به نقل از «قدس آنلاین»

نذر آزادی به نیت امام رضا(ع)

تاریخ انتشار: ۲۵ تیر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۴۹۷۵۲۸

مادر چشم و چراغ هر خانه‌ای است، مادر که نباشد، همه چیز زندگی مختل می‌شود. مادر که نباشد، زندگی معنا ندارد، پدر و مادر هر کدام ستون زندگی هستند، هر کدام نباشند یک بخش زندگی کم است، حال تصور کن، به هر دلیلی یکی از این دو یا هر دو ستون زندگی نباشند، می‌توانی تصور کنی چه می‌شود؟ آینده بچه‌ها چه می‌شود؟ چه بر سر زندگی می‌آید؟ داغ پشت داغ
این بار چشمانت را ببند، تصور کن، مادری به خاطر بدهی به زندان افتاده، توان پرداخت بدهی چک‌هایی را که بابت کار همسرش کشیده، ندارد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

پدر با زحمت و قرض و قوله توانسته بود یک کامیون بخرد، جاده‌ها را در سرما و گرما طی می‌کرد، روزها و شب‌ها در جاده بود، اما امان از خواب‌آلودگی، یک شب که خسته رانندگی بود و فرصت خواب نداشت، باید بار خود را به مقصد می‌رساند، ناگهان خواب برای چند لحظه چشمانش را بست، خواب همانا و سقوط در دره همانا... کامیون معلق‌زنان به دره می‌افتد و آتش می‌گیرد. مادر و فرزندان به عزا می‌نشینند، چک‌ها به نام همسر است، پس طولی نمی‌کشد که طلبکاران به در خانه این خانواده عزادار می‌آیند. مادر پولی ندارد که به طلبکاران بدهد، طلبکاران هم صبر ندارند، چک را به اجرا می‌گذارند و زن زندانی می‌شود. حالا فرزندان نمی‌دانند غم فراق پدر را تحمل کنند یا زندانی شدن مادر را؟ همسر زندانی شده هم که بدتر... داغ همسر، نگرانی برای فرزندانی که یتیم شده‌اند و از همه بدتر سختی افتادن گوشه زندان با انبوهی از غم و غصه.

به نیت امام رضا(ع)
حال تصور کن دو سال از آن اتفاق گذشته، جمعی از خیران در یک نذر زیبا تصمیم می‌گیرند زمینه آزادی تعدادی از مادران زندانی را فراهم کنند... پول‌ها جمع می‌شود، چگونه؟ مثلاً زوج جوانی که قصد دارند در هفته ولایت زندگی مشترک خود را آغاز کنند، تصمیم می‌گیرند هزینه مراسم عروسی را برای آزادی مادران و همسران معسر زندانی بدهند، دختری که مادرش به خاطر کرونا در بیمارستان بستری شده بود، نذر می‌کند سلامتی مادرش که حاصل شد، هزینه سفر حج خود را برای آزادی یک مادر و یا همسر زندانی بدهد. اکنون که حال مادرش خوب شده، نذرش را ادا می‌کند. این نیت‌های خیر حکایت «قطره قطره جمع گردد، وانگهی دریا شود» است. قطره قطره، نیت‌های خیر قشنگ کنار هم جمع می‌شوند و نتیجه‌اش دریایی از احسان و نوع‌دوستی می‌شود تا هزینه آزادی ۱۳۲ مادر و همسر در مرحله نخست طرح «نذر امام رضا(ع)» فراهم شود.
حالا و در آستانه عید غدیر، به همت بنیاد کرامت آستان قدس رضوی، مسئولان و خیران از تولیت آستان قدس رضوی و وزیر اقتصاد بگیرید تا رئیس سازمان زندان‌ها و مسئولان  تعدادی از بانک‌ها و در نهایت خیران که تعدادشان هم زیاد است گرد هم جمع شده‌اند تا با آزادی ۱۱۰ بانوی زندانی، مرحله دوم از طرح «آزادسازی زنان و مادران نیازمند زندانی جرایم غیرعمد» در سراسر کشور آغاز شود. یعنی در ادامه قرار است ۲۲۲ نفر دیگر از زنان و مادران آزاد شوند.

بخشش ۱۱ میلیارد تومانی
مدیر عامل بنیاد کرامت رضوی در این خصوص می‌گوید: در مرحله اول طرح برای پرداخت بدهی مالی این زندانیان، نیاز به تأمین حدود ۳۹ میلیارد تومان بود که علاوه بر مشارکت ۱۵ میلیارد تومانی ستاد دیه، خدام حرم مطهر رضوی توانستند به برکت نام امام رضا(ع)، رضایت شاکیان برای بخشش
۱۱ میلیارد و ۶۰۰ میلیون تومان از این بدهی‌ها را نیز بگیرند و صلح و سازش برقرار کنند.
 وی در این باره افزود: بسیاری از شاکیان با شنیدن نام امام رضا(ع) از شکایت خود منصرف شدند و به برکت این ارادت و دلدادگی زمینه آزاد شدن تعدادی از مادران و دختران فراهم شد. 
خیران و نیک‌اندیشان هم پای کار آمدند و باقی مبلغ بدهی این ۱۳۲ زندانی تأمین شد تا همه آن‌ها آزاد شوند و مرحله اول طرح نذر امام رضا(ع) به پایان برسد.
در پایان مراسم فیلمی از مرحله اول این طرح پخش می‌شود. حس و حال تعدادی از بانوان زندانی که آزاد شده‌اند و می‌گویند دوست دارند اول به حرم شمس‌الشموس(ع) بروند، دیدنی است. به ویژه وقتی که این آرزو برآورده می‌شود و مادران و همسران پس از آزادی به حرم امام رئوف(ع) مشرف می‌شوند.

خبرنگار: مهدیه قمری  

منبع: قدس آنلاین

کلیدواژه: نذر آزادی جرایم غیرعمد مالی امام رضا ع

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۴۹۷۵۲۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

بودجه دولتی برای حوزه‌های علمیه | جمع مبلغ نهاد‌های فرهنگی و مذهبی ۶۷ هزار میلیارد تومان!

روزنامه جمهوری اسلامی به انتقاد از تخصیص بودجه دولتی برای حوزه های علمیه و حرم امام خمینی پرداخت.

این روزنامه نوشت: به مناسبت بررسی بخش هزینه‌های لایحه بودجه کل کشور سال ۱۴۰۳ فهرستی از بودجه‌های پیشنهادی دولت برای نهاد‌های فرهنگی و مذهبی در فضای مجازی و رسانه‌ها منتشر شد که با اعتراض‌هائی همراه است.

اعتراض‌ها عموماً بر این محور‌ها متمرکز هستند که در شرایط دشوار اقتصادی کشور چرا به این نهاد‌ها بودجه تعلق می‌گیرد و یا چرا چنین مبالغ زیادی برای آن‌ها پیشنهاد شده است؟ محور دیگر اعتراض نیز اینست که این نهاد‌ها تأثیر ملموسی بر زندگی مردم ندارند و به همین دلیل تخصیص چنین بودجه‌هائی به آن‌ها منطقی نیست.

طبق آنچه در فهرست منتشرشده آمده، جمع مبلغ پیشنهادی برای نهاد‌های فرهنگی و مذهبی ۶۷۰ هزار میلیارد ریال است که البته رقم قابل توجهی است.

بدون اینکه درباره محور‌های اعتراضات یادشده قضاوتی داشته باشیم، بر این نکته تأکید می‌کنیم که بعضی از نهادهائی که نامشان در فهرست آمده اصولاً وجودشان ضرورتی ندارد، بعضی دیگر از آن‌ها خاصیتی ندارند، تعدادی نیز به میزان بودجه‌ای که برای آن‌ها پیشنهاد شده اثربخشی ندارند و در مورد حرم امام خمینی نیز همانطور که در سال‌های گذشته بار‌ها تذکر دادیم اصولاً اینهمه توسعه و خرج‌تراشی خلاف مشی خود امام است. باقی می‌ماند بودجه‌ای که برای حوزه‌های علمیه پیشنهاد شده که اشکال اساسی آن مربوط به استقلال روحانیت است.

در سال‌های گذشته هنگامی که به تخصیص بودجه دولتی برای حوزه‌های علمیه و نهاد‌های مرتبط با آن‌ها انتقاد می‌کردیم، بعضی از طلاب و علما در قالب گلایه به ما می‌گفتند مگر از وضع شدیداً فلاکت‌بار طلاب و روحانیین از نظر معیشت خبر ندارید که به بودجه مربوط به حوزه‌های علمیه اعتراض می‌کنید؟

جواب این بود و اکنون نیز اینست که می‌دانیم بسیاری از طلاب و فضلای حوزه‌های علمیه و حتی علمای شهرستان‌ها با فقر و ناداری دست و پنجه نرم می‌کنند و تعداد زیادی از آن‌ها بخش قابل توجهی از وقت خود را به کار‌های خدماتی از قبیل پیک موتوری، مسافرکشی و تمیز کردن خانه‌ها و شرکت‌ها مشغولند تا بتوانند از عهده حداقل هزینه زندگی برآیند. با اینحال به دلایل متعدد معتقدیم روحانیت نباید از بودجه دولتی ارتزاق کند.

ممکن است افرادی به دلایل خاصی که دارند، اعتقادی به آنچه ما به عنوان دلایل متقن برای ضرورت اجتناب روحانیت از پذیرش بودجه دولتی مطرح می‌کنیم نداشته باشند. این، حق طبیعی آنهاست که اینگونه فکر کنند و از تخصیص بودجه دولتی به حوزه‌های علمیه دفاع نمایند. می‌بینیم که در عمل نیز تفکر آن‌ها بر کشور حاکم است و متولیان امور به آنچه دیگران با نیت خیرخواهی و مصلحت‌اندیشی برای روحانیت می‌گویند اعتنائی نمی‌کنند و ترتیب اثر نمی‌دهند.

مهم‌ترین دلیل برای این تفکر که حوزه‌های علمیه و دستگاه‌های مرتبط نباید از بودجه دولتی ارتزاق کنند اینست که وابسته شدنشان به بودجه دولتی آن‌ها را به دولت و حکومت وابسته می‌کند و استقلال را که سرمایه اصلی روحانیت است از آن سلب می‌نماید.

هیچکس نمی‌تواند ادعا کند که روحانیت می‌تواند به بودجه دولتی وابسته باشد و در عین حال استقلال خود را هم حفظ کند. علت اینکه امام خمینی هرگز اجازه استفاده حوزه‌های علمیه از هیچ بودجه‌ای غیر از آنچه مردم با طیب خاطر به آن‌ها می‌دهند را ندادند، همین بود که آن را با استقلال روحانیت در تضاد می‌دانستند.

تجربه چند دهه اخیر نیز بر صحت نظر امام خمینی مهر تأیید گذاشته است. مراجع صاحب‌نام و ذی‌نفوذی مانند مرحوم آیت‌الله فاضل لنکرانی و آیت‌الله صافی گلپایگانی نیز بر همین عقیده بودند و همین مسیر را ادامه دادند.

نکته دیگری که باید مورد توجه روحانیت قرار گیرد اینست که تنگنا‌های معیشتی در حال حاضر به آن‌ها اختصاص ندارد. این، گرفتاری بزرگی است که ده‌ها میلیون نفر از مردم کشورمان با آن دست و پنجه نرم می‌کنند. افتخار روحانیت در طول تاریخ این بود که مانند ضعیف‌ترین اقشار جامعه زندگی می‌کرد و به همین دلیل، خودش محبوب و کلامش نافذ بود.

حالا هم باید مانند مردم عادی زندگی کند تا مردم پذیرایش باشند. مردم وقتی استقلال روحانیت را ببینند و احساس کنند که حامی آن‌ها و زبان گویای آنهاست، حاضرند هرچه دارند را با روحانیت تقسیم کنند تا این نهاد باقی بماند و بتواند در مقاطع حساس در برابر ظلم و ناروا بایستد.

خوبست این را هم به عنوان نکته پایانی بگوئیم که بودجه‌های دریافتی حوزه‌ها بیش از آنکه صرف طلاب نیازمند شود به پشت‌میزنشینانی می‌رسد که حوزه‌های علمیه بدون آن میز‌ها هم می‌توانند ادامه حیات بدهند و چه بسا حیات بهتر. با توجه به این واقعیت‌ها آیا بهتر نیست روحانیت خودش پیش‌قدم شود و از گرفتن بودجه دولتی خودداری کند؟