بازیگر پیشکسوت: به بیماری لاعلاج محمدعلی کلی دچار شدهام
تاریخ انتشار: ۲۸ اردیبهشت ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۰۳۱۱۳۵
مهر نوشت: رضا صفاییپور، بازیگر باسابقه سینما و تلویزیون که چندی قبل به دلیل عوارض بیماری پارکینسون به بیمارستان منتقل شده بود، درباره آخرین وضعیت سلامت خود چنین توضیح داد: «دوشنبه شب همین هفته از بیمارستان به خانه آمدم، البته این به معنای درمان و مرخصی من نیست. بیماریام پارکینسون است و چند شب پیش در جمع دوستان تعادلم را از دست دادم، با ۱۱۵ تماس گرفتند و آنها بنده را به بیمارستان یاس منتقل کردند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
او ادامه داد: «در شروع حمله درد زیادی داشتم و به بیمارستان منتقل شدم اما بیماریام قابل مداوا نیست. پیگیریهایی برای چکاپ انجام دادیم قرار شد در نوبت آزمایش و امآرآی باشم که منتظر نوبت آن هستم.»
این بازیگر درباره وضعیت خود گفت: «الان بهترم اما این بیماری اذیت میکند. قرصهایی هم که میخورم تنها باعث میشود لرزشهایم کمتر شود و چیزی را درمان نمیکند. این همان بیماری لاعلاجی است که محمدعلی کلی هم داشت. ناشی از عوارض کارهای رزمی است که انجام میدادم و ضرباتی است که در کارهای رزمی میخوردم. این ضربهها حالا دارد عوارضش را نشان میدهد.»
او افزود: «باید منتظر بمانیم و ببینیم چه اتفاقی رخ میدهد، کاری نمیتوان برایش کرد. پزشکان قرصها را کم و زیاد میکنند تا لرزشها کمتر شود اما هر شب حوالی ساعت ۱۰ این درد سراغ من میآید و از سر تا کتف و کمرم را درگیر میکند. قرص هم که می خورم، تا یکی دو ساعتی آرام میشوم اما مجدد دردش آغاز میشود. شاید اگر پزشک حاذق و خوبی معرفی شود، شرایطم کمی بهتر از این بشود.»
صفاییپور نظر پزشکان درباره بیماری خود را این گونه تشریح کرد: «پزشکان میگویند این بیماریای است که باید با آن مدارا کنید. اما با این شرایط سخت چگونه میتوان مدارا کرد؟ نزدیک ۱۰ سال است که من بیکارم و هیچ فعالیتی ندارم و این برایم سخت است، باید ببینیم خدا چه میخواهد و چه پیش میآید.»
منبع: آخرین نیوز
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت akharinnews.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «آخرین نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۰۳۱۱۳۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
«همسایه شما، زهره» بیانگر بیمهری جامعه/ درخشنده دردی لاعلاج ساخته است
فیلم سینمایی «همسایه شما، زهره» به کارگردانی علی درخشنده از چهارشنبه پنجم اردیبهشت ماه در سینماهای گروه «هنروتجربه» اکران شد. از این رو به گفتوگو با مهسان فراست منتقد و کارشناس سینما و تئاتر درباره این فیلم پرداختهایم.
مهسان فراست منتقد و کارشناس سینما درباره فیلم سینمایی همسایه شما، زهره گفت: همسایه شما، زهره فیلمی است که درد دارد اما علاج ندارد. در بطن جامعه آدمهای دردمند چاره ای جز سکوت یا مرگ ندارند. در این فیلم زهره زنی با درد مشترک جامعه امروزی تلاش دارد حرف بزند، سکوتش را بشکند و صدایش را فریاد بزند، ولی متاسفانه در جامعه ما این صدا را خفه میکنند.
وی ادامه داد: فیلم همسایه شما زهره، تلاش دارد بیانگر بی مهریهای جامعه ای باشد که هیچ کس از حال دیگری خبر ندارد، حتی در جامعه کوچکی مانند خانواده. در خانواده آنقدر بی عاطفی افراد موج میزند و کسی صدای تنهایی مادر را نمیشنود که زهره مجبور میشود انتقام بگیرد.
این منتقد افزود: درخشنده به درستی درد امروز را میفهمد و در این فیلم به روانکاوی و آسیب های جامعه اجتماعی ایران میپردازد که بیشتر افراد در زمان طفولیت گریبان گیر آن میشوند و در بزرگسالی آثار این افسار گسیختگی بیشتر گریبان گیر آنها میشود.
فراست بیان کرد: زیبایی داستان دلنوشتهها و به نوعی اعترافات زهره است که به زیبایی داستان اضافه کرده است و تماشاگر با نوشتههای زهره دوست دارد ادامه داستان را ببیند. همچنین بازی خانم رویا افشار نشان از چیره دستی ۴۰سال هنرمند بودن را به رخ میکشد.
وی در پایان صحبتهایش گفت: این فیلم سینمایی در آخر این حرف را میزند که آدمهای جامعه ما درد دارند، از بی کسی، بیمهری غم دارند اما در تنهایی خود گیر میکنند؛ آدما وسط غم و تنهایی و غصههایشان میمیرند و شاید ظاهراً همه چیز خوب باشد اما روح در بدن جان میدهد و انسان فکر میکند دیگر توان ادامه دادن ندارد و نفس کم آورده است. در آخر میگویم آدمها را در ناراحتی و در تنهایی رها نکنید چون آن زمان آدم زنده است اما واقعاً میمیرد.
باشگاه خبرنگاران جوان فرهنگی هنری سینما و تئاتر