تجربه ریاستجمهوری ترامپ، ژاپن را به آمریکا بیاعتماد کرد/ همکاری توکیو با ناتو بهعنوان یک سازمان، حالت ثانویه دارد
تاریخ انتشار: ۲۸ خرداد ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۲۵۸۴۶۶
«الیستر ادگار» استاد علوم سیاسی، در خصوص افزایش همکاریهای نظامی میان ژاپن و ناتو و تصمیم توکیو برای سرمایهگذاریهای بیشتر در این حوره گفت: ژاپن دلایل و انگیزههای زیادی برای دست زدن به چنین اقدامی دارد. اولین دلیل اینکه دوران ریاستجمهوری ترامپ نشان داد که در آینده نمیتوان به پایبندی آمریکا به همکاریهای امنیتی اعتماد کرد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
دوم، توافق با ناتو، برخلاف معاهده ژاپن و ایالات متحده، اهداف خاصی را دنبال میکند؛ به عبارت دیگر، این توافق، معاهده دفاعی جامعی بین دو طرف نیست و تنها بر حوزههای خاصی تمرکز دارد.
سوم، مانند سایر کشورهای آسیا-اقیانوسیه از جمله استرالیا، نیوزیلند و ویتنام، ژاپن هم شاهد تهاجمیتر شدن چین در ادعاها و اقداماتش بوده است. چین با دست زدن به اقداماتی مانند ادعا در خصوص مرزهای دریایی، ساختوساز جزایر و نظامیسازی، تهدید به جنگ با تایوان و ایجاد مزاحمت برای هواپیماهایی که به رصد نحوه اعمال تحریمهای سازمان ملل علیه کرهشمالی میپردازند، به نگرانیها در سطوح منطقهای و بینالمللی دامن زده است. توافق با ناتو (حتی به صورت محدود) این موقعیت را در اختیار ژاپن قرار میدهد تا سیاستهایش را در حوزههایی مانند سایبر و امنیت دریایی هماهنگ کند. چهارم، کرهشمالی همچنان برنامه هستهای خود را دنبال میکند و با توجه به بیثباتی دولت و رهبری آن کشور، تهدیدی برای ژاپن محسوب میشود و چین هم آن را برای پیشبرد اهداف خود مثبت ارزیابی میکند.
وی در ارزیابی صحت این گفته که برخی معتقد هستند که خاطره جمعی ژاپن از شکست در جنگ جهانی دوم، این کشور را به اتخاذ سیاست خارجی فعالتری در خارج از حوزه اقیانوس آرام وادار کرده است، بیان داشت: قانون اساسی ژاپن در سال ۱۹۴۵ پس از جنگ جهانی دوم توسط ایالات متحده تدوین شد وم حدودیت شدیدی بر بودجه دفاعی و امنیتی این کشور وضع کرده است. بنابراین میتوان گفت که سیاست خارجی ژاپن پس از جنگ جهانی دوم بر اساس محدودیتهای اعمال شده از سوی ایالات متحده تدوین شده است.
ادگار افزود که علاوه بر تأثیر ایالات متحده، همسایگان آسیایی ژاپن –به ویژه چین و البته سایرین از جمله کرهجنوبی- به دلیل تجربهای که از مورد حمله قرار گرفتن و اشغال شدن از سوی ژاپن داشتند، با سیاست خارجی قدرتمند این کشور در منطقه مخالف بودند. برای آنها، حافظه جمعی ژاپن مسأله نیست، بلکه تجربه سایر کشورها است که برخی شرایط و محدودیتها را بر سیاست خارجی ژاپن اعمال کرده است. جامعه و افکار عمومی ژاپن در نتیجه شکست این کشور در جنگ جهانی دوم و بهویژه تجربه بمب اتم، به شدت تحت تأثیر قرار گرفته است. در نتیجه، تمایل ژاپن به «صلحطلبی» و تمرکز بر کمک کردن به توسعه بینالمللی، محصول تجربیات جنگ جهانی دوم است و با گذشته زمان، به اولویتهای عمومی اجتماعی تبدیل شده است.
وی ادامه داد: تا همین اواخر، سیاست خارجی ژاپن به میزان بسیار زیادی بر همکاری در توسعه بینالمللی متمرکز بود و بخش کوچکتری هم به مشارکت نیروهای دفاعی این کشور در عملیاتهای حفاظت از صلح سازمان ملل اختصاص داشت. ولی با افزایش حمایت عمومی برای توسعه سیاست امنیت ملی قویتر و تواناییهای مرتبط با آن، تمرکز سیاست خارجی ژاپن در یک دهه گذشته تا حدودی تغییر کرده است.
این استاد دانشگاه در پاسخ به این پرسش که تأثیر همکاریهای ژاپن و ناتو بر معادلات منطقهای به ویژه بر تعامل ژاپن با چین به عنوان اصلیترین چالش برای این کشور، چه خواهد بود، اظهار داشت: معاهده امنیت متقابل سال ۱۹۵۱ میان ایالات متحده و ژاپن (که در سال ۱۹۶۰ مورد بازنگری قرار گرفت) قرارداد اصلی دفاعی و امنیتی ژاپن است و همکاری ژاپن با ناتو بهعنوان یک سازمان حالت ثانویه دارد. گرچه همکاریهای ژاپن و ناتو بر حوزههای خاصی (مانند: امنیت سایبری، امنیت دریایی و...) متمرکز است.
وی افزود که چین در دوران رهبری «شی جینپینگ» رئیسجمهوری فعلی در رابطه با ادعاهای دریایی و سایر ادعاهایش در منطقه قاطعتر و در مواردی تهاجمیتر شده است و این رفتار را در قبال ژاپن و سایر کشورهای آسیا و همچنین در رابطه با ایالات متحده نشان داده است. این جسارت و تهاجم چین حالتی عمومی دارد، بدین معنی که به عقیده من این رفتار چین به اهداف رئیسجمهوری کنونی این کشور به منظور افزایش قدرت و نفوذ منطقهای پکن مرتبط میشود و واکنشی به توافقنامههای سایر دولتها نیست.
ادگار در رابطه با دلایل استراتژیک دعوت ناتو از ژاپن به همراه استرالیا، نیوزیلند و کرهجنوبی برای شرکت در نشست سران این سازمان در اسپانیا، گفت: دلیل اول پیمان استراتژیک «نامحدود» چین و روسیه است که از سوی پوتین و شی اعلام شده است. دلیل دوم، افزایش قاطعیت یا تهاجم چین در ربطه با ادعاهای منطقهایاش است. دلیل سوم را نیز میتوان حمله اخیر روسیه به اوکراین (به دنبال حمله و الحاق کریمه به خاک روسیه در سال ۲۰۱۴) و همچنین گفتههای پوتین مبنی بر اینکه ملت و مردمی به نام اوکراین وجود ندارد، دانست.
وی افزود که اعضای ناتو با فضای امنیتی متفاوتی در اروپا و جهان در مقایسه با آنچه در زمان شکلگیری استراژیک ناتو در سال ۲۰۱۰ وجود داشت، مواجه هستند. در چهارچوب جهانی، اینکه این کشورها در این اجلاس شرکت کنند به آنها اجازه میدهد تا نظرات خود را بیان کرده و در بحث بر سر استراتژی جدید ناتو شرکت کنند. یادآوری این نکته مهم است که ناتو پیمانی داوطلبانه است و تصمیمات این پیمان بر اساس اجماع اعضایش اتخاذ میشود. از این رو ترکیه اکنون میتواند مانع از عضویت فنلاند و سوئد در اتحادیه اروپا بشود، حتی اگر تمامی اعضای این پیمان با عضویت این دو کشور موافق باشند.
وی در این خصوص که تقویت همکاریهای ناتو و ژاپن در عمل به حل چالشهای مشترک کمک خواهد کرد یا تقابلهای نظامی بیشتری را به دنبال خواهد داشت، بیان داشت: همانطور که در پاسخ به پرسش شما در خصوص تأثیر همکاریهای ژاپن و ناتو بر معادلات منطقهای گفتم، همکاریهای ناتو و ژاپن برای مقابله با چالشهای خاصی صورت میگیرد. رئیسجمهوری چین ممکن است ادعا کند که این همکاریها تهدیدی برای ژاپن است، ولی اهدافش برای افزایش قدرت و نفوذ چین و در نتیجه آن سیاستهای انتخابیاش تحت تأثیر توافق ژاپن و ناتو تعیین نمیشوند.
انتهای پیام/
منبع: ایلنا
کلیدواژه: سیاست خارجی ژاپن جنگ جهانی دوم ایالات متحده ژاپن و ناتو همکاری ها منطقه ای
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.ilna.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایلنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۲۵۸۴۶۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
سازمان همکاری اسلامی به رسمیت شناختن کشور فلسطین را خواستار شد
به گزارش گروه سیاست خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از روزنامه البیان امارات، سازمان همکاری اسلامی در بیانیه ای با استقبال از تصمیم جمهوری ترینیداد و توباگو در به رسمت شناختن کشور فلسطین اعلام کرد که این اقدام مهم با قوانین بینالمللی و قطعنامههای سازمان ملل متحد در این زمینه همخوانی دارد و به مردم فلسطین این امکان را می دهد تا بتوانند برای حقوق مشروع خود از جمله حق بازگشت، تعیین سرنوشت خویش و تشکیل کشور مستقل فلسطین بر اساس مرزهای ۴ ژوئن ۱۹۶۷ به پایتختی قدس تلاش کنند.
این سازمان که متشکل از ۵۷ کشور مسلمان است، بار دیگر از همه کشورهای جهان که هنوز کشور فلسطین را به رسمیت نشناختهاند خواست تا در اسرع وقت در حمایت از مردم فلسطین در به رسمیت شناختن کشور فلسطین و انجام تلاشهای بینالمللی با هدف پایان دادن به اشغالگری رژیم اسرائیل و تحقق صلح و ثبات در منطقه و اجرای مصوبات بین المللی مرتبط، اقدام کنند.
جمهوری ترینیداد و توباگو روز پنجشنبه در تصمیمی که در جسله شورای وزیران این کشور اتخاذ شد، کشور فلسطین را به رسمیت شناخت.
این تصمیم بر اساس توصیه وزیر امور خارجه جمهوری ترینیداد و توباگو اتخاذ شد و بر اساس شورای وزیران این کشور تصمیم گرفت که با هدف تحقق صلح پایدار از طریق تقویت اجماع رو به افزایش بین المللی در مورد مساله فلسطین، تشکیل کشور مستقل فلسطین را به رسمیت بشناسد.
در بیانیه دولت ترینیداد و توباگو همچنین آمده است: به رسمیت شناختن کشور فلسطین یک امر اخلاقی و عادلانه و بیانگر خواستههای مشروع ملت فلسطین و حمایت از آنها است.
ترینیداد و توباگو (Trinidad and Tobago) با نام رسمی جمهوری ترینیداد و توباگو کشوری جزیرهای در دریای کارائیب واقع در شمال آمریکای جنوبی است. این کشور در فاصله ۱۱ کیلومتری سواحل ونزوئلا و ۱۳۰ کیلومتری سواحل گرانادا واقع شده و به خاطر ذخایر نفت و گاز خود معروف است.
پیشتر نیز جامائیکا و باربادوس در آوریل گذشته اعلام کردند که کشور فلسطین را به رسمیت می شناسند.
پیشتر «ریاض منصور» سفیر و نماینده تشکیلات خودگردان فلسطین در سازمان ملل متحد از رایزنیهای جاری در زمینه به رسمیت شناختن کشور فلسطین از سوی چند کشور خبر داده بود.
انتهای پیام/