دختران و استادیوم فوتبال/ از کولوسئوم تا آزادی
تاریخ انتشار: ۲۸ مهر ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۱۱۴۳۹۹۹
عصر ایران؛ مهرداد خدیر- در بحث‌ها و مناقشه‌های اخیر بر سر ورود دختران و زنان به ورزشگاه‌ها برای تماشای مسابقات فوتبال، یک نکته مورد غفلت واقع شده و چه بسا اگر به این وجه، توجه شود بسیاری از بحث ها فروکش کند و سوء تفاهم ها برطرف شود.
دادستان کل کشور پس از ورود زنان گزینش شده به استادیوم برای تماشای بازی ایران و بولیوی گفته اند:«حضور زنان در ورزشگاه آزادی یک آسیب است و هیچ توجیه شرعی ندارد و اگر بخواهد ادامه پیدا کند برخورد می کنیم.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
پس از آن عزت الله ضرغامی رییس پیشین سازمان صدا و سیما، معصومه ابتکار معاون امور زنان ریاست جمهوری و مهدی تاج رییس فدراسیون فوتبال صریح تر از همیشه و فارغ از ملاحظات سیاسی از حق حضور زنان در ورزشگاه دفاع کردند.
واکنش های سریع و صریح را احتمالا می توان ناشی از این دانست که ضرب الاجل فدراسیون جهانی فوتبال ایجاب می کرده ولو گزینشی شماری از زنان دست چین شده یا کارمند فدراسیون یا بستگان فوتبالیست ها مجوز ورود دریافت کنند تا فوتبال ایران با خطر تحریم رو به رو نشود و اگر موضوع امنیتی و سیاسی نشده بود چه بسا به این صراحت موضع نمی گرفتند.
داستان اما از جای دیگری قابل بررسی است. این که اساسا زنان به ورزشگاه نمی روند. بلکه به تماشاخانه می روند. به این معنی که نمی روند ورزش کنند یا ورزش کردن مردان را تماشا کنند. می روند یک بازی را تماشا کنند. همین!
اساسا بحث ورزش نیست که بگوییم ورزشگاه مردانه است و دختران و زنان در آن چه می کنند. اگر زنان و دختران وارد یک سالن بدن سازی می شدند که پسران برهنه در حال انواع ورزش های بدن سازی هستند و عضلات شان را بیرون انداخته اند بحث لباس ورزشی و نیمه لخت موضوعیت داشت. اما اینجا یک نمایش است.
شکل ساخت ورزشگاه های فوتبال هم برگرفته از« کولوسئوم»- بزرگ ترین تماشاخانه امپراتوری روم- است. به این صورت که دورادور برای تماشاگران ساخته شده و تفاوت دنیای مدرن با آن زمان در این است که مردم به تماشای نبردهای خونین «گلادیاتورها» می نشستند و حالا گلادیاتورها همان فوتبالیست ها هستند. گلادیاتورها یا با همدیگر یا با حیوانات وحشی می جنگیدند و تماشاگران را سرگرم می کردند. البته در آن زمان تماشاگران غالبا از اشراف بودند و حالا تماشاگران فوتبال از همه طبقات هستند. تفاوت دیگر البته پخش مسابقات از تلویزیون است و تأثیر رسانه که تصاویر را چند برابر بزرگ تر نشان می دهد و دغدغه مشاهدۀ فوتبالیست با لباس ورزشی در چشم زنان در ورزشگاه را بلاموضوع می کند.
همین ورزشگاه آزادی در طبقه بالا درها یا دروازه های متعدد دارد که دقیقا تقلیدی است از کولوسئوم که 80 درِ ورودی داشت. بگذریم از این که در ایران عادت دارند بیشتر درها را ببندند و اتفاق تلخی که در بازی ایران و ژاپن در سال 88 افتاد هم به خاطر این بود که جمعیت ناگزیر بود از چند در خارج شود نه همه درها.
حتی ظرفیت کولو سئوم هم بین 60 تا 80 هزار نفر تخمین زده می شود.
به عبارت دیگر ما با دو فوتبال رو به رو هستیم. یک فوتبال همان ورزشی است که مردانی تمرین می کنند و جایی برای تماشا ندارد هر چند عده ای می روند و آن را هم تماشا می کنند. یکی اما مسابقه و نمایش است و این که بگویید دختران و زنان نبینند مثل این است که بگویید وقتی شبکه سه فوتبال پخش می کند دختران و زنان نگاه نکنند یا به سینما نروند یا تئاتر.
منظورم این است که وقتی مسابقه فوتبال در ورزشگاه آزادی یا هر استادیوم دیگری برگزار می شود در واقع آن مکان یک تماشاخانه می شود و بازیکنان در حال بازی هستند مثل نمایش و نه ورزش.
در فارسی هم ما از کلمه «بازیکن» استفاده می کنیم همان گونه که برای سینما و تئاتر از واژه «بازیگر» و در هر دو «بازی» مشترک است.
یادمان هست که میرسلاو بلاژویچ سرمربی اسبق تیم ملی فوتبال ایران نیز از لفظ «نمایش» استفاده می کرد و مثلا می گفت «بچه ها نمایش خوبی ارایه دادند.»
صریح و روشن و کوتاه این که دختران و زنان به تماشای ورزش مردان نمی روند. به تماشای یک نمایش به نام فوتبال می روند و بازیگران این نمایش همان بازیکنان هستند و لباسی که پوشیده اند لباس نمایش است. وگرنه اگر بحث ورزش باشند آن عرق ریزانی است که در سالن های ورزشی انجام می دهند و در آنجا واقعا نیمه عریان هستند و هیچ جایی هم برای تماشا در نظر گرفته نشده است.
اما نمی شود یک تماشاخانه بسازی با گنجایش 80 هزار نفر و درهای متعدد ورود و خروج هم داشته باشد و تلویزیون هم در ابعاد بزرگ نمایش دهد و دختران و زنان در مکان های عمومی بتوانند در ابعاد بزرگ ببینند اما نوبت به تماشا در ابعاد واقعی که برسد دنبال اشکال شرعی باشیم.
ضمن این که به تجربه دریافته ایم هر گاه فشار نهاد های بین المللی باشد کوتاه می آییم و در دقیقه 90 می پذیریم.
داستان اخیر هم از همین سیاق است.
hگر به قضیه از جنبه تماشای بازی در تماشاخانه یا به نام استادیوم نگاه کنیم دیگر زن و مرد ندارد. همان طور که زن و مرد به کنسرت می روند. اما اگر به قضیه از جنبۀ ورزشی نگاه کنیم آنگاه داستان متفاوت می شود.
شاید اشکال اصلی در ترجمۀ کلمۀ استادیوم به ورزشگاه باشد. خیلی از برگردان ها باعث سوء تفاهم شده است. مثل متعه یا صیغه به ازدواج موقت در حالی که ازدواج یک نهاد با فرض دایم بودن است و معلوم است که وقتی ازدواج را با واژه موقت توصیف کنی حساسیت زا می شود.
استادیوم فوتبال هم جایی است که مردم بلیت می خرند تا بازی را تماشا کنند. از فاصله دور. همین. ورزش نیست، نمایش است. حداکثر این است که نمایش ورزشی است. بلا نسبت و بلاتشبیه مگر وقتی به سیرک می رویم به بازیگران درون سیرک و خود حیوانات، نزدیک می شویم؟ از بیرون نگاه می کنیم و تمام.
اینجا هم دخترانی به تماشای یک نمایش به نام فوتبال رفتند. بگذریم از این که نوع انتخاب خود این تماشاگران و چینش چند ده زن از میان هزاران دختر علاقه مندهم یک نمایش بود و مثلا اطلاعیه هایی که به دیوار نصب کرده بودند تا به فیفا بگویند استادیوم ما مردانه نیست. خود این چینش هم یک نمایش بود و اگر آنان در استادیوم یک نمایش را تماشا کردند ما در خانه دو نمایش را تماشا کردیم. یکی نمایش بازی ایران و بولیوی و دیگری نمایش حضورگزینش شده زنان در آزادی.
منبع: عصر ایران
کلیدواژه: حضور زنان در ورزشگاه ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۱۱۴۳۹۹۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
روحانیون و طلاب قم، لباس نظامی پوشیده اند برای جنگ با که؟ با زنان و دختران این سرزمین؟!
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، آنگونه که عصرایران روایت کرده، تصاویر منتشره از تجمع طلاب و روحانیون در قم در حمایت از برخوردهای انتظامی در مقولۀ حجاب از این منظر مورد توجه قرار گرفته که روحانیون حاضر لباس نظامی پوشیده‌اند. به این بهانه چند نکته را می‌توان طرح کرد:
۱. سابقه داشته که افرادی کفن بپوشند یا روحانیون بلندمرتبه در جبهه لباس نظامی بر تن کنند و مشهورترین تصاویر مورد اخیر مربوط به دهه ۶۰ و حضور آیت‌الله خامنه‌ای به عنوان نماینده امام در شورای عالی دفاع و بعد رییس این شورا به اقتضای ریاست جمهوری و مرحوم هاشمی رفسنجانی به عنوان جانشین فرمانده کل قوا در جبهه‌هاست اما این شکل سابقه ندارد. خاصه اینکه به جای عبا لباس نظامی پوشیده‌اند. به عنوان رزمنده البته پیشینه داشته اما به منظور تأکید بر تلفیق رزمندگی و تبلیغ بوده یا سلاح و صلاح با هم. در این فقره اما آن حس منتقل نمی‌شود. همچنین می‌دانیم پوشیدن لباس نظامی نیاز به اجازه و هماهنگی دارد. در جبهه حاوی پیام ایثار و از جان گذشتگی بود و اینجا وجه زور و اجبار آن می چربد.
۲. لباس نظامی یعنی آمادۀ جنگ‌ایم. اما جنگ با که؟ با زنان و و دختران این سرزمین که به هر دلیل پوشش و سبک زندگی دیگری دارند و الزاما انگیزه سیاسی هم ندارند؟ آن هم در حالی که شخص سردار رادان فرمانده کل نیروی انتظامی به صراحت گفته است این طرح جنبه امنیتی و نظامی ندارد و بیشتر فرهنگی است و حتی مایل نیست صرفا انتظامی معرفی شود؟ از این منظر نقض غرض نیست؟
۳. اگر طرح، طرح نور است و برگرفته از آیه سورۀ نور که قاعدتا باید از نماد نور استفاده شود و اگر «نور» نیست و «زور» است دیگر چرا از قرآن و نور مایه می گذارند؟
۴. اگر منظور روحانیون محترم این است که از نیروهای پلیس حمایت می‌کنند چرا لباس کامل آنها را نپوشیده‌اند؟ آیا تصور نمی‌کنند تلفیق لباس نظامی با عمامه در تاریخ شیعه سابقه نداشته باشد؟ حتی شهید محراب آیت‌الله اشرافی اصفهانی با آن سن و سال وقتی در جبهه جنگ با صدام حسین لباس سپاه پوشید کامل پوشید از کلاه استفاده کرد نه عمامه.
۵. هر صنفی باید با زبان خود آن و در مواردی با لباس خاص خود آن شناخته شود. این که طلاب که غالبا به خدمت سربازی نرفته اند یا نمی روند لباس نظامی بپوشند آن هم نه برای مقابله با اسراییل که در حمایت از برخورد با زنان و دخترانی که پوشش مطلوب آنان را رعایت نمی‌کنند چه تصویری از آنان در ذهن شماری از مردم خاصه زنان و دختران مورد نظر در این «جنگ»! ترسیم می‌کند؟
۶. این نکته البته قابل درک است که بعد از آن که جمعیت قابل توجهی در حمایت از طرح نور در تهران گرد نیامد چون بسیاری از خانم‌های چادری مثل سابق مایل نیستند در حمایت از برخوردهای پلیسی تجمع کنند جای دیگر این تجمع را شکل دادند و نه با محوریت خانم ها بلکه با روحانیون لباس نظامی پوشیده که طبعا وجه صنفی و طبقه ای دارد و قاعدتا در موضوع مرتبط با زنان اگر خانم‌ها حمایت کنند موثرتر است تا مردان آن هم با تلفیق لباس نظامی و روحانیت.
۷. برداشت نویسنده این است که طرح جاری تنها برای آن است که تلقی مخالفت علنی با حکومت درنگیرد و در این حد رعایت کنند کفایت می کند تا جایی که به لطیفه گفته می شود اگر می توانستند عکس مهسای طفلک را به عنوان حجاب کنونی مقبول منتشر می‌کردند به همین خاطر فرماندهی کل نیروهای انتظامی اصرار دارد موضوع نظامی و انتظامی و پلیسی نیست و فرهنگی است و آن وقت وسط این معرکه طلاب آمده‌اند و لباس نظامی پوشیده‌اند!
۲۷۲۱۸
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1900067
علت فوت پزشک متخصص در استان فارس در دست بررسی است