پیراهن‌‌‌‌‌‌‌‌‌های همیشه؛ آخرین گریه برای دیه‌گو
تاریخ انتشار: ۲۳ تیر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۴۸۹۴۳۴
به گزارش ورزش سه ، زمانی که استیو هاج، هافبک تیم ملی انگلیس، پس از بازی انگلیس با آرژانتین در فینال جام جهانی ١٩٨٦، پیراهن خود را با "دیه‌گو مارادونا" رد و بدل کرد، ذره ای تصورش را نمی کرد پشتيباني مالي بازنشستگی خود را تضمين كرده است.
پیراهن مارادونا در آن بازیِ نمادین تاريخ فوتبال، در مرحله یک‌‌چهارم نهایی که منجر به حذف انگلیس از رقابت‌های مکزیک شد، اکنون در حراجی ۷.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
ارزش این پیراهن طي ايام افزایش یافت؛ مارادونا، احتمالاً بهترین بازیکن تاریخ، و از چشمان من و برادرانم و بسياري از شما، بدون شك بهترين، اين پيراهن را در يكي از معروفترين ديدارهاي تاريخ جام جهاني و فوتبال به تن داشت. وقايع حول و حوش بيرون و داخل زمين به داستان هاي افسانه اي هزار و يک شب پيوسته است.
جنگ فالكلند ميان انگليس و آرژانتين در آن دوران و ٢ گل ديه گو مارادونا كه هر كدام به افسانه تبديل شده است. گل "دست خدا" و گل دومي كه به انتخاب طرفداران فوتبال در سراسر جهان از سوي فيفا رسما "گل قرن بيستم" نام گرفت.
از قضا استيو هاج در حادثه ای که منجر به گل اول شد، دست داشت. قبل از اینکه مارادونا از حیله گری خود استفاده کند و با دست به توپ ضربه بزند، هاج با ضربه نامتعادلي توپ را روي هوا به سوي پیتر شیلتون دروازه بان انگليس باز مي گرداند!مارادونا در اوایل نیمه دوم در ورزشگاه آزتکا در مکزیکوسیتی با گل "دست خدا" آرژانتین را به برتری رساند و در نهایت چند دقيقه بعد، انگلیسی ها را با "گل قرن" از پاي درآورد. جاييكه ديه گو قهار و اعجوبه يك تنه نیمی از تیم انگلیس را دریبل زد.
علی رغم هجوم دیرهنگام انگلیس، آرژانتین بازی را ٢-١ برد و سپس با عبور از سد بلژيك و آلمان قهرمان جام جهاني ١٩٨٦ شد. جام جهاني ديه گو آرماندو مارادونا.
حراج پیراهن مارادونا یک روز خوب برای هاج ٥٩ ساله است که در ٣٥ سال گذشته لباس ارزشمند و تاريخي را در اختیار داشته است، و در طي دو دهه گذشته در موزه فوتبال منچستر به نمایش گذاشته شده بود.
احتمالاً هاج اگر مايل باشد هرگز مجبور نیست سر کار بازگردد و دست به سياه و سفيد بزند.
از قضا استيو هاج در حادثه ای که منجر به گل اول شد، دست داشت. قبل از اینکه مارادونا از حیله گری خود استفاده کند و با دست به توپ ضربه بزند، هاج با ضربه نامتعادلي توپ را روي هوا به سوي پیتر شیلتون دروازه بان انگليس باز مي گرداند!مارادونا در اوایل نیمه دوم در ورزشگاه آزتکا در مکزیکوسیتی با گل "دست خدا" آرژانتین را به برتری رساند و در نهایت چند دقيقه بعد، انگلیسی ها را با "گل قرن" از پاي درآورد. جاييكه ديه گو قهار و اعجوبه يك تنه نیمی از تیم انگلیس را دریبل زد.
علی رغم هجوم دیرهنگام انگلیس، آرژانتین بازی را ٢-١ برد و سپس با عبور از سد بلژيك و آلمان قهرمان جام جهاني ١٩٨٦ شد. جام جهاني ديه گو آرماندو مارادونا.
حراج پیراهن مارادونا یک روز خوب برای هاج ٥٩ ساله است که در ٣٥ سال گذشته لباس ارزشمند و تاريخي را در اختیار داشته است، و در طي دو دهه گذشته در موزه فوتبال منچستر به نمایش گذاشته شده بود.
احتمالاً هاج اگر مايل باشد هرگز مجبور نیست سر کار بازگردد و دست به سياه و سفيد بزند.
هاج قبلاً فاش کرده بود که چگونه این پیراهن را به دست آورده است؛
"غمگين با افكار خودم در تونل قدم می زدم و مارادونا در جهت مخالف من حركت مي كرد. بدون رد و بدل شدن كلمه اي، فقط پیراهنم را در آوردم و ديه گو پيراهن خود را در دستانم قرار داد. بیش از ٣٥ سال است كه مفتخر حفظ اين پيراهن هستم، از زمانی که دیگو و من پیراهن های خود را در تونل پس از مسابقه معروف عوض کردیم؛ مطلقا بازي در مقابل یکی از بهترین و باشکوه ترین بازیکنان تاريخ فوتبال در تمام دوران ها برايم افتخار آميز بوده است. همچنین به اشتراك گذاشتن آن با مردم، طي ٢٠ سال گذشته در موزه ملی فوتبال، جایی که در معرض دید عموم قرار گرفته بود، مايه خوشحالي من بوده است.
پیراهن دست خدا برای دنیای فوتبال، مردم آرژانتین و مردم انگلیس جايگاه فرهنگی خاص و عمیقی دارد و من مطمئن هستم که مالک جدید به داشتن نمادین ترین و با ارزش ترين پیراهن فوتبال جهان افتخار زیادی خواهد كرد."
پيتر شيلتون و مارادونا و گل "دست خدا"
پیتر شیلتون دروازه بان سابق تیم ملی انگلیس در سال ٨٦ و ركورد دار تعداد حضور با ١٢٥ بازي براي انگلستان هنوز هم دل چركين است. "از پیراهن دست خدا دیه گو مارادونا برای تمیز کردن ظروف هم استفاده نمی كنم. و پس از فروش ٧ ميليوني پيراهن، به شوخی اضافه كرد؛ "خوشحال است که یک انگلیسی بالاخره چیزی از آن بازي به دست آورد. هاج خوب می دانست چه می كند، در آن زمان ما همگي خيلي عصباني بوديم و او به ما هيچ چيز در مورد تعويض پيراهن نگفت. در آن گرماگرم و بلبشو اون پيراهن به هزار قطعه تبدیل می‌شد و شرط می بندم حالا هاج خوشحال است ما این کار را نکردیم"
حراج پيراهن مارادونا در ساتبيز Sotheby's / May 2022
آرژانتین از خريدار يا خریداران پیراهن «دست خدا» متعلق به دیه گو مارادونا درخواست خواهد کرد که پس از خرید آن با رکورد 7.1 میلیون پوندي، آن را برای تولد اسطوره فوتبال قرض بگيرد.
رئیس هیئتی از کشور زادگاه ستاره فقید فوتبال از برندگان مناقصه حراج ساتبيز درخواست كرد، پيراهن معروف را به بهانه سالروز ٦٢ سالگي مارادونا در ٣٠ اكتبر، در اختيار آن ها قرار دهند تا در این کشور به نمایش گذارده شود.
مارسلو اورداس، کلکسیونر معروف، امروز پس از از دست دادن شانس خريد پیراهنی که دیه گو هنگام به ثمر رساندن دو گلی که به انگلیس در جام جهانی ١٩٨٦ مکزیک به ثمر رساند، گریه کرد. این پیراهن بعد از ظهر چهارشنبه در ساتبیز به قیمت 7,142,500 پوند به فروش رفت. خریدار آن همچنان ناشناس است اما حدس و گمان ها و گزارش ها گواهی از آن دارد که طبق معمول این روزها، مالك يا مالكان آن اهل خاورميانه، از شیخ های عرب و مرتبط با منچستر سيتي، پیراهن ماردونا را با این مبلغ خریداری کرده است.
اين رکورد جدیدی در حراجی های رسمی و معتبر جهان برای هر گونه یادگاری و اقلام با ارزش به جا مانده ورزشی است.
هیئت آرژانتینی متشکل از خانواده مارادونا، یک شرکت خصوصی یادگاری و اتحادیه فوتبال آرژانتین، برای خرید این پیراهن میلیونی نيز به لندن رفته بودند.
یکی از اعضای این هیئت معتقد است: «بدون مجوز، چیزی را در معرض فروش قرار داده اند که متعلق به مارادونا و فدراسیون فوتبال آرژانتین است. پیراهن مارادونا باید در آرژانتین باشد تا همه آرژانتینی ها بتوانند از آن لذت ببرند، نه اینکه یک میلیونر آن را در کمد خود آویزان کند»
برام واچر، رئیس بخش لباس و کلکسیون های مدرن ساتبی در باره پیراهن تاریخی مارادونا نیز اظهار کرد:
«دو گل مارادونا در این دیدار به خوبی دو جنبه از شخصیت او را آشکار می کند و تعادلی مناسب ایجاد می کند. اولین گل واقعا اگاهانه و حیله گرانه بود و شامل عنصر شانس، اما پس از آن گل دوم را به ثمر رساند که یکی از باورنکردنی ترین گل های تاریخ بود، دست خدا و پرواز فرشته»
این معروف ترین بازی در دوران حرفه ای نابغه فوتبال بود که در آن زمان با ۲۵ سال سن تیم آرژانتین را به تنهایی به مقام قهرمانی جهان رساند.
۲۵ سال در بدری به دنبال امضای مارادونا
استیو هاج بعد از ۳۵ سال، ۷ میلیون به جیب زد. آرزوی ۲۵ ساله من شخصی تر و خالصانه تر از این حرف ها بود.
همیشه با تماشای آن در قاب اتاقم، در طول سالیان سال احساس می کردم چیزی در آن گوشه کم دارد. به اعتقاد من از زيباترين و بهترين عكس هاي ورزش تمامي اعصار است. بهتر است در آغاز کمی از آن صحبت کنیم:
نگاهي به عكس؛ یک لحظه در زمان، باله در چمن سبز يا شكار آهو؟، فقط چند لحظه ای به آن خیره شوید:
در آرشیو عکس های خیره کننده جام های جهانی فوتبال عکسی وجود دارد. نه فقط من و شما، بلكه خيلي ها می گویند بالاتر از بقیه ایستاده است. تصویری از مواجهه دیه گو مارادونا با 6 بازیکن بلژیک در جام جهانی ۱۹۸۲. اگر یک تصوير، فقط يك تصوير، بتواند نبوغ یک بازیکن را تماما در بر بگیرد، دقیقا همین است.
این عكس، جسارت و جرات ببر آرژانتینی و وحشت مطلق آهوهای بلژیکی را از چشم انداز رویارویی با او به نمایش می گذارد. وحشت و ترس در برابر قدرت، ظرافت و خونسردی. و هر آنچه از آن تسلط و زيبايي مي بارد.
استیو پاول، عکاس این عکس تأیید می کند که واقعیت و شرایط صحنه بسیار متفاوت است ولی لحظه ثبت شده به تاریخ فوتبال منگنه شده است.
مارادونا در اولین جام جهانی خود حضور داشت و اخیراً به بارسلونا منتقل شده بود. او یک ستاره در حال رشد بود و همه انتظار یک عکس خیره کننده را داشتند.
به پاول جوان و بی تجربه، صندلی ای در میان تماشاگران داده شد. بدترین جای ممکن از دید عکاسان. در اوایل نیمه دوم، هنگام ضربه آزاد، اسوالدو اردیلز، توپ را با پاس کوتاهی به مارادونا سپرد، مارادونا در محاصره حریفان که دیوار دفاعی را تشکیل داده بودند، قرار گرفت، بهترین لحظه شکل گرفت، پاپل روی شاتر کلیک کرد و صحنه و لحظه بی نظیری از بهترین بازیکن تاریخ فوتبال ثبت شد.
اتفاقاً رنگ های فوق العاده ای دارد، سبزی چمن و قرمز پیراهن بلژیک، این تضادهای فوق العاده ای هستند که تصویر خوبی را ایجاد می کنند. نحوه جهت چپ و راست رفتن بلژیکی ها، مانند غزال های معصوم، تصویر را مملو از حس وحشتی آمیخته به کمدی کرده است. به چشمان بهت زده و پر از وحشت تیم خوب بلژیک که بازی افتتاحیه را یک بر صفر برده بود نگاه کنید. در مقایسه، مارادونا، آرام و مقتدر و سوار و در کنترل کامل به نظر می رسد. با پای چپ معروف، توپ را در کنترل و انقیاد کامل دارد و تمام بدن روی نوک انگشتان پا آماده «حمله» است. فوتبال نیست، باله ای است اعجاب انگیز و سحر آمیز.
با عدم موفقیت مارادونا و آرژانتین، پاول تصویر را در ابتدا فقط در آرشیو نگاه داشت و در سال های بعد از آن و با رشد افسانه مارادونا و چاپ و پخش آن مورد قدردانی قرار گرفت.
خاطرم هست در مجله «فور فور تو» یا روزنامه «گاردین» در جواب این سؤال که آیا مهم است تصویر حاکی از چیزی باشد که واقعاً رخ نداده است؟ پاسخ داد؛ نه!
«در نهایت این عکس، مربوط به ترکیب و رنگ و هنر عکاسی یا آن بازی خاص و این حرف ها نیست. این عکس فراتر از همه این هاست؛ این عکس مارادونای افسانه ای است»
بماند، ماهیت اساسی عکاسی این است؛ فقط لحظه ای را در زمان ثبت می کند، لزوماً از آنچه قبل یا پس از آن گذشته یا از آنچه فراتر از محدوده کادر اتفاق افتاده صحبت نمی کند. همه این را می دانند، فقط گاهی فراموشش می کنیم و برای تکمیل داستان در ذهن خود فرضیاتی می سازیم. چهره او را نمی بینیم. اهمیتی ندارد، ما، پیش از ما و تا پایان دنیا عظمت آن را تحسین خواهند کرد. این عکس چشم نواز، دعوتی است به "دیدن" مارادونا در اوج «شکوه» خود.
حکایت امضای خدای فوتبال
داستان آن بسیار طولانی است. مستندی می طلبد. «در جستجوی شکار امضای مارادونا» نام بی مسمایی نیست. جزییات آن بماند.
در اوایل دهه ۹۰، برادرم شاهین در بازاری این عکس را میان خرت و پرت هایی در ونکوور شکار کرد. شیفتگی همه ما به او از تعاریف روزنامه ها و مجلات شکل گرفته بود.
او‌کیست که فقط با پله مقایسه می شه. از ۱۸ سالگی. تا اینکه چشم ما به جمال دیه گوی جوان با تماشای خلاصه دیدار انگلستان و آرژانتین در ویمبلی در سال ۱۹۸۰، باز شد. از اندام و حرکات او هنر می بارید. در یوتیوب جستجو کنید. از تماشای آن پشیمان نخواهید شد. رضایت شما گارانتی!
لحظه ای در آن هست که بسیار کم دیده شده. زمانی که چرخش مشابه و عالی او در فضایی کمتر در مقایسه با گل قرن، در پشت هجده قدم، سه، چهار مدافع انگلیس را حیران می کنه و با بیرون آمدن دروازه بان توپ را با نوک پا به طرف چپ دروازه قِل میده. متاسفانه به تور نمی رسه!
بری دیویس، گزارشگر بازی و اتفاقا گزارشگر ۶ سال بعد میان دو تیم در جام جهانی ۸۶ در جا میگه؛ حالا می دونین که سر و صدا کردنا برای این بازیکن بابت چیه!
۶ سال بعد مارادونا «شاهکار» خود را از میانه زمین و با جا گذاشتن نیمی از بازیکنان انگلیس و دریبل دروازه بان خلق کرد.
عکس را شاهینِ همیشه دست و دلباز به من تقدیم کرد. در جا توی قاب رفت و سال ها در اتاقم اويزان بود و هست. لذت تماشايش بي حد و اندازه است ولی همیشه حصرتی را برایم به همراه داشت. اگر دقت کنید در پایین عکس فضاي خالی سبزی به چشم می خورد. آرزویم این بود كه امضاي «خداي فوتبال» در پاي اون جای بگیره. این آرزو، وسواس، دیوانگی یا هر آنچه که نامش را می گذارید؛ بد جوری يقه ام را تا سال ها چسبید.
باور داشتم روزي از قاب در مياد، امضا مي خوره و برمي گرده سر جاش.هر جايي كه برايم امكان داشت امان نمي دادم. بعدها اينترنت و اطلاعات جنبي، جستجو و تعقيب را كمي ساده تر كرد.
جوان تر بودم. شهرهاي مختلف اروپا و جاده هاي و مسافت هاي بسياري زير پا گذاشته شد. ولي به اين سادگي ها هم نبود. ساعات ورود و خروج، درهاي ورودي و خروجي. و سرعت عمل و محافظت هاي متعدد ماموران را هم اضافه كنيد و صدها مورد ديگر. اگر تابه حال دنبال انجام چنين كاري بوديد، خوب مي دانيد بايد همه چيز ناباورانه مانند تير و تخته جور دربياید. نمي شد كه نمي شد!
وقت كشي هاي بسيار، خرج هاي بي مورد، خستگي هاي مفرط و سرزنش هاي بي پايان، تنها دستاورد من بود و آرزوي امضايي كه گويي دست نيافتني است.
سرشكستگي و عدم موفقيت تا سال ها ادامه يافت. زمان بي امان مي گذشت و ياس بسيار پنهاني، وجودم را تسخير كرده بود.
بماند، به اگوست ٢٠١٧ رسيديم. در شهر هلموند Helmond هلند مجتمع ورزشي بسيار خوبي هست كه هر ساله بسياري از تيم هاي اروپايي و غير اروپايي براي آمادگي پيش از فصل چند هفته اي در آنجا اطراق مي كنند. و ديه گو ما در سال هاي پاياني عمر، دائما براي گذران وقت و مشغوليت، سِمَت مربيگري تيم هاي نه چندان مطرح عربي را به عهده مي گرفت.اين بار تيمي بود بنام Fujairah فجیره از امارات. در گزارشي تلويزيوني به چشم ديدم مارادونا با تيم خود به هلموند آمده است.
گوش هايم تيز شد، رعشه اي بر اندامم افتاد. بي اختيار بر روي صندلي افتادم. "خودشه! اين بار خودشه"
عزم را جزم كردم. "وقتي نداري. اين آخرين شانس توست"
سه روزي بيشتر وقت نبود. كار و بار تعطيل.
برنامه هام رو درجا چيدم. به دوست عزيزم، علي سوري كه در هلموند با خانواده روزگار مي گذراند اطلاع دادم؛ "ما چند روزي را نزد شما خواهيم بود". از طرفداران دو آتشه پرسپوليس و منچستر يونايتد است و ليگ ايران تنها ليگي است كه همچنان بي وقفه دنبال مي كند و هميشه مخالف با آنچه من با آن موافقم، در هر موردي!
حالا نوبت من بود. من به همراهي علي با نقشه و طرح و كلي عكس و كتاب و تي شرت در آنجا اطراق كرديم. علي تي شرت بچه گانه پرسپوليس دخترش را براي امضا به همراه داشت.
از اطرافيان شنيده بوديم و مي دانستيم استاد معظم، مودي است، رفتار و عكس العمل هاي غيرمنتظره دارد. از عواقب توجه و معروفيت بسيار مردم و رسانه ها از عنفوان جواني نتايج منفي خود را دارد. ساعتي خوب و مهربان و لحظه اي ديگر جدي و عاصي و عصباني.
تا دو روز از فاصله چند متري فاصله اتاق ها و زمين تمرين را با او و تيم طي كرديم. دريغ از يك نگاه. راه رفتن سنگين و خاص و علائم روي پا، نشان از ضربه هاي تمامي مدافعين جهان داشت. با قوانين امروزي مسي يا رونالدو در بهشت زندگي مي كنند. خاطرم هست به طور مثال در جام جهاني ٨٢ ايتاليايي هاي قصاب چه بلايي بر سرش آوردند. كلوديه جنتيله، به تنهايي مستحق ٣ كارت قرمز بود و نيمي از تيم ايتاليا مستحق سرنوشتي تقريبا مشابه.
به روز سوم رسيده بوديم و همچنان دست خالي. گرسنه و تشنه و كم خواب.
با نق نق هاي علي، شك و ترديد و نااميدي جوانه زده بود. جمله دائمي «چرا خودش رو مي گيره» علي توي مخ بود. نگاه ما آدم هاي معمولي و علاقه و توجه مان به آدم هاي معروف، به سلبريتي ها، ناخود آگاه توقعاتي ايجاد مي كند كه منطقي نیست. يه خواننده و هنرپيشه و در اين مورد معروفترين فوتباليست جهان قرار نيست با ما بسان برادر و خواهر خود رفتار كند، اگر كرد نفسشان گرم و سرشان سلامت. در اين راه و با برخورد با آدم هاي معروف خوب ياد گرفتم دلم را با عكس و امضايي راضي نگاه دارم، همين و بس. بيش از آن را به حساب آقايي و مرام طرف مي گذارم.
انتظار بی پایان
آخرين ساعات روز سوم بود. بعد از ظهري خوب و آفتابي. اتوبوسي آمد تا تيم و اعضاي سرپرستي، ديه گو و بانوي جوان همراه خود را به فرودگاه منتقل كند. پيش خودم مي گفتم اين بار فرياد مي زنم. ولي ديه گو انگليسي نمي دانست و در برابر زمزمه هاي مودبانه من در چند روز اخير عكس العملي نشان نداد. گفتم دل را به دريا مي زنم و به اسپانيايي هوار مي كشم؛
Míranos, te amamos Diego به ما نگاه كن ديه گو، ما دوستت داريم.
در آن هياهوي پاياني و جابه جايي ساك ها و كوله ها و چمدان ها و وسايل، ديه گو وارد اتوبوس شد و در كنار پنجره دوم و سوم نشست.
در اين بين دختر بچه دوست داشتني كه بر دوش پدرش بود با لبخندي ديه گو را به بازي كشاند. و در عين ناباوري ٧، ٨ نفري كه صبر ايوب داشتيم، ناگهان ديه گو به بهانه در آغوش كشيدن دختر خردسال از اتوبوس پياده شد!
فرصت تنگ بود. به آرزوي بيست و اندي ساله ام رسيدم. محموله هاي بسياري به همراه داشتم؛ هيچكدام به دست مبارك استاد نرسيد، وقتي نبود، به جز همان عكس. همان عكس توي قاب. اشك هاي شوق و ذوق بچه گانه ام را علي هم نديد. حتي از ذوق اولين دوچرخه كودكي هم بيشتر بود. همان شب به خانه بازگشتيم. تا چند شب خواب به چشمان نمي آمد. از جا بر مي خواستم و به عكس امضاي داخل قاب خيره مي شدم. اكنون علي هم امضاي مارادونا را روي تي شرت بچه گانه پرسپوليس دخترش دارد!
كناره سبز عكس با امضاي ديه گو جلاي ديگري يافت، زيبايي و شكوهش صد چندان شد. افتخاري شخصي. ماموريت انجام شده بود. اقتدار از آن مي بارد. شماره ١٠ و پيراهن راه راه آبي و سفيد، همه افسانه مارادونا در همين جا، در همين عكس، در همين لحظه فريز شده، تمام و كمال نمايان است. جلوه و عظمت بهترين بازيگر تاريخ فوتبال، "ديه گو آرماندو مارادونا"
مرگ مارادونا و حميد جان ما
براي من و برادرانم و بسياري از دوستان ما، به واسطه سن كم و بيش مشابه، تاثير سينما و موسيقي و فوتبال در زندگيمان انكار ناپذير است. هميشه حضور داشتند و در دوره هاي مختلف زندگي، يكايك ما را همراهي كردند؛
گاري كوپر، جيمي استيوارت، همفري بوگارت، كلينت ايستوود و….در دنياي موسيقي، بي جيز، ايگلز، جيمز براون، ديپ پارپل و…از فوتبالي ها، جورج بست، بيلي برمنر، پيتر اوزگود، يوهان كرايف، كوين كيگان و…با مارادونا دوران خوب و شيرين جوانيمان را گذرانديم و فضاي خالي خانه و غربت تا ساليان سال با او همراه بود. با حضور او شكل و معنا گرفت و كمي آسوده تر شد.
خبر مرگ او را چند دقيقه اي بعد از اعلام آن از حميد شنيدم. فيس تايم كرد. نمي خواستيم باور كنيم. با يكديگر سخت گريستيم. حال و روز او هم بهتر از ديه گو پر كشيده نبود. گفت؛ "به زودي با او خواهم بود"، با بغض از حرفش گذر كردم. ولي در ته دل مي دانستم حميد بازي را باخته، عميقا با تمام وجود درك كردم او نيز به زودي با ما نخواهد بود. اشك هاي جاري، امان را بريده بود. روز و شب دردناكي بود. هنوز هم هست.
اشك هاي ما در مرگ ديه گو سيل توفنده اي بود، اشك هاي از كانال او براي فرصت هاي از دست رفته، فاصله هاي اجباري، يادگارهاي فسيل شده، گذر عمر شايد بي حاصل، تمام شدن مطلق دوره هاي استثنايي، كودكي و جواني، و همه خاطرات بي شماري كه به آخر خط رسيد. صادقانه بگويم؛ "پايان عصري بي بازگشت"
«پیراهن ها، برای همیشه باقی ماندند و نه هیچ چیز دیگر.
حميد جانم، ديه گوي عزيز، ياد و خاطرات شما در دل هاي ما جاويد خواهد ماند.
تا شايد روزی، سلامي دوباره در آن سوي گود.
اميرحسين صدر
۱۵ جولاي ٢٠٢٢، دو روز پيش از سال روز مرگ حميد
منبع: ورزش 3
کلیدواژه: حمیدرضا صدر دیگو مارادونا پیراهن مارادونا دیه گو مارادونا دروازه بان جام جهانی جام جهانی ترین بازی دست خدا دیه گو گل قرن سال ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.varzesh3.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ورزش 3» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۴۸۹۴۳۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
واکنش عبادی‌پور به رد کردن پیراهن تیم ملی توسط موسوی
در شرایطی که تیم ملی والیبال برای حضور در المپیک روزهای سختی را در پیش دارد و از طرفی شرایط کادرفنی این تیم با تغییرات گسترده‌ای همراه بوده، امروز پائز، سرمربی برزیلی تیم ملی والیبال ایران، وارد تهران شد تا تمرینات را به طور جدی دنبال کند و تیم خودش را برای لیگ ملت‌های والیبال آماده کند. در این زمینه میلاد عبادی‌پور کاپیتان تیم ملی والیبال ایران یک مصاحبه انجام داد و در ابتدا درباره زمان بازگشتش به کشور صحبت کرد و گفت: من سی آوریل (۱۱ اردیبهشت) می‌رسم و در این مدت با پائز به صورت کامل صحبت نکردم و با توجه به ارتباطی که با هم داشتیم به من گفت در تاریخ ۴ می (۱۵ اردیبهشت) در تمرین حضور داشته باشم.
کاپیتان تیم ملی والیبال درباره شرایط همکاری با این سرمربی برزیل توضیح داد: هر سرمربی‌ای که وارد یک تیم می‌شود و شروع به کار می‌کند، قطعا شناخت زیادی نسبت به هم نداریم. قطعا مربی بلند پروازی است و بتوانیم بهترین‌ها را با ایشان رقم بزنیم.
او درباره اینکه دوباره کاپیتان تیم ملی والیبال شد، تاکید کرد: من همیشه گفتم و الان هم می‌گویم که بعید بدانم کاپیتانی در تیم ملی یا باشگاهی مهم باشد و مهم این است که هر موقع تیم احتیاج دارد، تمام توان خودت را در اختیار بگذاری و دربست در اختیار تیم باشی. برای باشگاه و تیم ملی هم فرقی ندارد، اما باز هم در تیم ملی لول و سطحش فرق دارد چون برای مردم کشور خودت بازی می‌کنی. باید از جان مایه گذاشت و من به این موضوع فکر نکرده بودم، فکر نکردم و فکر نخواهم کرد، چون کاملا برای من بی‌اهمیت است.
وی افزود: قطعا من هر کاری از دستم بر بیاید برای تیم و بچه‌ها انجام خواهم داد و اینگونه نیست که هیچ کاری نکنم. الان همه بازیکنان حرفه‌ای شدند و لیگ‌های اروپایی را دیده‌اند. فکر نمی‌کنم بچه‌های ما نیاز به رهبری داشته باشد و تیم خودش یک رهبر است. باید در کنار هم باشیم و صدمان را بگذاریم تا بهترین عملکرد را کسب کنیم.
عبادی‌پور درباره انصراف برخی از بازیکنان باتجربه از حضور در تیم ملی والیبال گفت: من هیچ ایده‌ای ندارم و اگر مشکل فیزیکی نباشد، کسی این کار را نمی‌کند. نمی‌توانم قضاوت کنم، چون اگر کسی مشکل نداشته باشد که به تیم ملی پشت نمی‌کند. من از علی اصغر مجرد خبر دارم که آسیب‌دیدگی آشیل دارد و بعد از ۱ سال ۲ سال برگشت و دوباره مصدوم شد. وقتی بازیکن همچین مشکلی داشته باشد که نمی‌آید انصراف بدهد.
او ادامه داد: این موضوع را زمان نشان می‌دهد و قضاوت خوب نیست. باید صبر کرد و دید. من هیچ ایده‌ای ندارم و دوست ندارم قضاوت کنم چون از قدیم گفتند که قضاوت فقط کار خداست. وظیفه ما در تیم ملی این است که همدل باشیم و همدیگر را ساپورت کنیم.
عبادی‌پور در واکنش به اینکه انصراف سید محمد موسوی به دلیل حضور اوست، توضیح داد: نه من و نه آقای موسوی بچه نیستیم که بخواهیم تیم ملی را تنها بگذاریم و این اتفاق نمی‌تواند در تیم ملی رخ بدهد. به خاطر اینکه این فقط اخلاق بچگانه است و نمی‌دانم که مردم چه فکری می‌کنند که می‌گوید موسوی یا عبادی‌پور به این دلیل نیامدند. من هنوز MRI ساق پای راستم را دارم که مقابل پروجا در سال گذشته پاره شد و فکر می‌کنم نیازی به ثابت کردنش نباشد؛ چون اگر نمی‌خواستم پارسال بیایم انصراف می‌دادم و خداحافظی می‌کردم. وقتی کسی نمی‌خواهد بیاید مشکلی دارد، بنابراین نیازی به اثبات آن نیست. اینکه بگوییم به خاطر مشکل با بقیه نیامده‌ایم، بی‌اهمیت و خاله‌زنک‌گونه است.
عبادی‌پور در پایان با اشاره به وضعیت تیم ملی در مسابقات تصریح کرد: من با پائز موافقم و ما برای رویا نمی‌جنگیم. جدول مسابقات را خودتان بهتر می‌دانید و گونه‌ای شده که امتیازات و رنکینگ و صعود به المپیک در سال‌های بعد هم هست. اگر بخواهیم برای رویا بجنگیم که نمی‌شود، ولی می‌خواهیم برد بیاوریم که اگر به المپیک نرسیدیم به نیمه نهایی لیگ ملت‌ها برسیم و اگر در آن هم بازی نکردیم، رنکینگ را بالا بیاوریم که برای سال‌های بعد کار آسانی داشته باشم. هر چقدر بیشتر بالا بیاییم، برای صعود به المپیک دوره بعد کار راحت‌تری داریم. اگر سهمیه گرفتیم دم بچه‌ها گرم و اگر هم بالا رفتیم که باز هم دم بچه‌ها گرم. می‌خواهیم بردهای زیادی داشته باشیم تا هر سه اتفاق را رقم بزنیم.
کاپیتان تیم ملی والیبال در پایان گفت: مردم همیشه پشت تیم ملی والیبال بودند ولی می‌خواهم هزار برابر بیشتر پشت تیم باشند و هزار برابر بیشتر دعا کنند. امسال سال سختی است چه برای سهمیه و چه نیمه نهایی، کار سختی داریم و ما امسال فقط یک تورنمنت داریم که اگر سهمیه را بگیریم، المپیک هم بازی داریم و اگر سهمیه نگیریم همه چیز برای ایران در سال ۲۰۲۴ به پایان می‌رسد و می‌خواهیم دوباره دل مردم را شاد کنیم و آنها را به والیبال برگردانیم. این بهترین اتفاق است که می‌تواند برای تیم و باشگاهها بیفتد.
منبع:ورزش سه
دانشجویان سال سوم دانشگاهها، بورسیه دانشگاه فرهنگیان میشوند