به نقل از «مهر»

داروی رایج HIV در بهبود عملکرد شناختی موثر است

تاریخ انتشار: ۱۱ تیر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۳۷۹۲۴۶

به گزارش خبرنگار مهر به نقل از ساینس دیلی، اگرچه مطالعات بالینی برای تأیید اینکه دارو اثر مشابهی را در انسان ایجاد می‌کند ضروری است، اما یافته‌ها راه را برای درمان‌های دارویی که زوال شناختی نسبتاً سریع در افراد مبتلا به سندرم داون را که بیشتر در افراد مسن دیده می‌شود، هموار می‌کند.

سندرم داون وضعیتی است که در آن فرد یک کروموزوم اضافی دارد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

به طور معمول، یک نوزاد با ۴۶ کروموزوم متولد می‌شود. نوزادان مبتلا به سندرم داون یک کپی اضافی از یکی از اینها، کروموزوم ۲۱ دارند. اینوضعیت منجر به ناتوانی ذهنی خفیف تا متوسط می‌شود که بر ویژگی‌های شناختی عمومی مانند حافظه، دامنه توجه و توانایی گفتاری تأثیر می‌گذارد. بزرگسالان مبتلا به سندرم داون نیز پیری سریع را تجربه می‌کنند که منجر به کاهش نسبتاً سریع شناختی می‌شود.

‌افراد مبتلا به سندرم داون نیز در معرض خطر ابتلاء به بیماری آلزایمر هستند. کروموزوم ۲۱ نقش مهمی در این رابطه ایفا می‌کند زیرا حامل یک ژن موسوم به پروتئین پیش ساز آمیلوئید (APP) است که پروتئین‌های آمیلوئیدی را تولید می‌کند که در مغز ساخته می‌شود و با اختلال در عملکرد مغز مرتبط است. تجمع آمیلوئید در بیشتر بزرگسالان بالای ۴۰ سال مبتلا به سندرم داون شایع است.

‌برای کمک به زندگی مستقل، بیشتر افراد مبتلا به سندرم داون تحت مداخلات روانی اجتماعی مانند درمان تحریک شناختی قرار می‌گیرند که یکی از تنها گزینه‌های درمانی موجود در حال حاضر است. با این حال، هیچ مداخله دارویی تا به امروز وجود ندارد. هدف قرار دادن رتروترانسپوزون ها یک گزینه ناشناخته جدید برای سندرم داون است.

‌رتروترانسپوزون‌ها بخش‌هایی از DNA هستند که مکان خود را در ژنوم با ساختن کپی‌هایRNA از خود تغییر می‌دهند و به DNA در مکان دیگری بازمی‌گردند. رتروترانسپوزون‌ها می‌توانند خود را در نواحی خاصی از ژنوم قرار دهند و به‌طور تصادفی، خود را در مناطق محرک ژن مرتبط با بیماری‌های عصبی قرار داده و فعالیت آن‌ها را افزایش دهند. میزان انتقال مجدد با افزایش سن و پیری سلولی افزایش می‌یابد.

‌رتروترانسپوزون‌ها شباهت‌هایی به HIV نشان می‌دهند که به سرعت در سلول‌ها تکثیر می‌شوند. نویسندگان این مطالعه فرض کردند که استفاده از مهارکننده‌های موجود که در حال حاضر تکثیرHIV را هدف قرار می‌دهند - مانند آنزیم ترانس کریپتاز معکوس - می‌تواند برای مسدود کردن رتروترانسپوزون‌ها نیز مؤثر باشد.

‌دکتر «بوناونتورا کلوتت» سرپرست تیم تحقیق از مرکز تحقیقات ایدز IrsiCaixa، می‌گوید: «ما می‌دانیم که لامیوودین، یک مهارکننده ترانس کریپتاز معکوس است که علیهHIV استفاده می‌شود. استفاده از آن در موش‌های مسن نشان داده است که فعال شدن رتروترانسپوزون ها را کاهش می‌دهد.»

‌وی در ادامه افزود: «بنابراین، ما فکر می‌کنیم که می‌تواند برای مقابله با اختلالات شناختی مرتبط با سندرم داون مفید باشد.»

محققان دریافتند موش‌هایی که لامیوودین دریافت می‌کردند، شناخت بهتری از خود نشان دادند. نویسندگان این مطالعه فرض می‌کنند که مزایای مشاهده شده لامیوودین می‌تواند به دلیل تأثیر آن بر یکیا چند گونه از ژن APP باشد.

کد خبر 5528032

منبع: مهر

کلیدواژه: دارو اچ آی وی ایدز ویروس کرونا وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی آمار کرونا واکسن کرونا دانشگاه علوم پزشکی ایران تجهیزات پزشکی پیوند عضو بیماری های واگیر آلزایمر فشار خون سازمان غذا و دارو دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی شیوع کرونا آبله میمون مبتلا به سندرم داون

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۳۷۹۲۴۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

جزییاتی از بیماری ترانه علیدوستی و علت آن

به گزارش «تابناک»، در ۲ روز اخیر جامعه هنری و علاقمندان به سینما برایشان این پرسش مطرح شده است که بیماری ترانه علیدوستی چیست و او در چه مرحله‌ای از درمان قرار دارد؟

بثورات دارویی همراه با ائوزینوفیلی و علائم سیستمیک یا سندرم DRESS یک واکنش حساسیت شدید به برخی از انواع دارو‌ها به شمار می‌رود. علائم این بیماری شامل تورم پوستی، تب، ناهنجاری‌های خونی و درگیری اندام‌های مختلف است.

متخصصین این آلرژی نادر دارویی را به طور بالقوه تهدید کننده زندگی می‌دانند که به دنبال واکنش بیش از حد سیستم ایمنی بدن به برخی دارو‌ها رخ می‌دهد. علائم ممکن است هفته‌ها پس از شروع داروی مشکل زا توسط فرد تظاهر یابند. درمان اغلب شامل قطع دارو‌های مشکوک و استفاده از دارو‌های تعدیل کننده سیستم ایمنی به منظور کاهش علائم است.

سندرم دِرِس

سندرم DRESS که تحت عنوان سندرم ازدیاد حساسیت القا شده به وسیله دارو (DIHS) یا سندرم حساسیت به دارو نیز شناخته می‌شود، یک واکنش شدید به تعدادی از دارو‌های تجویزی است. متخصصین سندرم DRESS را در قالب یک واکنش ازدیاد حساسیت نوع ۴ طبقه بندی می‌کنند. این واکنش دارویی جدی، پوست و سایر اندام‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد و میزان مرگ و میر آن تا ۱۰ ٪ گزارش شده است.

بر اساس گزارش هیئت آمریکایی استئوپاتیک پوست، بروز کلی سندرم DRESS غیرمعمول است و ریسک ابتلا از ۱ در هر ۱۰۰۰ تا ۱ در هر ۱۰۰۰۰ نفر پس از قرار گرفتن در معرض دارو‌های محرک متغیر است. این بیماری معمولا ظرف ۲ تا ۶ هفته پس از اولین مواجهه فرد با دارو رخ می‌دهد و باعث ایجاد ویژگی‌های مشخص و در عین حال متغیری می‌شود که بر پوست و اندام‌های متعدد تاثیر می‌گذارند.

علل

سندرم DRESS به دلیل واکنش بیش از حد سیستم ایمنی رخ می‌دهد که شامل فعال شدن سلول‌های T سیستم ایمنی و آزاد شدن سیتوکین‌ها است. با استناد به مقاله‌ای که از طریق وب سایت کتابخانه ملی پزشکی آمریکا قابل دسترسی است، دارو‌های رایج مرتبط با این سندرم عبارت اند از:

- دارو‌های ضد تشنج

- دارو‌های ضد ویروس

- آنتی بیوتیک‌ها

- آلوپورینول

- مگزیلتین

- تثبیت کننده‌های خلق و خو و دارو‌های ضد افسردگی

- عوامل بیولوژیک

شواهد همچنین حاکی از آن است که عوامل دیگری نیز در این امر نقش دارند:

- استعداد ژنتیکی برای ابتلا به سندرم DRESS

- ناتوانی کبد در متابولیسم برخی دارو‌ها

فعال شدن مجدد برخی ویروس‌ها مانند ویروس اپشتین-بار (EBV) یا هرپس ویروس انسانی ۶ (HHV۶)

علائم

برخی از افراد ممکن است به سندرم DRESS به عنوان یک واکنش چند سیستمی نگاه کنند. این موضوع بدین واقعیت اشاره دارد که بیماری مذکور می‌تواند علائم مختلفی به همراه داشته باشد. هرچند بیماران ممکن است علائم متفاوتی را تجربه کنند، نام DRESS از مشخصه تعداد ائوزینوفیل‌های بالا، معروف به ائوزینوفیلی، و علائمی که معمولا در بدن ظاهر می‌شوند، گرفته شده است.

علائم معمول سندرم DRESS عبارت اند از:

- تب

- بثورات پوستی یا جوش

- ائوزینوفیلی

- لنفوسیتوز آتیپیک

- تورم غدد لنفاوی

- التهاب اندام‌های داخلی

تشخیص

سندرم DRESS می‌تواند با علائم مختلف تظاهر یابد که آن را مشابه بیماری‌های دیگر از جمله سلولیت، هپاتیت ویروسی و لوپوس اریتماتوز سیستمیک می‌سازد. به همین دلیل این بیماری با احتمال بالا برای تشخیص اشتباه رو به رو است.

به منظور تشخیص سندرم DRESS، فرد باید معیار‌های زیر را داشته باشد:

- سابقه بستری شدن در بیمارستان

- راش حاد

- واکنشی که احتمالا مرتبط با دارو است

علاوه بر این، سه مورد از چهار فاکتور زیر نیز باید وجود داشته باشند:

- تب بالاتر از ۳۸ درجه سانتیگراد

- بزرگ شدن غدد لنفاوی حداقل در دو محل

- درگیری حداقل یک اندام داخلی

- ناهنجاری در شمارش سلول‌های خونی

در این میان محققان ژاپنی نیز مجموعه‌ای از معیار‌ها را پیشنهاد کرده اند که مشابه هستند، اما شامل فاکتور خاص فعال سازی مجدد HHV۶ هم می‌شود.

درمانتشخیص زودهنگام و قطع فوری دارو از مهمترین عوامل در درمان این بیماری به شمار می‌روند. این رویکرد ممکن است برای رفع علائم و هرگونه ناهنجاری خونی و همچنین جلوگیری از پیشرفت بیماری کافی باشد.

پس از این مرحله، درمان عمدتا حمایتی است و شامل مدیریت و تسکین علائم می‌شود. گزینه‌های مطرح می‌توانند متشکل از جایگزینی مایعات، تنظیم دما، تغذیه مناسب، مراقبت از زخم و کنترل عفونت باشند. سایر اقدامات حمایتی هم به اندام‌های آسیب دیده بستگی دارند.

کورتیکواستروئید‌های سیستمیک پرکاربردترین درمان برای این بیماری هستند. با این حال، هنوز هیچ اتفاق نظری در مورد دوز ایده آل، زمان و مسیر تجویز وجود ندارد. یک مطالعه در سال ۲۰۱۴ که از طریق سری مجلات انتشارات جان وایلی و پسران قابل دسترسی است، نشان داد که کورتیکواستروئید‌های سیستمیک می‌توانند به طور موثر در مراحل اولیه بیماری اقدام به مدیریت آن کنند.

علاوه بر این در مطالعه‌ای دیگر از ناشر بریتانیایی بایومد مرکزی در سال ۲۰۱۸ مشخص شد که ترکیبی از پالس تراپی کورتیکواستروئیدی و کورتیکواستروئید‌های خوراکی، یک درمان موثر برای بیماری محسوب می‌شود.

سایر درمان‌های موثر عبارت اند از:

- سرکوب کننده‌های سیستم ایمنی مانند سیکلوسپورین

- کورتیکواستروئید‌های موضعی برای تسکین بثورات پوستی

- ایمونوگلوبولین داخل وریدی

- پلاسمافرزیس

عوارض

حتی پس از بهبودی، برخی از افراد ممکن است از پیامد‌های طولانی مدت سندرم DRESS رنج ببرند، از جمله آسیب دائمی به اندام‌ها و ایجاد اختلالات خودایمنی.

یک نظرسنجی در سال ۲۰۱۵ نشان داد که اکثر افرادی که از سندرم DRESS بهبود یافته اند به بیماری‌های جدیدی مبتلا شده اند. بر اساس پژوهشی دیگر در سال ۲۰۱۷، بیماری‌های تیروئید مانند بیماری هاشیموتو، بیماری گریو، و تیروئیدیت بدون درد از جمله شایع‌ترین عوارض طولانی مدت سندرم DRESS هستند.

آسیب اندام ناشی از سندرم DRESS نیز با عوارض طولانی مدت همراه است. افرادی که آسیب شدید کبدی دارند، ممکن است به پیوند کبد نیاز داشته باشند. علاوه بر این افرادی که بیماری کلیوی زمینه‌ای دارند نیز ممکن است به همودیالیز طولانی مدت نیاز داشته باشند.

بیماری‌های عفونی یکی دیگر از عوارض شایع مرتبط با سندرم DRESS هستند. مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۳ نشان داد افرادی که تحت درمان با کورتیکواستروئید قرار گرفته اند، ممکن است در معرض خطر ابتلا به بیماری‌های عفونی مانند هرپس و ذات الریه باشند.

تمامی این مطالعات از طریق کتابخانه ملی پزشکی آمریکا در اختیار علاقه‌مندان قرار گرفته اند.

منبع : همشهری