چند ادعا از یک فرمانده عراقی
تاریخ انتشار: ۲۴ خرداد ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۲۲۸۷۵۶
برای تضمین موفقیت حملاتمان باید عامل غافلگیری را محقق می‌ساختیم، اما اطلاعات نظامی لازم را نداشتیم. هیچ‌چیز در مورد پایگاه‌های هوایی ایرانیان نمی‌دانستیم و موقعیت آنها را تنها بر روی نقشه تشخیص می‌دادیم ولی خوشبختانه پایگاه‌های آنها همان‌جایی بودند که انتظار داشتیم.
به گزارش ایران اکونومیست، کتاب «جنگ ایران و عراق از دیدگاه فرماندهان صدام»، توسط پنج نفر از پژوهشگران آمریکایی تالیف و توسط عبدالمجید حیدری در ایران ترجمه شده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
کوین وودز هم پژوهشگر تاریخ و امور دفاعی در موسسه تحلیل دفاعی در آمریکا: ممکن است در مورد عملیات هوایی در حملات هوایی اولیه عراق در روز ۲۲ سپتامبر ۱۹۸۰م( ۳۱ شهریور ماه ۱۳۵۹) برایمان توضیح دهید؟ منظورم عملیات مانوری نیست، بلکه می‌خواهم مقایسه‌ای داشته باشید بین فناوری و سطح آموزش خلبان‌های نیروهای هوایی دو کشور.
عبوسی: در روزهای آغازین جنگ نبردهای هوایی زیادی با نیروی هوایی ایران داشتیم. سطح مهارت خلبان‌های عراقی و ایرانی تقریبا برابر بود ولی ایرانیان در نبردهای هوایی ضعیف بودند. بااین‌حال، تعداد کمی از هواپیماهای ما را در خاک خودمان سرنگون کردند و بقیه هواپیماهای ساقط‌شده هم عمدتا با آتش پدافند هوایی و موشک‌های هاوک (Hawk) آنها سرنگون می‌شد.
وودز: به نظر شما علت ضعف آنها در این زمینه چه بود؟
عبوسی: ایرانیان با جنگنده‌های اف ۴ و اف۵ خود با هواپیماهای ما بر فراز خاک عراق درگیر می‌شدند. آنها هواپیماهای ما را رهگیری می‌کردند و ما هم از آنها فرار می‌کردیم. در روز ۲۳ سپتامبر تعدادی جنگنده اف۵ در حال تعقیب تعدادی از جنگنده‌های ما بودند و ما برای فرار از دست آنها ارتفاع پرواز هواپیماهایمان را به ۱۰ متر از سطح زمین کاهش دادیم، بافاصله نزدیکی از روی تپه‌ها عبور کردیم و در آن‌سوی تپه‌ها باز ارتفاع پروازمان را کاهش دادیم با این امید که چون جنگنده‌های ایرانی نتوانسته‌اند هواپیماهای ما را بزنند، دیگر از تعقیب ما دست برداشته‌اند.
*یک روز تاریخی برای عقابان ایرانی
*یک ماموریت حیاتی
*خلبانی که دو روز با ماهی‌ها زندگی کرد
بااین‌حال، آنها توانستند تعدادی از بمب‌افکن‌های توپولف ۲۲ ما را سرنگون کنند و ما هم پس‌ازآن روز دیگر از این نوع هواپیماها برای بمباران خاک ایران استفاده نکردیم.
مورای، یکی دیگر از پژوهشگران آمریکایی: هواپیماهای اف ۱۶ ایران که به موشک‌های فونیکس (Phoenix) و سایدویندر (Sidewinder) مسلح بودند تا چه اندازه مؤثر بودند؟
عبوسی: این هواپیماها بسیار خوب هستند ولی در روزهای آغازین جنگ خلبان‌های خیلی خوبی نداشتند و تعمیر و نگهداری آنها هم ضعیف بود. وضعیت ما با تحویل هواپیماهای میراژ تغییر کرد و این در حالی بود که نیروی هوایی ایران بسیار ضعیف‌تر از نیروی هوایی عراق شده بود.
وودز: رهنامه نظامی آمریکایی‌ها به گونه‌ای است که پیش از حملات کم شدت به فرودگاه‌های دشمن، ابتدا حریم هوایی‌اش را به‌نوعی محدود می‌کنند. در طرح‌های اولیه در روز ۲۲ سپتامبر برای دفع حملات جنگنده‌های ایرانی، موضوع برتری هوایی را هم در نظر گرفته بودید؟
عبوسی: برای تضمین موفقیت حملاتمان باید عامل غافلگیری را محقق می‌ساختیم، اما اطلاعات نظامی لازم را نداشتیم. هیچ‌چیز در مورد پایگاه‌های هوایی ایرانیان نمی‌دانستیم و موقعیت آنها را تنها بر روی نقشه تشخیص می‌دادیم ولی خوشبختانه پایگاه‌های آنها همان‌جایی بودند که انتظار داشتیم. همچنین هیچ‌چیز در مورد سامانه‌های پدافند هوایی ایرانیان نمی‌دانستیم و اگر شجاعت خلبان‌های ما و آموزش‌هایشان نبود، حملاتمان نمی‌توانست موفقیت‌آمیز باشد. گروه‌های هوایی ما به دست فرماندهان یگانی باتجربه اداره می‌شد و تجربه مقابله با پیش‌مرگان کُرد در سال‌های ۱۹۷۴ تا ۱۹۷۵م و جنگ با رژیم صهیونیستی در جنگ‌های ۱۹۶۷م و۱۹۷۳م را هم داشتیم.
برای نمونه، صبح روزی که به ایران حمله کردیم یکی از خلبان‌ها به نام سعد خمس گریه می‌کرد و وقتی علت گریه‌اش را پرسیدم، گفت: "چون به من اجازه نمی‌دهید پرواز کنم." به او گفتم باید صبر کند.
*رکوردهای تمام نشدنی یک خلبان
*مخوف‌ترین عملیات نیروی هوایی علیه ارتش بعثی
مورای: پاییز ۱۹۸۰م ظاهرا صدام هواپیماهای نیروی هوایی عراق را بین فرودگاه‌های کویت، عربستان سعودی و ابوظبی در امارات عربی متحده پراکنده کرد، درست است؟
عبوسی: خیر، این موضوع صحت ندارد. فرودگاه بندرعباس فاصله زیادی با ما داشت و قرار بود هواپیماهای توپولف ۲۲ از عمان پرواز کنند اما باند پروازی فرودگاه عمان برای پروازشان بسیار کوچک بود؛ زیرا طول باند پرواز هواپیماها دست‌کم باید سه کیلومتر باشد. به همین علت دو یا سه روز پیش از آغاز جنگ با پرواز از فرودگاه حبانیه به فرودگاه تهران و تأسیسات نفتی نزدیک آن حمله کردیم. عملیاتی هم که قرار بود از عمان انجام شود ظاهرا عملیات جنگی نبود، بلکه تمرینی برای ایجاد همکاری و مشارکت بین نیروهای هوایی عراق و عمان بود.
وودز: در یکی از کتاب‌هایی که در آمریکا منتشرشده، این موضوع مطرح گردیده که پس از حملات متقابل ایران در پاییز ۱۹۸۰م تعدادی از هواپیماهای نیروی هوایی عراق به اردن و عربستان سعودی فرستاده شدند تا توان رزم این نیرو حفظ شود.
عبوسی: ابدا چنین چیزی نبود.
منبع: خبرگزاری ایسنا برچسب ها: آمریکا
منبع: ایران اکونومیست
کلیدواژه: آمریکا هواپیماهای ما نیروی هوایی هوایی ایران هوایی عراق خلبان ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۲۲۸۷۵۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چرا حسن باقری نمی‌خواست فرمانده عراقی کشته شود؟
احمد دهقان در گفتگو با رادیو مضمون روایتی قابل توجه از دیدار سردار فتح‌الله جعفری فرمانده زرهی ایران در دفاع مقدس و فرمانده لشکر یکم عراق در عملیات فتح المبین گفته که در ادامه می‌خوانید:
فرمانده عراقی کاملاً با دیسیپلین نشست و شروع به حرف زدن کرد و گفت: «من در عملیات فتح‌المبین می‌دانستم ایران می‌خواهد حمله کند» و داشت برگ‌برنده‌هایش را برای فرمانده ایرانی رو می‌کرد.
فرمانده عراقی ادامه داد: «آن شبی که می‌خواستید حمله کنید، سکوت بود و من به معاون عملیات خودم گفتم سکوت ایرانی‌ها خیلی خطرناک است و این‌ها امشب حمله می‌کنند. بعد به نیرو‌هایی که در شوش داشتیم، آماده باش دادیم و گفتم آماده باشید که ایرانی‌ها می‌خواهند حمله کنند و کشتار راه بیندازید و خلاصه آن کشته‌هایی که شما دادید بخاطر پیش‌بینی من بود».
آقای جعفری هیچ چیزی نمی‌گفت و این حالت داشت مرا دیوانه می‌کرد! جنگی سر میز شام بود و این جنگ کاملا به سمت عراقی‌ها تمایل پیدا کرده بود.
آقای جعفری شامش را قشنگ خورد و بعد گفت: «تو حسن باقری را می‌شناسی»؟ فرمانده عراقی گفت: «بله؛ در عملیات فکه شهید شد و اگر او بود، احتمالاً جنگ شما متحول می‌شد».
آقای جعفری ادامه داد: «حسن باقری دهم اسفند مرا صدا زد و هنگامی که من به قرارگاه رفتم، عکس‌های تو را به من نشان داد» فرمانده عراقی جا خورده بود!
آقای جعفری ادامه داد: «حسن باقری به من گفت روی تپه سبز برو (تپه سبز مقابل شوش است) و تمامی آتش منطقه را در دست بگیر؛ طوری که هیچ کس بدون اجازهٔ تو حق تیراندازی نداشته باشد.
حسن باقری گفت که فرمانده گردان مقابل شوش، دیروز با شلیک خمپاره کشته شده و امروز فرمانده لشکر یکم عراق خواهد آمد تا فرمانده گردان جدید را در خط معرفی کند. این فرمانده لشکر آدم ترسویی است و این باید زنده بماند تا ما عملیات خودمان را انجام بدهیم. این باید سالم برود و سالم برگردد؛ چون که معاون او یک بعثی است و اگر فرمانده فعلی کشته شود، او را فرمانده لشکر می‌کنند؛ پس این فرمانده لشگر باید زنده بماند.»
آقای جعفری گفت: «من آمدم روی تپه؛ تو با دو تا ماشین به خط آمدی؛ فرمانده‌ها را جمع کردی. بعد فرمانده جدید را معرفی کردی و دم غروب با همان ماشینی که آمده بودی، برگشتی من غروب آمدم به حسن باقری گفتم تو سالم آمدی و برگشتی»!
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت