بالا آمدن سطح دريا نه تنها آينده بشر، بلکه تاريخ را تهديد مي کند

خبرگزاري آريا - علاقه انسان به زندگي در کنار آب چيز جديدي نيست. ده ها هزار سال است که انسان ها براي داشتن زندگي مطمئن در کنار دريا و رودخانه ها زيسته اند و از اين راه کشاورزي خود را رونق داده اند. آن هايي که زندگي کنار آب را بر مي گزيدند هميشه زندگي بهتري نسبت به ديگران داشتند.
اما مشکل زندگي در کنار دريا اين است که هر چقدر منابع غذايي ثبات دارند، سطح آب دريا اين ثبات را ندارد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

هميشه طي زمان هاي مختلف سطح آب درياها بالا و پايي رفته و حالا به لطف عصر صنعتي، شاهد افزايش قابل توجهي هستيم.
در دهه هاي آتي، افزايش سطح آب درياها مي تواند ميلياردها دلار در زمينه املاک و زيرساخت هاي کنار دريا خسارت به کشورهاي مختلف وارد کرده و ميليون ها انسان را بي خانمان کند. در حالي که تغييرات اقليمي سبب به خطر افتادن آينده بشر شده، نبايد از گذشته اش نيز غافل شد.

مقاله جديدي که در PLOS One اخيرا منتشر شده يک حقيقت تکان دهنده را براي دانشمندان دارد: با بالا آمدن 1 متر آب درياها، فقط در ايالت هاي جنوبي آمريکا هزاران سايت باستان شناسي از بين خواهد رفت؛ از پناهگاه هاي بومي هاي آمريکا گرفته تا کلوني هاي اروپايي ها.
پژوهشگران کار خود را با انبوهي از اطلاعات آشفته شروع کرده اند. همه ايالت ها به اجبار، آمار مربوط به سايت هاي باستان شناسي را نگه داري مي کنند اما همه آن ها به يک روش داده ها را نگه داري نمي کنند و همين موضوع سبب شده تا کار پژوهشگران به شدت دشوار شود.
بنابراين آن ها به پروژه اي که هم اکنون در حال انجام است همراه شدند، پروژه اي به نام ايندکس ديجيتالي باستان شناسي شمال آمريکا که همه اين اطلاعات آشفته را در يک ديتابيس جامع و دسته بندي شده گرد هم آورده است.

سپس داده هاي مربوط به ايالت هاي جنوبي به واسطه مکان حفاري کنار هم قرار گرفتند تا مشخص شود کدام يک از سايت هاي موجود در ايالت هايي نظير فلوريدا، جورجيا و کارولينا در معرض خطر هستند. با اين حال، بنا به دلايل امنيتي، آمارها چندان دقيق و موثق نيست.
نتيجه اميدبخش نيست. با بالا آمدن يک متر از آب درياها که ممکن است تا پيش از پايان همين قرن اتفاق بيافتد، بيش از 13 هزار مکان حفاري به زير آب خواهد رفت که فقط 4 هزار مورد از آن ها در فلوريدا است. سطح آب دريا اگر 5 متر بالا بيايد، 32 هزار سايت در فلوريدا غرق خواهد شد.
اندکي نااميد کننده به نظر مي رسد اما اين پژوهش گويا ساماندهي به فعاليتي را زير نظر دارد که در حال حاضر يک آشوب کامل است. جاش ولز از دانشگاه ساوث بند و نويسنده اين مقاله مي گويد: «آنچه که ما اميدواريم آغاز شود، صحبت ميان باستان شناسي آمريکا و باستان شناسي جهان است. نتيجه تغييرات اقليمي روي آثار تاريخي که از حضورشان با خبريم چيست و در چه ابعادي لازم است که به آن اهميت دهيم و تمرکز کنيم تا آن ها را وقتي که هنوز از دست نرفته اند بازيابيم؟»

لازم است که هر چه سريع تر اين اقدام صورت پذيرد چون بالا آمدن سطح آب درياها همين حالا هم آغاز شده. ديويد اندرسون، ديگر نويسنده مقاله از دانشگاه تنسي مي گويد: «اين جريان با بالا آمدن آهسته سطح درياها در حال وقوع است. ما شاهد فرسايش سايت هاي باستان شناسي کنار دريا هستيم.»
ارقام واقعا عجيب هستند. چطور مي توان 13 هزار مکان حفاري را در از خطر دريا نجات داد؟ ساده است: اين اتفاق رخ نمي دهد. باستان شناس ها مجبورند که تعداد محدودي از آن ها را انتخاب کرده و فقط روي آن ها متمرکز شوند و اطلاعاتشان را با تکنيک هاي ديجيتال جديد استخراج و دسته بندي کنند و تا مي توانند جلوي از بين رفتنشان را بگيرند.
مي توان دور يک سايت ديوار کشيد اما انجام اين کار مي تواند براي ديگر مکان ها خطر آفرين باشد. اندرسون مي گويد: «وقتي چنين ديوارهايي ساخته مي شود، بنابراين بخشي از خاک را مي گيريد. شما مواد را از مکان هايي مي گيريد که خودشان داراي منابع تاريخي و باستان شناسي هستند.»

از لحاظ تئوري، شما مي توانيد سازه ها را هم تکان دهيد. مصري ها اين کار را با معابد ابو سمبل کردند زماني که ساخت يک سد در دهه 60 ميلادي، آن ها را در آستانه غرق شدن قرار داد. اما کدام ها را براي نجات دادن بايد انتخاب کرد؟ چه کسي انتخاب مي کند کدام سازه ها نجات پيدا کنند؟
هزينه هاي انساني را نيز بايد در نظر گرفت. قرار نيست فقط سايت هاي باستان شناسي غرق شوند، بلکه جوامع امروزي نيز با چنين خطري درگير هستند و اگر فکر مي کنيد براي اين اتفاق بايد سال ها صبر کرد، سخت در اشتباهيد. در سال 2016، دولت فدرال اعلام کرد که گروهي از بومي هاي ايالت لوييزيانا را به دليل خطرات سيلاب جا به جا کرده. تغييرات اقليم نه تنها آن ها را از خانه هايشان بلکه از تاريخ، زادگاه و فرهنگشان دور کرده.

جا به جايي ها در آينده خطرات بيشتري نيز مي آفريند. با افزايش سطح آب درياها، مردم بيشتري مجبور مي شوند تا به داخل خشکي ها عقب نشيني کنند. و ساخت و ساز ناگزير جوامع مدرن مي تواند مکان هاي حفاري و باستان شناسي را تحت خطري جدي قرار دهد.
بله، اين آينده فقط به منظور بقاي انسان ها ترسناک نيست، بلکه با از بين رفتن تاريخ، فرهنگ و بخش اعظمي از خاک، دانشي که مي توانست به بشر براي شناخت گذشته زمين و تاريخ پر عظمت آن کمک کند نيز از بين مي رود. با اين حال، آگاهي فعلي از شرايط مي تواند کنترل اوضاع را اندکي ساده تر کند و بسياري از يافته هاي مهم را از خطر دور نگه دارد.

منبع: خبرگزاری آریا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.aryanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری آریا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۹۲۶۹۰۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

کشف بقایای مهمانخانه ۳۵۰۰ساله

یک مهمانخانه ۳۵۰۰ساله که ارتش مصر باستان از آن استفاده می‌کرد، در صحرای «سینا» کشف شد.

به گزارش ایسنا، مصرشناسان بقایای یک مهمانخانه را در صحرای شمال سینا کشف کرده‌اند. این سازه ممکن است به طور موقت توسط نیروهای مصر باستان و احتمالاً افراد سلطنتی در دوره حکومت «تحوتموس سوم» یا از حدود ۱۴۷۹ تا ۱۴۲۵ قبل از میلاد مورد استفاده قرار گرفته باشد.

«لایوساینس» درباره این کشف جدید نوشت فرمانروایان مصر باستان اغلب به سمت شرق مدیترانه لشکرکشی می‌کردند و یکی از مسیرهایی که نیروهای مصری اغلب برای رسیدن به این منطقه طی می‌کردند، صحرای سینا بود.

 در بیانیه وزارت آثار باستانی و گردشگری مصر آمده است: «به احتمال زیاد این بنا با توجه به معماری آن و تکه‌های سفال کشف‌شده، به عنوان استراحتگاه سلطنتی مورد استفاده بود.»

 بر اساس این بیانیه، این ساختمان دارای دو راهرو مستطیل‌شکل و تعدادی اتاق است. کتیبه‌ای به خط هیروگلیف که در ساختمان کشف شده است نشان می‌دهد این استراحتگاه به زمان «تحوتموس سوم» تعلق دارد.

این استراحتگاه در محوطه‌ای واقع شده است که دارای گورستانی است که قدمت آن به دودمان بیست‌ویکم (حدود ۱۰۷۰ تا ۹۴۵ قبل از میلاد) و دودمان بیست‌وششم (۶۸۸ تا ۵۲۵ قبل از میلاد) یا پس از حکومت «تحوتموس سوم» بازمی‌گردد.

انتهای پیام