آیا امام حسین (ع) را شیعیانش در کوفه به شهادت رساندند؟
تاریخ انتشار: ۱۰ مرداد ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۶۴۱۰۰۰
به گزارش خبرنگار حوزه اندیشه خبرگزاری فارس، یکی از سؤالاتی که همواره در مورد شهادت امام حسین (ع) مطرح میشود این است که «آیا امام را شیعیانش به شهادت رساندند»؟ این سؤال از آنجا ناشی میشود که قبل از شهادت امام، کوفیان او را به شهرشان دعوت کردند و سر آخر همان کوفیان قاتل امام شدند.
در کتاب «عاشوراشناسی» جواب این شبهه را میخوانیم.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
شما بخشهایی از این کتاب را میخوانید
حسین (ع) را شیعیان کوفه شهید کردند!
تاریخ امام حسین (ع) چندان تحریف شده که عدهای نه تنها قیام آن حضرت را عقلانی نمیدانند بلکه میپندارند که امام حسین (ع) را شیعیانش کشتند و همان کسانی که دوستش داشتند به رویش شمشیر کشیدند. یکی از عالمان معاصر در دو موضع از کتاب خویش میگوید: «بی شک مردم کوفه از شیعیان علیبنابیطالب (ع) بودند و امام حسین (ع) را شیعیانش کشتند، لذا در همان زمان هم میگفتند قلوبهم معه و سیوفه علیه...امام حسین (ع) به دست یهود و نصارا و مجوس یا مشرکین عرب یا اهل ردّه کشته نشد، بلکه به دست مسلمانان و دوستداران پدرش کشته شد و حتی به دستش شامیان کشته نشد به دست کوفیان کشته شد (حماسه حسینی، شهید مطهری).»
این برداشت ازکجا نشأت میگیرد؟
این باور نادرست که امام حسین (ع) را شیعیانش کشتند بر پایه این استدلال است که: «۱.کوفیان شیعه بودند، ۲.امام را کوفیان کشتند، ۳.پس امام را شیعیان کشتند.» با اندکی تأمل در تاریخ به نادرستی آن پی میبریم.
حقیقت ماجرا
بیدرنگ یادآور شویم که همه کوفیان شیعه نبودند حتی مسلمان هم نبودند. یهودیان و مسیحیان نیز در کوفه زندگی میکردند. هیچ آمار دقیقی از جمعیت کوفه و شیعیان آنجا وجود ندارد اما مسلم است که همه کوفیان شیعه نبودند برخی گفتهاند که شیعیان در اقلیت بودند، در حدود ثلث یا ربع جمعیت (اطلس شیعه، رسول جعفریان).
از چگونگی ورود ابنزیاد به کوفه میتوان دریافت که تعداد شیعیان آن جا چقدر بود. هنگامی که یزید نعمان را عزل و ابنزیاد را نصب کرد، وی با معدود افرادی وارد کوفه شد. اگر همه کوفیان یا اکثر قریب به اتفاق آنها شیعه بودند ابنزیاد بی احتیاطی نمیکرد و با هزاران نفر از بصره وارد کوفه میشد و حتی از شام کمک می گرفت. وی با شناختی که از کوفه داشت و پدرش نیز پیشتر والی آن بود، میدانست که پیروان حکومت (یزید) نیز در کوفه بسیارند.
شیعیان، اقلیت فعالی بودند که به حاشیه رفتند
کوفه مترادف با شیعیان نبود آنجا پایگاه شیعه بود. اما دهها هزار نفر هم یافت میشد که به مصداق «الناس علی دین ملوکهم»، پیرو حکومت و دین حاکمیت بودند. دوره حکومت نعمان دوره اوج تکاپوی شیعیان در کوفه بود شیعه در این دوره اقلیت فعال بود و پیروان حکومت اکثریت خاموش. اما از هنگامی که ابنزیاد حاکم شد آن اکثریت منزوی را به نفع حکومت فعال کرد و آن اقلیت در صحنه را به حاشیه راند. خلاصه، این استدلال که کوفیان شیعه بودند، امام را کوفیان کشتند، پس امام را شیعیانش کشتند، مخدوش است زیرا همه کوفیان شیعه نبودند و حتی وجود معدودی غیر شیعه این استدلال را باطل میکند.
کوفی، اما شامی مسلک
آنچه موجب این پندار شده که امام حسین را شیعیانش کشتند، نبودن نیروهای شام در جنگ با آن حضرت است مسعودی (مورخ تاریخ) میگوید همه کسانی که به جنگ با امام آمدند و او را کشتند اهل کوفه بودند و حتی یک شامی هم در میانشان نبود. با فرض درست بودن این سخن، نزاع درباره بود و نبود شامیان نیست بلکه درباره ماهیت اعتقادی دشمنان امام است. آنها کوفی بودند اما قبلشان شام بود. قاتلان امام حسین (ع) نه شیعیان کوفه، که شامیان کوفه، یا کوفیان شامی مذهب بودند. نباید پنداشت که چون شامیان با امام نجنگیدند بلکه کوفیان جنگیدند و کوفیان هم شیعه بودند پس از امام را شیعیان کشتند.
شیعه بودند، اما نه شیعه علی!
گذشته از آنچه گذشت؛ دلایل متعددی میتوان اقامه کرد که امام حسین را کوفیان «غیرشیعی» کشتند و حتی یک شیعه در میان قاتلان حضرت نبود از جمله اینکه امام در روز عاشورا به لشکر مقابل خود گفت: «ویحکم یا شیعة آل ابی سفیان (تاریخ طبری، محمد بن جریر).» همچنین برخی دشمنان امام در معرفی خویش میگفتند:«انا علی دین عثمان (الارشاد، شیخ مفید).»، در مقابی یاران امام خود را شیعه علی میخواندند و «انا عَلی دین علیٍّ» میگفتند.
اساساً عدهای از سر بغض با امیرالمومنین به جنگ با امام حسین (علیهالسلام) رفتند. گفتهاند که برخی به آن حضرت میگفتند«نقتلک بغضا منا لأبیک.» همچنین تشنه کشتن امام حسین و اصحابش با این پندار نادرست که امام علی در تشنه کشته شدن عثمان نقش داشت، حاکی از مذهب دشمنان امام حسین بود و بغضی که به آن حضرت (علیهالسلام) و امیرالمومنین (علیهالسلام) داشتند.
در میان قاتلان امام حسین (علیهالسلام) و نیز مقتولان به دست آن حضرت به نام یک شیعه بر نمیخوریم قاتل امام را شمر یا خولی یا سنان و یا دیگران گفتهاند ولی هیچ یک شیعه نبودند. البته در صف دشمنان امام حسین (علیهالسلام) عدهای مانند شمر یا شبث وجود داشتند که سابقه «شیعهگری سیاسی» داشتند، اما اینها برگشتند و به خوارج یا دیگر مخالفان پیوستند.
انتهای پیام/
منبع: فارس
کلیدواژه: امام حسین شهید مطهری شیعه عاشورا امام را شیعیان امام حسین دشمنان امام علیه السلام شیعه نبودند کوفیان شیعه شیعه بودند ابن زیاد آن حضرت
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۶۴۱۰۰۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
کتاب «رازهای زیارت اربعین» روانه بازار نشر شد
به گزارش خبرنگار مهر، کتاب «رازهای زیارت اربعین» اثر محمد سند با تحقیق ابراهیم حسین بغدادی و ترجمه محمد خنیفرزاده در ۱۷۶ صفحه در مجتمع فرهنگی فاطمیه اصفهان تهیه و به همت مؤسسه بوستان کتاب به چاپ رسید.
نویسنده اثر حاضر مطالب ارزندهای درباره فلسفه زیارت اربعین و وسعت انعکاس آن بر روح و روانِ بشر بیان کرده است. کشش و شیفتگی شدیدی که این شعیره مقدس به حضرت اباعبدالله الحسین (ع) به طور ویژه و به دیگر شهدای کربلا به طور عام در وجود ما میدواند، کانون توجه ما در این کتاب است؛ چیزی که موجب میشود روحیه باصفای انسان با ایمان در جامعهای که در آن به سر میبرد، ممتاز و برجسته کند و نمونه فاخری از همزیستی بر پایه عشق و محبت الهی را در میان همنوعان خود رقم زند.
ساختار اثر
این کتاب در سه فصل تألیف شده است؛ فصل اول با عنوان «زیارت اربعین، تعالیبخش فطرت انسانی» نیروی محرک در زیارت اربعین، مهدویت در امتداد عاشورا و شعائر حسینی و نظارت مداوم کشورها بر زیارت اربعین را بررسی کرده و حرمت مناسبت و موسم اربعین، سکولاریسم نوین و زیارت امام حسین (ع) و دلیل تمرکز بر زیارت امام حسین (ع) را شرح داده و گنبد حسینیِ آسمان و تربت روحانی آن، حورالعین، پرتوی از نور حسین (ع) و دیدار امام حسین (ع) و فراموشی حوریان را به نگارش درآورده است.
نویسنده در فصل دوم با عنوان «زیارت اربعین، تمدن یا حکومت» ابعاد زیارت اربعین امام حسین (ع)، قرآن کریم و فرهنگ و تمدن و قواعد جهانی نظام اهل بیت (ع) را بیان کرده و جایگاه علمی نظام حوزه در پژوهشهای غربیان، راز موفقیت نظام تشیع و رازهای قواعد حاکم بر نظام اهل بیت (ع) را مورد تأکید قرار داده است.
«فلسفه شعائر حسینی» عنوان سومین و آخرین فصل از کتاب حاضر است که در آن یعقوب و گریه او بر یوسف (ع)، شعار حضرت مهدی (عج) و اهل بیت (ع) قطب و محور مودت تبیین شده و تفاوتهای اسلام عمومی با اسلام ایمانی، فلسفه ولایت و رجعت سران عدالت الهی به رشته تحریر درآمده است.
کد خبر 6089496 فاطمه علی آبادی