چرا یک «موزه عاشورا» در کشور نداریم؟

جست‌وجوی کوتاهی از «موزه عاشورا» در اینترنت، فکرها، ایده‌ها و حتی برنامه‌ریزی‌های کاملی را برای ایجاد موزه‌ای با این عنوان به مرورگرِ شما می‌دهد که گمان می‌کنید امروز ده‌ها موزه با عنوان «عاشورا» در سراسر کشور فعال‌اند.   اما کافی است جست‌وجوی دیگر در مورد همان طرح‌ها داشته باشید تا مطمئن شوید موزه‌ای با عنوان «عاشورا» در کشور تقریبا ایجاد نشده است؛ آن هم در شرایطی که آثار و نشانه‌های زیادی در زیرزمین‌ها، خیابان‌ها، تالار‌های موزه‌ای و نقاط مختلف کشور هستند که اگر یک جا و دور هم جمع شوند، غنی‌ترین موزه با این عنوان را رقم می‌زنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وقتی سید محمد فدوی، عضو هیئت علمی دانشکده هنر‌های زیبای دانشگاه تهران، ده سال پیش از ایجاد چنین موزه‌ای می‌گوید: «با اختصاص اعتباری کلان و با شیوه هنر جدید، در خصوص عاشورا، موزه‌ای ثابت و بزرگ بر پا نماییم.» یا هشت سال قبل که محمدحسین فراهانی، مدیرکل وقت میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان مرکزی اعلام می‌کند: «اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان مرکزی در نظر دارد نسبت راه‌اندازی موزه فرهنگ عاشورا در استان اقدام کند.»

یا همین چهار سال پیش که سید اکبر حلّی، مدیرعامل مؤسسه احیای فرهنگ کاشان تاکید می‌کند: «برای تأسیس موزه عاشورا سه باب خانه قدیمی تو در تو و اندرونی به مساحت حدود یکهزار متر مربع در محله قدیمی ملک آباد در حوالی زیارت طاهر و منصور متعلق به خاندان ملا احمد و ملا مهدی نراقی و به مالکیت خانواده خیر ابریشم‌چی برای تأسیس موزه عاشورا در شهرستان کاشان اختصاص داده شده است.»

یا اصلا زمانی که حجت الاسلام یعقوب دیلمقانی، مدیرکل تشکل‌های دینی و مراکز فرهنگی سازمان تبلیغات اسلامی خبر می‌دهد: «در پی برگزاری نمایشگاه مناسبت‌های مذهبی، "موزه عاشورا" با هدف توجه به فرهنگ غنی اسلام و تلاش برای انتقال ارزش‌ها و اهداف قیام امام حسین (ع) در برخی استان‌های کشور راه‌اندازی می‌شود.»

برای نتیجه رسیدن هر کدام از این طرح‌ها توسط بخش‌های مختلف دولتی از یک طرف و از سوی دیگر وقتی یک تالار را در فضایی تاریخی یا موزه‌ای با نام «عاشورا» مُهر می‌زنند، به نظر می‌رسد در این زمینه کم کاری می‌شود، آن‌هم وقتی آثار تاریخی زیادی مانند نخل‌ها و عَلَم‌هایی در گنجینه‌ی موزه‌ها و حتی در فضای باز خیابان‌های مختلف شهر‌ها و روستا‌های تاریخی قرار داده شده‌اند و به نظر می‌رسد قرار است رفتار‌ها با این آثار اررزشمند تاریخی به همین محو باقی بماند.

البته که باید نخست تالار عاشورا در کاخ گلستان و منبر منبت‌کاری شده تکیه دولت، نخل چند صد ساله‌ی شیراز و علم‌ها و نقاشی‌های تکیه دولت و موزه‌ی عاشورایی که سه سال پیش در زیرزمین حسینیه امینی‌ها در قزوین ایجاد شده را از لیست بلند بالای طرح‌ها حذف کرد و سپس به نبود موزه‌ای مهندسی شده در کشور با موزه «موزه عاشورا» اشاره کرد.

شاید حفاظی برای نخل ۴۰۰ ساله یزد در میدان امیرچخماق درست کرده باشند تا به جز روز عاشورا که آن را به یاد حسین (ع) در میدان شهر بر دوش می‌کشند حفاظت شود، یا شاید نخل قدیمی ابیانه را در ورودی موزه مردم‌شناسی ابیانه تحت حفاظت دارند، یا نخل تکیه درخونگاه را در مکانی سربسته حفاظت کنند و اصلا آثاری از انجام تعزیه‌ها و مراسم‌های مختلف عزاداری را در گنجینه‌ی موزه‌ها به عنوان امن‌ترین نقاط به خود اختصاص داده باشند،، اما چرا تا کنون به این فکر نشده که دست‌کم با راه‌اندازی یک موزه‌ی مجزا در یکی از شهر‌های کشور یا همین پایتخت عاشورا، هر چه از عزاداری‌های مختلف ایرانی‌ها در شهر‌های مختلف برپا شده را به عینه و در یک موزه مشخص نشان دهند، تا مانند برخی موزه‌های منحصربه‌فرد در کشور بتوانیم آن را برای همیشه به یاد همه بیاوریم؟ یا دست‌کم نشان دهیم آئین‌هایی که بسیاری از آن‌ها در حال فراموشی است و چه بسا درصد زیادی نیز به کلی فراموش شده‌اند.

آثار تعزیه و عزاداری معاصرند؛ نه دارای قدمت

محمدرضا کارگر، مدیر اداره کل موزه‌ها و اموال منقول تاریخی سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری در گفت: وگو با ایسنا نظر دیگری دارد.

او حتی در نخستین صحبت‌هایش این وظیفه را بیشتر بر عهده‌ی نهادی مانند وزارت ارشاد می‌داند تا سازمان میراث فرهنگی و اداره کل موزه‌هایش و می‌گوید: به نظر می‌رسد وزارت ارشاد باید در این قضیه ورود کند، چون چنین موزه‌ای، در رده‌ی موزه‌های تاریخی قرار نمی‌گیرد و آثاری که باید در آن‌ها نمایش داده شوند، قدمت چندانی ندارند و معمولا کمترا ز. ۱۰۰ سال هستند.

وی در ادامه با بیان این‌که برای ایجاد موزه عاشورا توسط میراث فرهنگی باید آثار شاخصی در این زمینه در اختیار میراث فرهنگی باشد، اظهار می‌کند: میراث فرهنگی امروز چیزی به عنوان آثاری که مشخصا مربوط به عاشورا باشد، ندارد. تعزیه، نسخه‌های تعزیه یا کتاب‌های مرتبط، عکس، عَلَم و کُتل‌هایی را که در مراسم عاشورا هستند، فقط می‌توان جزو مواردی دانست که در موزه‌ای با نام «عاشورا» می‌توان نمایش داد.

او با تاکید بر این‌که میراث فرهنگی هیچ گنجینه‌ای از این آثار در اختیار ندارد، بیان می‌کند: معمولا چنین آثاری بیشتر در اختیار بخش خصوصی، بنیاد مستضعفان و وزارت ارشاد یا حتی اداره کل اوقاف است و امکان جمع‌آوری آن‌ها توسط این دستگاه‌ها بیشتر است، از سوی دیگر ایجاد چنین موزه‌ای بیشتر جزو رسالت‌های وزارت ارشاد است که چنین گنجینه‌هایی را در اختیار دارد.

کارگر ادامه می‌دهد: صرف این که یک تالار عاشورا - در کاخ گلستان- داشته باشیم که بشود آن را به «موزه عاشورا» تبدیل کرد، یک موضوع اغنا کننده است، اما تا امروز آن‌چه را که باید برای انجامش همراه داشته باشیم، نداریم.

مدیر اداره کل موزه‌ها همچنین با بیان این که همیشه در این زمینه صحبت‌هایی کرده است که بتواند چنین موزه‌ای را ایجاد کند، می‌گوید: با این وجود آستان قدس رضوی بیشترین پتانسیل در این زمینه را دارد، آن نهاد یک ارتباط مستقیم با این موضوع دارد، حتی سازمان تبلیغات اسلامی نیز به شکلی با این مساله در ارتباط است و حتی می‌توان گفت: ارتباط آن‌ها بسیار تنگاتنگ‌تر است تا میراث فرهنگی.

او ادامه می‌دهد: این که میراث فرهنگی بخواهد یک موزه راه‌اندازی کند، نخست باید مجموعه‌ای از آثار مربوط به عاشورا را خریداری کند، بنابراین باید برای این کار اعتبار داشته باشد.

وی در مورد آثار معین‌البکاء که در طول چند سال گذشته توسط هنرمندان مختلف و رسانه‌هادرخواست‌های زیادی برای ایجاد موزه‌ی تعزیه با هدف نگه‌داری این آثار مطرح شده بود، می‌گوید: این آثار مربوط به دوره معاصر و حتی چند سال اخیر هستند. وقتی در کشور تفکیک وظایف انجام می‌شود، آن‌چه که مربوط به صد سال اخیر می‌شود را باید جزو میراث فرهنگی دانست، اما این موارد در حوزه معاصر قرار می‌گیرند، در حالی که میراث فرهنگی در تعریف خود به حوزه ۱۰۰ سال اخیر اشاره دارد و به جز آن هیچ رسالتی برای حفاظت ندارد.

او، اما در پاسخ به این پرسش که چطور تلاش می‌کنیم برخی بنا‌های دارای ارزش با قدمت ۵۰ سال را جزو بنا‌های تاریخی مدنظر قرار دهیم، اما آثار ارزشمند در این رده را نمی‌توان جزو آثار ارزشمند محسوب کرد، نیز این‌طور می‌گوید: بنا‌های ۵۰ ساله، ارزش فرهنگی تاریخی دارند، این ارزش یک بحث است، اما یک بحث هم میراث فرهنگی است که اگر چنین مجموعه فرهنگی بخواهد به او هدیه شود، تا کنون از گرفتن آن سرباز نزده است.

اگر بخواهند آثاری را به میراث فرهنگی هدیه کنند، می‌گیریم، اما امکان خرید نداریم

کارگر می‌گوید: اگر یک نفر پیدا شود که بگوید یک مجموعه فرهنگی – هنری داشته‌ام ومیخواستم آن را به میراث هدیه بدهم و او قبول نکرده، ما دقیقا پاسخ می‌دهیم، تا امروز چنین چیزی نبوده است، تا کنون در مورد هدیه دادن مجموعه معین البکاء نیز با ما صحبتی نشده است. اما باید در نظر گرفت که میراث‌فرهنگی امکان خرید چنین آثاری را از دستگاه‌ها یا اشخاص حقیقی ندارد.

به گفته وی افراد زیادی برای فروش چنین آثاری به اداره کل موزه‌ها یا سازمان میراث فرهنگی مراجعه می‌کنند، اما تاکنون کسی اعلام نکرده قصد هدیه دادن آثارِ تاریخی خود را دارد.

با این وجود او ادامه می‌دهد: اگر شخص یا نهادی قصد ایجاد موزه داشته باشد، میراث فرهنگی هیچگاه از کمک به آن کوتاهی نمی‌کند، ولی امکان خرید چنین آثاری را از دستگاه‌ها یا اشخاص حقیقی و حقوقی نداریم.

مدیر اداره کل موزه‌ها تاکید می‌کند: اگر نهاد یا حتی شخص حقیقی قصد ایجاد موزه عاشورا یا تعزیه یا هر موزه با هر موضوعی را داشته باشد، اداره کل موزه‌ها می‌تواند همه تجهیزات مانند ویترین و نورپردازی و حتی خدمات معرفی را به صورت بلاعوض در اختیار آن‌ها قرار دهد، اما آن‌ها باید اشیا و مکان مورد نیاز را داشته باشند، چون میراث فرهنگی امکان هزینه کردن در این موارد را ندارد.

با وجود صحبت‌های کارگر، به نظر می‌رسد نباید از کنار خبر‌هایی هر چند کوچک مانند ایجاد «موزه تعزیه در حسینیه «مجتهد» اردبیل» گذشت.

کریم لطفی، معاون میراث فرهنگی اداره کل میراث فرهنگی استان اردبیل در چند روز گذشته اعلام کرده است: «با توجه به سابقه تاریخی برگزاری مراسم عزاداری و شبیه خوانی در حسینه مجتهد در نظر داریم موزه تعزیه در این بنای تاریخی دایر کنیم. حسینیه مجتهد منتسب به میرزا محسن مجتهد است که به دلیل قدمت تاریخی بنا جزو قدیمی‌ترین حسینیه‌های احداث شده کشور محسوب می‌شود. طبقه دوم بنا در حال بازسازی و طبقه اول نیز در حال مرمت و احیا است و بخش‌های مختلفی از جمله موزه تعزیه در این بنا پیش بینی شده است.»

منبع: پارسینه

کلیدواژه: موزه عاشورا فرهنگ عاشورا میراث فرهنگی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.parsine.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «پارسینه» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۰۷۸۵۰۸۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چشم انتظاری تاریخ بر بالین ریسباف پیر؛ رویای اصفهان تعبیر می‌شود

خبرگزاری مهر؛ گروه استان‌ها- مریم یاوری: کارخانه ریسباف، نامی آشنا در صنعت نساجی اصفهان است، شاید این کارخانه را بتوان تنها بازمانده ۹ کارخانه بنام ریسندگی در اصفهان نامید.

«بافناز» مدت‌هاست که برای همیشه از صفحه میراث صنعتی استان پاک شده است، از «صنایع پشم» که رو به روی کارخانه ریسباف قرار دادشت تنها یک سردر و کوشک میانی باقی مانده است، «نختاب» حفظ اما تغییر کاربری یافت و در این میان، حفظ ریسباف به دلیل باقی ماندن تمام قسمت‌هایش و اهمیت سبک معماری و قرارگیری آن در محور تاریخی فرهنگی چهارباغ باری سنگین بر دوش مسؤولان گذاشت.

ثبت ملی ریسباف در سال ۸۱

کارخانه ریسباف دومین کارخانه ریسندگی اصفهان، که در سال ۱۳۱۱ با مشارکت جمعی از سرمایه‌داران در اصفهان راه‌اندازی شد. این اثر در تاریخ ۸ مرداد ۱۳۸۱ با شماره ثبت ۶۰۱۸ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده و با این اقدام از گزند دست‌درازی شهرسازان به دور ماند، از دولت دهم تاکنون تعیین تکلیف این کارخانه روی زمین مانده و برای آن تصمیم جدی گرفته نشده بود.

برخی دلیل این تأخیر در تحقق برنامه‌ها را «تعلق سرمایه مالی کارخانه ریسباف به سهامداران بانک ملی» می‌دانند اما این موضوع حل نشدنی نبوده که یک بنای تاریخی خاص را این همه سال معطل بگذارد، هر چند در آذر سال گذشته ریسباف بطور رسمی به اداره کل میراث فرهنگی اصفهان تحویل داده شد.

ترکیبی از معماری ایرانی و آلمانی در ساخت ریسباف

طراحی کارخانه ریسباف توسط استاد معماری به‌نام «معتمدی» و زیر نظر مهندس آلمانی «ماکس شونمان» انجام شد که البته تأثیر مستقیم آثار پیتر بهرنز، معمار آلمانی، در معماری این کارخانه مشهود است. البته باید یادآور شد که کارخانه ریسباف با حمایت‌های حکمران اصفهان به نام «افشار» تأسیس شد که معتقد بود «دولت تاجر بدی است و دولت باید تسهیلات به‌وجود آورد و وسایل کار را حاضر کند و مردم باید با سرمایه‌های خود کارخانه ایجاد کرده و آن را اداره کنند» بر اساس سندهای برجا مانده از این شرکت سهامی، این حکمران عده‌ای تجار گمنام ولی سرمایه‌دار را تشویق کرد تا شرکت ریسندگی ریسباف را با «سرمایه ۵۰۰ هزار تومان» تأسیس کردند و به‌سرعت ماشین‌آلات آن را به‌وسیله برادران کورس از انگلستان خریدند.

این بنا از زیباترین کارخانه‌های دوران پهلوی اول در شهر اصفهان است که بخش بزرگی از ضلع غربیِ سایت این کارخانه، به ورودی و فضاهای اداری و خدماتی، و سایر جوانب به فضای انبار اختصاص دارد. همچنین فضاهای کارگاهی در میانه سایت، توسط این فضاهای پیرامونی احاطه شده و ضلع‌های شمالی و جنوبی کارخانه، دیواری بلند با نمایی ساده دارند. در میانه سایت، سالن‌های تولید، در سمت غرب سالن‌های تکمیل، در سمت شمال غربی و سالن رنگرزی در سمت جنوب شرقی، مکان‌یابی شده است.

برج تصفیه در ضلع شمالی مجموعه و دودکش کارخانه در ضلع شرقی (استعاره‌ای نوین از مناره‌های کهن که با بلندای خود، گونه‌ای نقش نمادین و نشانه شهری دارد)، از دیگر احجام تشکیل دهنده این مجموعه صنعتی است. فضاهای ورزشی و فضای شیرخوارگاه برای کودکان زنان شاغل از دیگر فضاهایی است که در سایت این کارخانه منظور شده امت متأسفانه موقعیت شیرخوارگاه مشخص نیست.

نسرین فقیه در کتاب «آغاز معماری صنعتی ایران»، کارخانه ریسباف را ترکیب موفق «مدل‌های گذشته و مضامین جدید» دانسته که با «نقش‌بندی‌های عمودی و نیز با القا تصویر کوهستان» به «تئاتر پولستیک» بسیار شبیه است که از نمونه‌های نحوه عطف معماران اکسپرسیونیست به طبیعت بود. او به استفاده از تلفیق معماری سنتی و بومی با مظاهر و تکنولوژی جدید به دست معمار و صنعتگر ایرانی، در بناهای کارخانه‌های اصفهان از جمله کارخانه ریسباف اشاره کرده و سردر این کارخانه را که به «کلیدهای اُرگ» شباهت دارد مانند کلیسای گرانتویک در اطراف کپنهاگ اثر «کلینت» می‌داند.

«ریسیاف» ۷۴ هزار متر مساحت دارد

شهرام امیری، سخنگوی سازمان میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان اصفهان به مهر گفت: خوشبختانه در کارخانه ریسباف اتفاقات خوبی در حال رخ دادن است.

وی با بیان اینکه به دنبال مصوبه هیأت وزیران مبنی بر واگذاری کارخانه ریسباف از سوی بانک ملی به میراث فرهنگی ۲۸ اسفند ماه سال ۱۴۰۲ توافقنامه‌ای بین اداره کل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی، معاونت عمرانی استانداری و شهرداری اصفهان منعقد شد، ادامه داد: بر اساس این توافق‌نامه شهرداری اصفهان مرمت و احیای کارخانه ریسباف را در دستور کار قرار داد.

سخنگوی سازمان میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان اصفهان با اشاره به اینکه در حال حاضر مطالعات احیای این کارخانه در حال انجام است، افزود: مستندسازی از شرایط آن تا قبل از واگذاری به شهرداری اصفهان نیز انجام شده است.

وی با بیان اینکه کارخانه ریسباف مجموعه‌ای بزرگ و دارای ۷۴ هزار متر مربع وسعت، ۵۸ هزار متر مربع زیربنا است، تصریح کرد: این کارخانه دارای ۶ سوله بزرگ، ساختمان اداری، ساختمان فروش و … است.

امیری با اشاره به اینکه بحث حقوقی کارخانه ریسباف در دولت در حال پیگیری است، ابراز کرد: حفظ حق و حقوق بانک ملی در این پروژه حفظ خواهد شد و از سویی نیز قرار است این مجموعه به عنوان موزه منطقه‌ای اصفهان معرفی خواهد شد.

وی با بیان اینکه بر اساس قانون همه استان‌های بزرگ از ۱۰ سال گذشته تاکنون باید موزه منطقه‌ای را راه‌اندازی می‌کردند، گفت: تاکنون تنها موزه منطقه‌ای در مشهد و در کنار کوه سنگی ایجاد شده است.

سخنگوی سازمان میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان اصفهان با اشاره به اینکه یکی از اهداف راه‌اندازی موزه منطقه‌ای در کارخانه ریسباف حفظ این بنا است، تصریح کرد: از سوی دیگر نیز این کارخانه ظرفیت بالایی برای تبدیل شدن به موزه دارد.

۱۵ هزار شیء تاریخی در اصفهان در انتظار راه‌اندازی موزه

وی با بیان اینکه در حال حاضر ۱۵ هزار شیء تاریخی در اداره کل میراث فرهنگی استان اصفهان موجود است، افزود: در صورت بازسازی این کارخانه این اشیا در معرض دید عموم قرار خواهند گرفت.

امیری ادامه داد: البته باید توجه داشت که با توجه به وسعت کارخانه ریسباف ایده‌های مختلفی از جمله موزه صنایع دستی، موزه کودک، موزه صنعت و … برای آن در نظر گرفته شده است، امکان تجمیع همه این ایده‌ها در این محل وجود دارد.

تخریب تا ۶۰ درصدی برخی از ساختمان‌های ریسباف

وی با تاکید بر اینکه در گام نخست نجات ریسباف را در دستور کار داریم، افزود: این کارخانه تاکنون نیز آسیب‌های زیادی دیده به گونه‌ای که در برخی از ساختمان‌های آن شاهد ۵۰ تا ۶۰ درصد تخریب هستیم.

سخنگوی سازمان میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان اصفهان با بیان اینکه برای احیا و بازسازی کارخانه ریسباف از همه دانشگاه‌های معتبر کشور و حتی بین‌المللی استفاده خواهیم کرد، ابراز کرد: این کارخانه قابلیت برگزاری مسابقه بین‌المللی برای دریافت ایده‌های خوب را نیز دارد.

امیری با تاکید بر اینکه همه طرح‌های در دستور کار برای احیا و بازسازی کارخانه ریسباف باید تائیدیه میراث فرهنگی را دریافت کند، اضافه کرد: در حال حاضر سوله‌ها به دلیل داشتن سقف شیروانی تا حدود ۸۰ درصد سالم هستند اما ساختمان‌های جانبی به ویژه در محوز جنوب در خیابان هفت دست آسیب جدی دیده است و یکسری از انبارها در قسمت شمال نیز خیلی آسیب دیده است.

وی با بیان اینکه حدود ۲۰ سال است که کارخانه ریسباف رها شده و این شرایط ناشی از همین رها سازی این مجموعه تاریخی است، ادامه داد: امیدواریم شهرداری هر چه زودتر عملیات احیا و مرمت را آغاز کند.

قرار بود کارخانه ریسباف در هفته فرهنگی اصفهان بازگشایی شود

علی قاسم‌زاده، شهردار اصفهان نیز در خصوص این موزه در جلسه‌ای با اعضای شورای شهر اصفهان گفته بود که این کارخانه در هفته فرهنگی اصفهان بازگشایی می‌شود.

او در این جلسه ادامه داد: با همکاری استانداری، شهرداری و اداره ارشاد تلاش می‌شود تا این مجموعه به میراث فرهنگی شهر و بزرگترین موزه شهر و حتی کشور تبدیل شود.

شهردار اصفهان گفته بود: همزمان با بهره‌برداری مرمت آن نیز انجام می‌شود تا در نهایت تبدیل به مکانی شود که جزو رؤیای شهر بوده است.

قاسم‌زاده با تاکید بر اینکه همه باید در کنار هم از هویت شهر دفاع کنیم، ادامه داد: در رمزگشایی تمدن صفویه یکی از رموز این بود که عالم، هنرمند و سیاست‌مدار زبان یکدیگر را فهمیدند اگر یکی از این سه ضلع نبود نقش جهان خلق نمی‌شد، در حال حاضر نیز اگر در اصفهان بخواهیم آثار هنری خلق کنیم باید کنار هم باشیم، ریسباف باید موزه ملی اصفهان شود، این اراده در دولت‌مردان شهر ایجاد شده، شما باید کمک کنید.

هر چند زمزمه‌هایی در خصوص احیا و مرمت کارخانه ریسباف به گوش می‌رسد اما تا اقدامی جدی و اجرایی برای احیای آن صورت نگیرد، باورمان نمی‌شود که ریسباف نجات یافته است.

کد خبر 6095911