کسانی که قبلا واکسن آبله زده‌اند، چقدر ایمن هستند؟

به گزارش «تابناک»، دکتر مصطفی قانعی در گفت‌وگو با ایسنا، درباره واکسیناسیون آبله و احتمال نیاز به تزریق مجدد آن به دلیل مشاهده مواردی از آبله میمونی در دنیا، گفت: بر اساس اخبار منتشر شده معمولا کسانی که پیش‌تر واکسن آبله را تزریق کرده‌اند تا ۸۵ درصد نسبت به این ویروس ایمنی خواهند داشت؛ اما نکته مهم این است که واکسیناسیون عمومی زمانی انجام می‌شود که همه‌گیری بیماری پیش آید؛ درحالی که اکنون سازمان بهداشت جهانی یا سایر نهادهای بهداشتی مهم، توصیه‌ای به تزریق همگانی واکسن آبله در هیچ کجای دنیا نداشتند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وی افزود: پس از همه‌گیر شدن بیماری هم باید بررسی‌های تخصصی صورت گیرد؛ چون معلوم نیست همه‌گیری بیماری حتی بر کسانی که قبلا واکسن آبله زده‌اند، چه تاثیری بگذارد.

او تاکید کرد: اکنون آنچه که در رسانه‌ها درحال انعکاس و انتشار است،‌ عکس پوست بدن افراد منتشر می‌شود و مردم با ظاهر وحشتناک بیماری مواجه شدند؛ درحالی که این بیماری به جز مواردی که چشم‌ها را هدف قرار ندهد،‌ کشنده نیست. انتشار این عکس‌ها و خبرها سبب بروز ترس و وحشت شده است. از طرف دیگر باید گفت که کدام ویروس درمان اختصاصی دارد که این ویروس ندارد؟ باید بدانیم که در مورد بیماری‌های ویروسی،‌ اصل بر واکسیناسیون است.

وی افزود: کسانی که قبلا علیه آبله واکسینه شدند ۸۵ درصد نسبت به ویروس ایمن خواهند بود که میزان گذر زمان از تزریق واکسن هم تاثیری در کاهش کارایی واکسن نخواهد داشت و در عین حال حتی تزریق یک دز از آن توانایی پیشگیری خواهد داشت.

او با اشاره به اینکه کیت تشخیصی آبله میمونی در کشور موجود است،‌ تصریح کرد: اگر فرد مشکوک یا مبتلایی در کشور وجود داشته باشد، تشخیص بیماری سخت نیست.

دبیر ستاد توسعه زیست‌فناوری ریاست جمهوری با اشاره به اینکه تکنولوژی ساخت واکسن آبله در کشور وجود دارد،‌ تاکید کرد: اگر نیاز به تزریق این واکسن مجددا به وجود آید باید از چند ماه قبل ثبت سفارش صورت گیرد و با تجربه‌ای که واکسن‌سازهای داخلی در این مدت به دست آوردند به نظر می‌رسد دیگر ابتدا پول ساخت را می‌گیرند و بعد دست به تولید می‌زنند. درواقع اول تولید نمی‌کنند که بعد واکسن روی دست‌شان بماند. مانند سایر نقاط دنیا توصیه ما هم این است که اگر کشور هر زمانی نیاز به واکسن داشت ثبت سفارش انجام دهند. قابلیت تولید واکسن وجود دارد اما پروسه تولید ۳ تا ۶ ماه زمان نیاز دارد تا به تولید در حجم انبوه برسیم.

منبع: تابناک

کلیدواژه: آبله میمونی متروپل آبادان پارچین سامانه یکپارچه فروش خودرو حسن صیاد خدایی آبله آبله میمونی واکسن آبله ایمنی زایی آبله میمونی متروپل آبادان پارچین سامانه یکپارچه فروش خودرو حسن صیاد خدایی واکسن آبله

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tabnak.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تابناک» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۱۰۹۴۴۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

انسان نخستین بار کی سرما خورد؟

ایتنا - انسان خردمند (هومو ساپینس) چه زمانی در تاریخ برای اولین بار سرما خورد؟
پاسخ به این سوال دشوار است؛ تا حدی به این دلیل که از میان ویروس‌های متعددی که باعث سرماخوردگی می‌شوند، تنها تعداد کمی از آن‌ها در بقایای به‌جا مانده از انسان‌ها کشف می‌شوند چرا که ویروس سرماخوردگی اغلب در بافت‌های نرم مانند ریه وجود دارد و کم‌تر در استخوان و دندان قابل ردیابی است. با این حال این امکان وجود دارد که برخی از اولین انسان‌های خردمند دست‌کم ۳۰۰ هزار سال پیش به سرماخوردگی مبتلا شده‌ باشند. 

«سرماخوردگی معمولی» یک اصطلاح کلی برای گروهی از عفونت‌‌های تنفسی است که افراد با سیستم ایمنی سالم، به صورت خفیف به آن‌ مبتلا می‌شوند. راینوویروس‌ها، کروناویروس‌ها و ویروس سین‌سیشیال تنفسی (RSV/ ویروس پیوسته‌یاخته‌ای تنفسی) اغلب عوامل اصلی‌اند. البته این عوامل بیماری‌زا (پاتوژن‌ها) قبل از آنکه بین مردم شیوع پیدا کنند، احتمالا از سایر مهره‌داران به انسان منتقل شده‌اند.

جوئل ورتهایم، ویروس‌شناس تکاملی از دانشگاه کالیفرنیا به لایو‌ساینس گفت، باتوجه به زندگی انسان خردمند با حیوانات، قرار گرفتن بشر در معرض ویروس‌های جدید اجتناب‌ناپذیر بوده است.

معمولا زمانی که ویروس حیوانی به بدن انسان وارد می‌شود، قادر به ایجاد عفونت و آلودگی نیست، زیرا با میزبان جدید سازگار نیست، با این حال ویروس‌ها گاه برای جهش موفقیت‌آمیز و حتی انتشار بین انسان‌ها مجموعه‌ای از ژن‌های مناسب دارند؛ مانند ویروس‌هایی که در همه‌گیری کووید‌ــ۱۹ یا آنفلوانزای خوکی ظهور کردند.

البته دانشمندان درباره زمان اولین شیوع ویروس‌های سرماخوردگی نظرهای متفاوتی دارند. به عقیده برخی دانشمندان، این ویروس‌ها می‌توانند هم‌زمان با طلوع تمدن بشری یعنی پنج تا شش هزار سال قبل، از حیوانات به انسان‌ها منتقل شده‌ باشند؛ زمانی که انسان‌ها زندگی در مناطقی نزدیک به هم را آغاز کردند که عوامل بیماری‌زا به‌راحتی می‌توانستند بین آن‌ها گسترش یابند و هم‌زمان پرورش حیوانات حامل این ویروس‌ها را نیز آغاز کردند.

اما همه دانشمندان با این فرضیه موافق نیستند. فرانسوا بالوکس، زیست‌شناس دانشگاه کالج لندن، می‌گوید انسا‌ن‌های «شکارچی‌ــ‌گردآورنده» که کشاورزی نمی‌کردند یا دام پرورش نمی‌دادند هم می‌توانستند از طریق شکار در معرض این ویروس‌های حیوانی قرار بگیرند. انسان شکارچی‌ پیش از انسان خردمند وجود داشت و به نظر این زیست‌شناس، ویروس‌های سرماخوردگی مختلف در طول دوران تکامل انسان در زمان‌های مختلف پدیدار می‌شدند و از بین می‌رفتند.

او می‌گوید: «من فکر می‌کنم احتمالا یکی از رویدادهایی که به افزایش قابل‌توجه جذب عوامل بیماری‌زا در انسان منجر شد، پخش شدن آن‌ها در خارج آفریقا بود که طی آن احتمالا به ویروس‌های سرماخوردگی جدید مبتلا شدند. بقایای قدیمی‌ترین انسان‌ خردمندی که در خارج از آفریقا کشف شد، متعلق به ۲۱۰ هزار سال قبل بود.»

دانشمندان برای کشف پیدایش این ویروس سراغ حفاری‌های باستان‌شناسی رفتند. به گفته کارشناسان، ویروس‌های سرماخوردگی زیاد خوبی باقی نمی‌مانند. این ویروس‌ها به طور معمول در بافت‌های نرم مانند ریه که پس از مرگ از بین می‌روند، اثر باقی می‌گذارند و در بافت‌های مقاوم مانند استخوان و دندان یافت نمی‌شوند.

البته ژنوم‌های ویروسی در بقایای انسان‌های باستانی یافت شده‌اند اما فقط ویروس‌های مبتنی بر دی‌ان‌ای بوده‌اند نه ویروس‌های حاوی آران‌آی (RNA) اما محققان یک کروناویروس متعلق به قرن شانزدهم را در پالپ دندان یک اسکلت‌ انسان در فرانسه پیدا کردند. این آران‌ای با کروناویروس‌های شناخته‌شده امروزی متفاوت است و نشان می‌دهد که این عوامل بیماری‌زای تاریخی احتمالا یا از بین رفته‌اند یا بدون آنکه شناسایی شوند، تکامل یافته‌اند.

بالوکس می‌گوید: «احتمالا در آینده از ویروس‌هایی که کمتر از ۲۰۰ سال پیش با ما بودند، تصویر جمعی مناسب‌تری خواهیم داشت. این امر ردیابی تاریخچه ویروس‌ها در گذشته‌های دور را برای دانشمندان آسان‌تر می‌کند.»