به نقل از «ایلنا»

استقبال برزیل از کالاهای کشاورزی با کیفیت ایران

تاریخ انتشار: ۲۱ شهریور ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۴۷۱۰۷۸۷

به گزارش ایلنا، همایش تجاری ایران و برزیل با حضور نایب‌رئیس اتاق بازرگانی، صنایع، معادن و کشاورزی ایران و معاون وزیر کشاورزی، دام‌پروری و غذای برزیل برگزار شد.

نایب‌رئیس اتاق بازرگانی، صنایع، معادن و کشاورزی ایران در این همایش گفت: تراز تجاری میان دو کشور اختلاف جدی دارد و ما باید برای صادرات بیشتر به برزیل تلاش کنیم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

پدرام سلطانی افزود: در سال‌های گذشته باوجود مشکلات ناشی از تحریم‌ها، نیازهای کشاورزی خود را از برزیل تأمین کردیم و این اعتماد در فعالان اقتصادی به وجود آمد که بدون نگرانی از مسائل و اختلافات سیاسی می‌توانند با کشور برزیل روابط اقتصادی داشته باشند.

سلطانی با تأکید بر لزوم سرمایه‌گذاری مشترک میان ایران و برزیل گفت: انتظار داریم در حوزه کشاورزی سرمایه‌گذاری مشترک میان دو طرف انجام شود و همچنین بتوانیم در مسیر صنعتی سازی کشاورزی از دانش برزیل استفاده کنیم.

نایب‌رئیس اتاق ایران تأکید کرد: روابط ایران و برزیل همواره گرم و صمیمانه بوده است و به‌ویژه در چند سال اخیر شاهد نزدیکی بیشتر دو کشور بوده‌ایم. برزیل یکی از اقتصادهای بزرگ و رشد یافته جهان است و در ابعاد مختلف توانمندی‌های غیرقابل‌انکاری دارد و برای فعالان اقتصادی کشور ما شریک مهمی محسوب می‌شود.

او در مورد ظرفیت‌های اقتصادی برزیل گفت: برزیل به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین تولیدکنندگان و صادرکنندگان محصولات کشاورزی مطرح است و در زمینه‌ تولید محصولات صنعتی، معدن و نفت و گاز هم توانایی‌های زیادی دارد و به‌خوبی می‌تواند اقتصاد مکمل ایران باشد.

نایب‌رئیس اتاق ایران با اشاره به آغاز فعالیت اتاق تازه تأسیس ایران و برزیل گفت: اتاق ایران قبل از تشکیل اتاق‌ مشترک با برخی کشورهای همسایه، به سراغ تشکیل اتاق مشترک با برزیل رفته است؛ این موضوع نشان از اهمیت این کشور برای ایران دارد.

برگزاری کمیته مشورتی کشاورزی ایران و برزیل

معاون وزیر کشاورزی، دام‌پروری و غذای برزیل با تأکید بر تلاش دولت برزیل برای بهبود و توسعه روابط دو کشور گفت: اولین کمیته مشورتی کشاورزی بین ایران و برزیل ۲۱ و ۲۲ نوامبر (۳۰ آبان و ۱ آذر) در برزیل برگزار می‌شود و ما از شرکت‌های بخش خصوصی ایران هم در کنار بخش دولتی برای حضور در این نشست دعوت می‌کنیم.

به گفته ائومار نواکی، این نشست باهدف بررسی مسائل و مشکلات فعالان اقتصادی و برای تعیین نقشه راه همکاری‌های اقتصادی دو طرف تشکیل می‌شود.

نواکی بر نقش کشاورزی و دام‌پروری در اقتصاد برزیل تأکید کرد و گفت: از هر سه شغل رسمی در برزیل یکی با دام‌پروری مرتبط است و ۳۰ درصد تولید ناخالص داخلی و ۵۰ درصد صادرات را بخش کشاورزی تشکیل می‌دهد.

او افزود: البته ما قوانین محکمی در حوزه کشاورزی داریم و محیط‌زیست برای ما خیلی مهم است به‌طوری‌که کشاورزان تنها در ۲۰ درصد زمین‌های جنگل‌های آمازون می‌توانند فعالیت کنند.

معاون وزیر کشاورزی، دام‌پروری و غذای برزیل با تأکید بر توانمندی دو کشور برای توسعه روابط دوجانبه گفت: توافقی در زمینه همکاری کشاورزی با ایران داریم که تلاش می‌کنیم آن را به جلو ببریم.

نواکی با تأکید بر نقش دولت‌ها در روابط اقتصادی گفت: دولت‌ها نقش تسهیل‌کننده را برای توسعه روابط تجاری میان فعالان اقتصادی دارند و باید در این زمینه تلاش کنند.

او افزود: از موانع مهم در توسعه روابط دوجانبه مشکلات بانکی است و ما به دنبال حل این موضوع هستیم.

نواکی با اشاره به سخنان سلطانی برای توازن بخشیدن به تعاملات تجاری ایران و برزیل گفت: راه‌های زیادی برای ورود ایران به بازار برزیل وجود دارد هر چند نمی‌توان امیدوار بود که تراتز تجاری دو کشور به میزان زیادی تغییر کند.

معاون وزیر کشاورزی، دام‌پروری و غذای برزیل افزود: کالاهای ایرانی درصورتی‌که باکیفیت و باقیمت رقابتی تولید شوند در بازار برزیل جا باز می‌کنند و ما هم معتقدیم که بازار باید دوطرفه باشد و در این زمینه باید به اقتصاد مکمل دو کشور توجه کنیم. برزیل از کالای باکیفیت ایرانی استقبال می‌کند.

نواکی بابیان اینکه برزیل در ۴۰ سال گذشته تولیدات خود را سه برابر کرده است گفت: علاقه‌مندیم تجربیات خود، به‌ویژه تجربیات مراکز تحقیقاتی را به ایران منتقل کنیم.

مشکل بانکی، سد راه تقویت تعامل تجاری

همچنین رئیس اتاق مشترک ایران و برزیل با اشاره به ظرفیت‌های بسیار در توسعه روابط ایران و برزیل به‌ویژه در حوزه کشاورزی گفت: مهم‌ترین مشکل در توسعه روابط دو کشور مشکلات بانکی و مالی است.

کاوه زرگران افزود: با توجه به ظرفیت‌های زیادی که دو کشور دارند در صورت رفع این مشکل جهش‌های زیادی در روابط دو طرف در حوزه صادرات و واردات ایجاد خواهد شد.

زرگران در این نشست گزارشی در مورد اقتصاد ایران و ظرفیت‌های کشاورزی برای توسعه روابط دو کشور ارائه کرد.

تفاهم ایران و برزیل بر سر مسائل بانکی

سفیر برزیل در ایران هم مهم‌ترین نگرانی دو طرف را مشکلات بانکی دانست و گفت: برای حل مشکلات بانکی قدم‌های خوبی برداشته‌شده است و در ماه گذشته هیاتی از بانک مرکزی ایران به برزیل آمده و مشکلات مالی و بانکی را بررسی کردند.

رودریگو دی آزردو سانتوس افزود: بعضی بانک‌های ایرانی و برزیلی تفاهم‌نامه‌ای برای کار مشترک امضا کرده‌اند که نتیجه‌بخش بوده است.

آزردو سانتوس گفت: بانک توسعه اقتصادی و اجتماعی برزیل به‌نوعی متعهد شده که در صورت ضمانت بانک‌های ایرانی، در تأمین مالی پروژه‌ها مشارکت کند که فکر می‌کنم تا پایان سال امکان عملی شدن این برنامه فراهم شود.

او بر برگزاری جلسات مشترک میان فعالان اقتصادی دو کشور را مهم ارزیابی کرد و گفت: این ارتباطات تسهیل‌کننده روابط بخش خصوصی دو کشور است و در رشد روابط سیاسی دو کشور نیز موثر خواهد بود.

منبع: ایلنا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.ilna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایلنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۴۷۱۰۷۸۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

کیفیت و بی‌توجهی: دست اندازی در جاده پیشرفت راهسازی ایران

سال ۱۸۵۲ بود که بشر برای نخستین‌بار در خیابان‌های شهر پاریس آسفالت ریخت. از آن به بعد، این فناوری نفتی محبوب‌تر شد و با رشد صنعت خودرو، ضرورت پیدا کرد. کشوری در جهان نیست که خیابان آسفالت نداشته باشد.

به گزارش پدال، هر بار که از خانه خود بیرون می‌آییم، آسفالت یکی از اولین تصاویری است که آن را می‌بینیم؛ هرچند که کمتر به چشم می‌آید. بنابراین می‌توان با اطمینان گفت که نقشی اساسی در زندگی ما دارند.

متاسفانه با وجود اینکه کشور ما یکی از اصلی‌ترین و بزرگ‌ترین تولیدکنندگان نفت جهان به شمار می‌رود، در فراهم‌آوری آسفالت باکیفیت برای شهروندانش مشکل دارد. پس در این مقاله بر آن شدیم که نگاهی به این مسئله داشته باشیم که اصلا آسفالت خوب چگونه است؟ چه پیش‌نیازهایی برای تولید آن وجود دارد؟ سپس به مشکلات اصلی راهسازی شهری و بین‌شهری نگاهی می‌اندازیم.

در انتها هم به پاسخ شهرداری‌ها به معضل سرعت یعنی دست‌اندازها ادای احترام خواهیم کرد. اما پیش از هر چیزی، شایسته است نگاهی مختصر به نحوه تولید آسفالت داشته باشیم.

آسفالت چگونه تولید می‌شود؟

ابتدا سنگدانه‌های سرد مانند شن و ماسه به خشک‌کن منتقل می‌شوند. سنگ‌دانه‌های خشک‌شده با استفاده از صفحه ارتعاشی در اندازه‌های مختلف دسته‌بندی می‌شوند و به ترکیب قیر و مواد فیلر می‌رسند تا ذخیره‌سازی شوند.

واحد کنترل کیفیت، استاندارد آن‌ها را بررسی می‌کند. در این فرایند از آسفالت بازیافتی هم استفاده می‌شود که میزان آن باید درحد طبیعی باشد وگرنه افزایش آن باعث کاهش کیفیت آسفالت خواهد شد.

چه آسفالتی «خوب» است؟

شاید برای مصرف‌کننده، صاف‌ترین و تیره‌ترین و خط‌کشی‌شده‌ترین شکل آسفالت بهترین آن باشد اما پیش از تبدیل کردن خیابان به پیست مسابقه باید به نکاتی توجه شود.

کیفیت بالای قیر، دانه‌بندی مناسب سنگ‌دانه در مرحله تولید، مقاومت فشاری مناسب و استفاده درست از گیلسونایت، زیرسازی درست، سطح روان آسفالت‌کاری، مقاومت کششی خوب، مقاومت در برابر ترک‌خوردگی و قیمت مناسب از جمله ویژگی‌های اصلی یک آسفالت درخور هستند. با در نظر داشتن این فاکتورها، بهتر می‌توان به خیابان‌ها و جاده‌های داخلی نگاه کرد و آن‌ها را ارزیابی کرد.

چرا آسفالت خوب مهم است؟

نهایتا چه راه خاکی باشد و چه آسفالت، خودروهای ما آن را می‌پیمایند. اما در پذیرش این واقعیت نه‌چندان خوشایند دو فاکتور مهم وجود دارد: نخست آنکه به‌عنوان شهروندان این سرزمین باید بدانیم که لایق خدمات شهری درست و مناسب هستیم.

هرچند این کلیشه در سراسر جهان وجود دارد که «مردم باید حقشان را از مدیران، طلب کنند» اما هیچ‌گاه نباید این مسئله باعث شود تا جایگاه خود را فراموش کنیم. هدف اصلی ایجاد یک سازمان خدمات‌رسانی است نه بهانه‌تراشی!

دوم آنکه بهره‌مندی از آسفالت مناسب می‌تواند تاثیر به‌سزایی روی سلامت خودروهای ما داشته باشد. بخش بزرگی از خودروهای بازار داخلی بی‌کیفیت هستند. شرایط اقتصادی مشتری ایرانی را مجاب کرده تا به پایین‌ترین سطح امکانات مانند سیستم تهویه و بالابر برقی شیشه بسنده کند (هرچند این مورد هم تا چندی پیش به‌عنوان آپشن معرفی می‌شد).

پس اگر خودروی بی‌کیفیت را در خیابان یا جاده بی‌کیفیت قرار دهید، نتیجه آن چیزی جز افزایش استهلاک خودرو، ناراحتی سرنشینان و افزایش دردسرهای سازمان‌ها نیست.

تصور کنید یک خیابان مهم و پرتردد در شهر ۶۰ هزار نفری «الف»، کیفیت مناسبی دارد، به‌اندازه کافی بزرگ است و به‌جای دست‌اندازهای بی‌امان، از خط‌کشی درست و سیستم ترافیکی هوشمندانه استفاده می‌کند و صدالبته مانند سطح کره ماه، مملو از چاله نیست.

تردد خودروها در این مسیرها سروصدای کمتری در کابین ایجاد می‌کند. خط‌کشی‌ها هم می‌توانند به حرکت مردم نظم بیشتری بدهند تا حرکت ترافیک روان‌تر باشد. در نتیجه، آرامش راننده و سرنشینانش بیشتر حفظ می‌شود که خود، روی کیفیت رانندگی و کاهش تصادفات تاثیری مثبتی خواهند گذاشت.

علاوه‌بر آن، شهر ظاهر مرتب‌تری می‌گیرد و سطح رضایت عمومی از زندگی در آنجا افزایش پیدا می‌کند. اگر خیابان‌های شهرهای زیبا یک فاکتور مشترک با یکدیگر داشته باشند، آن آسفالت و خیابان‌کشی مناسب است.

از دید نگارنده، در زمینه زیبایی شهری، پس از آسفالت و ساختمان‌های مرتب، خودروها اهمیت پیدا می‌کنند. من هم دوست دارم با خرید یک دستگاه پورشه ماکان به زیبایی شهرم کمک کنم اما همان‌طور که در مقالات دیگر اشاره کرده‌ام، گاراژ خانه‌ام برای آن جا ندارد!

آیا مشکل خیابان‌ها و جاده‌های ما اینقدر جدی است؟

بی‌شک پاسخ این سوال، یک «بله» به‌وسعت ایران است. پیشتر در مقاله‌ای جداگانه به نبود آینده‌نگری در طراحی شهری اشاره کرده بودیم که می‌توانید آن را از بخش مقالات مرتبط (ابتدای مطلب) مشاهده کنید. کیفیت پایین زیرسازی یکی از اصلی‌ترین معضلات راهسازی ایران است. مسئولان راهداری و شهرداری‌ها به‌گونه‌ای در انجام پروژه‌ها «صرفه‌جویی» می‌کنند که انگار اگر یک پروژه با کیفیت «عالی» به اتمام برسد، آن مسئول را تبعید خواهند کرد.

سازمان‌های ما برای حفظ سرمایه و جبران کمبود بودجه‌هایشان از کیفیت خدمات کم می‌کنند اما دریغ از آنکه همین انتخاب باعث خرج و نگرانی بیشتر برای مردم و خود سازمان مربوطه می‌شود. نمونه آن هم در مناطق مسکونی و جاده‌های بین‌شهری کم نیست.

اگر شما هم یک مسیر را روزانه طی کنید، با چاله‌ها و خرابی‌های آن آشنا می‌شوید. برای اینکه از وضعیت جاده سایر نقاط کشور هم با خبر باشید، کافی است یک‌بار بلیط هواپیما تهیه نکنید و با پژو یا سمندهای زرد خطی از شهر «الف» به «ب» بروید.

کوهی به نام سرعت‌گیر

نمی‌دانم چه کسی، چگونه و در نتیجه چه اتفاقی استفاده از دست‌انداز در خیابان‌ها و به‌ویژه، جاده‌های کشور مناسب و «عقلانی» دانسته است؟ از زمانی که به‌عنوان یک کودک دوچرخه‌سواری یاد گرفتم، با دست‌انداز سر کوچه مواجه شدم.

به یاد دارم که به من می‌گفتند وجود آن‌ها برای کاهش سرعت مردم و موتورسواران ضروری است. تا اینکه با خودرو در جاده‌های شمال کشور، از خراسان‌شمالی تا گیلان، سفر کردم و با دست‌اندازهای بی‌شمار روبه‌رو شدم.

دست‌اندازهایی که اگر با سرعت قانونی جاده از آن‌ها عبور کنید، حتما اتفاقی ناگوار برای شما یا خودروتان رخ خواهد داد. بی‌شک شماری از آن‌ها هم فاقد تابلوی هشدار هستند که خود احتمال عبور نامناسب از روی دست‌انداز را افزایش می‌دهد.

برایم سوال است که چگونه مردم کشورهای دیگر از تاجیکستان گرفته تا ایالات‌متحده به اندازه ما به دست‌انداز نیاز ندارند؟ یعنی ما موتورهای بیشتری داریم؟ با توجه به جمعیت کشور آمریکا این مورد بعید است. آیا خودروهایمان سریع‌تر هستند؟ گمان نمی‌کنم چون حتی مردم تاجیکستان هم به انواع مرسدس‌بنز و بنتلی دسترسی دارند پس قطعا سریع‌تر نیستیم.

آیا رانندگی پرخاشگرانه‌ای داریم؟ پس چرا مسئولان توانمندتری برای «مدیریت درست» رفتارهای ترافیکی روی کار نمی‌آیند؟ دوست دارم این مطلب را با همان سوالی که آغاز کردم خاتمه دهم: چرا کشور نفت‌خیز ایران، همچنان از مسیرهای بی‌کیفیت رنج می‌برد؟ چرا از دست سرعت‌گیرها راحت نمی‌شویم؟

کانال عصر ایران در تلگرام