به نقل از «باشگاه خبرنگاران»

قصه پر غصه خانه ملک الشعرای بهار

تاریخ انتشار: ۱۵ آذر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۹۲۱۷۷۵

به گزارش خبرنگار  حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛  محمدتقی بهار  «در سال ۱۳۰۴ هجری قمری، ماه ربیع الاول، شب دوازدهم،  یعنی 18 آذر در مشهد که از شهرهای خراسان است به دنیا آمد.

پدرش میرزا محمد کاظمی، ملک‌الشعرای آستان قدس رضوی در زمان ناصرالدین شاه بود؛ مقامی که پس از درگذشت پدر، به فرمان مظفرالدین شاه ، به بهار رسید.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

خاندان پدری بهار خود را از نسل میرزا احمد  قصیده  سرای سرشناس عهد فتحعلی شاه  می‌دانند و به همین جهت پدر بهار تخلص صبوری را برگزید. مادرش از یک خانواده گرجی، که در دوره عباس میرزا به ایران آمده بودند، بود مادرش نیز مانند پدر اهل سواد و  شعر و دانش بود. می‌گوید که پدرش ترجمه‌های الکساندر دوما را که تازه منتشر شده بود به خانه می‌آورد و با صدای بلند برای افراد خانواده می‌خواند و چون خسته می‌شد، مادرش خواندن را ادامه می‌داد.

بهار در چهارسالگی به مکتب رفت و در شش سالگی فارسی و قرآن را به خوبی می‌خواند. از هفت سالگی نزد پدر شاهنامه را آموخت و اولین شعر خود را در همین دوره سرود. اصول ادبیات را نزد پدر فراگرفت و سپس تحصیلات خود را نزد میرزا عبدالجواد ادیب نیشابوری تکمیل کرد. وقتی ۱۵ ساله شد، اوضاع کشور یعنی مرگ ناصرالدین شاه و روی کار آمدن مظفر الدین شاه چنان بود که پدرش به این نتیجه رسید که با تغییر اوضاع دیگر کسی به شاعران اعتنایی نخواهد کرد و تقریباً او را از شعر گفتن منع کرد و تلاش کرد تا وی را به تجارت وادارد.

اما این تلاش به دو دلیل به نتیجه نرسید، نخست اینکه محمدتقی بهار چندان علاقه‌ای به تجارت نداشت و دوم اینکه پدرش در ۱۸ سالگی او درگذشت و موفق نشد که جلوی شاعر شدن او را بگیرد.

بهار در ۱۳۲۸ روزنامه نوبهار را منتشر کرد این روزنامه پس از چندی به دلیل مخالفت با حضور قوای روسیه  در ایران و مخاصمه با سیاست آن دولت، به امر کنسول روس تعطیل شد. او بلافاصله روزنامه تازه بهار را تأسیس کرد. این روزنامه در محرم ۱۳۳۰ به امر وثوق الدوله ، وزیر خارجه تعطیل و بهار نیز دستگیر و به تهران تبعید شد.

بهار در سال ۱۳۳۲ (هجری قمری) به نمایندگی مجلس سوم شورای ملی از حوزه انتخابیه درگز انتخاب شد.

 در مجلس پنجم بهار در صف مخالفان جمهوری رضاخانی جای گزید و معتقد بود که موافقت رضا خان  با جمهوری، اسباب تردید مردم شده‌است و مردم نتیجه چنین جمهوری را دیکتاتوری رضاخان می‌بینند. بعدها بهار در این دوره خطر مخالفت با رضاخان را دریافت و اشعاری ظاهراً در تحسین جمهوری سرود. در پایان دوره ششم مجلس  ، با استقرار سلطنت رضا شاه دیگر زمینه‌ای برای فعالیت سیاسی بهار وجود نداشت و او هوشمندانه از سیاست کناره گرفت. وی پیش از آن در تیرماه ۱۳۰۵ به عضویت شورای عالی معارف  منصوب شده بود که این سمت را تا ۱۳۲۲ حفظ کرد.

چند روز دیگر هم سالروز تولد این شاعر فقید است به همین بهانه سری به خیابان ملک الشعرای بهار زدیم. در آن  خیابان به بن بستی رسیدیم به نام بن بست گوهر  و انتهای بن بست خانه ای بود که می گفتند خانه ی ملک الشعرای بهار است. اما تعجب کردیم از وضعیت این خانه ، چراکه درب آن قفل زده شده بود و کاملا به حالت نیمه تخریب رها شده حتی از همسایه های این خانه درباره وضعیت خانه ملک الشعرا جویا شدیم. آنها می گفتند ما  از پشت بام  خانه هایمان که به خانه ی ملک الشعرا  نگاه می کنیم  وضعیت نامناسبی دارد و تقریبا در حال تخریب است چند وقت پیش هم شخصی آمد و گفت خانه را خریدم و میخواهم تخریب کنم و خانه ای نوساز بسازم.

این وضعیت تنها برای خانه ملک الشعرا نیست بلکه خانه چند تن از شاعران دیگر چون پروین اعتصامی و نیما یوشیج  هم به همین صورت رها شده در حالی که این خانه ها می توانند به موزه تبدیل شوند. زیرا شاعرانی چون بهار جهانی هستند و اغلب مردم آنها را می شناسند و حتی علاقه مندند که محل زیستن این شاعران را ببینند.

سوال خبرنگار ما از اهالی خیابان ملک الشعرا  این بود که آیا وارث اصلی خانه ملک الشعرا را می شناسند یا خیر؛ آنها می گفتند کسی تا کنون به عنوان وارث خود را معرفی نکرده فقط حالا این خانه یک سرایدار دارد که گاهی میاید و گاهی نمی آید اما باید این خانه ها حفظ شود میراث ما هستند ولی متاسفانه نه شهرداری و نه میراث فرهنگی به این خانه توجه نمی کند.

خانه ی ملک الشعرای بهار در خیابان طالقانی، خیابان ملک الشعرای بهار، کوچه گوهر، پلاک 9 است. نکته قابل توجه در این خصوص نامگذاری خیابان اصلی به نام ملک الشعرای بهار می باشد که خود نشان دهنده اهمیت و ارزش این شخص و بنا می باشد.

بنای موجود در این ملک که به سبک بناهای دوران تجدد و نوگرایی در تهران و بعد از احداث خیابان های مطابق با اصول شهرسازی و با شکل جدید ساخته شده، مربوط به اواخر دوران پهلوی اول بوده و قدمتی تقریبا هفتاد ساله دارد.

شکل بهره برداری از این بنا در حال حاضر نادرست است و استفاده از آن به عنوان انبار لوازم اداری فرسوده به هیچ عنوان شایسته نام بهار نیست. مرکز اسناد ملی به عنوان متولی و بهره بردار، کمترین توجه به اثر  ننموده و با ادامه این روند یکی از اسناد ملی معتبر و تاریخی کشور به فراموشی سپرده می شود.

شایان ذکر است که مالکیت بنای بهار مشخص نیست و تاکنون هیچ اقدامی جهت ثبت آن در ردیف آثار ملی صورت نگرفته است.

انتهای پیام/

منبع: باشگاه خبرنگاران

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۹۲۱۷۷۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

رخ نمایی فصل بهار در طبیعت روستای چوبر + فیلم

روستای چوبر از توابع شهرستان تالش استان گیلان است. طبیعت زیبای استان گیلان با وجود جنگل‌های وسیع زبانزد همگان است. بخشی از این طبیعت زیبا در روستای چوبر رخ نمایی می‌کند.

شهروند خبرنگار ما بخشی از این طبیعت زیبا را به تصویر کشید که می‌توانید در ادامه مشاهده کنید.

منبع: ابراهیم گنجی - گیلان

بیشتر بخوانید:

نمایی از دریاچه طبیعی کیو خرم آباد + تصاویر

کد ویدیو دانلود فیلم اصلی

برای یادگیری اصول تصویربرداری خبری به صفحه «آموزش تصویربرداری برای شهروندخبرنگاران» مراجعه کنید.

 

 

باشگاه خبرنگاران جوان شهروند خبرنگار شهروند خبرنگار