به نقل از «ایمنا»

نقش طراحی شهری در گرایش مردم به فضاهای سبز

تاریخ انتشار: ۲۳ تیر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۴۸۵۴۵۸

کمپین‌های زیباسازی شهری اغلب مردم را به بهبود زندگی روزمره خود سوق می‌دهند، ضمن این‌که خود نیز از طریق ارتقا فضاهای عمومی نقش مهمی در افزایش گرایش مردم به حضور در فضاهای شهری ایفا می‌کند.

به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، مبلمان شهری اغلب وسایلی نظیر سیستم‌های روشنایی، علائم راهنمایی و رانندگی، نیمکت‌ها، بیلبوردهای تبلیغاتی، آب‌نماها و فضاهای سبز کوچک را در بر می‌گیرد که هر یک نقش مهمی در افزایش تعاملات اجتماعی میان ساکنان یک شهر ایفا می‌کند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در واقع، مردم به خاطر وجود هر یک از مبلمان شهری ممکن است گرایش بیشتری به حضور در فضاهای عمومی داشته باشند، ضمن این‌که وجود این تجهیزات می‌تواند به افزایش امنیت، بهبود قابلیت دسترسی و به طور کلی، بالا بردن میزان زیست‌پذیری یک شهر کمک کند. به عنوان مثال، پیدایش مبلمان هوشمند در بعضی از شهرهای جهان، قابلیت شارژ تجهیزات الکترونیکی را برای شهروندان فراهم آورده که همین امر، حضور آن‌ها را در فضاهای شهری به واسطه امکان استفاده از لپ‌تاپ‌ها یا تلفن‌های همراه افزایش داده است. از سوی دیگر، کارایی سیستم‌های روشنایی به افزایش حس امنیت در شهروندان منجر می‌شود و در نتیجه، حضور آن‌ها در مکان‌های عمومی به هنگام تاریکی شهر نیز افزایش می‌یابد.

برخی از محققان بر این باور هستند که چنانچه مدیران شهری به برگزاری کمپین‌های زیباسازی شهری بپردازند، آن‌گاه خواهند توانست مردم را به حضور در فضاهای عمومی سوق دهند که این رویداد می‌تواند مزایای بسیاری را برای شهرها و شهروندان در پی داشته باشد. علاوه بر این، طراحی فضاهای عمومی، سازگار با نیاز شهروندان به افزایش گرایش آن‌ها به حضور در این مکان‌ها کمک خواهد کرد و در نتیجه، به مشارکت این افراد برای حفظ و بهبود وضعیت فضاهای عمومی منجر خواهد شد. عکس این قضیه زمانی اتفاق می‌افتد که طراحی فضاهای عمومی مطابق با خواسته‌های شهروندان نباشد و در نتیجه به کمترین حضور آن‌ها در این مکان‌ها منجر شود که این اتفاق، تبعات منفی بسیاری را به دنبال خواهد داشت.

بدیهی است که نمی‌توان شهرها را بر مبنای سازه‌ها و بناهای آن تعریف کرد، بلکه آن‌چه در توصیف شهرها مهم به حساب می‌آید، نشاط مردم در فضاهای عمومی است. به عنوان مثال، نیویورک در ایالات متحده آمریکا و پالرمو در ایتالیا در سراسر جهان به واسطه شور ساکنان در فضاهای عمومی شهرت دارد. اغلب مردم نیویورک با نشاط زیادی در چشم‌اندازهای سبز شهری به تعامل اجتماعی با یکدیگر یا صرف غذاهای مختلف مشغول هستند و این در حالی است که ساکنان پالرمو اغلب با هیجان زیاد در کنار هم به تماشای مسابقات فوتبال در فضاهای عمومی می‌پردازند.

فضاهای عمومی در کنار تمام مزایای خود، مکان‌هایی برای یادگیری و بازی کودکان به حساب می‌آید، ضمن این‌که جوانان و سایر قشرهای جامعه نیز می‌توانند در این مکان‌ها به مطالعه، کار، پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری و حتی استراحت بپردازند که همین فعالیت‌ها، فرهنگ کلی یک شهر را شکل می‌دهد. در نتیجه، معماران تمام توان خود را به کار می‌گیرند فضاها و زیرساخت‌هایی برای شهرها طراحی کنند که ساکنان را به حضور هرچه بیشتر در این مکان‌ها سوق می‌دهد و در نتیجه، شور را برای آن‌ها و شهر به ارمغان می‌آورد.

طراحی مناسب فضاهای شهری نه‌تنها به افزایش نشاط شهروندان و شکل دادن فرهنگ امروز شهری کمک می‌کند، بلکه مزایای درازمدت را برای نسل‌های بعدی در پی دارد. تحقیقات حاکی است که در سراسر شهرهای جهان، از الجزیره پایتخت الجزایر گرفته تا اوکلند و شیکاگو در آمریکا، مکزیکوسیتی و سئول پایتخت کره جنوبی، ایجاد تحول در فضاهای عمومی شهری باید متأثر از نیازهای مردم باشد تا آن‌ها را به استفاده هر چه بیشتر از این مکان‌ها سوق دهد. در واقع، هر چه تنوع این فضاها بیشتر باشد، نیازهای بیشتری از مردم برآورده خواهد شد و در نتیجه، افراد بیشتری به استفاده از آن‌ها رو خواهند آورد.

به عنوان مثال مناطق الجزیره، برای اولین بار در دهه ۱۹۷۰ توسعه یافت و از سبکی مدرن برخوردار بود. امروزه همچنان اغلب فضاهای عمومی شهر را درختانی با سایه گسترده، نیمکت‌ها و سیستم‌های روشنایی مناسب فرا گرفته است که حس امنیت را هنگام تاریکی شب برای شهروندان به وجود می‌آورد و آن‌ها را به حضور در مکان‌های عمومی و برقراری تعامل با یکدیگر سوق می‌دهد. این در حالی است که در مناطقی با ساختمان‌های عظیم، خیابان‌های پهن و فضاهای عمومی بزرگ که اخیراً توسعه یافته است، حس ناامنی و ترس از گم‌شدن را میان شهروندان به وجود می‌آورد و مانع از حضور آن‌ها در این مکان‌ها می‌شود.

نوع طراحی پارک مرکزی Alameda در مکزیکوسیتی به کاهش گرایش مردم به حضور در فضاهای عمومی منجر شده است. در واقع، در سال ۲۰۱۳، تغییرات زیادی در این پارک صورت گرفت که همین امر کاهش قابل توجه تنوع انجام فعالیت‌های مردم را در پی داشت و در نهایت به کاهش گرد هم آمدن آن‌ها منجر شد. در واقع، مدیران در طراحی جدید پارک، جذب گردشگران را بر نیازهای ساکنان شهر ترجیح دادند و همین امر به حداقل رسیدن فعالیت‌های شهروندان در پارک و حتی فضاهای عمومی اطراف آن را به دنبال داشت.

کد خبر 587951

منبع: ایمنا

کلیدواژه: شهرهای جهان کشورهای جهان کلانشهرهای جهان فضاهای شهری فضاهای عمومی شهری اهمیت فضاهای شهری طراحی فضاهای عمومی طراحی شهری مبلمان شهری مبلمان شهری هوشمند سیستم های روشنایی مکان های عمومی مکان های عمومی شهری فضاهای سبز شهری مشارکت شهروندان مکزیکوسیتی سئول کره جنوبی شهر شهروند کلانشهر مدیریت شهری کلانشهرهای جهان حقوق شهروندی نشاط اجتماعی فرهنگ شهروندی توسعه پایدار حکمرانی خوب اداره ارزان شهر شهرداری شهر خلاق حضور در فضاهای فضاهای عمومی مکان ها حضور آن ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.imna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایمنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۴۸۵۴۵۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

انتقاد محسن هاشمی از شهردار تهران؛ فخر فروشی می‌کند

محسن هاشمی در مطلبی با عنوان «فخر فروشی به سبک زاکانی» نوشت: خود را از همه برتر می‌داند و متکبرانه جمله «قوی‌ترین دوره مدیریت شهری» را به راحتی به زبان می‌راند.

به گزارش سازندگی، وی در مطلبی نوشت: آنچه هم اکنون در شهر تهران به عنوان حمل و نقل عمومی هر چند ناقص مورد استفاده عموم قرار می‌گیرد. سابقه‌ای حداقل صدو سی‌ساله داشته، چرا که مبنای مثل تعارف شاه عبدالعظیمی از خرید بلیط دو طرفه واگن دودی می‌آید. این سامانه حمل و نقل عمومی توسط ناصرالدین شاه قاجار با قراردادی به سبک BOT در سال ۱۲۶۶ در یک صفحه با شرکتی بلژیکی به اجرا در آمد و سال‌ها فاصله تهران تا شاه عبدالعظیم را خدمت‌رسانی می‌کرد.

اولین خودروی حمل و نقل عمومی مربوط به اواخر دوره قاجار است. در دوران پهلوی در سال ۱۳۳۱ شرکت واحد اتوبوسرانی تشکیل و در سال ۱۳۵۴ نیز شرکت راه آهن شهری تهران و حومه (مترو) تأسیس و کلنگ مترو نیز برای ۴ خط مترو به طول ۶۰ کیلومتر در اوج انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۶ زده شد.

از پیروزی انقلاب تا امروز علی‌رغم مخالفت دلواپسان وقت با ادامه ساخت مترو، با همت و پیگیری مجمع نمایندگان تهران در مجلس به ریاست آیت‌الله هاشمی رفسنجانی، کارگران، کارمندان و مدیران زحمات زیادی کشیده شد تا هم اکنون با ۷ خط مترو، ۱۵۹ ایستگاه و ۱۵۰۷ واگن، توانایی جابجایی حداقل ۳ میلیون سفر در روز به دست آمده و تهران مقام بیستم را در سامانه‌های حمل و نقل ریلی درون شهری جهان به خود اختصاص داده است.

این نتیجه با استفاده از اعتبارات بانکی، فاینانس یا یوزانس حداقل ۳ میلیارد دلاری و قراردادهای بین‌المللی انجام شده است؛ لذا تأمین سامانه حمل و نقل عمومی کارآمد از وظایف ذاتی مدیریت شهری بوده و احتیاج به این همه سروصدا و فخرفروشی ندارد.

شایان ذکر است براساس همین وظیفه در هر دوره خدماتی به سرانجام می‌رسد. از جمله در دوره پنجم شورا نیز ۴۰ کیلومتر از مترو و ۳۰ ایستگاه ۱۰۵ واگن اضافه شد. البته نتیجه ادامه فعالیت‌ها از دوره چهارم بود؛ و قرارداد ۱۰۵ واگن هم از ۲۵٪ قرارداد دوره‌های قبل بود؛ لذا این طور نیست که همه فعالیت‌ها منجر به نتیجه، مصادره به شخص شود.

برقی‌سازی حمل و نقل عمومی هم از دهه ۷۰ حداقل با ۱۰۰ اتوبوس برقی با کابل بالاسری به سرانجام رسید که بیش از سی سال و هم اکنون با ۶۴ اتوبوس مشغول به کار است؛ لذا مشخص است که پیشینیان که زاکانی خود را از همه برتر می‌داند و خدمات خود را بهترین عنوان می‌کند؛ و مبتکرانه جمله قوی‌ترین دوره مدیریت شهری را به راحتی به زبان می‌راند، مجدانه بیشتر از آنچه او با این همه سروصدا به صورتی قول آن را می‌دهد، به سامان رسانده‌اند. بدون پشتوانه قدرت در چهارچوب قانون کارنامه قابل عرضه‌ای دارند.

نگاهی به ایستگاه‌هایی که در طول ۲ سال گذشته افتتاح شد، این امر را به خوبی نشان می‌دهد. طراحی و مناقصه و کلنگ خط ۶ و ۷ مترو در سال ۱۳۸۶ به زمین زده شده. چهار دستگاه TBM برای اجرای آن تأمین و ساخت آن در بخش سیویل به حدود ۹۵٪ رسید. میوه رسیده آن از درخت تناور خطوط ۶ و ۷ چیده و با فخرفروشی و بدون یادی از پیشنییان به رخ مردم کشیده شد.

قرارداد ۶۳۰ واگن که با تبلیغات کاذب آن را هزار و اندی مطرح می‌کنند، مصوبه‌ای از سال ۱۳۹۵ دارد. مراحل قانونی مناقصه در اوج تحریم‌های ترامپی و با مخالفت‌های بازرسی کل کشور برای تعیین برنده مناقصه به سختی به امضای قرار داد رسیده. تخصیص سهمیه فاینانس و تصویب در بانک مرکزی ایران و بیمه خلقی چین و ابلاغ به دست اندرکاران دو طرف تا مرحله پیش پرداخت را پشت سر گذاشته، خوشبختانه در طول ۲ سال و نیم بخشی از پیش پرداخت داده شد. زحمات این حرکت کاملاً بدوش وزارت کشور، معاونت عمرانی و سازمان شهرداری‌ها بوده و اصولاً ربطی به شهرداری تهران ندارد؛ و باز پرداخت هم به عهده دولت است.

معاون حمل و نقل و ترافیک شهردرای تهران از جشن تکمیل خطوط ۷گانه مترو خبر داده که سهم شهرداری فعلی نیم درصد هم نیست. البته خبری هم از شروع احداث ساخت خطوط ۸ و ۹ و ۱۰ و ۱۱ داده شد که جای تبریک دارد و اگر بودجه تأمین شود می‌تواند در ۱۵ سال آینده تکمیل و به بهره‌برداری برسد.

به نظر آنچه هم اکنون بخشی از اعضای شورای شهر را عصبانی نموده. تبلیغات بی‌حد و بعضاً بی‌پشتوانه و بدون نتیجه برای این دوره شورا با قول‌های پی در پی و بی‌خبر گذاشتن اعضا از واقعیت‌ها می‌باشد. برای مثال پیش پرداخت ۶۳۰ واگن از ابتدای سال ۱۴۰۲ چند بار پرداخت شده اعلام شد؛ و از سهمیه فاینانس ۲۵٪ و ۵۰٪ تا ۱۰۰۰ واگن هم خبری نیست؟!

همیشه فخر فروشی مورد نکوهش بوده است. البته ذهن به سمت مال و جاه و مقام می‌رود. ولی این مقال فخر فروشی مدیران به پشتوانه قدرت حکومتی را مد نظر قرار داده است. سال‌ها پیش در بازدیدی، فردی گفت شهید نداده‌ایم تا مدیران فخر فروشی کنند و آن هم نه برپایه تخصص و تعهد و یا عملکرد قابل تقدیر، بلکه بر پایه اتصال به قدرت و خود را عاری از هرگونه پاسخگویی دیدن.