جزیره‌ای که اکسیر جوانی در آن نهفته است
تاریخ انتشار: ۹ شهریور ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۸۹۹۰۱۳
تحقیقات جدید بر روی دارویی به نام راپامایسین متمرکز شد که برای اولین بار در یک نمونه خاک از جزیره ایستر نیم قرن پیش کشف شد و متعاقباً به عنوان یک عامل سرکوب کننده سیستم ایمنی برای کمک به جلوگیری از پس زدن اندام مورد استفاده قرار گرفت.
در طول دهه گذشته، تحقیقات فزاینده‌ای نشان داده است که راپامایسین می‌تواند یک داروی ضد پیری باشد و طول عمر را در کرم ها، مگس‌های میوه و موش افزایش دهد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
البته، مشکل انتقال این یافته‌ها به انسان این است که استفاده مزمن از یک داروی سرکوب‌کننده سیستم ایمنی، حتی در دوز‌های بسیار کم، عوارض جانبی منفی زیادی ایجاد می‌کند.
بنابراین، پژوهش جدید، توسط تیمی در موسسه زیست‌شناسی پیری ماکس پلانک در آلمان، به این فکر افتاد که آیا می‌توان با دوره‌های کوتاه‌تر دوز در مقاطع اولیه زندگی، فوایدی برای افزایش زندگی بوسیله راپامایسین به دست آورد.
پائولا ژوریکیک، محقق ارشد این مطالعه گفت: «در دوز‌هایی که با توصیه بالینی استفاده می‌شود، راپامایسین می‌تواند عوارض جانبی نامطلوبی داشته باشد، اما برای استفاده از دارو در پیشگیری از کاهش سن، باید این عوارض وجود نداشته باشد یا به میزان حداقل باشد.
بنابراین، ما می‌خواستیم بدانیم چه زمانی و چه مدت باید راپامایسین را برای دستیابی به همان اثرات درمان مادام‌العمر تجویز کنیم.
اولین آزمایش‌ها در خصوص مگس‌های میوه بود که معمولاً در تحقیقات ضد پیری استفاده می‌شد، زیرا طول عمر کوتاه آن بینش خوبی در مورد تأثیرات هر مداخله خاص برای افزایش زندگی ارائه می‌دهد.
یافته‌های قابل توجه نشان داد که دادن راپامایسین به مگس‌ها برای مدت کوتاهی در چند روز اول زندگی‌شان به اندازه مصرف مزمن مادام‌العمر در افزایش طول عمر مؤثر بود و به طور قابل توجهی، تحقیقات نشان داد که شروع درمان با راپامایسین در هر مرحله بعدی زندگی در افزایش طول عمر آنچنان موثر نیست.
به ویژه، شروع درمان با راپامایسین در اواخر عمر، در افزایش طول عمر کاملاً بی تأثیر بود.
توماس لیچ، یکی از نویسندگان گفت: وقتی مگس‌ها در اواخر عمر با راپامایسین درمان شدند، هیچ تأثیری نداشت. بنابراین، حافظه راپامایسین در درجه اول در اوایل بزرگسالی فعال می‌شود.
سپس محققان به دنبال مدل‌های موش برای کشف بیشتر ایده «حافظه راپامایسین» در پستانداران بودند. در اینجا، برای اندازه‌گیری اثرات راپامایسین بر پیری در موش‌ها، محققان تغییرات را در طول زمان در سطوح پروتئین متصل شونده به لیپوپلی ساکارید (LBP) دنبال کردند.
این نشانگر زیستی مبتنی بر خون با تغییرات مرتبط با سن در روده حیوانات مرتبط است.
با گذشت زمان، با افزایش سن موش‌ها، سطح LBP افزایش می‌یابد که نشانه‌ای از تضعیف یکپارچگی روده است. با این حال، وقتی به موش‌ها از سن حدودا سه ماهگی راپامایسین داده می‌شود، سطح LBP در آنها پایین می‌ماند، که نشان‌دهنده اثرات بالقوه ضد پیری این دارو است.
یافته جالب این بودن که دادن راپامایسین به حیوانات فقط در سن سه تا شش ماهگی برای حفظ سطح پایین LBP تا سن ۱۲ ماهگی کافی بود.
در واقع، در ۱۲ ماهگی سطوح LBP در حیوانات بدون توجه به اینکه آنها در تمام عمر خود راپامایسین مصرف کرده اند یا فقط برای یک دوره زمانی بین سه تا شش ماهگی مشابه بود.
به گفته محققان، این یافته‌ها به این معنی است که دارو‌های ضد پیری مانند راپامایسین زمانی که برای دوره‌های کوتاه‌تر در سنین پایین‌تر تجویز شوند، می‌توانند موثرتر باشند.
از آنجایی که بیشتر فنوتیپ‌های پیری در بزرگسالی شروع به تجمع می‌کنند، ممکن است هدف قرار دادن دارویی این پنجره رشدی بتواند مؤثرترین پیشرفت‌های بلندمدت را برای طول عمر ارائه دهد.
اگرچه اثبات این نوع ایده گمانه‌زنی در انسان‌ها چالش برانگیز است. هیچ کس برای یک کارآزمایی بالینی ۵۰ ساله که در آن نوعی مداخله دارویی در سال‌های جوانی فرد می‌تواند برای چندین دهه دنبال شود تا بفهمد که آیا طول عمر فرد را افزایش می‌دهد یا خیر، داوطلب نمی‌شود.
پارتریج گفت: تلاش خواهم کرد تا با بررسی بیومارکر‌های مختلف مرتبط با پیری در موش و انسان، زمان‌های بهینه برای تجویز دارو‌هایی مانند راپامایسین را بهتر درک کنم.
کشف اینکه آیا می‌توان با شروع درمان در موش‌ها و انسان‌ها به اثرات محافظتی ضدچروک راپامایسین در موش‌ها و انسان‌ها دست یافت، بسیار مهم است، زیرا در حالت ایده‌آل دوره درمان باید به حداقل برسد.همچنین ممکن است بتوان از دوز متناوب استفاده کرد.این مطالعه راه‌های جدیدی را باز کرده است، اما سؤالات جدیدی را نیز مطرح کرده است.
مطالعه جدید در مجله Nature Aging منتشر شده است.
منبع: سایت نیواطلس منتشره از موسسه زیست شناسی پیری ماکس پلانک
منبع: باشگاه خبرنگاران
کلیدواژه: جوان ماندن راپامایسین ضد پیری طول عمر موش ها مگس ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۸۹۹۰۱۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چرا افراد مسن سرعت حرکت بدنشان کم می‌شود؟
به گزارش گروه اجتماعی ایسکانیوز، این مطالعه که در مجله JNeurosci منتشر شده است، یکی از اولین مطالعاتی است که به طور تجربی دلایل کندی حرکت را در میان بزرگسالان بالای ۶۵ سال بررسی کرده است. محققان دریافتند که افراد مسن ممکن است تا حدودی کندتر حرکت کنند، زیرا برای آنها برای حرکت کردن باید انرژی بیشتری نسبت به افراد جوان صرف کنند.
بیشتر بخوانید: چگونه در پیری جوان شویم؟علا احمد(Alaa Ahmed)، یکی از نویسندگان این مطالعه، استاد دانشکده مهندسی مکانیک پاول ام رادی می‌گوید: نحوه حرکت ما، از حرکات چشم گرفته تا راه رفتن و صحبت کردن، دریچه‌ای به روی پیری و پارکینسون می‌گشاید. ما در تلاشیم تا اساس عصبی آن را درک کنیم.
برای این مطالعه، محققان از شرکت کنندگانی در محدوده سنی ۱۸ تا ۳۵ و ۶۶ تا ۸۷ سال خواستند تا یک کار ساده را انجام دهند: دستیابی به یک هدف روی صفحه نمایش که شبیه به انجام یک بازی ویدیویی بود. با تجزیه و تحلیل الگوهای این دستیابی‌ها، محققان کشف کردند که به نظر می‌رسد افراد مسن‌تر حرکات خود را تحت شرایط خاصی تغییر می‌دهند تا منابع انرژی محدودتر خود را حفظ کنند.
دکتر اریک سامرساید(Erik Summerside)، سرپرست تیم تحقیقاتی، که دکترای خود را در زمینه یکپارچه‌سازی دریافت کرده است، می‌گوید: همه ما، چه جوان و چه پیر، ذاتا به دنبال دریافت بیشترین پاداش از محیط خود و در عین حال به حداقل رساندن میزان تلاش برای انجام این کار هستیم.
این مطالعه دو فرضیه را در مورد این که چرا سالمندان کندتر حرکت می‌کنند، بررسی کرد.
اولین مورد نشان می‌دهد که عضلات افراد مسن ممکن است با کارایی کمتری کار کنند و کالری بیشتری بسوزانند در حالی که وظایف مشابه جوانان را انجام می‌دهند. مورد دوم پیشنهاد می‌کند که پیری ممکن است مدار پاداش در مغز انسان را تغییر دهد، زیرا افراد دوپامین کمتری تولید می‌کنند که یک ماده شیمیایی در مغز است که مسئول ایجاد احساس رضایت پس از انجام یک کار به شمار می‌رود.
در طول این آزمایش، شرکت کنندگان از یک بازوی رباتیک برای حرکت مکان‌نما به سمت هدفی روی صفحه رایانه استفاده کردند. اگر موفق می‌شدند، پاداش کوچکی مانند انفجار هدف و پخش صدای «بینگ بینگ» دریافت می‌کردند. هر دو گروه سنی زمانی که فهمیدند این صدا را خواهند شنید زودتر به هدف خود رسیدند، اما به روش‌های مختلف به این هدف رسیدند. بزرگسالان جوان‌تر دست‌های خود را سریع‌تر به سمت پاداش حرکت می‌دهند، در حالی که بزرگسالان مسن‌تر عمدتا زمان واکنش خود را بهبود می‌بخشند.
هنگامی که محققان وزنه‌ای هشت پوندی را به بازوی رباتیک شرکت کنندگان جوان اضافه کردند، تفاوت بین دو گروه سنی ناپدید شد که توجه محققان را برانگیخت.
دکتر رابرت کورتر(Robert Courter)، سرپرست تیم تحقیق، توضیح می‌دهد: به نظر می‌رسد که مغز می‌تواند تغییرات بسیار کوچکی را در میزان انرژی که بدن مصرف می‌کند تشخیص دهد و حرکات ما را بر اساس آن تنظیم می‌کند. حتی زمانی که فقط با چند پوند اضافی حرکت می‌کنید، واکنش سریع‌تر به گزینه‌ای ارزان‌تر برای رسیدن به پاداش تبدیل شد، بنابراین جوانان روشی مشابه افراد مسن را تقلید کردند.
یافته‌ها نشان می‌دهند که به نظر می‌رسد هزینه‌های تلاش برای رسیدن، عامل تعیین‌کننده در کاهش حرکت افراد مسن است. در حالی که این مطالعه نمی‌تواند به طور کامل مراکز پاداش مغز را به عنوان مقصر رد کند، اما اگر دانشمندان بتوانند مکان و نحوه ظهور این تغییرات از بدن را شناسایی کنند، ممکن است بتوانند درمان‌هایی را برای کاهش تلفات پیری و بیماری ایجاد کنند.
احمد می‌گوید: با کنار هم گذاشتن همه این موارد، نتایج ما نشان می‌دهد که هزینه‌های تلاش برای رسیدن به هدف، حرکت افراد مسن‌تر را کُند می‌کند.
این تحقیق به طور بالقوه می‌تواند ابزارهای جدیدی را برای تشخیص طیف وسیعی از بیماری‌ها از جمله بیماری پارکینسون، ام‌اس، افسردگی و اسکیزوفرنی در اختیار پزشکان قرار دهد. همانطور که ما به کشف رازهای پیری و حرکت ادامه می‌دهیم، مطالعاتی مانند این ما را یک گام به درک و پرداختن به چالش‌های ناشی از افزایش سن نزدیک‌تر می‌کند.
منبع: ایسنا
انتهای پیام/
کد خبر: 1228542 برچسب‌ها دانستنی ها
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»