به نقل از «ایران اکونومیست»

"گلوله باران" در ستایش سینمای مستند است

تاریخ انتشار: ۲۶ مرداد ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۷۷۷۵۵۵

"مستند «گلوله‌باران» فیلمی است درباره سینمای مستند، از دید من در ستایش سینمای مستند است. در این فیلم سعی کردم، از زمان و مکان خالی شوم. نشانه ای از این که کجا هستیم و روبرو چه کسانی هستند، در این فیلم وجود ندارد."

به گزارش ایران اکونومیست به نقل از واحد ارتباطات و اطلاع رسانی مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی، جلسه نمایش «گلوله باران» و گفت و گو درباره آن با حضور مرتضی پایه‌شناس کارگردان و رضا صائمی منتقد سینما بعد از ظهر سه‌شنبه ۲۵ مردادماه در سالن حقیقت برگزار شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

رضا صائمی منتقد، مجری و کارشناس جلسه ابتدا به یاد و خاطره بابک برزویه عکاس سینما و رسانه، ادای احترام کرده و از درگذشت ناگهانی او ابراز تاسف کرد. صائمی به نام فیلم که استعاری، خاص و دلنشین است اشاره کرد و درباره نقش دوربین در این روایت پرتنش و هیجان توضیح داد که دوربینی کنشگر که یکی از شخصیت‌های اصلی این مستند است.

 

مرتضی پایه‌شناس گفت: وقتی فیلمی برایم تمام می‌شود، دوست ندارم درباره ذهنیتم صحبت کنم. ترجیح می‌دهم اگر حرفی می‌زنم در مواجهه با مخاطب و حتی به عنوان مخاطب فیلم باشد. «گلوله‌باران» فیلمی است درباره سینمای مستند، از دید من در ستایش سینمای مستند است. در این فیلم سعی کردم، از زمان و مکان خالی شوم. نشانه ای از این که کجا هستیم و روبرو چه کسانی هستند، در «گلوله باران» وجود ندارد.

 

این کارگردان ادامه داد: زبان و نشانه‌ها، مشخص است که قصه در خاورمیانه می‌گذرد، اما تاکیدی روی مکان و زمان ندارم. حتی روی ساعت هم، اشاره فقط یک بار است. برای من این موقعیت گیرافتادن، مهم بود و سعی کردم حس آدم‌ها در این شرایط را به مخاطب نشان بدهم.

 

پایه‌شناس افزود: اولین نمایش‌های «گلوله باران» در سال ۹۸ با شیوع ویروس کرونا همراه شد و ما عید آن سال را در قرنطینه گسترده گذراندیم، آنجا بود که به فیلم و شخصیت‌هایش حسی تازه پیدا کردم. دشمنی وجود داشت که نمی‌دیدیمش، تلاش می‌کردیم خودمان را از مخمصه‌ای که هستیم نجات بدهیم و با مرگ چشم در چشم بودیم.

 

این کارگردان ادامه داد: در سیزدهمین جشنواره «سینماحقیقت» که فیلم نمایش داده شد، واکنش‌ها مثبت بود. در این دیدارها و گفتگوها، مخاطبان حتی به جنبه هایی اشاره کردند، که در ذهن من نبوده و خودم از این کشف، شوکه شده و لذت برده‌ام. با توجه به بازخوردهایی که گرفته ام می‌دانم که برای بخشی از مخاطبان، فیلم رمزگشایی شده و او متوجه نشانه‌ها می‌شود.    

 

صائمی در بخشی از این جلسه گفت با توجه به فضای فیلم، ثابت بودن لوکیشن و رویدادی که رخ داده، ممکن است فیلم گاهی ملال‌آور به نظر برسد. اما تعلیقی در ماهیت ماجرا است که فیلم را جذاب می‌کند. قطعا تماشاگر اگر با فیلم همراه شود، این ملال را درک می‌کند. نکته بعد شخصیت‌ها هستند، جالب است که شما این شخصیت‌ها را آسمانی ندیده‌اید، آنها قهرمان و سوپرمن نیستند، اتفاقا جذاب بودنشان در این است که انسان هستند و در موقعیتی دشوار، عملی قهرمانانه مرتکب شده‌اند.

 

پایه‌شناس گفت: وقتی کار را طراحی کردم، به این فکر می‌کردم افرادی که فیلم‌های پرتحرک و جنگی دوست دارند احتمالا از جایی به بعد، از تماشای «گلوله‌باران» خسته می‌شوند. این فیلم تدوین سختی داشت، اغراق نمی‌کنم اگر بگویم فریم به فریم جلو رفتم. برایم مهم بود که زمان فیلم چقدر باشد و مخاطب هم، آن حس استیصال را درک کند، از سویی خسته نشود و فیلم را رها نکند.

 

این کارگردان گفت: فیلم صداگذاری خیلی خوبی دارد، در تدوین و صداگذاری تلاش کردیم، کارمان به چشم نیاید. طراحی صدای فیلم، بسیار حساس بود و به نظرم حسین مومن در این کار، عالی است.

 

پایه شناس در بخش دیگری از سخنانش گفت: دشمنی که در فیلم است، فقط دوربین را نشانه می‌رود. هر کسی که دوربین دستش است، مورد هدف قرار می‌گیرد.

 

او ادامه داد: چند سال پیش مستندها را این طور ارزش گذاری می‌کردم که تا چه اندازه داستانشان را خوب تعریف می کنند، خودم سعی می‌کردم داستانگوی خوبی باشم. زمان ساخت «گلوله باران» حس می‌کردم فیلم مستند چه امکانی از بودن فراهم می کند. در «گلوله باران» تلاش کردم این کار را بکنم، دوربین جایی است و ۵۰ دقیقه همراه شخصیت‌ها حضور داریم و واقعیتی را شاهدیم. امیدوارم فیلم این امکان بودن را فراهم کرده باشد.

 

کارگردان «فیلمی ناتمام برای دخترم سمیه» گفت: «گلوله باران» فیلمی است که باید حتما در سالن سینما دیده شود. این فیلم در سیاهی مطلق سالن بزرگ سینما، بهتر درک می‌شود.

 

پایه‌شناس درباره تماشاگران این مستند گفت: گروهی از مخاطبان ممکن است به خاطر قضاوت اولیه اصلا به تماشای «گلوله باران» ننشینند. زمان «فیلمی ناتمام...» برای سمیه هم، این حس وجود داشت و گروهی فکر می‌کردند خب، این هم فیلمی است شبیه همه آنچه درباره منافقین ساخته شده است. در «گلوله باران» تلاش کردم خیلی زود، چرخشی ایجاد کنم و مخاطب متوجه شود این فیلمی متفاوت از سوژه‌ای است که ممکن است بارها درباره‌اش شنیده یا دیده باشد.

 

این کارگردان و تدوینگر گفت: مخاطب در سینمای مستند، خاص است، اما محدود و کم نیست. فیلم مستند، برای مخاطب خاص طراحی می شود (مثلا بانوان، کارمندان، نوجوانان و ...). برای من «گلوله باران» بندبازی بود، وقتی فیلم تمام شد، حس می‌کردم جذب ده درصد مخاطب می‌تواند موفقیت برای من باشد. در جشنواره «سینماحقیقت» بازخوردهای مثبت از همه طیف تماشاگران داشتم. خوشبختانه آن دوره، هیات انتخاب، داوری و مخاطبان «گلوله باران» را دوست داشتند.

 

وی درباره پایان فیلم گفت: پایان فیلم می‌توانست خیلی هالیوودی باشد، مثلا با هلی کوپتر شخصیت‌ها را نجات بدهند، اما پایانی که من با توجه به راش‌ها و سلیقه‌ام خواستم، این است. فیلم در فضایی آرام تمام می‌شود، شخصیت‌ها صحبت نمی‌کنند. صدای باران شنیده می‌شود و یک فید بلند می‌بینیم.

 

مستند «گلوله باران» به کارگردانی مرتضی پایه شناس و حسین مومن تولید مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی و مرکز مستند حقیقت است. این مستند از دیروز سه‌شنبه ۲۵ مردادماه در سایت هاشور اکران آنلاین شده است.

 

منبع: خبرگزاری ایسنا برچسب ها: مستند گلوله باران

منبع: ایران اکونومیست

کلیدواژه: مستند گلوله باران سینمای مستند گلوله باران پایه شناس شخصیت ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۷۷۷۵۵۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

توپ گوستاو؛ بزرگ ترین قطعه توپخانه تاریخ به وزن ۱,۴۹۰ تن با گلوله های ۷.۵ تنی (+عکس)

زمانی نازی ها بزرگترین توپ جهان را ساختند که ۱,۴۹۰ تن وزن داشت و گلوله هایی به طول بیش از ۳.۶ متر را شلیک می کرد تا فرانسه را ویران کنند. توپ ریلی Schwerer Gustav که آلمانی ها آن را «سلاح معجزه آسا» می نامیدند، بزرگترین آتشبار توپخانه ای بود که در جنگ جهانی دوم به کار گرفته شد.

به گزارش روزیاتو، از روی زمین این توپ مانند یک ساختمان چهار طبقه به نظر می رسید – و بیش از ۴۲.۶ متر طول و بیش از ۶ متر عرض داشت. فقط لوله این سلاح شگفت‌انگیز ۳۰.۵ متر طول داشت – و می‌توانست دو نوع گلوله شلیک کند: یک گلوله بیش از ۴.۸ تنی با قدرت انفجاری بسیار بالا و یک گلوله سوراخ‌کننده بتن به وزن بیش از ۷.۵ تن. هر گلوله این توپ از دو مرد بلندتر و دو برابر عرض یک انسان بود. این توپ آنقدر بزرگ بود که صدها مرد فقط برای کار با آن و شلیک یک گلوله مورد نیاز بود.

توپ گوستاو با کالیبر ۷۷.۵ سانتیمتر می‌توانست اهدافی را در فاصله ۴۸ کیلومتری هدف قرار دهد، با نیرویی که می توانست همه چیز را نابود کند. این توپ در واقع در پنج بخش حمل می شد: حلقه و بخش انتهایی توپ، لوله که به دو قسمت تقسیم می شد، جلیقه لوله، پایه و قلاب ها.

این ابر توپ توسط کمپانی Krupp – یک شرکت فولاد مستقر در اسس- در سال ۱۹۳۶ و برای کمک به تهاجم آلمان به فرانسه در مه ۱۹۴۰ طراحی شد، اما بعداً در جنگ تنها علیه اتحاد جماهیر شوروی استفاده شد. در آن زمان، مفهوم چنین سیستم توپخانه ای غول پیکری از قبل وجود داشت – کشورهایی مانند بریتانیا که توپ ۳۹ تنی تزار را در اختیار داشتند و آلمان در سال ۱۹۱۴ توپ ۴۷ تنی “Big Bertha” را توسعه داد.

هیتلر نیز رویای داشتن چنین سیستم تسلیحاتی گسترده ای را در سر می پروراند که نه تنها بتواند دشمن را بترساند – بلکه اهداف مورد نظر را نیز با خاک یکسان کند. در دهه ۱۹۳۰، نازی ها شروع به طراحی نقشه هایی برای چنین سلاحی کردند که بتواند از خط دفاعی موسوم به ماژینو لاین فرانسه عبور کند. این امر مستلزم آن بود که چیزی بسازند که بتواند ۶.۷ متر بتن تقویت شده و حداقل یک متر فولاد جامد را سوراخ کند – به عبارت دیگر، سلاحی متفاوت از آنچه جهان تا آن زمان دیده بود.

در حالی که نازی ها توانستند چنین قطعه توپخانه ای غول پیکری را بسازند، برای استفاده از این توپ عظیم در فرانسه کمی دیر شده بود. اگرچه از توپ Schwerer Gustav برای عبور از خط ماژینو لاین استفاده نشد، نازی ها قدرت این سلاح جدید را در سال ۱۹۴۲ آزمایش کردند.

طبق گزارش ها، تیمی متشکل از ۱,۰۰۰ مرد چندین هفته طول کشید تا این توپ را سرهم بندی کنند و سپس آن را برای کمک به ارتش آلمان نازی در طول محاصره سواستوپل ارسال کنند.

توپ Schwerer Gustav برای اولین بار در نبرد سواستوپل بکار گرفته شد و برای نابودی یک انبار مهمات زیرزمینی، به سمت یک صفحه سنگی بسیار مستحکم شلیک کرد. برای بیش از یک ماه، این توپ غول پیکر بر شهر محاصره شده شوروی گلوله ریخت و در این مدت حدود ۵۰ گلوله بزرگ شلیک کرد.

سواستوپل پس از شکسته شدن خط دفاعی اش در پایان محاصره به یک ویرانه تبدیل شده بود – و قدرت های محور پیروزی قاطعی را به دست آوردند. بلافاصله پس از آن، نازی ها این توپخانه را به لنینگراد (سن پترزبورگ کنونی) منتقل کردند، اما این سلاح دیگر هرگز استفاده نشد.

زمانی که نیروهای شوروی، آلمان نازی را عقب راندند، تمام ردپاهای این توپ از اسناد نظامی ناپدید شد، بدون اینکه ردی از آن باقی بماند. به احتمال زیاد، آلمانی ها توپ غول پیکر خود را برای جلوگیری از افتادن آن به دست متفقین نابود کردند – و دیگر هرگز دیده نشد.

کانال عصر ایران در تلگرام