت‌های شایسته‌ای در این حوزه بوده و خواهیم بود.

زارعی افزود: شعار تئاتر برای همه که سالهاست در حوزه هنرهای نمایشی کشور در حد شعار باقی مانده و عملی نشده است را در تئاتر مردمی بچه‌های مسجد محقق می‌کنیم.

مدیر مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری بیان کرد: در حال حاضر تئاتر برای همه نیست و برای قشر و تماشاخانه‌های خاصی شده است و بسیاری از مردم امکان و توان مالی برای بهره‌مندی از این تئاترها را ندارند.

وی افزود: همچنین بعضی از تئاترهای در حال اجرا از لحاظ موضوع، شکل و ساختار به گونه‌ای است که مخاطبان و خانواده‌ها و حتی هنرمندان تمایلی برای دیدن آنها ندارند؛ شاید برخی به این سخنان انتقاد کنند اما متاسفانه تئاتر در حال حاضر، آن چیز ارزشمندی که باید باشد نیست؛ اینها انعکاسی از جامعه است که باید واقعیت‌ها را بپذیریم، تحلیل و خود را تغییر دهیم.

زارعی اظهارداشت: ما در کشوری زندگی می‌کنیم که صاحب تمدن ایرانی و اسلامی هستیم و فرهنگی که در کشور ما مستولی است بسیار متفاوت از کشورهای دیگر است، وقتی کشوری می‌خواهد اثری را در حوزه‌های ادبیات، سینما، تئاتر و... تولید کند باید در چارچوب جغرافیا، سیاست‌های فرهنگی، اقتصادی، روانشناختی و جامعه‌شناختی خودش اثری را تولید کند، متاسفانه تئاترهایی که در کشور ما تولید می‌شود متناسب با شرایط فرهنگی جامعه ما نیست و مردم آن را نمی‌پذیرند.

مدیر مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری گفت: در تئاتر مردمی بچه‌های مسجد سعی کردیم تئاتر را به همه آحاد مردم جامعه تعمیم دهیم و هر نوع قشر و تفکری بتوانند از این تئاترها بهره‌مند شود.

وی افزود: سال گذشته، در این راستا نخستین تئاتر روستایی مردمی بچه‌های مسجد را در استان هرمزگان، شهرستان میناب(یکی از روستاهای این شهرستان) برگزار کردیم و امیدواریم امسال دوره دوم این رویداد را برگزار کنیم، تولیدات و آموزش‌های ما فقط مختص مراکز استان‌ها نیست، ما سعی کردیم اساتید و مدرسان را به بسیاری از روستاهای کشور اعزام کنیم و در آنجا آموزش دهند و تئاتر تولید و برای اهالی روستاها تئاتر اجرا شود و آنان از این هنر بهره‌مند شوند.

زارعی خاطرنشان کرد: اگر تئاتر مختص به پایتخت یا چند مرکز استان شود، نمی‌توانیم اعلام کنیم که شعار تئاتر برای همه را محقق و توسعه فرهنگی را ایجاد کنیم.

مدیر مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری اظهارداشت: معتقدم با این روندی که آغاز شده، تئاتر مردمی بچه‌های مسجد، آینده تئاتر ایران خواهد بود، شاید شعار باشد اما شعار نیست، در دوره‌های گذشته، در دهه ۷۰ که رویداد تئاتر مسجد آغاز شد، متاسفانه به دلیل کج‌سلیقگی‌های مدیریتی در حوزه هنری متوقف شد و بعد از این مدت، این رویداد را راه‌اندازی کردیم، نشان داد که در تئاتر بچه‌های مسجد فقط به دنبال تربیت هنرمند تکنیکال و فنی تئاتری نیستیم، شاید در نهاد ما این باشد اما در تئاتر بچه‌های مسجد به دنبال تربیت بهترین مدیر تولید و مدیر فرهنگی هم هستیم.

وی ادامه داد: بسیاری از مدیران فرهنگی در حال حاضر و در دوره‌های گذشته که مدیریت نهادهای کلان کشور را برعهده داشتند، از بچه‌های تئاتری مسجد بودند؛ افرادی بودند که در این رویداد، آموزش دیدند و فعالیت کردند، ما در رویداد تئاتر بچه‌های مسجد به دنبال اهداف بزرگی هستیم و با رویکرد آینده‌نگرانه و بلندمدت و پیش به سوی تمدین نوین اسلامی سند چشم‌انداز ۹ ساله‌؛ سه دوره سه ساله را در این راستا تدوین کردیم.

  منبع: خبرگزاری ایرنا برچسب ها: حوزه هنری ، تئاتر ، کوروش زارعی

منبع: ایران اکونومیست

کلیدواژه: حوزه هنری تئاتر کوروش زارعی مدیر مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری تئاتر مردمی بچه های مسجد تئاتر برای همه

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۹۶۲۳۹۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

«شهر آفتاب مهتاب» اتفاقی آوانگارد در تئاتر دهه ۴۰

به گزارش خبرگزاری مهر، نهمین برنامه از سلسله جلسات نمایش فیلم تئاترهای شاخص با همکاری مشترک انجمن صنفی منتقدان، نویسندگان و پژوهشگران خانه تئاتر و سینماتک خانه هنرمندان ایران، چهارشنبه ۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۳، به نمایش فیلم تئاتر «شهر آفتاب مهتاب» به نویسندگی علی حاتمی و کارگردانی عباس جوانمرد (محصول ۱۳۴۵) اختصاص داشت.

پس از نمایش این فیلم تئاتر، نشست نقد و بررسی آن با حضور عباس غفاری (میزبان) و سیدمحسن حسن‌زاده (منتقد تئاتر) برگزار شد.

عباس غفاری در این برنامه گفت: این نمایش جز اولین تجربیات علی حاتمی در ادبیات فارسی و شعر کهن است. او در ادامه نیز در آثار دیگر چنین تلاشی را پی می‌گیرد و آثار مهمی را خلق می‌کند. «شهر آفتاب مهتاب» از جمله آثاری است که فقط برای ضبط تلویزیونی آماده شده و روی صحنه نرفته است.

سیدمحسن حسن‌زاده در ادامه این برنامه گفت: اگر بخواهیم درباره این نمایش صحبت کنیم باید در ۲ سطر بگویم که این اثر اتفاق بزرگ و سترگی در تاریخ نمایش ما است. زیرا پیشنهاد جدیدی در متن و کار گروهی در آن اتفاق می‌افتاد. البته اگر بخواهیم تنها با دیدن این نمایش، گروه هنر ملی را قضاوت کنیم، کم لطفی کرده‌ایم. زیرا این اثر تنها یکی از تجربیات گروه هنر ملی و از پیشنهادات آقای جوانمرد در آن زمان بوده است. در حقیقت پیشینه تشکیل گروه هنر ملی که به میانه دهه سی بر می‌گردد، اهمیت بیشتری دارد. زیرا اگر به این اتفاق از منظر تاریخی نگاه کنیم، باید بگوییم آنها در آن زمان پیشنهاد جدید، بدیع و حتی آوانگاردی را اراdه کرده‌اند و از همین رو باید مورد توجه قرار گیرند.

وی افزود: لازم است بگویم که شرایط هنرهای نمایشی ما تا پیش از سال ۳۲، خیلی نمود و گستردگی نداشته است. به هر حال همه این شکل از فعالیت‌ها در خیابان لاله‌زار و در تئاتر فردوسی، تئاتر دهقان و تماشاخانه‌های کوچکی چون تئاتر نصر با متون غربی و ترجمه شده‌ای که معمولا خود مرحوم نوشین (به عنوان چهره شاخص آن عصر که تئاتر فردوسی را پایه‌گذاری می‌کند)، آنها را آماده می‌کرده، جریان داشته است. بنابراین تمام آنچه که از آن زمان به ما ارث رسیده است، متون غربی ترجمه شده‌ای است که پیشنهاد اجرایی به آن صورت نداشته است. شاید بتوان گفت که متون ادبی هستند که انگار برای اجرا رفتن ترجمه نشده‌اند. آقای جوانمرد در مصاحبه‌ای می‌گوید: «نوشین خودش واژه‌ها را کمی صیقل می‌داد و باتوجه به تجربه و آگاهی که داشت آماده می‌کرد که در زبان بازیگر بگردد تا بتواند واژگان را به صورتی ادا کند که آن طمطراق و عصا قورت داده‌گی که آن زمان روی صحنه در بازی بازیگران نمود داشته، کمتر شود. البته او نیز به اینکه متون غربی مرجع اصلی فعالیت هنرهای نمایشی ماست، اعتقاد داشته است.» با این همه این اتفاق تا بعد از کودتای ۲۸ مرداد ادامه پیدا می‌کند.

این منتقد تئاتر در ادامه بیان کرد: بعد از کودتای ۲۸ مرداد با آتش کشیدن تئاتر سعدی و تعطیلی کلی هنرهای نمایشی در آن مقطع زمانی، جمع کوچکی به صورت اتفاقی در منزل شاهین سرکیسیان جمع می‌شوند. اکثر این افراد در آن زمان هنرجویان هنرستان هنرپیشگی بودند که از بد اتفاق به کودتای ۲۸ مرداد برخورد کرده و تمام آموخته‌های آن‌ها بی‌ثمر و بی‌نتیجه مانده بود. در حالی که عطش کار کردن و تجربه کردن را داشتند. عباس جوانمرد، علی نصیریان، فهیمه راستکار، جمشید لایق، اسماعیل داورفر، خجسته کیا تعدادی از افراد حاضر در آن جمع بودند. وقتی امروز ما به تجربیات و اتفاقاتی که در آن منزل از سر گذرانده می‌شود، نگاه می‌کنیم، می‌توانیم بگوییم که آنجا یکی از جایگاه‌ها و پایگاه‌هایی است که بسیار در تاریخ هنرهای نمایشی ما اثرگذار است. زیرا از دل آن پیشنهادهایی بیرون آمده و اجرایی می‌شود که بعدها مشخصا می‌تواند اثرگذار باشد و جریانی را در هنر تئاتر ایجاد کند.

حسن‌زاده در ادامه گفت: آنچه که از عباس جوانمرد نقل می‌شود و ما به استناد آن می‌توانیم به واژگانی چون تئاتر مردمی و ملی برسیم؛ سال‌هاست بر سر زبان‌ها بوده و از سوی دولت‌های مختلف با آن بازی می‌شود تا به تعریفی برسند ولی اساسا شاید رسیدن به یک تعریف بزرگ‌ترین اشتباهی است که در این زمینه در حال رخ دادن است. در واقع این واژگان ماحصل تلاشی است که در این چند سال در منزل شاهین سرکیسیان اتفاق می‌افتد. البته شاهین سرکیسیان هم بسیار به متون غربی اعتقاد داشته است و از همین رو شروع به کار کردن این متون می‌کند اما آنها جایی برای اراdه آنچه که تجربه کرده‌اندT ندارند. بنابراین همان منزل کوچکی را که در خیابان رشت با مادر خود زندگی می‌کند، تبدیل به محفل تمرین، گعده و گفت‌وگو و صحبت می‌کند. اما این تجربیات بی‌نتیجه بوده و به صحنه ختم نمی‌شود.

وی ادامه داد: عباس جوانمرد، به این پیشنهاد فکر کرده و به سراغ یکی از متون هدایت می‌رود و متن داستان «درد و دل‌های آ میز یدالله» را تبدیل به نمایشنامه «محلل» کرده و آن را با علی نصیریان شروع به تمرین می‌کنند. در حقیقت در آنجا این تلنگر که ما در متن نمایشی به زبان جدیدی برسیم که بتواند با گستره بیشتری از مردم عادی ارتباط برقرار کند، زده می‌شود. بنابراین تلاش برای رسیدن به این زبان در مقابل زبان ترجمه‌ای که در آن زمان وجود داشته، نقطه‌ای می‌شود که تحول اولیه را ایجاد می‌کند.

وی افزود: عباس جوانمرد می‌گوید که برای رسیدن به این زبان و در حین تمرین‌ها، با علی نصیریان به مناطق جنوب شهر می‌رفتند تا ببینند که مردم عادی چطور صحبت می‌کنند و متوجه شوند که چطور می‌شود آنها را به کلام نمایشی یا دیالوگ درآورد. در نهایت فرجام این اتفاق تبدیل به اجرایی می‌شود که به دعوت مرحوم خانلری در دانشگاه تهران روی صحنه می‌آید. جوانمرد می‌گوید وقتی اجرا تمام شد، کل سالن فردوسی دانشگاه تهران در حیرت فرو رفته بود. چون آن مراسم مربوط به بزرگداشت صادق هدایت بود و قسمتی از آن به اجرای متن «محلل» اختصاص داشت. جوانمرد می‌گوید بعد از این سکوت، وقتی نور روی ما آمد، تماشاگران بدون درنگ ایستادند و شروع به تشویق ما کردند. حتی آقای سرکیسیان هم بعد از دیدن این تشویق باور کرد که ما می‌توانیم به سراغ زبان و کاراکترهای دیگری در متون نمایشی خود برویم.

این منتقد تئاتر در پایان صحبت‌هایش بیان کرد: آنها در موقعیتی این کار را انجام می‌دهند که هیچ پیشنهاد جدید و زبان متفاوتی غیر از آن زبان ترجمه‌ای روی صحنه نرفته بوده است. به این ترتیب روشنفکران آن زمان ناگهان با شکل تازه‌ای از اجرا و زبان مواجه می‌شوند. در واقع این نقطه شروعی بوده است که علی نصیریان و عباس جوانمرد تصمیم می‌گیرند تا فاز خود را از گروهی که سرکیسیان دور خود جمع کرده بود، جدا کنند و روی نمایش‌هایی کار کنند که قرار است تصویری از جامعه و مردمان خودشان ارایه دهد. این جسارت در آن مقطع زمانی به قدری اهمیت داشته است که باید بگویم شاید همین اتفاق سبب شده تا ما به مرور زمان با نمایشنامه‌نویسان و گروه‌هایی مواجه شویم که از دل این تجربه اعتقاد پیدا کردند که می‌شود اتفاق دیگری را رقم زد.

کد خبر 6095470