جزییات جداشدن فضاپیماباری "تیانژو ۳" از ایستگاه فضایی چین

فضاپیمای باری تیانژو ۳ به دلیل نزدیک بودن زمان پرتاب آزمایشگاه تحقیقاتی «ونتیان» به ایستگاه فضایی تیانگونگ، از ماژول اصلی این ایستگاه جدا شد.

به گزارش ایران اکونومیست، براساس اعلام آژانس پروازهای فضایی سرنشین‌دار چین، فضاپیمای باری تیانژو ۳ از ایستگاه فضایی چین به نام تیانگونگ جدا شده و آماده است تا در آینده نزدیک از مدار خارج شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

تیانژو ۳ در ۱۷ ژوئیه و حدود ۳۰۰ روز پس از پرتاب این فضاپیما به مدار، از ماژول اصلی ایستگاه فضایی تیانگونگ به نام «تیانه» جدا شد. تیانژو ۳ در آینده نزدیک احتمالا بر فراز اقیانوس آرام جنوبی از مدار خارج خواهد شد.

موشک لانگ مارچ ۵ بی با ارتفاع ۱۷۴ فوت (۵۳ متر) حامل ماژول «ونتیان» در تاریخ ۱۸ ژوئیه به صورت عمودی از یک ساختمان مونتاژ به سکوی پرتاب در پایگاه فضایی ونچانگ در ساحل جزیره هاینان منتقل شد. این موشک ۱.۸۷ میلیون پوندی (۸۴۹.۰۰۰ کیلوگرمی) در عرض دو ساعت به سکو منتقل شد. چین پس از انتقال این موشک به سکوی پرتاب، آماده است تا دومین ماژول خود، ونتیان (Wentian) را برای ایستگاه فضایی سرنشین‌دارش پرتاب کند.

انتظار می‌رود که ماژول «ونتیان» در ساعات ابتدایی ۲۴ ژوئیه (دوم مرداد) بر فراز موشک لانگ مارچ ۵ بی به فضا پرتاب و ساعاتی بعد به ماژول اصلی «تیانه» در مدار متصل شود. درحال حاضر، سه فضانورد ماموریت شنژو ۱۴ در ماژول تیانه در انتظار ورود ماژول جدید هستند.

به گفته آژانس فضایی سرنشین دار چین (CMSA)، بررسی‌های مختلف عملکرد پرتاب و آزمایش‌های دیگر  در روزهای منتهی به پرتاب انجام خواهد شد. در حالی که مقامات چینی زمان و تاریخ پرتاب را به طور علنی اعلام نکرده‌اند، اما به گزارش پایگاه خبری اسپیس انتظار می‌رود این پرتاب در حدود ساعت ۰۲:۲۰ بامداد به وقت منطقه زمانی شرقی (۱۰:۵۰ به وقت تهران) در ۲۴ ژوئیه انجام شود.

«ونتیان» برای انجام مجموعه‌ای از آزمایش‌های علمی در مدار طراحی شده است. این ماژول همچنین دارای چند اتاق خواب برای فضانوردان است تا به چین امکان ارسال چندین خدمه را بدهد و این به آن معناست که شش خدمه می‌توانند به طور موقت در تیانگونگ بمانند.

«ونتیان» قرار است یکی از دو ماژولی باشد که امسال به مدار فرستاده می‌شود. چین قرار است در ماه اکتبر ماژول آزمایش دیگری به نام منگتیان (Mengtian) را نیز پرتاب کند. این دو به ماژول اصلی در مدار تیانه متصل خواهند شد تا یک ایستگاه فضایی T شکل را تشکیل دهند و چین قصد دارد حداقل برای یک دهه آن را اداره کند.

تیانژو ۳ دومین ماموریت باری به تیانگونگ بود و برای آزمایش انتقال یک ماژول از یک درگاه اتصال به درگاه اتصال دیگر استفاده شد. 

به گفته آژانس فضایی سرنشین‌دار چین، مراحل آماده سازی پیش از پرتاب این ماژول در مرکز پرتاب فضایی ونچانگ در جنوبی‌ترین بخش استان هاینان آغاز خواهد شد. این سازمان تنها به اعلام این موضوع بسنده کرده و جزئیات دیگری را فاش نکرد.

این آژانس همچنین روز دوشنبه از لوگوی این ماموریت رونمایی کرد. «ونتیان» یا در جستجوی بهشت (Search for Heaven) - اولین بخش آزمایشگاهی ایستگاه فضایی تیانگونگ - وزنی معادل بیش از ۲۰ متریک تن و ارتفاعی معادل یک ساختمان ۶ طبقه دارد.

«ونتیان» از سه قسمت اصلی اعم از یک محفظه کار خدمه، یک ماژول باری بدون فشار و یک ماژول کنترل تشکیل شده است. لین ژیکیانگ (Lin Xiqiang) معاون آژانس فضایی سرنشین دار چین گفت: کابین‌های علمی داخل آزمایشگاه ونتیان عمدتا برای انجام وظایف بیولوژیکی و علوم زیستی مورد استفاده قرار خواهند گرفت و از تحقیقات در مورد رشد، پیری و صفات ژنتیکی گیاهان، حیوانات و میکروب‌ها در فضا حمایت خواهند کرد.

در حال حاضر تیانگونگ از ماژول اصلی تیانه، فضاپیمای باری تیانژو ۴ و فضاپیما شنژو ۱۴ تشکیل شده است. چندی پیش سه خدمه این ماموریت به نام‌های "چن دونگ"(Chen Dong) فرمانده ماموریت و سرهنگ ارشد، لیو یانگ (Liu Yang) سرهنگ ارشد و کای ژوژه (Cai Xuzhe) سرهنگ ارشد به ایستگاه فضایی تیانگونگ فرستاده شدند. قرار است این فضانوردان شش ماه در آنجا بمانند تا فرایند مونتاژ این ایستگاه فضایی عظیم را تکمیل کنند. این دومین باری است که چن و لیو به فضا می‌روند.

دومین آزمایشگاه به نام «منگتیان» یا رویای بهشت (dreams of heaven) در ماه اکتبر پرتاب خواهد شد. پس از اتصال هر دو آزمایشگاه به تیانگونگ، ایستگاه یک ساختار T شکل خواهد داشت و فضانوردان یک فضای قابل استفاده‌ای به مساحت ۱۱۰ متر مکعب خواهند داشت.در نیمه دوم دوره ماموریت، فضاپیمای باری تیانژو ۵ و خدمه ماموریت شنژو ۱۵ قرار است اواخر سال جاری میلادی به این ایستگاه عظیم برسند. به گفته مسئولان، خدمه ماموریت شنژو ۱۴ و شنژو ۱۵ با یکدیگر در ایستگاه فضایی چین ملاقات خواهند کرد.

 

منبع: خبرگزاری ایسنا برچسب ها: ایستگاه فضایی تیانگونگ ، ماژول اصلی تیانه

منبع: ایران اکونومیست

کلیدواژه: ایستگاه فضایی تیانگونگ ایستگاه فضایی تیانگونگ فضاپیمای باری تیانژو فضایی سرنشین دار چین ماژول اصلی خواهد شد تیانژو ۳

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۵۳۴۷۳۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

تلاش سیا برای سرقت زیردریایی هسته‌ای!

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، در سال ۱۹۷۴، کشتی هیوز گلومار اکسپلورر (Hughes Glomar Explorer) با طول ۱۸۹ متر توجه بسیاری را به خود جلب کرد. گفته می شود این کشتی ویژه معدن کاری در اعماق دریا زاییده فکر میلیاردر هاوارد هیوز و یکی از بزرگترین نمونه ها در نوع خود بود.

برساس گزارش عصرایران، کشتی گلومار به اندازه ای بزرگ بود که امکان عبور از کانال پاناما را نداشت. اما این اندازه کشتی نبود که توجهات را به سوی آن جلب کرد، بلکه ماموریتش بود. گلومار قرار بود کاری غیر قابل تصور را انجام داده و سنگ های حاوی منگنز را درست از کف اقیانوس استخراج کند.

هنگامی که کشتی گلومار در پهنه وسیع اقیانوس به سمت اتحاد جماهیر شوروی حرکت کرد، توجه مردم – از جمله اعضای ناوگان سرخ – به سوی آن جلب شد. زمانی که کشتی های شوروی گلومار را زیر نظر داشتند، هیچ سرنخی از ماموریت واقعی آن نداشتند.

در واقع، تعداد کمی از آن خبر داشتند.

داستانی پوششی برای رسیدن به زیردریایی غرق شده شوروی

کشتی معدن کاری در واقع بخشی از تلاش برای استخراج سنگ های منگنز از کف اقیانوس نبود و تنها یک داستان پوششی بود. در واقع، گلومار در یک ماموریت مخفی سی آی ای (سیا) به نام "پروژه آزوریان" (Project Azorian) شرکت داشت.

هدف؟ استفاده از یک سامانه هیدرولیک داخلی مخفی در کشتی برای فرستادن پنجه ای به عمق ۵۰۲۹ متری اعماق اقیانوس آرام و بالا کشیدن یک زیردریایی هسته ای گمشده شوروی بود. تصور می شد این زیردریایی حاوی موشک های بالستیک مجهز به سلاح هسته ای و اسرار ناگفته جنگ سرد است.

داستان پوششی فوق العاده پیچیده بود و برای انجام چنین کاری باید یک حلقه رازداری بسیار کوچک حفظ می شد.

جرقه چنین ماموریتی با غرق شدن زیردریایی هسته ای کی-۱۲۹ شوروی در سال ۱۹۶۸ شکل گرفت. برای نیروهای اطلاعاتی آمریکا مشخص شده بود که مقامات شوروی از محل دقیق غرق شدن این زیردریایی کلاس گلف ۲ آگاه نیستند، زیرا دو ماه را صرف جستجویی بی نتیجه برای یافتن زیردریایی و ۹۸ خدمه آن کرده بودند. اما به لطف ردیابی آکوستیک پیچیده، آمریکا تصویر واضحی از محل غرق شدن زیردریایی داشت. شش سال طول می کشد تا آمریکا ماموریتی را طراحی کرده، تجهیزات لازم را ساخته، و کشتی گلومار را به سمت محل مورد نظر روانه کند تا تلاشی مخفیانه برای بالا کشیدن زیردریایی از کف اقیانوس انجام شود.

سطح جزئیات بسیار باورنکردنی است. همه چیز به گونه ای طراحی شده بود تا هدف نهایی از ماموریت آشکار نشود و داستان چیز دیگری به نظر برسد.

همکاری سی آی ای با میلیاردر هاوارد هیوز

در ژوییه ۱۹۶۹، کار واقعی آغاز شد. با حمایت ریچارد نیکسون، رئیس جمهور وقت آمریکا، سی آی ای از هاوارد هیوز برای ساخت یک کشتی معدن کاری بسیار بزرگ و فرستادن آن به اقیانوس آرام در جستجوی سنگ های منگنز کمک گرفت. سپس، بین سال های ۱۹۷۱ و ۱۹۷۲ ساخت کشتی هیوز گلومار اکسپلورر به نمایش گذاشته شد. مقالات منتشر شده در نشریات تجاری، همه چیز از محل کشتی سازی در چستر، پنسیلوانیا تا عبور کشتی معدن کاری از تنگه ماژلان در آمریکای جنوبی را پوشش می دادند. عبور از تنگه ماژلان به دلیل اندازه بزرگ کشتی و عدم امکان عبور از کانال پاناما صورت گرفت.

سطح جزئیات، اندازه عملیات و جسورانه بودن آن بسیار باورنکردنی بود. سال ها کار صبورانه در این زمینه انجام شده بود. این نمونه ای از انجام یک بازی طولانی است. تعداد مواردی که باید مد نظر قرار گرفته و به آنها فکر می شد، باورنکردنی بود. خطرات نیز زیاد بود و آمریکا اساسا قصد سرقت یک زیردریایی شوروی از کف اقیانوس را داشت.

تا اکتبر ۱۹۷۰، مهندسان سی آی ای و پیمانکاران مورد تایید دولت تنها راه برای بلند کردن زیردریایی را یک وینچ قدرتمند نصب شده روی یک کشتی به طور خاص اصلاح شده تعیین کردند. ساخت گلومار به دلیل اندازه آن به ماشین آلات به طور خاص طراحی شده نیاز داشت. شکل نهایی کشتی شبیه یک دریک حفاری نفت بود، اما نمونه ای که شامل یک جرثقیل انتقال لوله، دو پایه حوض نشینی بلند، مکانیزم گرفتن پنجه مانند و یک بخش مرکزی به نام "استخر ماه" با درهایی برای باز و بسته شدن حفره کف بود.

کشتی گلومار برای کارهای آماده سازی پیش از ماموریت راهی لانگ بیچ، کالیفرنیا شد. این شامل بارگیری ۲۴ ون حاوی تجهیزات محرمانه برای ماموریت در یک بارج بود. بارج در تاریکی شب به زیر آب رفت و تجهیزات بارگیری شد. لوله کشی فولادی و ابزار پنجه مانند که می توانست از زیر شکم کشتی پایین بیاید نیز از طریق استخر ماه وارد کشتی شد. این اقدامات برای دور ماندن کل فرایند از چشم های کنجکاو روی کشتی های مجاور یا ماهواره های شوروی صورت گرفت.

تلاش برای بالا کشیدن مخفیانه زیردریایی غرق شده شوروی

پس از آماده شدن برای حرکت، کشتی گلومار به سمت محل غرق شدن زیردریایی شوروی راهی شد و در ۴ ژوییه ۱۹۷۴ به مقصد رسید. سپس، نزدیک به ۲۰۰ خدمه کشتی گلومار هفته ها را در یک ماموریت بازیابی سپری کرده و در نهایت روی محل دقیق لاشه زیردریایی قرار گرفتند. ابزار گرفتن پنجه مانند به سوی هدف نهایی پایین فرستاده شد.

این در شرایطی بود که کشتی های شوروی نیز خدمه کشتی گلومار را زیر نظر داشتند. یک سند ویرایش شده سی آی ای نشان می دهد که دستور آماده باش برای انهدام اضطراری اجزا حساس در صورت تلاش نیروهای شوروی برای سوار شدن به کشتی و به خطر افتادن ماموریت داده شده بود.

خدمه کشتی ابزار گرفتن را به سمت زیردریایی غرق شده روانه کردند و پس از رسیدن به کف اقیانوس، بدنه زیردریایی را در بر گرفت. زیردریایی شوروی به آرامی و پیوسته از کف اقیانوس به بالا کشیده می شد.

تقریبا در نیمه راه بازگشت به سطح – حدود ۲۷۴۳ متر از کف قیانوس – بدنه زیردریایی از هم پاشید و یک قسمت ۳۰ متری از جلوی آن دوباره به کف اقیانوس سقوط کرد. خدمه به فعالیت خود ادامه دادند و بخشی از زیردریایی کی-۱۲۹ را به داخل کشتی گلومار کشیدند.

در آگوست ۱۹۷۴، خدمه کشتی گلومار بخشی از زیردریایی بازیابی شده را برای بررسی به هاوایی بردند. محتویات دقیق پروژه آزوریان از حالت محرمانه خارج نشده است، اگرچه به گفته سی آی ای شش جسد به طور رسمی در دریا دفن شدند.

افشای ارتباط سی آی ای با کشتی گلومار

پروژه آزوریان برنامه بزرگ خود را به پایان نرسانده بود و تنها بخشی از تلاش را تکمیل کرد. با آغاز برنامه ها برای ماموریت دوم، هدف اصلی گلومار شروع به آشکار شدن کرد.

در یک رویداد نامرتبط، دزدان به دفتر هیوز در لس آنجلس دستبرد زده و به اسناد محرمانه ای دست یافتند که این بازرگان و کشتی گلومار را به سی آی ای مرتبط می کرد. تلاش هایی برای جلوگیری از انتشار این خبر صورت گرفت. اما در فوریه ۱۹۷۵ شرایط تغییر کرد و لس آنجلس تایمز ارتباط بین سی آی ای با کشتی گلومار افشا کرد. در نتیجه، محرمانه بودن ماموریت از بین رفت. این موجب شد تا دولت جرالد فورد، رئیس جمهور وقت آمریکا، از انجام هر گونه ماموریت دیگری پرهیز کند. سی آی ای نیز عبارت معروف "نه می توان تایید کرد و نه رد کرد" را ارائه کرد.

اگرچه پروژه آزوریان نتوانست اهداف اصلی اطلاعاتی خود را برآورده کند، اما سازمان سیا عملیات را یکی از بزرگترین پیروزی‌های اطلاعاتی دوران جنگ سرد ارزیابی کرد. پروژه آزوریان هنوز یک شگفتی مهندسی است، که فناوری استخراج از اعماق اقیانوس‌ها و فناوری بارگیری سنگین را پیشرفت داده است.

پس از آن، گلومار یک زندگی کمتر مخفیانه را دنبال کرد و پیش از اینکه سال ها بدون استفاده بماند، در چند سفر معدن کاری اقیانوسی شرکت داشت. در دهه ۱۹۹۰، یک شرکت نفتی این کشتی را با نام اکسپلورر GSF بازسازی کرد تا برای حفاری نفت و اکتشاف در عمق دریاها استفاده شود. در نهایت، این کشتی در سال ۲۰۱۵ در چین اسقاط شد.

یکی از وسایلی که راهی قبرستان قراضه ها نشد، یک تخته عرشه بود که در دهه ۱۹۷۰ از گلومار بیرون کشیده شد. سی آی ای قصد داشت آن را به عنوان یادگاری از حمایت ریچارد نیکسون از ماموریت به وی اهدا کند، اما پیش از این اقدام، نیکسون استعفا داد. تخته همراه با برخی اقلام مرتبط با کشتی گلومار اکنون در موزه قرار دارد و نمادی از ماموریتی است که هرگز به طور کامل به نتیجه نرسید.

۲۲۷۲۲۷

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1903421