مردم دیگر طاقت گرانی را ندارند، دولت راهکاری به مردم نشان دهد

یک عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی با تاکید بر این‌که «ملت طاقت گرانی و هزینه‌های بیشتر را ندارند»، گفت: دولت باید راهکاری به مردم برای تامین هزینه‌های زندگی‌شان نشان دهد بعد ما از هر جراحی اقتصادی و نظام عادلانه‌ای حمایت می‌کنیم.

جلیل رحیمی جهان آبادی در گفت‌وگو با ایران اکونومیست، با اشاره به اقدام دولت در اصلاح نظام پرداخت یارانه اظهار کرد: تقریبا از اوایل انقلاب تا ورود به دوران جنگ نظام اقتصاد دولتی و اقتصاد مبتنی بر یارانه را در کشور اجرا کردیم چون چاره‌ای هم وجود نداشت ما بابت هزینه‌های مختلف مردم یارانه در حوزه‌های مختلف پرداخت می‌کردیم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اما با توجه به تحریم‌ها و مشکلات و کمبود منابع ارزی و گرفتاری‌های به وجود آمده در کشور توان دولت در پرداخت یارانه کاهش پیدا کرده است به طوری که اکنون در شرایطی هستیم که درآمد ارزی کشور به شدت پایین آمده است.

وی ادامه داد: ما تا اینجا دولت را درک می‌کنیم اما به عنوان نماینده ملت یک سوال خیلی ساده داریم؛ آیا وقتی یارانه حذف می‌شود مردم توان خرید کالاها با نرخ فعلی را دارند مثال می‌آورند که قیمت بنزین، آرد، روغن و خدمات در کشورهای همسایه فلان مقدار است و در کشور ما با یارانه فلان مقدار است. اما آیا درآمد یک ایرانی با درآمد کشور همسایه یکی است؟ برای فهمیدن این موضوع فقط کافی است حداقل  حقوق و دستمزد یک هفته کارگر با کشورهای همسایه را مقایسه کنید. در حال حاضر نرخ مسکن، اجاره، خودرو و خیلی از کالاهای مورد نیاز معیشت مردم مثل برنج، روغن و قند همسطح با کشورهای پیشرفته دنیا است.

این نماینده مجلس شورای اسلامی گفت: حرف ما این است که دولت راهکاری برای زندگی به مردم نشان دهند آن زمان ما از هر جراحی اقتصادی و نظام عادلانه‌ای حمایت می‌کنیم البته که عادلانه بودن هم فقط در پرداخت یارانه نیست و باید عدالت در پرداخت حقوق و دستمزد و یک زندگی ایده‌آل وجود داشته باشد.

رحیمی جهان آبادی اضافه کرد: ما قبول داریم بخشی از این وضعیت به دلیل تحریم‌های دشمن است اما مثلا این تحریم‌ها چه ارتباطی به واردات خودروی راه‌سازی، معدنی، آتش‌نشانی و حتی خودروی مناسب برای سواری دارد؟

وی یادآور شد: من در زمان دولت آقای روحانی از حامیان یارانه بودم اما از همان زمان تاکید بر این‌ بود که باید ابتدا ساختار پرداخت یارانه مشخص شود؛ بخش عمده‌ای از مردم به ما مراجعه می‌کنند که کار، درآمد و ملکی ندارند اما مشمول یارانه نمی‌شوند. پاسخی هم به نامه‌نگاری‌های ما نمی‌دهند. در شرایط فعلی باید دولت به تمامی افراد به جز درصد اندکی یارانه بدهد مبلغ یارانه هم متناسب با هزینه‌های فعلی باشد.

رحیمی تاکید کرد: دولت بداند از طریق حذف یارانه از ملت نمی‌توان درآمد داشت. مردم به کمک مالی نیاز دارند. به عنوان یک کشور نفت‌خیز و دارنده گاز و با پتانسیل و با خاک مرغوب برای کشاورزی و فرصت‌های زیاد برای رشد اقتصادی نباید وضعیت اقتصادی‌مان به گونه‌ای باشد که مردم توان خرید مسکن نداشته باشند. آقای رئیس جمهور ما شما را دوست داریم اما سوال‌مان این است که با این درآمدها و هزینه‌ها ملت چه طور باید زندگی کنند؟

وی با بیان این‌که باید در عرصه سیاست داخلی و خارجی و اقتصادی اصلاحات عمیقی انجام شود، گفت: اقتصاد رانتی است که اگر این طور نبود نباید جلوی واردات کالایی گرفته می‌شد که ما تولید کننده آن نیستیم بهانه هم نبود ارز است  مردم دیگر طاقت گرانی و هزینه‌های بیشتر از این را ندارند.

 

منبع: خبرگزاری ایسنا برچسب ها: گرانی ، دولت ، روغن ، یارانه ، جلیل رحیمی جهان آبادی ، نظام پرداخت یارانه ها

منبع: ایران اکونومیست

کلیدواژه: گرانی دولت روغن یارانه نظام پرداخت یارانه ها پرداخت یارانه هزینه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۱۷۵۰۲۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

هنری که لاکچری شده!

گروه فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا، مصطفی میرزاباقری ـ مسئله گرانی موضوعی نیست که کسی از آن خبر نداشته باشد و حتی پولدار‌ها هم از وضعیت گرانی می‌نالند. هر روز یک کالایی گران می‌شود، یک روز گوشت، یک روز نوبت مرغ است، یک روز نوبت میوه و روز دیگر گرانی مسکن و. هر روز یک موضوع در اقتصاد ما مطرح و به چالش تبدیل می‌شود.

این گرانی‌ها به فرهنگ هم رسوخ پیدا کرده و به کنسرت‌ها هم کشیده شده است. بلیت کنسرت‌ها از روز‌های اول سال به حدود یک میلیون تومان هم رسیده و این سوال مطرح است که طی یک ماه گذشته مگر چه اتفاقی افتاده که بلیت کنسرت به صورت چراغ خاموش این همه افزایش قیمت داشته است؟

برگزاری کنسرت در بسیاری از جوامع امری رایج به شمار می‌رود و سالانه هنرمندان مطرح موسیقی در فصول مختلف سال در فستیوال‌ها و یا تور‌های کنسرت خود روی صحنه می‌روند؛ بدین ترتیب مردم می‌توانند با حضور در این کنسرت‌ها اوقات خوشی را تجربه کنند. هرچند که کنسرت رفتن حداقل در ژانر‌های عامه‌پسند در سایر کشور‌ها امری عادی به شمار می‌رود و کنسرت رفتن بجز در ژانر‌های اپرا یا کلاسیک کالایی لوکس به شمار نمی‌آید، اما با بالا رفتن نرخ تورم، مردم عادی کمتر می‌توانند در یک کنسرت شرکت کنند.

نکته تلخ ماجرا اینجاست که گرانی‌ها وافزایش نامتعارف هزینه‌ها از سبد فرهنگی خانواده‌های ایرانی کاسته و بیشترین ضربه را به اهالی فرهنگ و هنر وارد کرده و کنسرت‌های چند صد هزار تومانی باعث شده خیلی از خانواده‌ها خط قرمزی دور اینگونه برنامه‌های فرهنگی و شاد بکشند. در حال حاضر ارتباط با موسیقی فقط با دانلود و شنیدن آهنگ از سایت‌های رسمی و غیررسمی اتفاق میفتد و فقط کسانی که توانایی مالی دارند می‌توانند به کنسرت بروند.

باید قبول کرد که کنسرت هم به کالایی لوکس و لاکچری تبدیل شده که دیگر همگان امکان استفاده از این شرایط را ندارند و افزایش قیمت بلیط باعث شده مخاطبان بالقوه کنسرت‌هاهرگز به مخاطب فعال بدل نشوند و نیز از مخاطبان بالفعل موسیقی کاسته شود که در دراز مدت به نفع هیچکسی نیست.

وقتی بلیت کنسرتی حدود ۹۰۰ هزارتومان باشد، یک خانواده چهار نفره باید سه میلیون و ۶۰۰ هزارتومان هزینه کند. با احتساب پایه حقوق یک کارمند یا کارگر مطابق با پایه دستمزد وزارت کار، این رقم یک سوم میزان حقوقشان است.

گران شدنی هر کالایی منجر به ریزش مخاطبان آن کالا یا خدمات است، اما مردم مجبورند خود را با این شرایط وفق دهند و خود را با این شرایط سازگار کند نه اینکه عادت کنند و افزایش قیمت‌ها باعث حذف کالای فرهنگی از سبد خانوار‌ها شده است.

به هر حال با توجه به شعار امسال امیدواریم حتی مردم در صحنه هنر هم دخیل شوند و حتی برگزاری جشنواره‎‌های موسیقی هم به بخش خصوصی واگذار شود و ارگان‌ها، بنیاد‌ها و سازمان‌های مربوطه با توجه به نام‌گذاری سال ۱۴۰۳ به عنوان «جهش تولید با مشارکت مردم» از سوی رهبر انقلاب برای کمک به تولید آثار ارزشمند هنری قدم برداردند.

اگر هزینه فعالیت‌های فرهنگی بالا رود و اگر سینما و موسیقی کشور تعطیل شود، چه چیزی از فرهنگ باقی می‌ماند؟

البته همه تقصیر‌ها را نباید به گردن قیمت بلیت کنسرت انداخت و باید فرآیند اقتصادی برگزاری کنسرت‌ها هم اصلاح شود تا شاهد حضور همه اقشار جامعه در کنسرت‌ها باشیم.

باید قبول کرد که کنسرت‌ها تثیر بالایی در شادی‌بخشی دارند و باید پیش از هر چیزی برای ایجاد این شادی زیرساخت‌های اصلی مانند سالن‌های مناسب ایجاد شود و سپس با حمایت‌های دولتی نرخ قیمت بلیت‌ها را کنترل کرد تا عامه مردم بتوانند حداقل سالی دو بار به کنسرت بروند و از شادی‌های جمعی محروم نشوند.

انتهای پیام/