به نقل از «طرفداری»

الهه منصوریان: در کمتر از یک دقیقه هالک فتوشاپی را می برم؛ گفتند گوسفند هم دستت نمی دهیم!

تاریخ انتشار: ۲ خرداد ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۰۶۷۶۶۶

الهه منصوریان با احسان هاشمی گفتگوی جذابی انجام داده است...

غیبت الهه منصوریان در مسابقات سازمان گلوری اتفاق بسیار عجیب و بزرگی بود.

به گزارش طرفداری، الهه منصوریان که با جام wlf به ایران بازگشت با سازمان معتبر گلوری قرارداد بست ولی به خاطر تعلل و ندانم کاری مدیران، پروسه بیست روزه او سه ماه طول کشید تا الهه منصوریان به مسابقه اولش در هلند نرسد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

حالا الهه منصوریان در این گفتگو شمشیر را از رو بسته و بی پرده صحبت های جالبی را به زبان آورده که پیشنهاد می شود حتما آن را بخوانید:

چه خبر؟ این روزها حسابی شلوغ هستید!

درگیر تغییر دیزاین و بازسازی باشگاهم هستم. با نظر مردم و در همان نظرسنجی اسم باشگاه را "کارتالا" گذاشتیم که معنی‌اش عقاب می شود. با سهیلا و شهربانو آنجا هستیم و همراه شاگردهایمان دور هم تمرین می کنیم.

از حضورت در سازمان wlf و بازگشت از چین بگو؟

خودتان می دانید من در چین شرایط خوبی داشتم. به لطف خدا در wlf درخشیدم و توانستم صاحب عناوین خوبی شوم. پخش بازی های زنده از سوی سازمان wlf رکورد بازدید کننده لایو را دارد و این یک رکورد محسوب می‌شود. قطعاً حضور در چنین سازمانی، می‌تواند برای هر ورزشکاری مفید و موثر باشد. جدا از اینها من در چین درآمد خوبی داشتم و توانستم مبلغی را پس انداز کنم اما از آنجایی که حضور من در چین با شروع اردوی تیم ملی و مسابقات انتخابی تداخل پیدا کرد، برای شرکت در اردوهای تیم ملی ووشو و همچنین بازیهای آسیایی قید چین را زدم و به ایران برگشتم.

من چهار ماه در اردوهای تیم ملی بودم و همانطور که خبر دارید بازی های آسیایی به تعویق افتاد هرچند که من هنوز شانس بازگشت به چین را دارم اما قطعاً نمی توانم به آن شرایط قبل برگردم. شما شک نکنید که به تعویق افتادن بازیهای آسیایی ضربه بزرگی را به همه ورزشکاران می زند. به من و یا چند نفری که اوضاع بهتری دارند نگاه نکنید. نگاه کنید به آنهایی که آقا هستند و در حال حاضر می بایستی جدا از هزینه های خودشان، خرج خانواده را هم تامین کنند و همین برایشان کلی دردسر می شود. حفظ آمادگی بدنی، حضور در اردو، تمرینات منظم و رژیم‌های غذایی همگی هزینه‌های زیادی را روی دست ورزشکاران می‌گذارد که باید وزارت ورزش فکری به حال آنها بکند.

حقوق تو را پرداخت کرده‌اند؟

من در مورد حقوق خودم صحبت نمی کنم. به لطف خدا من شرایطی دارم که نیازی به این ماجرا ندارم. اما آقایان باید فکری به حال بقیه ورزشکاران بکنند. به آنهایی که به این راحتی ها نمی توانند از پس مخارج زندگی و ورزش خودشان بر بیایند و باید خودشان را برای مسابقات آماده کنند. من درمورد حقوقم یک صحبتی دارم! اصلا از همینجا از آقایان می خواهم تا هر چه که به من تعلق می گیرد را به مناطق و روستاهای محروم اختصاص دهند تا بانوان آن مناطق بتوانند ورزش کنند. در حال حاضر وضعیت مملکت ما به گونه‌ای است که مردم به شادی و ورزش احتیاج دارند و چه بهتر که با پول من و چیزی که قرار است به من برسد این اتفاق بیفتد و بانوان سرزمینم بتوانند در کنار هم ورزش کنند تا شاید روحیه بهتری داشته باشند.

تو جدا از مسابقه توانستی خودت را در چین به عنوان یک مربی موثر نیز معرفی کنی.

درست می گویید. از وقتی که در چین حضور داشتم توانستم به عنوان مربی در باشگاه فیس وان در شانگهای کارم را دنبال کنم. در ابتدا بازیکنان و شاگردان کم سن و سال داشتم اما کم‌کم رده های بالاتر را به من دادند و حتی در بین شاگردان من کسانی بودند که قرار بود از سوی چین در المپیک شرکت کند. این برای من یک موفقیت و دستاورد بسیار بزرگ بود.

وقتی به ایران برگشتی کسی از تو نخواست که این تجربیات و داشته ها را به جوان ها و کسانی که مستعد هستند انتقال بدهید؟

نه تنها این را نخواستند بلکه برخورد بسیار بدی با من داشتند!

واقعا؟

وقتی به ایران برگشتم به یکی از آقایان گفتم اگر تمایل داشته باشند می توانم به بازیکنان کوچکتر و بچه‌ها تجربیاتم را منتقل کنم اما جوابی به من داد که از بیان کردن آن شرم دارم!

چه جوابی داد؟

بهتر است در موردش حرف نزنیم!

حرف زشتی زد؟

آن آقا به من گفت ما حتی گوسفند هم دست شما نمی دهیم! بهتر است دیگر در موردش حرف نزنیم...

این خیلی اتفاقی ناخوشایندی است...

شما خودتان را جای من بگذارید... تیم من (سپاهان) الان پنج سال است که به طور متوالی قهرمان لیگ کشور می‌شود. در چین که مهد ورزشهای رزمی دنیا است، من مربی ورزشکارانی هستم که قرار است آینده ساز چین باشند و در المپیک حضور دارند. آن وقت در کشور خودم به من می گویند که گوسفند هم دست تو نمی دهیم!

این اتفاق ها می تواند هرکسی را اذیت کند.

این که چیزی نیست چند وقت پیش ما برای قرارداد با یک سازمانی رفته بودیم. یکی از ورزشکاران ایرانی که آنجا حضور داشت آنقدر پشت سر ما بد گفت و آنقدر زیرآب ما را زد که بیخیال همه چیز شدم و از آنجا آمدم بیرون!

خدا جای حق نشسته و بزرگ تر از آن است که بگذارد کسی نان دیگری را ببرد. چون فضا را خوب ندیدم از آن سازمان آمدم بیرون... اما، آن آقا در مسابقه‌اش در کمتر از یک دقیقه ناک اوت شد ولی من به سازمان بزرگتری رفتم و توانستم در مسابقه آخرم حریف را ناک اوت کنم و آن اتفاق بزرگی را رقم بزنم. حرف من این است... بهتر است به جای زیر آب زدن و خراب کردن دیگران، به هم کمک کنیم و انرژی مثبت انتقال دهیم. ما ایرانی ها باید یاد بگیریم تا پشت هم باشیم.باید یاد بگیریم تا آبروداری کنیم و به فکر پرچم و خاک مان باشیم. همین چند وقت پیش اتفاق دیگری افتاد که اصلاً بدم می آید در موردش صحبت کنم!

چه اتفاقی؟

درست در زمانی که من درگیر مسابقات wlf بودم یک آقای فتوشاپی با کلی تبلیغ و سر و صدا وارد ماجرا شد. از همان اول مشخص بود که همه چیز فیک است و بعد از مدتی مردم نیز متوجه ماجرا شدند. شما یک استوری گذاشتید و از فایت صحبت کردید. حالا دوست دارم در موردش حرف بزنم. من حاضرم بدون تاچ کردن (لمس کردن) و هرگونه برخورد نزدیک، با ایشان مبارزه کنم! یعنی ضمن حفظ تمام شئونات اسلامی حاضرم با این آقا مبارزه کنم و قول می دهم که ایشان را در کمتر از یک دقیقه شکست بدهم. این را حتما از طرف من بگویید تا بعضی ها بدانند که نباید با نام ایران و اعتبار ورزش یک مملکت به این راحتی بازی کنند.

بعضی ها با هر پول و هر پیشنهادی به چین و یا جاهای دیگر می روند تا فقط در رینگ حاضر شوند و مسابقه بدهند. آنها کمترین پول را می‌گیرند و این کار را انجام می‌دهند و هرگز هم به این فکر نمی‌کنند که برای بعضی های دیگر مثل من چه اتفاقی می افتد وقتی طرف با پول کم می رود تا از فلان ورزشکار خارجی کتک بخورد ضررش را من می‌بینم،چون هم قیمت من پایین می آید و هم آبرویم میرود.

از ماجرای حضورتان در گلوری بگویید.

همانطور که خودتان می دانید گلوری یکی از بزرگترین و معتبرترین سازمان ها در جهان محسوب می شود. من برای رسیدن به گلوری تلاش زیادی کرده بودم. هر چند که از آنجا پیشنهاد داشتم اما از مدت‌ها پیش برنامه‌ریزی کرده بودم تا به گلوری و بعد از آن به ufc برسم. حسابش را بکنید به خاطر این که از طرف ایران و به عنوان ورزشکار ایرانی در این مسابقات حضور داشته باشم از سه ماه قبل از اولین مسابقه‌ام، همه چیز را با وزارت ورزش، مسئولان فدراسیون و حتی شورای برون مرزی در میان گذاشتم. اولین مسابقه من در تاریخ بیست و نهم اسفند ماه بود و در حالی که از دی ماه همه چیز را به آقایان گفته بودم آنقدر مرا دواندند و آنقدر تعلل کردند که به مسابقه اول نرسیدم! در حالی که این همه زمان داشتند و می‌توانستند با نامه‌نگاری با سفارت هلند همه چیز را به خوبی پیش ببرند، این کار را نکردند تا همه زحمات من هدر برود.بعد از تغییرات و آمدن رییس جدید، بالاخره در تاریخ بیست و پنجم اسفند ماه به من نامه دادند. فقط چهار روز تا مسابقه اول زمان داشتم و باید  بقیه کارهایم را انجام میدادم.این غیرممکن بود و من هرگز نتوانستم خودم را به اولین مسابقه‌ام در هلند برسانم.

من می‌توانستم به عنوان یک ورزشکار آزاد و با خیال راحت این کار را انجام دهند و به موقع خودم را به اروپا برسانم. اما تمام داستان این بود که من دلم می خواست به عنوان یک ایرانی در این مسابقات شرکت کنم و همه ماجرا این بود که میخواستم پرچم کشورم را در آنجا بالا ببرم. حسابش را بکنید بعد از سه ماه دویدن من به جایی نرسیدم. خودت شاهدی که من صبح در اردوی تیم ملی در ورزشگاه آزادی تمرین می‌کردم و ظهر دنبال کارهای خروجی می رفتم و دوباره بعد از ظهر در آزادی تمرین داشتم! گاهی اوقات مجبور می شدم فقط به خاطر اینکه گرسنه نمانم، کنار خیابون ساندویچ بخورم تا خودم را به محل تمرین و یا جاهای مختلف اداری برسانم.

خودتان نمی توانستید در این مورد اقدام کنید؟

چرا نمی توانستم؟! دقیقاً در همان دوران دکتر خشایار محسنی به من اعلام کرد که حاضر است به عنوان یک ایرانی و به خاطر اینکه من یک ورزشکار زن هستم با تمام قدرت از من حمایت می کند. ایشان آنقدر لطف داشتند که بابت انجام این کار و گرفتن ویزا هیچ مبلغی از من نخواستند. حتی گفتند که برایت راننده و ماشین می فرستم اما به خاطر این که می خواستم همه چیز از طریق وزارت ورزش و امور خارجه انجام شود چنین کاری را انجام ندادم. نکته عجیب این است در همان زمان من یکی از دوستانم را به ایشان معرفی کردم و دقیقا دو هفته بعد از سفارت با آنها تماس گرفتند و دوست من به همراه خانواده‌اش توانستند به اروپا رفت. آنها که نه قهرمان بودند، نه ورزشکار و نه دعوتنامه داشتند، مسیر را دو هفته ای رفتند ولی وزارت ورزش و شورای برون مرزی ماههاست که به دنبال انتقال من هستند و هنوز هم موفق نشده اند!

با توجه به اینکه از زمان مسابقه ات در گلوری گذشته، تکلیفت با این سازمان چه می شود؟

من با گلوری در مورد این ماجرا صحبت کردم و آنها می‌دانند که چه اتفاقی برای من افتاده هرچند که با من ابراز همدردی کردند و از این موضوع ناراحت هستند اما چون مسابقه برنامه ریزی شده بوده، می‌بایستی که من جریمه هایش را پرداخت کنم.جالب است بدانید تمام پولی که از چین پس انداز کرده بودم و به خاطرش دو سال زحمت کشید م و را به خاطر غرامت به سازمان گلوری از دست دادم.

قرارداد تو با گلوری چه می شود؟

من برای خرداد ماه مسابقه دارم، اما اگر وضعیت به این صورت باشد شاید قراردادم را با گلوری فسخ کنم و به سازمان جدیدی به نام اف.یو.ژِن که آلمانی است،بروم. هرچند که اف.یو.ژن از لحاظ اعتباری از گلوری پایین تر است اما اف.یو.ژن پول بسیار بهتری به من می‌دهد و شاید به خاطر اینکه بتوانم از پس هزینه هایم بر بیایم به این سازمان بروم.نمدانم...شاید اگر اسپانسر بگیرم و یا شرایط به گونه‌ دیگری شود،در گلوری میمانم.هنوز در این مورد تصمیم قطعی نگرفته ام.اما چیزی را که بخوبی میدانم این تست که باید به ufc برسم.در حال حاضر هم مذاکراتی با یک شرکت از تورنتو انجام شده و آقای موسی‌خانی صحبتهایی را با مسئولان ufc داشته‌اند.

به مهاجرت هم فکر کرده‌ای؟!

من بعضی جاها به خاطر حضور در تیم ملی ایران و اینکه دلم می خواست در ایران و به نام ایران فعالیت کنم ضربه های بسیار بزرگی خوردم اما با تمام این ها من عاشق این خاک هستم و دلم می خواهد که در اینجا بمانم خودتان می‌دانید که پیشنهاد های زیاد و مختلفی دارم تا برای کشورهای دیگر به میدان بروم اما هرچقدر فکر می‌کنم انجام این کار از من ساخته نیست. هر وقت فکر می‌کنم که شاید یک روزی روبروی بازیکنان تیم ملی ایران و نیمکت ایران بنشینم اصلاً دلم طاقت نمی آورد. نمیدانم شاید اشتباه از من باشد، اما من نمی توانم بیخیال این آب و خاک و این مردم شوم. این روزها مردم از لحاظ معیشتی در وضعیت بسیار بدی هستند.آنها دل خورند و به دنبال حقشان هستند. نمی‌دانم چه بگویم و نمی‌دانم چطور میتوانم با آنها همدردی کنم.اما از همین جا به همه مردم خوب کشور می گویم که من هم به عنوان یک زن ایرانی مثل همیشه همراه و پا به پای آنها هستم.

خیلی ها از حضور تو در فیلم سینمایی انفرادی می پرسند.

به دعوت آقای ابراهیم عامریان که تهیه کننده فیلم انفرادی بودند همراه سهیلا در این فیلم حاضر شدیم و سکانسی را در مقابل رضا عطاران، مهدی هاشمی و احمد مهرانفر بازی کردیم بدون شک قرار گرفتن مقابل سه تا از بهترین بازیگران سه نسل کمدی ایران، برای من بسیار جذاب بود و خاطره درگیری با رضا عطاران را هرگز فراموش نمی کنم (خنده) در یک صحنه قرار بود که من با لگد به گردن رضا عطاران بزنم. وقتی پای من به صورت رضا عطاران خورد، حسابی دردش گرفت و با ناراحتی گفت: "اگر رضا گلزار هم بود، همینجوری می زدیش!"

گفتگو از احسان هاشمی

اخبار داغ 

اتهام جادوگری به سرمربی مس کرمان / فیلم گل دوم مهدی طارمی به توندلا (پورتو 3-1 توندلا) هواداران رئال مادرید خواهان بازگشت کریستیانو رونالدو زلاتان ابراهیموویچ و رهبری هواداران میلان پس از قهرمانی در سری آ / فیلم

 

منبع: طرفداری

کلیدواژه: الهه منصوریان عنوان یک رضا عطاران وزارت ورزش همه چیز تیم ملی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tarafdari.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «طرفداری» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۰۶۷۶۶۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سربازان وظیفه، تنها تماشاگران امشب فوتبال ایران

به گزارش "ورزش سه"، پرتاب یک نارنجک در مصاف با تراکتور و اجرای حکم تعلیقی کمیته انضباطی باعث شد که امشب، سکوهای استادیوم سردار آزادگان قزوین، سکوتی ممتد را تجربه کند. استادیومی که در فصل جاری و با حضور شمس‌آذر در لیگ برتر، به کابوس تیم‌های مهمان تبدیل شده بود، امشب در سکوت فرو رفته بود. اما عدم حضور هواداران این تیم موجب غیبت سرباز وظیفه‌هایی که همیشه مهمان استادیوم‌های فوتبال هستند؛ نشد. فسفری پوشانی که در زمستان و تابستان، در روزهای شلوغ و خلوت و حتی در سکوت سرد استادیوم خالی از تماشاگر، مهمان همیشگی فوتبال هستند.

تفاوتی ندارد که یک مسابقه چه میزان اهمیت داشته باشد؛ سرباز وظیفه چاره‌ای جز پشت کردن به مستطیل سبز ندارد. او در تمام 90 یا 120 دقیقه، یک وظیفه مشخص دارد؛ کنترل تماشاگران و اتفاقاتی که در حاشیه چمن سبز رنگ رخ می‌دهد، اصلی‌ترین وظیفه اوست و در این شرایط تماشای حساس‌ترین مسابقات فصل هم از اولویت خارج است.

اما امشب، این سربازان شکار دوربین امیر گلریز، عکاس تیم شمس‌آذر قزوین شده‌اند؛ محرومیت تماشاگران قزوینی از حضور در استادیوم باعث شده که این‌بار بر خلاف همیشه، این فسفری پوش‌ها به ساق پای بازیکنان چشم بدوزند و تنها تماشاگران نخستین مسابقه هفته بیست و پنجم باشند.

عکس‌ها: امیر گلریز