ما خواهان استعفای الحریری نبودیم/ استعفا حریری تصمیم سعودی بوده که به او دیکته شد / مردم لبنان از تجمعات خیابانی خودداری کنند و آرامش خود را حفظ کنند / میشل عون نقش ملی خود را به خوبی ایفا کرد

سید حسن نصرالله دبیر کل حزب الله لبنان پیرامون استعفای سعد الحریری نخست وزیر لبنان سخنرانی کرد و تاکید کرد: ما خواهان استعفای الحریری نبودیم. استعفا حریری تصمیم سعودی بوده که به او دیکته شد

به گزارش «تابناک»؛ سید حسن نصرالله دبیرکل حزب الله در شروع سخنرانی خود گفت: استعفای سعد الحریری با اراده او نبوده است این یک تصمیم سعودی بوده؛ ادبیات متن استعفای او سعودی بود و الحریری فقط آن را خوانده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

دبیرکل حزب الله لبنان: حرف هایی که می زنم تحلیل نیست بلکه حرف هایی هست که همه می دانند و در بین مسئولان نیز مطرح بوده است، در سفر ناگهانی اول سعد الحریری که به عربستان فراخوانده شد همه منتظر بودند که این سفر چه نیتجه ای خواهد داشت. بعد از آن سفر الحریری اعلام کرد که عربستان از ثبات لبنان حمایت می کند، بار دوم که به صورت ناگهانی به عربستان سفر کرد استعفای خود را اعلام کرد. آنهم فقط از طریق شبکه العربیه. شکل و نحوه اعلام این استعفا و سخنان نوشته شده را همه در جریانش هستید، بار دوم که به صورت ناگهانی به عربستان سفر کرد استعفای خود را اعلام کرد. آنهم فقط از طریق شبکه العربیه. شکل و نحوه اعلام این استعفا و سخنان نوشته شده را همه در جریانش هستید.

سید حسن افزود: بین این دو سفر ناگهانی چه اتفاقی افتاد؟ این ما را به یک نتیجه قطعی می رساند: استعفا تصمیم سعودی بود که به سعد الحریری دیکته شد. و من فکر می کنم همه تحلیلگران و سیاسیون و رسانه ها در لبنان موافق این نظر هستند. حتی متن و ادبیات سخنرانی متن لبنانی نبود و توسط یک سعودی نوشته شده بود، همه غافلگیر شدند، احزاب، شخصیت های سیاسی و حتی نمایندگان المستقبل غافلگیر شدند.

سیدحسن نصرالله دبیرکل حزب الله لبنان گفت: ما خواهان استعفای الحریری نبودیم و می خواستیم اوضاع به صورت معقول و منطقی پیش برود. 
 وی تصریح کرد: می خواهم بر روی شکل تقدیم استعفا تمرکز کنم. اینکه چرا از عربستان استعفایش را اعلام کرد. این نحوه استعفا نشان می دهد که سعودی ها تا چه حد در امور کشورهای دیگر دخالت می کنند که حتی شکل استعفا را خودشان تعیین می کنند.

سید حسن نصرالله افزود:در خصوص محتوای بیانیه استعفا هیچ حرفی نمی زنم با اینکه محتوای بسیار تند و خطرناکی داشت. چون اگر بخواهم وارد محتوای بیانیه شوم مخاطبم الحریری و حتی جریان المستقبل نخواهد بود چون متن بیانیه به آنها برنمی گردد.

وس تصریح کرد: اگر بخواهیم به محتوای سیاسی استعفا پاسخ دهیم، باید مستقیما به عربستان سعودی و نه حریری، پاسخ دهیم، ما با همه در تماس هستیم و تا الان هیچ‌کس در لبنان نمی‌داند دلیل واقعی استعفا چه بوده است.

دبیر کل حزب الله لبنان افزود: بايد دليل اين استعفا را در عربستان سعودی و نه لبنان بررسی کنيم، اين پرسش مطرح است که آيا جنگ قدرت در عربستان سعودي وجود دارد؟ آيا اين استعفا به دليل نارضايتی عربستان سعودی از سعد الحريری است و عربستان سعودی مي خواهد فردی ديگري در لبنان نخست وزير شود که همه خواسته هاي رياض را مو به مو اجرا کند؟ بايد منتظر بمانيم تا ببينيم به چه دليل عربستان سعودی سعد الحريری را مجبور به استعفا کرده است.

وی ادامه داد: در حال حاضر پرسش هايی درباره مکان حضور سعد الحريري مطرح است، اين سوالات به دليل بازداشت هايی که در عربستان سعودي صورت گرفته است، منطقی است.

دبیرکل حزب الله لبنان در ادامه اظهار داشت: اگر جواب این سوال ها در روزهای آینده مشخص شود می توان تصمیمات لازم را در این زمینه گرفت، ما در حزب الله همه را به صبر و درنگ و آرامش دعوت می کنیم و از لبنانی ها می خواهیم نگران نباشند، امنیت لبنان مهمترین چیزی است که ما روی آن تاکید می کنیم. باید با این موضوع با عقل و حکمت و تامل رفتار کرد و ما با قانون و نهادهای کشور می توانیم از این بحران عبور کنیم، برای همین توصیه من این است که مردم به گمانه زنی ها و شایعات و هراس افکنی ها گوش نکنند.

خبر در حال تکمیل است ...

منبع: تابناک

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tabnak.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تابناک» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۴۵۸۹۷۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ماجرای یک مناسبت جدید و مهم در تقویم عربستان

سلطان العمر پژوهشگر مرکز مطالعات خاورمیانه در دانشگاه هاروارد در نشریه «نیو لاینز» نوشت: ۲۲ فوریه مصادف بود با پنجمین سالگرد یک مناسبت جدید در عربستان سعودی تحت عنوان روز تاسیس که طی سال‌های اخیر در تقویم این کشور گنجانده شده است. این مناسبت که بر اساس حکم پادشاه عربستان در سال ۲۰۱۹ ایجاد شد، گرامیداشت «آغاز سلطنت امام محمد بن سعود و تاسیس اولین دولت سعودی» در سال ۱۷۲۷ است.

به گزارش انتخاب، بر خلاف روز ملی عربستان، که در آن ایده سیاسی اتحاد و تشکیل دولت معاصر عربستان در سال ۱۹۳۲ جشن گرفته می‌شود، روز تاسیس ۲ کارکرد اصلی دارد: گرامیداشت یک افسانه سیاسی و پاک کردن یک افسانه دیگر. این روز بزرگداشت این روایت تاریخی است که دولت معاصر سعودی سومین دولت در طی ۳ قرن متوالی در شبه جزیره عربستان است. این مناسبت همچنین این روایت سیاسی را که اولین دولت سعودی پس از انعقاد پیمانی بین محمدبن عبدالوهاب، موسس جنبش وهابی و محمد بن سعود در ۱۷۴۴ تشکیل شد رد می‌کند. با انتخاب سال ۱۷۲۷ به عنوان سال آغازین اولین دولت سعودی به جای سال ۱۷۴۴، روز تاسیس به دنبال جایگزین ساختن وهابیت در روایت سیاسی سعودی است.

برای بسیاری از متخصصان و تحلیلگران عربستان، زدودن روایت وهابی یک اقدام عمیق و رادیکال تلقی می‌شود. نگاه پذیرفته شده قبلی این بود که از ۱۷۴۴، دولت سعودی همواره به عنوان تنها محافظ و گسترش دهنده وهابیت برای خود مشروعیت قائل بوده و اینکه اقتدار سیاسی در عربستان سعودی بین خانواده سلطنتی آل سعودی و نخبگان مذهبی وهابی تقسیم شده است. بر اساس این نگاه، با کنار گذاشتن وهابیت، دولت سعودی یک منبع اصلی مشروعیت را از دست می‌دهد و به شرکت تاریخی خود با نظام مذهبی پایان می‌دهد.

اما نگاهی دقیق‌تر به نحوه تاسیس دولت معاصر سعودی نشان می‌دهد که این داستان که دولت سعودی با اتکا به وهابیت به خود مشروعیت بخشیده، گزاره‌ای نادرست است. پادشاهی سعودی نه از طریق وهابیت بلکه با تکیه بر یک سنت هنجاری ترکیبی که شامل دو عنصر عربیت و سلفی گری بود مشروعیت یافته است.

اولین گام در فهم نحوه مشروعیت یافتن دولت معاصر سعودی در طی دوره تشکیل این است که به این نکته واقف باشیم که نخبگان حاکم آن دولت در آن دوران مردانی از آخرین نسل عرب‌های عثمانی بوده اند. این نسل به گفته ویلیام کلیولند، بین سال‌های ۱۸۷۰ تا ۱۸۹۰ متولد شده بود و اعضای آن در دوران اواخر امپراطوری عثمانی آموزش دیده و صاحب مشاغل گوناگون شده و برای آینده برنامه ریزی کرده بودند.

با پایان جنگ جهانی اول، امپراطوری عثمانی از هم پاشید و بسیاری از اعضای این نسل نقشی محوری در تاسیس خاورمیانه پساعثمانی ایفا کردند. در مورد عربستان، این نسل نه تنها شامل بسیاری از مشاوران، بروکرات‌ها و روشنفکران مصری، سوری و سایر ملل عرب بود که در تاسیس دولت سعودی ایفای نقش کردند، بلکه خود موسس رژیم یعنی عبدالعزیز آل سعود نیز از این نسل بود. عبدالعزیز در اولین مصاحبه خود با روزنامه الدستور چاپ بصره در سال ۱۹۱۳، خود را یک "عرب عثمانی" توصیف می‌کند که خود را متعهد به انجام هر کاری برای «صیانت از وطن عثمانی در شبه جزیره عربستان» می‌داند. وی این مصاحبه را برای توجیه بیرون راندن پادگان‌های عثمانی از دو واحه استراتژیک در شرق عربستان یعنی الاحصی و القطیف و متقاعد کردن نخبگان حاکم عثمانی در بغداد و استانبول به اینکه اقدامات وی نباید به عنوان اقداماتی جدایی طلبانه قلمداد شود، انجام داد.

این تلقی از عبدالعزیز به عنوان عضوی از آخرین نسل عرب‌های عثمانی به نحو قابل توجهی با نگاه‌های آلترناتیو دیگر که در سال‌های اخیر مورد استناد قرار گرفته و وی را رهبری وهابی یا یک عنصر امپراطوری بریتانیا توصیف می‌کند متفاوت است. آلترناتیو اول (رهبر وهابی) وی را از نسل و زمان خود جدا می‌سازد و عبدالعزیز را به یک گذشته افسانه‌ای وهابی پیوند می‌زند که اغلب بدون در نظر گرفتن بستر زمانی خود مورد تفسیر و استناد قرار گرفته است. آلترناتیو دوم (عامل بریتانیا) عاملیت شخص عبدالعزیز را رد می‌کند و سه دهه پویایی سیاسی و رویداد‌های تاریخی در شبه جزیره عربستان را که با ایجاد حکومت معاصر سعودی به اوج خود رسید، به یک طرح انگلیسی صرف تقلیل می‌دهد.

در اوایل قرن بیستم میلادی، واژه "سلفی گری" همچون امروز معادل واژه وهابی گری نبود. در آن دوران، این کلمه به یک جنبش اصلاحگری اسلامی اشاره داشت که به گفته هنری لائوزیر، «به دنبال آشتی دادن اسلام با ایده آل‌های اجتماعی، سیاسی و روشنفکری عصر روشنگری بود.» این جنبش در اواخر قرن نوزدهم ظهور و بروز یافت و روشنفکران اصلی آن افرادی، چون جمال الدین افغانی، محمد عبدو و رشید رضا بودند. این جنبش انتقاداتی را بر آن دسته از رفتار‌ها و اعتقادات مسلمانان که تناسبی با جهان مدرن نداشتند، مطرح می‌کرد.

بعد از جنگ جهانی اول، بسیاری از اعضای جنبش سلفی گری شروع به حمایت از پروژه سعودی کردند، زیرا آن را تنها امید باقی مانده برای یک ایجاد یک دولت مستقل عربی پس از تحمیل نظام قیمومیت بر بسیاری از سرزمین‌های عرب پسا عثمانی می‌دانستند. به عنوان مثال، رشید رضا، اصلاحگرای شناخته شده اسلامی، مجله خود المنار را که در جهان اسلام به شدت صاحب نفوذ بود، به جبهه‌ای برای ترویج و مشروعیت بخشی به دولت جدید سعودی بر اساس اصول سلفی گری تبدیل کرد.

سایر سلفی‌ها نیز تصمیم به مهاجرت برای ساخت دولت جدید سعودی گرفتند. یکی از آن‌ها محمد بهجت البیتر، اصلاح طلب سوری بود که نقش برجسته‌ای در امر آموزش در عربستان سعودی ایفا کرد. آنگونه که دیوید کومینز، مورخ غربی می‌نویسد، سلفی‌ها همچنین نقش مهمی در تفسیر ایدئولوژی وهابی به عنوان بخشی از سلفی گری و جنبش ناسیونالیستی متعهد به پیشرفت در شبه جزیره عربستان ایفا کردند.

آنچه از همه این روایت‌های تاریخی برداشت می‌شود این است که دولت سعودی به عنوان دولتی وهابی که ادامه و دنباله قرارداد خیالی بین خاندان آل سعود و یک خانواده مذهبی باشد، تاسیس نشد. این رژیم به عنوان یک پادشاهی عرب با تاکید جدی بر سلفیت مدرن تاسیس شد. فهم این مسئله از اهمیت روز تاسیس و گسست آن با روایت سیاسی وهابی نمی‌کاهد، اما توجه ما را به دو نکته جلب می‌کند: اول اینکه روایت وهابی از از ساخت قدرت توسط موسس عربستان سعودی معاصر مورد استناد قرار نگرفته است. دوم اینکه استفاده از روایت وهابی به عنوان ابزار مشروعیت بخشی یک پدیده جدید است که با به قدرت رسیدن ملک فیصل رواج یافت. تاسیس دولت سعودی نتیجه مستقیم تلاقی نیرو‌های تاریخی بود که رویکرد سعودی به سیاست و دولت سازی را تغییر داد.