پول داده‌ایم و قصد تخریب ساختمان را داریم | ساختمان مجله توفیق در معرض تخریب
تاریخ انتشار: ۵ شهریور ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۸۵۸۳۷۰
به گزارش همشهری آنلاین، اگر تا به حال به خیابان سپهسالار تهران رفته باشید، حتما ساختمانی قدیمی در نبش کوچه بخارا نظر شما را جلب کرده است؛ ساختمانی با سردر آبی رنگِ «شرکت چاپ رنگین» و نمایی آجری که بیشتر شبیه متروکه‌ای است که هر لحظه ممکن است در خود فرو ریزد. این ساختمان که به گفته ساکنان قدیمی‌اش بیش از ۹۰ سال قدمت دارد، چند سالی میزبان یکی از مجله‌های قدیمی تهران به نام «توفیق» بوده که در تاریخ طنز مطبوعاتی ایران نامی معتبر، مؤثر و شناخته شده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
سرگذشت این ساختمان قدیمی که در دهه‌های گذشته به انبار چاپخانه تبدیل شده بود، چندان هم خوش نبوده و چند سالی است که گرفتار طمع مالک خود شده و بخشی از آن تخریب شده است. مالک ساختمان مجله توفیق همچنان قصد دارد بنا را کاملا تخریب و پاساژی را جایگزین کند، اما به نظر می‌رسد مخالفت‌های میراث فرهنگی و واکنش‌های رسانه‌ها، دوستداران میراث فرهنگی و افرادی که روزی در این ساختمان آمد و شد داشتند و بخشی از دفتر زندگی‌شان اینجا ورق خورده، فعلا ساختمان توفیق را حتی با وجود فرسایش سر جای خود نگه داشته است.
ساختمان توفیق درحالی‌که وضعیت اسفناکی دارد، در شرایطی کاملا بلاتکلیف به حال خود رها شده است، گویی دنبال این هستند که اگر مجوز تخریب آن از سوی شهرداری صادر نشود و اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان تهران از مخالفت خود با تخریب ساختمان دست نکشد، ساختمان تدریجی دچار فرسایش شده و در نهایت تخریب شود تا کار مالک هم آسان شود.
درِ حیاط ساختمان مجله توفیق معمولا باز است، آخرین روزهای گرم ماه مرداد ۱۴۰۱ است، تعدادی مرد در ساختمان حضور دارند، داخل حیاط که می‌شوم، همان ابتدای ورودی با واکنش یکی از آنها مواجه می‌شوم، می‌پرسد «کجا؟» از ساختمان می‌پرسم که الان در چه وضعیتی قرار دارد، از پاسخ دادن امتناع می‌کند، اما بعد می‌گوید: «به‌زودی تخریب می‌شود.»
خودش را یکی از کارمندان ساختمان معرفی می‌کند و با تاکید جمله‌اش را ادامه می‌دهد: «ورود افراد به این ساختمان ممنوع است. خطر ریزش دارد.» می‌گویم که در حال تهیه گزارشی از خانه‌های قدیمی هستم و فقط می‌خواهم عکس از ساختمان بگیرم، مانع می‌شود و ادامه می‌دهد: «این ساختمان نه قدیمی است و نه تاریخی. چند سال هم الکی میراث فرهنگی روی آن دست گذاشت و کار به شکایت کشید اما پول دادیم و به‌زودی مجوز تخریب را می‌گیریم. این ساختمان تخریب می‌شود. اینجا چیزی برای عکس گرفتن ندارد، در این محله خانه قدیمی زیاد است، برو از آنها عکس بگیر.» بعد به سمت بیرون ساختمان راهنمایی می‌کند و در را پشت سر می‌بندد.
برای پیگیری از وضعیت ثبت و حفاظت ساختمان مجله توفیق و بررسی ادعای جدید مالک کنونی درباره گرفتن مجوز تخریب، سراغ معاون میراث فرهنگی استان تهران می‌رویم، به رغم تماس‌ها و ارسال پیام‌ها مکرر، اما محسن سعادتی پاسخ‌گو نیست.
ماجرای ساختمان را از رییس کمیته میراث فرهنگی شورای شهر تهران پیگیر می‌شویم که آیا شهرداری مجوز تخریب باقی مانده ساختمان توفیق را صادر کرده است و شواری شهر در این‌باره چه پیگیری‌ایی داشته که احمد علوی، این‌طور پاسخ می‌دهد: ماجرای ملک روزنامه توفیق از این قرار است که در سال ۱۳۹۴ یا ۱۳۹۵، مالک اقدام به پرداخت عوارض تخریب و نوسازی می‌کند، اما زمانی که شهرداری برای صدور پروانه از میراث استعلام می‌گیرد، مشخص می‌شود ملک واجد ارزش بوده و تخریب آن ممنوع می‌شود.
او ادامه می‌دهد: شهرداری پروانه تخریب را صادر نمی‌کند، اما مالک با مراجعه به دیوان عدالت، رأی ابطالِ واجد ارزش بودن ملک را می‌گیرد تا برای تخریب اقدام کند که در پی این اقدام، میراث فرهنگی ملک را در فهرست ثبت آثار ملی می‌برد و شورا رأی به ثبت آن در فهرست میراث ملی می‌دهد، اما آن‌گونه که اطلاع کسب کردم ساختمان توفیق هنوز ثبت ملی نشده و در حد همان رأی شورا باقی مانده است.
رییس کمیته میراث فرهنگی شورای شهر درباره اقدامات اخیر مالک ساختمان توفیق نیز می‌گوید: در خردادماه امسال (۱۴۰۱) مالک دوباره برای صدور پروانه درخواست می‌دهد که شهرداری در مکاتبه با میراث فرهنگی و با استدلال به رأی شورا، تخریب را ممنوع اعلام می‌کند، اما مالک این بار بدون مجوز و به صورت غیرمجاز اقدام به تخریب ملک می‌کند که همکاران ما در شهرداری منطقه ۱۲ مانع آن می‌شوند، حتی این ممانعت از تخریب به بازداشت مالک نیز ختم می‌شود.
علوی اضافه می‌کند: مالک ساختمان توفیق چند روز قبل دوباره اقدام به جمع‌آوری سقف بنا می‌کند که بار دیگر همکاران ما با حکم قضایی از این عمل ممانعت می‌کنند و ملک پلمب می‌شود. هفته قبل جلسه‌ای در دادسرا با حضور مالک برگزار شد که قرار شد کتبا به مالک علت عدم امکان صدور پروانه تخریب و نوسازی اعلام شود تا مالک از طریق دیوان عدالت اداری یا وزارت میراث فرهنگی پیگیر امور شود. این میان مالک تصور کرده است با توجه به مبلغی که به عنوان عوارض پرداخت کرده است می‌تواند با تخریب غیرمجاز، شهرداری را مجبور به صدور پروانه کند، در صورتی که شهرداری تا زمانی که رأی میراث پابرجا باشد از تخریب ملک جلوگیری خواهد کرد.
نشریه توفیق، هفته‌نامه فکاهی و طنزآمیز فارسی‌زبان کشور با حدود نیم قرن فعالیت از سال ۱۳۰۲ تا ۱۳۵۰ خورشیدی بود. این مجله در شب‌های جمعه منتشر می‌شد و در تاریخ طنز مطبوعاتی ایران یک نام معتبر و مؤثر شناخته می‌شود.
کد خبر 701057 منبع: ایسنا برچسب‌ها تاریخ - بناها فرهنگ - میراث فرهنگیمنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: تاریخ بناها فرهنگ میراث فرهنگی ساختمان مجله توفیق ساختمان توفیق میراث فرهنگی صدور پروانه مجوز تخریب
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۸۵۸۳۷۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
سرنوشت «تلخ» کارخانه‌ای که «موزه» نشد/«ریسباف» فقط «دست به دست» می‌شود!
خبرآنلاین اصفهان- فاطمه کازرونی: کارخانه تاریخی «ریسباف» حدود ۱۰ سال است که میان نهادهای مختلف دست به دست می شود، هر بار خبر از واگذاری این کارخانه به یک ارگان برای تبدیل شدن به موزه به گوش می رسد و خبر در خبرگزاری‌ها تا سال بعد منجمد می شود؛ با این رویه سالهاست فقط خبر تبدیل این کارخانه را به موزه می شنویم، ساختمان کارخانه هر روز فرسوده تر می‌شود؛ اطراف آن ساختمانهای تجاری بالا می‌رود و هر کلنگِ بر زمین، زخمه‌ای بر دل این کارخانه کهنه می شود که همچون خرابه ای اما هنوز پابرجاست.
تاریخ پر فراز و نشیب کارخانه ریسباف
نخستین باری که برای تهیه گزارش درارتباط با کارخانه ریسباف، تا این بنای تاریخی، پیاده راه پیمودم را به خوبی به یاد می آورم؛ ظهر یک روز گرم تابستان بود و من فاصله خانه تا این کارخانه تاریخی را زیرسایه سار درختان چناری که تنه آنها ترمیم شده اما هرگز تبر بر پیکر آنها رد نابودی بر جای نگذاشته بود گام برمی داشتم اما امروز که در «هفته فرهنگی اصفهان» تا کنار این کارخانه از خیابانهای «نصف جهان» گذر میکنم، چشمانم چیزی از «فرهنگ و تاریخ» نمی‌بیند به جز جای خالی بیش از ۳۰۰ درخت در منطقه یک اصفهان که به عنوان میراث «شیخ بهایی» دیگر اثری از آنها موجود نیست و خستگی تمام ناشدنی که از تن کارخانه تاریخی ریسباف در زیباترین و قدیمی ترین خیابان جهان، شره می‌کند!
سال ۹۳ بود که طی مراسمی که با دعوت معدودی از خبرنگاران برای بازدید از این کارخانه‌ی در تملک بانک ملی برگزار شد، از «ریسباف» خسته عیادت کردیم و مسئولان از استاندار و شهردار وقت اصفهان تا رئیس و غیره سخن‌ها از پروژه پرافتخار تبدیل این کارخانه به موزه گفتند، ما دیدیم، شنیدیم، نوشتیم و امیدوارانه منتظر ماندیم تا سال ۹۶، یعنی سالی که نام کارخانه ریسباف اصلا از دهن مسئولان در سخنرانی های مختلف نمی افتاد، آن سالها گویی انتظار اصلا سخت نبود و شور ابتدای جوانی رویای موزه دار شدن اصفهان را این همه دور از دسترس نمی پنداشت.
زنجیره ای تمام نشدنی از ادعای دلسوزی برای ریسباف
۱۱ اردیبهشت ماه سال ۹۶ که رسید ابوالفضل قربانی عضو شورای اسلامی شهر اصفهان پس از مدتها بار دیگر سخن از «ریسباف» به زبان آورد و در ارتباط با حوزه تفکیک زمین‌های مربوط به پشم ریس، ریسباف و شهرضای جدید به عنوان مرغوب‌ترین زمین‌های شهر اصفهان صحبت کرد و تذکر داد که باید مشخص شود این زمین‌های در تصدی چگونه و به چه کسانی واگذار شده است.
وی تصریح کرد: ضروری است که مشخص شود که شایعاتی که این روزها در خصوص واگذاری تعدادی از پلاک‌های این زمین‌های تفکیک شده به برخی از شهرداران مناطق و مسئولان صحت دارد یا خیر.
۲۳ آذرماه همان سال، قدرت الله نوروزی شهردار اصفهان در هفتمین کنفرانس بین المللی توسعه پایدار و عمران شهری خواستار واگذاری این کارخانه به شهرداری شد و عنوان کرد: در صورت واگذاری این مکان به شهرداری می توان طرح های خدماتی برای استفاده از فضای موجود در آن را اجرایی کرد.
وی افزود: فضاهایی مانند کارخانه ریسباف اصفهان ظرفیت به کارگیری برای همه اقشار از شهروندان تا دوستداران هنر و میراث فرهنگی را دارد.
خرید کارخانه تاریخی ریسباف اصفهان به قیمت ۲۰۷ میلیارد تومان
نکته جالب اینکه ۲۸ آذرماه همان سال به فاصله یک هفته از صحبتهای شهردار اصفهان، سرپرست شرکت عمران و بهسازی شهری ایران از خریداری کارخانه تاریخی ریسباف اصفهان به قیمت ۲۰۷ میلیارد تومان آن هم به عنوان بنای غیر تاریخی خبر داد!
هوشنگ عشایری در ادعایی عجیب عنوان کرد که ریسباف اصلا کارخانه تاریخی نیست! و تملک این کارخانه قدیمی با موضوع احیای بافت تاریخی متفاوت است و آن را در راستای اجرای یکی دیگر از وظایف شرکت عمران و بهسازی مبنی بر «اصلاح نقاط ناهمگون شهری» و با هدف تغییر جریان مدیریت شهری خریداری کرده اند چرا که ریسباف بنای تاریخی نیست!
ریسباف به جای موزه، کاربری کارخانه نوآوری گرفت!
خرید این کارخانه توسط شرکت عمران و بهسازی شهری ایران نیز پایان این ماجرا نبود و سال ۹۸، اتفاق عجیب دیگری افتاد، کارخانه ای که سالها توسط استانداران مختلف اصفهان کاربری‌ها مختلف برای آن ذکر شده بود، در نهایت به دلیل عدم توافق مناسب با بخش خصوصی و به دلیل واقع شدن در یکی از تجاری‌ترین نقاط اصفهان سالهاست خاک بی تدبیری می‌خورد به جای کاربری موزه نام کارخانه نوآوری گرفت.
سیدحسن قاضی عسگر سرپرست هماهنگی امور اقتصادی استانداری اصفهان، بهمن ماه سال ۹۸ این خبر را عنوان کرد و گفت: پس از سالها بحث بر سر احیای کارخانه ریسباف، در نهایت تصمیمات لازم برای احیا این کارخانه به عنوان کارخانه نوآوری اتخاذ شد.
وی ادامه داد: توجه به اینکه «ریسباف» یکی از بقایای باقیمانده از صنعت نساجی اصفهان است تصمیم گرفتیم این کارخانه را به مرکز نوآوری در شهر تبدیل کنیم تا به رشد کارآفرینی و صنایع خلاق کمک شود.
و اما.....
«ریسباف» و زمانی که در تقویم مسئولان جایگاهی ندارد
بازهم عقربه های ساعت از سال ۹۸ چرخیدند و زمانی دراز گذشت، زمانی که انگار در تقویم برخی مسئولان هیچ معنایی ندارد، میراث فرهنگی اصفهان چندین مسئول عوض کرد، استانداران و شهرداران اصفهان تغییر کردند و فرجی حاصل نشد، سال ۱۴۰۰ یک بار دیگر دوستداران اصفهان و دغدغه‌مندان طی نامه‌ای به وزیر میراث فرهنگی کشور و استاندار اصفهان خواستار حفظ و احیای ساختمان تاریخی ریسباف اصفهان شدند و این سرنوشت عجیب همچنان ادامه داشت!!
گویی قصه ریسباف ادامه داشته و دارد؛ داستان تکراری واگذاری کارخانه از سال ۱۴۰۰ تاکنون نیز تغییر اساسی را تجربه نکرد تا اینکه خردادماه سال ۱۴۰۲ یک تیتر تکراری از نور صالحی رئیس شورای شهر اصفهان، دوباره به یادمان آورد که «کارخانه ریسباف همچنان بلاتکلیف است»!
جالب اینکه با چند روز فاصله از آخرین یادآوری رئیس شورای شهر یعنی ۲۵ خردادماه ۱۴۰۲، رضا مرتضوی استاندار اصفهان باز هم خبر از واگذاری مجدد این کارخانه به وزارت میرث فرهنگی برای احداث موزه ملی اصفهان داد و گفت: موضوع تبدیل کارخانه ریسباف به موزه اصفهان در کمیسیون حقوقی و قضائی هیئت دولت مطرح و مورد پیگیری قرار گرفت و طبق این مصوبه حق بهره‌برداری زمین کارخانه، از وزارت اقتصاد به وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی جهت احداث موزه بزرگ اصفهان واگذار شد.
انتظار به سر رسید؛ کارخانه دوباره به دست شهرداری رسید!
بدین ترتیب کارخانه آذرماه همان سال به میرث فرهنگی واگذار شد اما اکنون و پس از گذشت حدود یک سال از وعده استاندار اصفهان برای گشوده شدن درب این کارخانه به روی مردم و پس از تنها ۵ ماه از تحویل کارخانه به میراث فرهنگی بار دیگر خبر رسیده که مالکیت ریسباف به شهرداری اصفهان رسیده است، خبری که استاندار اصفهان در نخستین نشست خبری سال جدید با خبرنگاران مطرح کرد.
قرار است با توجه به توافق بعمل‌آمده میان معاونت هماهنگی امور عمرانی استانداری، شهرداری اصفهان و اداره کل میراث فرهنگی، از فروردین امسال، این مجموعه تاریخی و صنعتی بزرگ اصفهان پس از برآوردهای اولیه و تهیه شرح خدمات، برای انجام عملیات نجات بخشی و ایجاد نمایشگاه فرهنگی و گردشگری در آن در اختیار شهرداری قرار گیرد تا به موزه تبدیل شود!
شاید طبیعی است کارخانه ریسباف اصفهان در یکی از گران ترین مناطق اصفهان قرار دارد، چنین سرنوشت عجیبی داشته باشد، فراموش نمی کنیم که حتی در برهه هایی از زمان بخش هایی از این کارخانه به عمد تخریب می شد، فرقی نمی کند کارخانه باشد، بنای تاریخی و قدیمی یا سینما، دراین دنیای پربلای پرمنفعت سودجویی برخی آدمها تمامی ندارد.
همان طور که سالیان پیش یکی از اعضای شورای شهر اصفهان بیان کرد که در راه مدرنیته شهری باید بلندنظر بوده و از «عالی قاپو» و «چهلستون» نیز بگذریم، مدرنیته ای ظاهری که در حقیقت منفعت طلبی برخی افرادی است که سالها شاهد تلاش آنها برای ورود به نهادهای شهری به نفع خود و تغییر قوانین، مانند بلندمرتبه سازی های غیرقانونی در اصفهان بودیم؛ درست همانند بلایی که بر سر «سینما ایران» نیز آمد و به جرم قرار داشتن در بهترین منطقه اصفهان یعنی چهارباغ عباسی و باتوجه به وسعت بنا قبل از تعیین تکلیف به شکل شبانه تخریب شد!
روزشمار تاریخی، بار دیگر از سال ۱۴۰۳
حالا این ماییم و بار دیگر شهادت روزگار و این قلم که خواهد نوشت آیا شهرداری و علی قاسم زاده شهردار اصفهان می تواند سرنوشت این کارخانه را تغییر دهد؟! «ریسبافی» که تنها کارخانه باقیمانده از مجموع ۹ کارخانه تاریخی پارچه‌بافی در اصفهان است و در تاریخ ۸ مرداد ۱۳۸۱ با شماره ثبت ۶۰۱۸ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است، از امروز بار دیگر در انتظار وعده های تکراری مسئولان عمر می گذارند.
و این «نصف جهانی» است که پس از گذشت ۱۰ سال از سال ۹۳ و با وجود این همه آثار تاریخی و عتیقه که برخی در انبارهای موزه‌داران و یا در زیر باران و آفتاب از میان می رود، هنوز که هنوز است «موزه ملی» ندارد! شاید این بار با پیگیری استاندار اصفهان درسال ۱۴۰۳ و قول جدی وی به مردم، گره از سرنوشت یکی از کهن ترین پروژه‌های برزمین مانده اصفهان باز شود و ریسباف اصفهان نیز بتواند هوای بهاری این روزهای نصف جهان را بدون دغدغه نفس بکشد.
توضیح: عکسهای درون گزارش مربوط به وضعیت کارخانه در سال های مختلف است.
46
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1903136
جزئیات جدید از دزدیده شدن دختر ۴ ساله کلاله‌ای؛ کارگر ۳۵ ساله قصد فروش یسنا را داشت