به نقل از «خبرگزاری دانشجو»

دستیار همیشگی استنلی کوبریگ درگذشت

تاریخ انتشار: ۳۱ مرداد ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۸۱۴۳۴۸

لئون ویتالی بازیگر انگلیسی و دستیار همیشگی استنلی کوبریک از دنیا رفت.

 به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو به نقل از این دی وایر، لئون ویتالی که در نیمه دوم کار استنلی کویریک هرگز او را تنها نگذاشت و دستیار کارگردان در هر کاری از انتخاب بازیگران تا امور پس از تولید بود، در ۷۴ سالگی درگذشت.

وی در فیلم‌های «بری لیندون» و «چشم‌های کاملاً بسته» علاوه بر خدمت به عنوان دستیار کارگردان، بازی هم کرده بود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

بنیاد کوبریک با انتشار این خبر در بیانیه‌ای رسمی اعلام کرده: لئون ویتالی مهره کلیدی شمار زیادی از فیلم‌های کوبریک، شب پیش در آرامش درگذشت.

ویتالی پس از حضور در آکادمی موسیقی و هنر دراماتیک لندن، به بازیگری روی آورد و در اوایل دهه ۱۹۷۰ در برنامه‌های تلویزیونی ظاهر و از سال ۱۹۷۳ وارد سینما شد. او در فیلم ایتالیایی «سوپر عوضی» که توسط ماسیمو دالامانو فیلمبردار قدیمی سرجیو لئونه کارگردان مشهور ایتالیایی ساخته شده بود بازی کرد و پس از آن استنلی کوبریک وی را برای بازی در نقش لرد بولینگتون در فیلم «بری لیندون» انتخاب کرد.

وی پس از کار کردن با کوبریک شیفته این کارگردان شد و از وی اجازه خواست تا بتواند مراحل تدوین کارگردان پس از فیلمبرداری را تماشا کند. کوبریک پذیرفت و این آغاز یک همکاری پشت صحنه بین این دو مرد بود و تا پایان عمر کارگردان ادامه یافت. وقتی کوبریک تصمیم گرفت تا با اقتباس از «درخشش» استیون کینگ فیلم بسازد نسخه‌ای از کتاب را برای ویتالی فرستاد و از وی خواست تا دستیارش در مراحل تولید باشد. ویتالی به‌عنوان دستیار شخصی کارگردان در این فیلم شناخته می‌شود و او بود که دنیل لوید بازیگر نقش دنی تورنس جوان را در این فیلم انتخاب کرد.

پس از آن ویتالی به دست راست کوبریک بدل شد و در همه چیز از بازیگری تا تدارکات صحنه و مراحل پس از تولید و مراحل پیش از تولید فیلم‌های بعدی، با وی همکاری کرد. ویتالی علاوه بر اینکه به عنوان دستیار کوبریک شناخته می‌شد مدیریت بازیگران در فیلم‌های «غلاف تمام فلزی» و «چشمان کاملاً بسته» را نیز برعهده داشت. تعهد کاری وی نقش مهمی در مسیر ساخته شدن فیلم‌های کوبریک ایفا کرد و به این کارگردان اجازه داد تا چشم‌انداز‌های دقیق و معروف خود را عملی کند.

ویتالی در مستندی که تونی، زیرا با عنوان «کارگرفیلم» از وی ساخت گفته بود: هفت روز هفته روزی ۱۴ تا ۱۶ ساعت کار می‌کردم و این برایم کاملاً نرمال بود.

ویتالی بک بار دیگر در فیلم «چشمان کاملاً بسته» در برابر دوربین کوبریک هم ظاهر شد و نقش شخصیت بدنام شنل قرمز را ایفا کرد. بازی شرورانه‌ای که وی ارایه کرد نشان دهنده توانایی وی در بازیگری بود. با درگذشت کوبریک تنها چند روز پس از ساخته شدن این فیلم، ویتالی تا حد زیادی از سینما فاصله گرفت، اما به تاد فیلد که در این فیلم هم‌بازی‌اش بود کمک کرد تا به حرفه کارگردانی روی بیاورد. وی از آن پس بخش بیشتر زندگی‌اش را صرف نظارت بر بازسازی فیلم‌های کوبریک کرد و درباره زندگی و حرفه این کارگردان مصاحبه و اطلاع‌رسانی می‌کرد.

منبع: خبرگزاری دانشجو

کلیدواژه: استنلی کوبریک سینمای جهان بازیگر انگلیسی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت snn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری دانشجو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۸۱۴۳۴۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

معلمی؛ همیشگی ترین عشق است

ایسنا/گیلان معلم یک مدرسه استثنایی با بیان اینکه شغل معلمی یک کار ویژه است در پاسخ به این سوال که آیا از این انتخاب راضی هستید؟ تاکید کرد: با علاقه شدید قلبی و با کمال میل این شغل را انتخاب کردم و هر روز با عشق سر کلاس می روم.

۱۲ اردیبهشت ماه؛ روز معلم؛ فرصت تجلیل از آموزگاران و دبیران، اساتید دانشگاه و همه آنهایی است که سهم و نقشی در آموزش، تعلیم و تربیت ما دارند. معلمان مدارس استثنایی از آن دسته شاغلان حرفه آموزش و پرورش هستند که عشق و علاقه چاشنی کارشان است وگرنه شاید نمی شد در این مسیر ثابت قدم بود.

در همین رابطه مرتضی عابدپور لنگرودی، معلم جوان ولی با تجربه یکی از مدارس استثنایی رشت در گفت‌وگو با ایسنا از زیبایی های شغلش می گوید.

 وی که متولد ۱۶ تیر ۱۳۶۹ در لنگرود گیلان است و از چندین دهه پیش ساکن رشت شده، در خصوص نحوه ورود به این حرفه اظهار کرد: کارشناسی عمران و ارشد ادبیات دارم و با توجه به روحیه جستجوگری که در وجودم بود از زمانی که توانستم وارد بازار کار شوم، مشاغل مختلفی را امتحان کردم ولی هیچ شغلی نمی‌توانست روح مرا اغنا کند و خستگی، چیزی بود که در وجودم باقی می‌ماند و در مدت کوتاهی سعی می کردم شغل دیگری را پیشه کنم.

 او که شاعر و منتقد ادبی است، گفت: بیش از یک دهه است که در انجمن‌ها و کلاس‌های ادبی، منتقد بودم و در دانشگاه‌ها و موسسات ادبی، تدریس داشتم تا اینکه دو سال پیش وارد مدرسه شدم و امسال به صورت رسمی معلم بچه‌های استثنایی شدم.

عابدپور با بیان اینکه شغل معلمی یک کار ویژه است و ویژه‌تر از آن دانش آموزان استثنایی هستند، در پاسخ به این سوال که آیا از این انتخاب راضی هستید؟ و آیا ممکن است که بعد از مدتی از این کار هم به شغل دیگری روی بیاورید؟ تاکید کرد: شاید اغراق نباشد اگر بگویم از معدود انسان‌های کره زمینم که از شغل خودم راضی هستم و با علاقه شدید قلبی و با کمال میل این شغل را انتخاب کردم و هر روز با عشق سر کلاس می روم.

وی افزود: شاید از بیرون اگر نگاه کنیم جز سختی در این شغل چیز دیگری نباشد، شاید عده‌ای به دنبال میز و مسئولیت باشند ولی من از آن نقطه فرار کردم و امروز آموزگار بچه‌هایی هستم که عادی نیستند، مثل بقیه نمی بینند، نمی شنوند حتی نمی توانند مثل بقیه راه بروند و حرف بزنند ولی مملو از عشق و مهر و احساس هستند.

عابدپور با تاکید بر اینکه در این شغل یک مِهر نانوشته بین معلم و شاگرد است، در پاسخ به این سوال که خستگی در این کار چقدر است؟ گفت: اگر قِلق کار را بلد باشی و بدانی با هر دانش آموز چطور باید رفتار کنی، نه تنها خسته نمی شوی، بلکه از آموزش دادن و بودن در کلاس لذت هم می بری.

 از این آموزگار می‌خواهم در یک جمله معلمی را تعریف کند، می‌گوید: نمی‌شود! با یک جمله نمی‌توان عظمت این شغل را بیان کرد.

عابدپور تاکید کرد: وقتی خداوند انسان را خلق کرد به او یاد داد و انسان توانست اسماء حسنی را بیان کند، در واقع اولین ارثی که انسان برد آموزش دادن و آموزش گرفتن بود و شاید همین باعث شد که انسان اشرف مخلوقات باشد.

این معلم تصریح کرد: در واقع معلمی شغل نیست بلکه یک فطرت است. انسان‌ها همواره و در هر حرفه و پیشه‌ای که باشند، معلم هستند. پدر و مادر وقتی به کودک خود آموزش می‌دهند، معلم هستند، هر کدام از ما در هر شغل و حرفه‌ وقتی نکته ای را آموزش می‌دهیم، معلم هستیم. معلمی مثل لذت بردن از زندگی، مثل دوست داشتن و عشق ورزیدن؛ بخشی از زندگی است. منتها در جامعه امروزی و بر اساس نیاز اجتماعی برای این شغل چهارچوب تعریف شده و حکم و فیش دارد.

این آموزگار در پایان با بیان اینکه سیستم آموزش و پرورش نیازمند تحول بنیادی به ویژه در سیستم آموزشی استثنایی است، تاکید کرد: به جز دانش آموزان نابینا، دانش آموزان مدارس استثنایی عمدتاً نمی‌توانند به دانشگاه بروند و بر اساس سیستمی که تعریف شده وارد دوره متوسطه نمی‌شوند بلکه دوره حرفه‌ای و پیش حرفه‌ای دارند.

وی افزود: شاید این دانش آموزان نخبه علمی نشوند ولی باید تلاش کنیم تا جایی که امکان فراگیری دارند، مهارت های زندگی را به آنها یاد بدهیم تا به عنوان یک شهروند مفید وارد جامعه شوند. لذا پشت میز و صندلی نشستن در کلاس درس زیاد مفید نیست بلکه حداقل دو روز در هفته باید با معلم خود به کارگاه بروند و بر اساس علاقه و توانمندی خودشان حرفه‌ای را یاد بگیرند این کار باعث می‌شود علاوه بر اعتماد به نفس، یک شغل هم یاد بگیرند تا بتوانند به یک شهروند برای خود کسب درآمد داشته باشند.

عابدپور تصریح کرد: بهترین وسیله آموزش برای بچه‌های استثنایی، بازی است البته نه بازی محض سرگرمی، بلکه فعالیتی که ذهن آنها را تقویت کند. این در حالی است که هنوز برای این مدارس زمین بازی مناسب تعریف نشده است و مثل بچه‌های عادی سر کلاس درس می‌نشینند.

 انتهای پیام