به نقل از «ایرنا»

ورزشکارسالاری به خاطر یک مشت مدال؛ از تغییر سرمربی تیم ملی تا درخواست تعویض شیرآلات خانه با پول فدراسیون

تاریخ انتشار: ۱۱ مرداد ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۶۵۰۸۸۱

به گزارش ایرنا، ورزش ایران از دیرباز با مشکلاتی عجین شده که همچنان لاینحل باقی مانده‌اند؛ مشکلاتی که ناشی از ساختار معیوب حاکم بر آن است. ورزشکارسالاری نمونه‌ای از این مشکلات است و مصداق‌های زیادی در ورزش کشور دارد. از آنجایی که جو عمومی در تقابل میان ورزشکاران و سیستم مدیریتی، تحت هر شرایطی حق را به ورزشکاران می‌دهد این موضوع باعث شدت گرفتن معضل ورزشکارسالاری شده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

از طرفی برخی مدیران فدراسیون‌ها هم برای بقای خود و هم تحث تاثیر بزرگنمایی‌های صورت گرفته پیرامون موفقیت‌های کسب شده در میادین بین‌المللی، مجبور به این می‌شوند که ورزشکاران را به هر شکل ممکن راضی نگه دارند. البته شکی در این موضوع نیست که باید شرایط مساعدی را برای ورزشکارانی که باعث اهتزار پرچم ایران در مسابقات معتبری همچون المپیک و رویدادهای جهانی شده‌اند ایجاد کرد؛ اما این موضوع برای برخی به یک گروکشی تبدیل شده است.

در یکی از رشته‌های رزمی، سرمربی تیم ملی بانوان با نظر ورزشکار المپیک آن رشته تغییر کرد و جالب اینکه مربی دوران کودکی این ورزشکار به عنوان سرمربی تیم ملی منصوب شد. در رشته‌ای دیگر ورزشکاری که آنقدر به وی رسیدگی شده بود و در تمام مدت سال از فدراسیون حقوق دریافت می‌کرد حالا با کنار رفتن رئیس فدراسیون، علیه او افشاگری می‌کند تا اینگونه بتواند بر اساس احتمالات موجود، با سیستم مدیریتی فدراسیون همراه شود. همین ورزشکار در آخرین نمونه درخواست‌های غیرمتعارفش از فدراسیون درخواست کمک هزینه برای تعویض شیرآلات منزلش کرده بود.

این رسم ناخوشایند در بیشتر فدراسیون‌های ورزشی دیده می‌شود و مدیران مجبورند به خاطر دلایلی که عنوان شد ورزشکاران را راضی نگه دارند. پیش از این هم بارها داستان خار پاشنه و سفرهای بی‌دلیل ملی پوش دوومیدانی به کشورهای مختلف هم عنوان شده بود و این موارد را هم می‌توان به مصادیق ورزشکارسالاری اضافه کرد.

یکی دیگر از ورزشکاران که اتفاقا در المپیک اخیر به مدال رسید از همان زمان که این مدال را کسب کرد مدام درباره فدراسیون و مسائلش تعیین تکلیف می‌کند و حتی پا را فراتر گذاشته و مسئولان فدراسیون را تهدید می‌کند. قطعا پوشیدن پیراهن تیم ملی برای هر ورزشکاری افتخار است و این موضوع نباید باعث شود ورزشکاری تصور کند که به دلیل کسب مدال، کشور به وی بدهکار است. در وزنه‌برداری هم این مسئله کاملا محسوس بود. به گونه‌ای که ملی‌پوش این رشته تحت هیچ شرایطی حاضر به تمرین زیرنظر سرمربی تیم ملی نشد و مسئولان فدراسیون هم به سبب اینکه این ورزشکار شانس زیادی برای کسب مدال در مسابقات داشت خرده‌ای به او نمی‌گرفتند.

این روزها برخی ورزشکاران تهدید می‌کنند که اگر به درخواست‌های بی‌شمار آنها رسیدگی نشود تغییر ملیت می‌دهند و با پرچم کشورهای دیگر به میدان می‌روند. قطعا هر ورزشکاری این حق را دارد که برای اینده خودش تصمیم بگیرد؛ اما نباید فراموش شود که آنها در همین کشور رشد کردند و به مدارج عالی در ورزش کشور رسیده‌اند و نه تنها نباید نقش طلبکار را ایفا کنند؛ بلکه باید با درخشش در میادین بین‌المللی، هزینه‌هایی که برای آنها شده را جبران کنند.

توجه بیش از حد رسانه‌ها و بزرگنمایی موفقیت ورزشکاران هم به معضل ورزشکارسالاری بیشتر دامن زده است. این مسئله در وهله اول به ضرر خود ورزشکاران خواهد بود؛ چرا که ریشه استعداد و توانایی‌های آنها خشکانده می‌شود. ضمن اینکه برخی از روسای فدراسیون‌ها باید شرایط را برای پرورش استعدادها فراهم کنند تا اینگونه ورزش کشور معطل چند ورزشکار محدود نباشد.

برچسب‌ها وزنه برداری دوومیدانی ژیمناستیک

منبع: ایرنا

کلیدواژه: وزنه برداری دوومیدانی ژیمناستیک وزنه برداری دوومیدانی ژیمناستیک سرمربی تیم ملی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۶۵۰۸۸۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چرا هیچ وقت یادمان نمی‌ماند درِ خانه را قفل کرده ایم یا نه؟

دانشمندان یک قدم به درک اینکه چرا بعضی چیز‌ها را به خاطر می‌سپاریم و برخی دیگر را فراموش می‌کنیم، نزدیک‌تر شده اند.

به گزارش روزیاتو، محققان دانشگاه رایس ِ آمریکا دست به پژوهشی زدند که نشان داد ما برخی جنبه‌های یک تجربه همچون شرایط کلی را به جای جزئیات کوچک‌تر به خاطر می‌سپاریم.

به همین دلیل است که احتمال فراموش کردن تجربه‌های جزئی‌تر و پیش پا افتاده تری مانند قفل کردن یا نکردن در ِ خانه، بیشتر است.

برای درک بهتر نحوه‌ی عملکرد حافظه‌ی انسان، محققان دانشگاه رایس تصاویری را به شرکت کنندگان پژوهش خود نشان دادند.

در این آزمایش حافظه، برخی از تصاویری که برای شرکت کنندگان به نمایش درمی آمدند، تکراری و برخی دیگر جدید بودند.

برخی تصاویر شباهت زیادی به یکدیگر داشتند، اما در برخی دیگر تشخیص تفاوت‌های آن‌ها از یکدیگر دشوارتر بود. هدف از نمایش تصاویر مشابه، مختل کردن حافظه با شبیه سازی تجربیات پیش پا افتاده‌ای بود که روزانه داریم، مانند قفل کردن در ِ خانه.

محققان پی بردند که به یاد ماندنی‌ترین تصاویر که احتمال به خاطر سپردن آن‌ها توسط شرکت کنندگان بیشتر بود، تصاویری رنگارنگ با حضور افرادی در عکس بودند. به عبارت دیگر، تصاویری که شلوغ و بی نظم نبودند، فراموش نشدنی‌تر بودند.

گرچه شرکت کنندگان به یادماندنی‌ترین تصاویر را به درستی به یاد آورده بودند، اما اثر آن بعد از ۲۴ ساعت از میان رفت. این به ویژه درمورد به یاد آوردن تجربیات مثبت صدق می‌کرد، امری که نشان داد این دست تجربیات در ابتدا به یاد می‌مانند، اما بیشتر مستعد فراموش شدن هستند.

گرچه معمولاً تصور این است که احساسات می‌توانند فرآیند پردازش حافظه را بهبود بخشند، اما انسان‌ها اغلب جنبه‌ی اصلی یک تجربه یا به عبارتی دیگر «مخلص کلام» را به یاد می‌آورند، نه جزئیات اضافی را. به گفته‌ی محققان، گذشت زمان اغلب این موضوع را تشدید می‌کند.

برای مثال، اگر سعی کنیم که به خاطر آوریم در سال گذشته چه کار‌هایی انجام دادیم، احتمالاً کار‌های زیاد و مختلفی را به خاطر می‌آوریم. با این حال، احتمالاً تنها برخی از این خاطرات را با جزئیات زیاد به خاطر می‌آوریم. ممکن است به یاد بیاوریم که به سفر رفته بودیم، اما احتمالاً یادمان نمی‌آید که در هر روز ِ سفر چه فعالیت‌هایی انجام داده بودیم.

نتایج این پژوهش نشان داد محتوای احساسی، مدت زمان گذشته یک تجربه و ویژگی‌های ادراکی حافظه، همگی در به خاطر آوردن یا نیاوردن جزئیات یک اتفاق تأثیرگذارند.

به گفته‌ی محققان دانشگاه رایس، این پژوهش نشان داد که تجربیاتی که برای یک شخص فراموش نشدنی هستند، مثل جشن تولد، مرگ عزیزان و غیره، به احتمال زیاد برای یک شخص دیگر هم فراموش نشدنی هستند. این‌ها اغلب تجربیات مثبت یا منفی هستند.

این محقان می‌گویند ما اغلب تصور می‌کنیم که خاطرات احساسی بهتر به خاطر سپرده می‌شوند، اما در حقیقت این ویژگی‌های اصلی یک خاطره است که به خاطر سپرده می‌شود، اما جزئیات آن ممکن است فراموش شوند.

یکی از دلایل اینکه ما نمی‌توانیم همه‌ی تجربیات مان را به خاطر آوریم این است که مغز ما ظرفیت محدودی دارد.

به گفته‌ی محققان، مغز ما احتمالاً نمی‌تواند هر چه که تجربه می‌کنیم را به خاطر بسپارد و به همین دلیل مجبور هستیم اندکی از اطلاعاتی که مهم نیستند را به شکل انتخابی فراموش کنیم.