حال و هوای «موصل» در اولین رمضانِ پس از «داعش»+تصاویر
تاریخ انتشار: ۱۱ خرداد ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۳۵۱۱۲۴۴
عملیات بزرگ آزادسازی شهر «موصل»، مرکز استان نینوی، در شمال عراق درحالی همچنان ادامه دارد که بخش اعظم این شهر از اشغال «داعش» آزاد شده است؛ شهری که دهم ژوئن سال 2014 میلادی با حمله غافلگیر کننده این گروه تروریستی تکفیری و خیانت‌های داخلی یک شبه سقوط کرد و به اشغال داعش درآمد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
..«ماه رمضان امسال شور و لذت خاصی دارد، چون از ظلم و ستم داعش نجات پیدا کردیم» .. این جمله و جملاتی مشابه آن، بخشی از سخنان اهالی محله‌ها و کوی‌های آزاد شده شهر موصل است.
نبود امکانات مهم نیست
به گفته اهالی اگرچه وضعیت بسیاری از محله‌ها از حیث بازگشت اهالی و بازسازی خرابی‌های ناشی از جنگ و استفاده از خدمات شهری و زیرساختی و فعالیت‌های اقتصادی و رونق کسب و کار در مقایسه با سال قبل و سال‌های پیش از آن که شهر در تصرف داعش بود، شرایط مناسب و خوبی ندارد، اما رهایی از داعش و بازگشت آزادی و امنیت و آرامش به شهر نه تنها موجب شده، این کاستی‌ها و نواقص به چشم نیایند، بلکه لذت بخش باشد.
صرف نظر از کاستی‌ها و نواقصی که به آن اشاره شد، اهالی از بالا بودن قیمت‌ها و گرانی برخی از کالاها و محصولات غذایی با توجه به خسارات سنگین مادی و مالی که از داعش متحمل شدند و قدرت خرید آنها را به میزان قابل توجهی کاهش داده و در نبود حمایت‌های مالی و مادی دولت، ابراز نگرانی می‌کنند.
کمک به هم‌نوعان
بسیاری از دکانداران و مغازه‌های ارائه دهنده محصولات و کالاهای اساسی به ویژه مواد غذایی پر مصرف و اساسی مورد مصرف اهالی در ماه رمضان در حرکتی خودجوش با کاهش قیمت کالاهای اساسی تلاش می‌کنند، شرایط خرید را برای تمام اقشار محله‌های خود فراهم کنند.
آنها به خوبی می‌دانند، بازگشت اهالی و از سرگرفته شدن روال عادی زندگی به شهر، به ویژه بازسازی خرابی‌ها، بار دیگر رونق کسب و کار و فعالیت سودمند اقتصادی را به شهر باز خواهد گرداند، لذا تاکید می‌کنند، باید با کمک به یکدیگر و همکاری و چشم پوشی از خواسته‌ها و چشم داشت‌های شخصی این مرحله سخت را سپری کنیم.
داعش، ماه رمضان، موصل
سه سال زندگی تحت حاکمیت داعش درس‌های بسیاری به مردم موصل داده است. به گفته اهالی، آنها طی این مدت در زندان و دنیایی از ممنوعیت‌ها و محرومیت‌ها زندگی می‌کردند.
به همین دلیل با لبخند و خوشحالی یاد آور می‌شوند، «همین که بتوانیم، هرچه دوست داریم و دلمان می‌خواهد، را خریداری کنیم و برای خانواده‌هایمان ببریم، حتی اگر قدرت خریدمان کاهش یافته باشد، خوب است».
ممنوعیت تمام آداب و رسوم مردمی
اهالی موصل با تاکید بر اینکه این شهر دارای آداب و رسوم دیرینه محلی و سنتی در ماه مبارک رمضان است، خاطر نشان می‌کنند، قید و بندهای وضع شده از سوی داعش بر این آداب و رسوم مردمی و سنتی و ممنوع کردن بسیاری از آنها جان اهالی را به لب آورده بود.
تصاویری که قدمت تاریخی بازی محلی و سنتی محبیس در عراق را نشان می‌دهد
بازی «محبیس» (یا همان گل یا پوچ) البته به شکلی متفاوت‌تر از آنچه در کشور ما زمانی رایج بود، یکی از این عادات قدیمی اهالی موصل است که معمول است، جوانان موصلی پس از افطار با حضور در قهوه خانه‌ها آن را بازی می‌کردند و توسط داعش ممنوع شده بود.
رسوم ماه رمضان در موصل
اهالی موصل نقل می‌کنند که داعش آنها را از تمام آداب و رسوم سنتی و محلی ویژه ماه رمضان مانند آذین بندی و روشن کردن فانوس‌های ویژه این ماه و چراغانی کردن سر در منازل و بازارها و محله‌ها و انجام دید و بازدیدهای شبانه پس از افطار که در بسیاری از مواقع تا پاسی از نیمه شب ادامه داشت و در آنها از مهمانان با انواع شیرینی و خرما و شربت پذیرایی می‌شد، حتی برگزاری جشن‌های مذهبی، منع کرده بود.
به گفته موصلی‌ها، این ایده آل‌ترین شرایط متصور برای اهالی بود که ممکن بود، در برخی مناطق و محله‌ها به دلیل اعدام‌ها و بازداشت‌ها و محاکمه‌ها و مجازات‌هایی که در ملاء عام به بهانه اجرای حد شرع اجرا می‌شد، اصلا شاهد آن نباشیم.
اهالی موصل نقل می‌کنند که داعش چنان شرایط خفقان‌آوری ایجاد و محدودیت‌ها و قوانین سختگیرانه‌ای وضع کرده بود که مردم از ترس و وحشت از رفتن به مساجد و ادای فریضه نماز و مشارکت در نمازهای جماعت خودداری می‌کردند.
داعش روزه داری را برای تمام موصلی‌ها که بالاتر از 14 سال داشتند، اجباری و الزامی کرده بود و متخلفان در ملاء عام مجازات می‌شدند. داعش همچنین رسم دیرینه شلیک توپ در زمان افطار را نیز ممنوع کرد.
آداب و رسوم ماه رمضان در موصل
آداب و رسوم ماه رمضان در موصل پیشینه‌ای دیرینه و قدیمی دارد، از جمله اینکه از چند هفته قبل زنان موصلی با تمیز کردن و آراستن خانه به استقبال این ماه مبارک می‌روند.
معروف‌ترین خوراک‌ها و غذاهایی که سفره‌های افطار و سحری و مهمانی‌های روزه داران موصلی را طی ماه مبارک رمضان رنگین می‌کند، به طور معمول انواع شیرینی‌ها مانند باقلوا، شیرینی شکری، رشته‌ای، انواع ترشی‌ها می‌باشد که این شهر به آن معروف است، همچنین باید به انواع شربت‌ها از جمله شربت معروف به «زبیب» که از انگور به دست می‌آید و مخصوص این شهر است، انواع رطب و خرما، نان‌های مخصوص که برای تازه ماندن در ظروف بزرگ گلی نگهداری می‌شوند، انواع پیراشکی‌ها و نان‌های گوشتی که زنان موصلی به تهیه آنها شهرت دارند، نیز اشاره کرد.
همچنین در این ماه در هر محله‌ای افرادی مسئولیت نقاره زنی جهت بیدار کردن اهالی محل برای سحری و همچنین اعلام زمان اذان صبح را برعهده می‌گیرند که به اذعان اهالی تمام این رسوم طی سه سال حاکمیت داعش بر موصل ممنوع شده بود.
حال پس از سه سال اهالی موصل اولین رمضان خود را به دور از داعش و قید و بندها و تعصباتش سپری می‌کنند و به آینده برای بازسازی موصل و باز گرداندن رونق اقتصادی و رشد و شکوفایی آن در همه عرصه‌ها امیدوارند.
در ادامه حال و هوای اهالی موصل در ماه رمضان جاری مشاهده می‌کنید:
منبع: افکارنيوز
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.afkarnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «افکارنيوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۳۵۱۱۲۴۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
زور سرمایه به هنر نمی‌رسد
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، این بخشی از سخنان نایب‌رئیس هیئت‌مدیره نماوا درباره اهالی سینماست که در چند روز گذشته واکنش‌های بسیاری در پی داشت. اظهاراتی که پس از واکنش تعدادی از اهالی سینما با پاسخ و عذرخواهی روابط عمومی این پلتفرم همراه بود. اما این پاسخ، جواب قانع‌کننده‌ای برای اهالی سینما نیست. در این میان واکنش گسترده صنوف خانه سینما به این اظهارنظر توجه‌برانگیز شد و هرکدام در بیانیه‌هایی جداگانه خواستار رسیدگی به این موضوع شدند و روابط عمومی خانه سینما هم اعلام کرد هیئت‌رئیسه این نهاد، بررسی موضوع سخنان این پلتفرم را به شورای صیانت خانه سینمای ایران ارجاع داده و در این شورا، درباره آن تصمیم‌گیری خواهد شد. اما به همین بهانه با همایون اسعدیان، کارگردان و تهیه‌کننده سینما، نگاهی کلان‌تر به گسترش پلتفرم‌ها داشتیم و میزان دغدغه‌مندی آنها در حوزه فرهنگ را واکاوی کردیم و در ادامه شرایط حضور هنرمندان در پلتفرم‌ها را بررسی کردیم که آیا در شرایطی که سینما در وضعیت خوبی به سر نمی‌برد، این پلتفرم‌ها هستند که در اولویت فعالان سینما قرار گرفته‌اند؟ گفت‌وگوی روزنامه شرق را در ادامه می‌خوانید:
چند روزی است صحبت درباره اظهارات نامناسب یکی از مدیران ارشد یکی از پلتفرم‌های شبکه نمایش خانگی واکنش‌های زیادی بین اهالی سینما داشته، فارغ از جنس ادبیات مطرح‌شده که حتما جای نقد دارد، بد نیست به این بهانه نگاهی به گستردگی شبکه نمایش خانگی و اقبال به این پلتفرم بین اهالی سینما و مخاطبانش داشته باشیم. پلتفرم‌ها هم‌زمان با دوران کرونا در ایران به سرعت میان مخاطبان فراگیر شدند و هنرمندان زیادی جذب کار در این حوزه شدند. فکر می‌کنید این مدیوم مسیر درستی را در این چند سال طی کرده است؟
ابتدا باید اشاره کنم باورم این است که حرف‌های این مدیر محترم شاید عامدانه نبوده. شاید روی بیان کلماتش دقت نکرده است. نمی‌خواهم قضاوتی داشته باشم و ماجرا را صفر یا صد ببینم. انتظار همه ما این است، افرادی که در این سطح مدیریتی قرار می‌گیرند و در هیئت‌مدیره یک پلتفرم عظیم هستند، کافی بود اشاره کنند که بعضی از تهیه‌کنندگان یا بازیگران به تعهدشان یا اخلاقیات پایبند نیستند. در این صورت نه‌تنها کسی ایرادی نمی‌گرفت، بلکه تأیید هم می‌کرد. تصور ما هم این نیست که جامعه منزهی هستیم. جامعه سینما مثل تمام مشاغل دیگر طبعا ضعف‌ها یا قوت‌هایی دارد. من هم خیلی خوب می‌دانم برخی از دوستان تهیه‌کننده یا بازیگر ما در ارتباط با پلتفرم‌ها بدرفتاری‌ها یا بداخلاقی‌هایی داشته‌اند و این حق طبیعی یک مدیر است که از این ماجرا گله‌مند باشد. همین‌طور که ممکن است برخی از دوستان ما هم وقتی پای پول وسط می‌آید هرکاری بکنند. ولی وقتی این جملات به همه اهالی سینما تسری پیدا می‌کند، دیگر مورد صنفی است و باید شأن حرفه‌مان را در نظر بگیریم و موظف هستیم از آن دفاع کنیم. صنوف و هیئت‌مدیره خانه سینما همگی به این ماجرا واکنش نشان دادند و این حرف‌ها بار حقوقی داشت.
البته مجموعه نماوا عذرخواهی کرد. خودم در چند سال گذشته تنها پلتفرمی که با آن کار کردم نماوا بوده و مشخصا از مدیریت نماوا آقای میرطاووسی جز رفتار محترمانه چیز دیگری ندیدم وگرنه مجدد با این پلتفرم کار نمی‌کردم. این نبوده که من با این پلتفرم پدرکشتگی داشته باشم و از این جهت واکنشی نشان بدهم. اما واقعیت این است که جهان آینده، جهان تصویر و وی‌اودی‌هاست. ما الان دو، سه پلتفرم خوب داریم و همین‌طور روز به روز به تعدادشان اضافه می‌شود. بخش عظیمی از تأمین مالی اهالی سینما و تصویر در آینده از طریق همین پلتفرم‌ها خواهد بود. نه اینکه سینما از بین خواهد رفت، در سینما تعداد محدودی فیلم ساخته می‌شود و تعدادی از اعضا در آن کار می‌کنند، اما حجم کاری‌ای که این پلتفرم‌ها برای اهالی سینما ایجاد می‌کنند، قابل مقایسه با تولید فیلم نیست. در دو سال کرونا اگر پلتفرم‌ها نبودند واقعا اهالی سینما وضعیت بدی پیدا می‌کردند، چراکه در آن مقطع فقط پلتفرم‌ها بودند که سریال می‌ساختند و طی دو سال اگر اشتباه نکنم چیزی حدود ۳۴ سریال توسط دو پلتفرم تولید شد. ما باید از ورود این سرمایه‌ها به این عرصه استقبال کنیم. به‌شخصه وقتی متوجه می‌شوم یک پلتفرم تازه به جمع پلتفرم‌ها اضافه می‌شود، خوشحال می‌شوم. می‌دانم سرمایه زیادی پشت آن است و دیگر بحث ساخت یک فیلم نیست. بحث صدها میلیارد سرمایه است. نه تنها باید استقبال کنیم، بلکه باید تلاش کنیم بمانند، ریشه بدوانند و بتوانند خوراک فرهنگی برای اقشار مختلف مردم فراهم کنند. اما طرف دیگر باید برای دوستانی که صاحب سرمایه هستند مواردی تعریف شود. می‌دانیم که سرمایه، قدرت می‌آورد و قدرت سرمایه آن‌قدر زیاد است که برخی فکر می‌کنند می‌توانند هر گونه رفتاری داشته باشند. باید این را در نظر گرفت که این قدرت سرمایه در عرصه فرهنگ و هنر بدون تعامل با اهالی فرهنگ و هنر موفق نخواهد بود و قطعا در این رودررویی سرمایه شکست می‌خورد. همین‌طورکه در رودررویی صداوسیما با هنرمندان، صداوسیما مخاطبش را از دست می‌دهد و اگر هنرمندانی که می‌توانند مخاطب را جذب کنند و بین مردم ریشه دارند و مخاطب دارند، با صداوسیما قهر کنند، بازنده صداوسیما است. این اتفاق می‌تواند دقیقا برای پلتفرم‌ها هم تکرار شود. اگر دچار این باور شوند که قدرت سرمایه است و اگر پول بدهید، هنرمندان همه کاری می‌کنند، قطعا اشتباه بزرگی می‌کنند. واقعیت هم این است که تا به امروز چنین رفتارهایی از مدیران پلتفرم‌ها ندیده بودیم. ممکن است در ذهنیتشان این باور وجود داشته، اما حداقل به این شکل بیان نشده بود. عذرخواهی و پوزش‌خواهی نماوا را در آن بیانیه به فال نیک می‌گیرم. یعنی فکر می‌کنم خود دوستان هم در مجموعه مدیریتی آنجا این نگاه را قبول ندارند و نمی‌پسندند. ظاهرا منظورشان یک پروژه بوده، ولی من فکر می‌کنم هیجان‌زده شده‌اند و همه ما را به یک چوب زده‌اند و طبیعی هم بود چنین واکنش‌هایی را از سمت هنرمندان در پی داشته باشد.
در بین صحبت‌ها به وضعیت نابسامان سینما اشاره کردید. می‌دانیم که دست‌کم در دو سال گذشته رونق گیشه سینما تنها با تعداد اندکی فیلم آن هم از جنس کمدی اتفاق افتاد و در این شرایط بسیاری از اهالی سینما تمایلی به حضور در این عرصه ندارند و بخشی از این دلزدگی، ظاهرا تک‌صدایی یا واگذاری عرصه به ساخت فیلم‌های کمدی در سینماست.
صحبت‌کردن درباره سینما با صحبت‌هایی که شما اشاره کردید کمی پیچیده است. ما در دو سال گذشته و مشخصا سال گذشته از جهت گیشه رونق خوبی را تجربه کردیم. اما این رونق محصول نهایتا پنج فیلم بود. صاحبان سالن‌های سینما خوشحال هستند، چون در واقع توانستند ضرر دوران کرونا را جبران کنند و این تعداد فیلم کمدی برای آنها سودده هم بوده است. اما پنج فیلم کلیت سینما نیست. ما نمی‌توانیم خوشحال باشیم که چهار فیلم ۸۰۰ میلیارد فروخته‌اند و در کنارش مثلا ۵۰ تا فیلم روی هم ۲۰۰ میلیارد فروخته‌اند. این یعنی ضرر سینما. بحثم فقط فیلم اجتماعی نیست. فیلم‌های عاشقانه، پلیسی، معمایی را هم از دست دادیم. از ژانرهای دیگر غافل شدیم.
البته بخشی از انتقادها از سمت فیلم‌سازان در یکی، دو سال گذشته به‌دلیل ندادن پروانه ساخت به فیلم‌های اجتماعی است.
اینجا نمی‌توانیم یک جا را مقصر بدانیم و بگوییم که اگر اینجا درست رفتار می‌کرد، همه‌چیز درست پیش می‌رفت. اگر بگوییم شورای پروانه ساخت سختگیری می‌کند، جواب آنها هم این است که کدام کارگردان نامی ما فیلم‌نامه داده و ما رد کرده‌ایم؟ موضوع اینجاست که فیلم‌نامه‌ای ارائه نمی‌شود. باید بررسی کنیم چرا فیلم‌نامه به شورای پروانه ساخت ارائه نمی‌شود؟ از طرف دیگر، هزینه تولید فیلم به شدت بالا رفته است. یک فیلم با کمترین هزینه در شرایط فعلی، حداقل ۲۵ میلیارد تومان هزینه دارد و این یعنی۷۰، ۸۰ میلیارد تومان فروش برای اینکه بتواند به پولش برسد. تنها فیلم‌هایی که فروش بالای نوروز را به خودشان اختصاص دادند، فیلم‌های کمدی بودند. فیلم‌هایی در ژانرهای دیگر مثل «بی‌بدن» یا «مست عشق» با وجود اینکه مخاطب دارند، بعید می‌دانم به فروش فیلم «تمساح خونی» برسند و اگر فیلم‌های دیگر در گیشه پاسخ‌گو نیستند، به این دلیل است که هزینه تولید بالا رفته. این هزینه تولید چطور بالا رفته است؟ یک بخش از آن شرایط کشور است و تورم وحشتناکی که به‌خاطر آن همه چیز بالا رفته. دستمزد بازیگران به شدت بالا رفته است. اتفاقا در این موضوع پلتفرم‌ها مقصر هستند. همین افرادی که امروز به بازیگران حمله می‌کنند، خودشان برای اینکه مخاطبان بیشتری جذب کنند، بازیگران مطرح را جذب کردند و دستمزدهای عجیب و غریب پرداخت کردند. یک بار تلویزیون سال‌ها قبل این کار را انجام داد و یک جهش در دستمزدها ایجاد کرد. در چند سال گذشته هم پلتفرم‌ها این کار را انجام دادند و هزینه‌ها را در سینما بالا بردند. بازیگران در سریال حیرت‌انگیز دستمزد می‌گیرند و طبیعتا برای یک فیلم سینمایی پرداخت رقم‌های بالا به بازیگران ممکن نیست. اما موضوع مهم این است که تحولاتی در کشور اتفاق افتاده که این تحولات جامعه ما را ۱۰ پله جلو برده است. خیلی از فیلم‌سازان ما دچار سردرگمی هستند. فیلم‌نامه‌ای که دو سال پیش برای آنها جذاب بوده، امروز حس می‌کنند موضوعیت ندارد. جامعه آن‌چنان دچار تحول شده که عملا فیلم‌سازان را سردرگم کرده است. اگر بسیاری از فیلم‌سازان ما فیلم‌نامه به شورای پروانه ساخت نمی‌دهند، به این دلیل است که نمی‌دانند باید چه کار کنند. اگر نتوانیم توقع فرهنگی مردم را برآورده کنیم، شکست می‌خوریم. نمی‌دانیم چه چیزی بسازیم که پاسخ‌گوی زمانه ما باشد و این یک معضل دیگر است.
پس فکر نمی‌کنید در این شرایط پلتفرم‌ها در مقابل سینما ایستاده‌اند.
من معتقد نیستم سینما در مقابل پلتفرم‌ها از بین رفته است. سینما تبدیل می‌شود به یک مراسم. تبدیل می‌شود به یک ضیافت. فردی که از خانه بیرون می‌آید و هزینه می‌کند و سینما را انتخاب می‌کند، تمایل به دیدن فیلم مفرح در سینما دارد. در شرایطی که حال روحی و اجتماعی مردم خوب نیست و مرتب داریم با مشکلات دست و پنجه نرم می‌کنیم، مخاطب سینما این زمان را برای دیدن فیلم کمدی صرف می‌کند. برای اینکه دو ساعت حواس مخاطب به چیز دیگری غیر از مشکلاتی که روزمره با آن دست و پنجه نرم می‌کند پرت شود.
حالا اگر همین دو ساعت، دردهای خودش را در فیلم هم ببیند قطعا سینما برایش وسوسه‌انگیز نیست. ما قبلا هم این وضعیت را داشتیم. هر وقت شرایط روحی و روانی جامعه خوب بوده فیلم‌های اجتماعی خیلی خوب پاسخ داده و درست در شرایطی که وضع روحی جامعه بد است اتفاقا فیلم‌های اجتماعی جواب نمی‌دهد. اصلا باور نمی‌کنم که این فیلم‌های کمدی ما باعث شده فیلم‌های اجتماعی فروش نرود. فیلم‌های جدی ما در غیاب فیلم‌های کمدی همین‌قدر فروش می‌رود. چون اساسا تمایل برای دیدن آن فیلم‌ها وجود ندارد. واقعیت این است سال گذشته فیلم‌هایی که در جشنواره دیدم یک شکست سنگین برای فیلم‌های جدی خواهد بود. نمونه‌اش را در هفت، هشت فیلمی که در عید اکران شد دیدیم. به جز فیلم «تمساح خونی» و «بی‌بدن» باقی فروش‌ها شکست خورده‌اند. نمی‌توانم بگویم این میان مقصر «تمساح خونی» است. امسال هم تا آخر سال هفت، هشت فیلم کمدی داریم که سالن‌داران از فروش این فیلم‌ها راضی خواهند بود. اما این کلیت سینما نیست. کلیت سینما در معرض خطر است.
۲۲۰۵۷
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1900027
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»