به نقل از «ایسنا»

تحریم‌ها دسترسی معلولان به امکانات توان‌بخشی را محدود و دشوار کرده است

تاریخ انتشار: ۳۰ تیر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۵۴۴۸۷۶

ایسنا/خراسان رضوی مدیر کل بهزیستی خراسان رضوی گفت: تحریم‌های ظالمانه دشمنان نظام، دسترسی صدها هزار فرد دارای معلولیت به وسایل کمک‌توانبخشی را محدود و دشوار کرده است.

مسعود فیروزی امروز و همزمان با ششمین روز هفته بهزیستی، در مراسم رونمایی از دستگاه تعلیق وزن دینامیک که ساخت یک شرکت دانش‌بنیان مشهدی است و در توانبخشی بیماران فلج مغزی کاربرد دارد، اظهار کرد: در این شرایط باید تلاش کنیم شرکت‌های دانش‌بنیان و دانشمندان ایرانی، جای محصولات تحریم شده را بگیرند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وی با تاکید بر اینکه بر مشارکت فعال خیرین در حوزه‌ توانبخشی و استفاده از فناوری‌های نوین در توانبخشی گفت: توانبخشی سابقه‌ای به طول تاریخ حیات بشری دارد و انسان‌ها از همان روزگاران اولیه‌ پیدایش، با روش‌هایی که امروز ابتدایی به نظر می‌رسد به توانبخشی کم‌توانان می‌پرداخته‌اند.

مدیر کل بهزیستی خراسان رضوی استفاده از شاخ حیوانات شکار شده به جای گوش و یا استفاده از شاخه‌های درختان به جای پا را نمونه‌هایی از تلاش انسان‌های اولیه برای توانبخشی توانخواهان آن روزگار ذکر کرد.

مستندات این اختراع را به سازمان بهزیستی ارسال می‌کنیم

فیروزی همچنین به توانبخشی در دوران مدرن پرداخت و گفت: امروز توانبخشی که در سده‌های میانه، سه ضلع خانواده، فرد توانخواه و تیم درمانگر داشت، به ضلع چهارم و جدیدی دست‌یافته که پیشرفت‌های باورنکردنی و سریع را رقم زده است.

وی گفت: فناوری‌های نوین، ابزارهای الکترونیکی و علوم رباتیک به عنوان بازوهای قدرتمند تیم درمان، رنج‌ها و آلام افراد دارای معلولیت را می‌کاهند و با کمک به توانبخشی و استقلال مددجو، خانواده‌ وی را نیز از دشواری‌های مراقبت مداوم از این افراد می‌رهانند.

مدیر کل بهزیستی خراسان رضوی با تشکر از دانشگاه فردوسی و شرکت دانش‌بنیان «پیام‌آوران هنر و فناوری شرق» که مبتکر این دستگاه بوده‌اند، گفت: مستندات این طرح ابتکاری را به سازمان بهزیستی ارسال می‌کنیم تا در صورت تصویب در مراجع تصمیم‌گیری سازمان، این دستگاه برای مراکز توانبخشی خریداری شود و به این ترتیب، به این حرکت‌های انسان‌دوستانه و مبتکرانه کمک شود.

وی تأکید کرد: امروز توانبخشی بدون تکیه بر فناوری‌های نوین و بدون مدیریت اقتصادی، یا بسیار دشوار یا محال است زیرا رقابت در بازارهای داخلی و خارجی و ارائه‌ محصولات توانبخشی، تنها با به‌کارگیری دانش جدید و با مدیریت اقتصادی و دانش فنی، می‌تواند پایدار و اثرگذار باشد.

به گزارش بهزیستی خراسان رضوی، فیروزی  از نوآوران، مخترعان، مبتکران و اندیشه‌ورزان حوزه توانبخشی خواست به گونه‌ای برنامه‌ریزی و عمل نمایند که بتوانند با محصولات خارجی که تحت تحریم‌های ظالمانه به قیمت‌های بالا رسیده، رقابت نمایند.

مدیرکل بهزیستی خراسان رضوی گفت: باید برنامه‌ریزی اقتصادی این مراکز به گونه‌ای باشد که محصول تولید شده برای افراد دارای معلولیت، تشکل‌های مردم‌نهاد معلولین، سازمان‌های مرتبط و مراکز توانبخشی، قابل دسترسی و خرید با نرخ مناسب باشد.

وی  با اشاره به تلاش‌ها و حرکت‌های برخی بازرگانان که در راستای موقعیت اقتصادی خود، محصولات تولید داخل را در مضیقه‌ اقتصادی قرار می‌دهند، گفت: باید نگاه انسانی و مسئولانه در بین توانمندان اقتصادی نسبت به افراد دارای معلولیت ایجاد شود که بتوانیم از محصولات تولید داخل که کیفیت مناسبی هم دارند استفاده‌ بیشتری بکنیم و تولیدکنندگان و مبتکران داخلی، تقویت شوند.

وی از خیرین و نیکوکاران خواست به حوزه توانبخشی ورود جدی داشته باشند و با پشتیبانی از شرکت‌های نوپا، زمینه‌ی گسترش صنایع توانبخشی داخلی را تقویت نمایند.

در حال صدور فناوری به اروپا هستیم

دکتر رضا لطفی، معاون پژوهشی دانشگاه فردوسی مشهد نیز در این مراسم با اشاره به اینکه این دستگاه در گذشته فقط توسط امریکا تولید می‌شده، گفت: اکنون به همت مبتکران شرکت دانش‌بنیان مشهدی و با کمک خیرین، توانسته‌ایم ضمن بومی‌سازی این دستگاه، کارکردها و قطعاتی را برای اولین بار در جهان به آن بیفزاییم.

استاد گروه مهندسی برق افزود: بخشی از این دستگاه، برای اولین‌بار در جهان ساخته شده و یک اختراع کاملا ایرانی است.

وی با بیان اینکه این شرکت درصدد صدور فناوری به اروپاست، گفت: مراحل اخذ مجوزهای قانونی به صورت کامل طی شده و تأییدیه‌های مورد نیاز اخذ شده است.مراحل کاربرد آزمایشی این دستگاه در مؤسسه توانبخشی الوند در بین کودکان فلج مغزی انجام شده و نتایج آن کاملا موفقیت‌آمیز و رضایت‌بخش بوده است.

لطفی تأکید کرد: این دستگاه، فقط یک ابزار کمک‌توانبخشی نیست بلکه یک روش توانبخشی داینامیک و منعطف است که کمک می‌کنند بسیاری از افرادی که فاقد حرکت در برخی اعضای خود هستند با تمرین و تکرار و با کمک تیم درمان، توانمندی حرکت مستقل را پیدا کنند.

وی همچنین از خیرین خواست با ورود به حوزه‌ توانبخشی در زمینه‌های وقف، قرض‌الحسنه، صدقه و همچنین سرمایه‌گذاری جسورانه یا سرمایه‌گذاری جمعی، به شرکت‌های نوپای دانش‌بنیان که می‌توانند مشکلات افراد دارای معلولیت را حل کنند کمک داشته باشند.

معاون پژوهشی دانشگاه فردوسی مشهد گفت: همچنین از سازمان‌ها و دانشگاه‌های مرتبط می‌خواهیم با تشریک مساعی در زمینه‌ درک مشترک از مسائل حوزه‌ توانبخشی، در تسریع دستیابی به دانش‌های جدید، اثربخش باشند.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: استانی اجتماعی بهزيستي معلولان افراد دارای معلولیت بهزیستی خراسان رضوی دانش بنیان

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۵۴۴۸۷۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

عشق معلمی دَربیابان

ایسنا/خراسان رضوی در فاصله حدود ۱۰۰ کیلومتر از شهر مشهد، درست در دل کوه‌های هزار مسجد با جاده‌ای خاکی و گردنه‌های صعب‌العبور و در جایی که هنوز اینترنت و فناوری‌های روز پا به آنجا نگذاشته‌اند، به عنوان معلم خدمت می‌کند. او عشق به شغل مقدس معلمی را مهمترین دلیل خدمت پنج ساله در روستای دَربیابان می‌داند و معتقد است: «اگر در وجود انسان عشق نباشد قادر به انجام هیچ کاری نیست؛ آنچه مرا در این سال‌ها سال به عنوان معلم در روستای دَربیابان با همه سختی‌های آن نگاه داشته، عشقی است که به این کار دارم».

«موسی نوری شوراب» پنج سال است که در «دبستان شهید علی‌محمد رنجبر» روستای «دَربیابان»معلمی می‌کند. او اهل روستا نیست و به صورت بیتوته‌ای در تنها مدرسه روستای دَربیابان مشغول خدمت است. در این چند سال به خوبی روستا، روستاییان و مشکلات آن‌ها را شناخته و خود را بخشی از آن‌ها می‌داند:«روستای دَربیابان علاوه بر مشکلات دسترسی و مسیر صعب‌العبور خود، از اینترنت محروم است؛ گاهی از یک تلفن ساده هم محروم می‌شویم. آب آشامیدنی به صورت مداوم برقرار نیست و گاهی قطع می‌شود. همچنین روستای دَربیابان از نظر امکانات بهداشتی در وضعیت مناسبی نبوده و خانه بهداشت ندارد. امیدواریم مسئولان در خصوص رفع مشکلات این روستا اقدام کنند. روستاییان و عشایر نقش بسزایی در اقتصاد کشور دارند. صدای ما را به مسئولین برسانید ما نیز مانند همه مردم حق داریم تا از امکانات بهره‌مند شویم».

این معلم هر هفته صبح شنبه با پرایدی قدیمی که برای چنین مسیر صعب‌العبوری مناسب نیست، خود را به مدرسه می‌رساند و عصر چهارشنبه به مشهد باز می‌گردد. باتوجه به اینکه روستا از اینترنت محروم است نامه‌ها و کارهای اداری مدرسه را در روزهای پنجشنبه به صورت دستی به اداره آموزش و پرورش می‌برد.

نوری شوراب در سی و یکمین سال خدمت خود به عنوان معلم، مهمترین انگیزه برای خدمت پنج‌ساله در این روستا را عشق به کار خود می‌داند و بیان می‌کند:«اگر عشق در وجود انسان نباشد نمی‌تواند هیچ کاری را انجام دهد. من نسبت به شغل آموزگاری عشق و علاقه زیادی دارم و امیدوارم دانش‌آموزان خوبی را تحویل جامعه بدهم».

در ورودی روستای دَربیابان، با گذر از باغ‌ها و آرامستان روستا و در بلندی کوه‌های هزار مسجد، حرکت پرچم ایران بر بام ساختمان کوچک دبستان به چشم می‌خورد. در کنار ساختمان مدرسه خودروی قدیمی آقای نوری پارک شده است. برای ورود به مدرسه باید کفش‌هایمان را دربیاوریم. در کنار کفش‌های آقای معلم، کفش‌های دانش‌آموزان با گل و لای، پاشنه‌های تاخورده و گاها پارگی و وصله‌هایی به چشم می‌خورد که به صورت کاملا منظم پشت در ورودی جفت شده است. صدای معلم، شعر خواندن دانش‌آموزان کلاس اولی و صدای توضیحات کلاس سومی‌ها در مورد ریاضی و ضرب و تقسیم در میان صدای باد، بوی گوسفندان و صدای زنگوله سگ‌های گله به گوش می‌رسد. مدرسه دارای یک کلاس، یک اتاق استراحت و اقامت معلم و یک آشپزخانه است و در آن طرف ساختمان مدرسه، سرویس بهداشتی دانش‌آموزان قرار دارد که معلم مدرسه در مورد آن می‌گوید:« به دلیل عدم دسترسی به آب امکان استفاده دانش‌آموزان از سرویس وجود ندارد».

نوری ادامه می‌دهد: «باتوجه اینکه من در سال آخر خدمت بودم، به دلیل کمبود نیرو از من خواستند تا امسال استمرار به خدمت داشته باشم و ۱۴۰۲- ۱۴۰۳ به صورت استمرار خدمت به ادامه کار مشغول شدم. ساعت کاری مدرسه از ۷:۳۰ صبح تا ۱۶:۰۰ عصر و به صورت دو شیفت است که سه کلاس در نوبت صبح، سه کلاس بعدازظهر و به صورت چرخشی تشکیل می‌شود. چون فضای کلاس‌ این مدرسه کم است، مجبور به این تقسیم‌بندی شده‌ایم».

حیاط مدرسه دامنه طبیعت است و هیچ حفاظی برای دانش‌آموزان در برابر خطرات وجود ندارد؛ آقای معلم می‌گوید:«باتوجه به اینکه مدرسه حصار و دیواری ندارد رفت و آمد دام‌ها، حضور سگ‌های گله و حیوانات دیگر، باعث ترس و ایجاد اختلال در فرایند کلاس درس می‌شود. ما از ابتدا پیگیری کردیم و به آموزش و پرورش نامه نوشتیم، اما آموزش و پرورش نیز به ما گفت بودجه نداریم و برای رفع این مشکل از اهالی روستا کمک بگیرید. این چندسال خشکسالی بوده و دامداران این روستا توان پرداخت هزینه برای دیوارکشی دبستان را ندارند».

او که به تنهایی و درست در اتاق روبه‌روی کلاس درس زندگی می‌کند، خود را در این خصوص مستثنی نمی‌داند و ادامه می‌دهد« من نیز به دلیل عدم وجود دیوار در اطراف مدرسه امنیت ندارم. صداها و رفت و آمد حیوانات موجب ترس من نیز شده و گاهی باعث بی‌خوابی من هم می‌شود». همچنین در مورد تغذیه و تامین مواد غذایی خود در طول هفته، اضافه می‌کند:« تامین مواد اولیه غذایی و آشپزی و درست کردن غذا و تمامی این مسائل در مدرسه با من و با هزینه خودم انجام می‌شود. جمعه هر هفته از مشهد نان و مواد غذایی تامین و تا چهارشنبه از همین مواد استفاده می‌کنم».

آقای نوری در تشریح مشکلات آموزشی و نبود امکانات، می‌گوید:«کلید رفع همه مشکلات مدرسه بودجه‌ای است که آموزش و پرورش ندارد. ما از اینترنت محرومیم، تلفن هم در حد یک تماس می‌توانیم داشته باشیم. ما امکانات آموزشی مثل تخته هوشمند، دیتا و... نداریم. به دلیل عدم وجود اینترنت از رایانه هم نمی‌توانیم استفاده کنیم تا بتوانیم نامه‌ها را به اداره آموزش و پرورش برسانیم که این کار توسط خودم و در روزهای پنجشنبه انجام می‌شود. از مسئولین می‌خواهم به فکر ما باشد».

وجود امکانات ضعیف آموزشی در این روستا اما باعث نشده که معلم دست از تلاش برای تدریس هرچه بهتر به دانش‌آموزان خود بردارد. او با استفاده از حداقل امکانات در تلاش است که با کیفیت‌ترین تدریس خود را انجام دهد؛ گواه این مطلب، کاردستی‌ها و برگه‌هایی است که در دیوارهای کلاس درس آویزان شده و در آن‌ها مطالب درسی و نقاشی با رنگ آمیزی‌هایی که با حوصله زیادی انجام شده، به چشم می‌خورد.

 وی وضعیت دانش‌آموزان را به صورت مطلوبی می‌بیند و تصریح می‌کند:«دانش‌آموزان استعداد فوق العاده‌ای دارند؛ در تلاشم تا تعاملی مهربانانه و پدرانه با دانش‌آموزان داشته باشم. باتوجه به اینکه دانش‌آموزان کلاس در مقاطع مختلف هستند باید ساعت زمانی کلاس درس را تقسیم کنیم تا به بهترین نحو از زمان کلاس بهره‌مند شویم».

در کنار توپ‌های سبد ورزشی مدرسه طناب و بدمینتون نیز به چشم می‌خورد اما باتوجه به اینکه در مدرسه محلی برای ورزش کردن وجود ندارد این آموزگار می‌گوید:«برای ورزش دانش‌آموزان هیچ امکاناتی نداریم. ما حتی یک میدان خط‌کشی شده نداریم. یک زمین تقریبا مسطح خاکی در پایین‌تر از مدرسه وجود دارد که دانش‌آموزان در ساعت ورزش در آنجا ورزش می‌کنند».

او امکانات درمانی روستا و مدرسه را ضعیف می‌داند و ادامه می‌دهد:«اگر کسی مریض شود باید به مشهد برود. از امکانات درمانی با توجه به وضعیت روستا، فقط یک جعبه کمک‌های اولیه کوچک که همه مدارس دارند در اختیار ما قرار گرفته است».

موسی نوری شوراب علاوه بر شغل مقدس آموزگاری، خود را به عنوان عضوی از روستای دَربیابان می‌داند و در جریان رفع بسیاری از مشکلات روستا تلاش‌های بسیاری برای ایجاد خانه بهداشت، آسفالت کردن جاده روستا، ایجاد خدمات عمومی و... کرده است. همچنین در حوزه فرهنگی نیز با دعوت از روستاییان برای استفاده از کتابخانه مدرسه در تلاش برای ارتقاء فرهنگ مطالعه بوده است. او همچنین با توجه به اینکه روستا روحانی ندارد بسیاری از مسائل شرعی روستاییان را از طریق رساله پاسخ می‌دهد و به عنوان پیش‌نماز در مسجد روستا نیز حضور دارد.

انتهای پیام