به نقل از «ایسکانیوز»

چرا آنفولانزای سال 1918 کشنده بود؟

تاریخ انتشار: ۲۲ آبان ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۱۵۰۱۵۷۹

به گزارش گروه علم و فناوری ایسکانیوز، نمونه های بسیاری از آنفولانزاهای همه گیر در طول تاریخ به چشم می خورد، مانند آنفولانزای مرگ بار (1918)، آنفولانزای آسیایی (1957)، آنفولانزای هنگ کنگ (1968) و آنفولانزای خوکی (2009).

هر کدام از این نمونه ها منشاء مشابهی داشتند، ویروسی که از حیوان به انسان انتقال پیدا کرد و همه گیر شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

با این حال تعداد تلفات به سختی قابل مقایسه بود. در مقایسه با آنفولانزای آسیایی و هنگ کنگی (با حدود 2 میلیون کشته) و آنفولانزای خوکی (با 600 هزار کشته)، آنفولانزای مرگ بار 1918 اسپانیا حدود 40 تا 50 میلیون کشته بر جای گذاشت. عمق این فاجعه به حدی بود که جامعه پزشکی همچنان از آن به عنوان «عظیم ترین قتل عام پزشکی در تاریخ» یاد می کنند اما چه چیزی موجب شد آنقدر کشنده شود؟ و آیا دانستن آن می تواند ما را در مواجه با موارد مشابه یاری کند؟

بین سال‌های ۱۹۱۸ تا ۱۹۲۰ میلادی نوعی از آنفلوانزا در جهان رایج شد که شیوع گسترده آن باعث شد که این بیماری تبدیل به یکی از مرگ‌بارترین فجایع تاریخ بشر شود. این آنفلوانزا در دو موج مختلف فراگیر شد و در مجموع بین ۵۰ تا ۱۰۰ میلیون نفر (۳ تا ۵ درصد جمعیت جهان) را از بین برد. هم زمان شدن شیوع این آنفلوانزا با جنگ جهانی اول باعث شد که جنگ تاثیرات زیادی بر میزان گستردگی بیماری و نحوه‌ مقابله با آن داشته باشد. از این آنفلوانزا با نام‌های آنفلوانزای دنیاگیر ۱۹۱۸ یا آنفلوانزای پاندمی ۱۹۱۸ یاد می‌شود که اشاره به گستردگی بیماری در سطح جهان دارد. این بیماری در سال‌های شیوع به اشتباه با نام آنفلوانزای اسپانیایی شناخته می‌شد و تا امروز هم با این نام از آن یاد می‌شود.

درک این بیماری های فراگیر کشنده بدون جهش علم پزشکی در قرن 20 غیر ممکن است. پزشکان در سال 1918 تنها حضور ویروس را کشف کردند و همانطور که Wendy Barclay استاد امپریال کالج لندن می گوید «آن ها قطعا نمی دانستند که همین ویروس عامل این بیماری است.» بسیاری از مرگ و میرهای ناشی از آنفولانزا به دلیل عفونت های باکتریایی در بدن فرد ضعیف ایجاد و منجر به ذات الریه می شود. آنتی بیوتیک هایی مانند پنیسیلین، که در سال 1928 کشف شد، در حال حاضر به پزشکان این امکان را می دهد تا خطر آن را کاهش دهند، اما در سال 1918 چنین درمانی وجود نداشت و زیرساخت های مراقبت بهداشتی و ابزارهای تشخیصی و درمانی مانند حالا اینقدر پیشرفته نبودند.

علاوه بر کمبود امکانات پزشکی، مرگ و میر نیز نتیجه مستقیم از شرایط زندگی وحشتناک در آن زمان غم انگیز در تاریخ بشر بوده است. سنگرها نیز زمینه مناسب برای پرورش عفونت در میان سربازان جنگ جهانی اول به حساب می آمدند، به خصوص کمبود ویتامین B میزان این مرگ و میرها را افزایش داد.

بر اساس نتایج به دست آمده از بررسی آثار به جا مانده در شیکاگو، Kyra Grantz استاد دانشگاه فلوریدا می گوید که عواملی مانند تراکم جمعیت و بیکاری به طور مستقیم بر شانس افراد در ابتلا به این بیماری تاثیرگذار است. به طور جالب، اطلاعات به دست آمده نشان داد که رابطه قوی میان میزان مرگ و میر و بی سوادی در مناطق مختلف شهری وجود داشت. این موضوع ممکن است به این دلیل باشد که منشا بی سوادی، مانند دیگر عوامل، فقر است و امکان دارد که دانش یک فرد نقش مستقیمی در پیشرفت بیماریش ایفا کند.

Grantz می گوید که در آن زمان تلاش های بسیاری توسط مقامات و مسوولین بهداشتی برای حل این مشکل و توقف شیوع آن، از جمله قرنطینه، بستن مدارس و ممنوعیت انجام برخی اجتماعات، انجام شد. این اقدامات در صورتی موثر واقع می شدند که افراد اطلاعات کافی می داشتند.

با گذشت زمان، تکنیک های جمع آوری، ذخیره، تجزیه و تحلیل ویروس ها اختراع شد اما پیشرفت های علمی در فناوری ژنوم اکنون به دانشمندان اجازه می دهد تا نمونه هایی از این ویروس را بازسازی و به اطلاعات آن پی ببرند و برای بررسی اثرات آن، حیوانات آزمایشگاهی از جمله میمون ها را به ویروس آلوده کنند.

بعضی از محققین معتقدند که گونه‌ای مشخص از ویروس این آنفلوانزا، ساختاری به شدت تهاجمی داشته است. تعدادی از محققین موفق شدند ویروس را از بدن یخ زده قربانیان بازیابی کنند و آن‌ را روی حیوانات آزمایش کنند. آزمایش‌ها نشان می‌دهد که با فعالیت ویروس، سیستم تنفسی به سرعت با اختلال مواجه شده و منجر به طوفان سیتوکین Cytokine Storm می‌شود. این اتفاق در اثر واکنش شدید سیستم ایمنی پیش می‌آید. در نتایج بعدی مشخص شد که سیستم ایمنی قوی بدن در افراد بالغ منجر به واکنش بیش از حد به ویروس و در نهایت مرگ شده است. اما در بین کودکان و افراد میانسال به دلیل ضعف سیستم ایمنی بدن، تعداد مرگ و میر در اثر این آنفلوانزا کمتر بوده است.

تحقیقات جدیدتر که بیشتر بر گزارشات پزشکی در زمان فراگیری آنفلوانزای ۱۹۱۸ متمرکز است به یافته‌های بیشتری دست یافته است. محققین به این نتیجه رسیدند که عفونت این بیماری طبیعت تهاجمی بیشتری نسبت به آنفلوانزاهای قبلی نداشته است بلکه شرایط خاص جهان مثل سوء تغذیه، وضعیت کمپ‌ها و بیمارستان‌های بیش از اندازه شلوغ در کنار سطح پایین بهداشت باعث گسترش فراوان و تعداد بالای قربانیان این آنفلوانزا شد.

میزان شیوع آنفلوانزای ۱۹۱۸ را در ۲ موج تقسیم می‌کنند. موج اول این آنفلوانزا مثل آنفلوانزاهای معمول بود. تاثیر آن بیشتر روی افراد مریض و سالمندان بود در حالی که افراد بالغ در سنین جوانی با سرعت بیشتری بهبود پیدا می‌کردند اما در ماه آگوست ۱۹۱۸ موج دوم این آنفلوانزا از فرانسه، آمریکا و سیرالئون شروع شد و ویروس به شکل بسیار کشنده‌ای جهش یافت.

دلیل افزایش شدت ویروس را تا حد زیادی مربوط به وضعیت جهان در نتیجه‌ی تاثیرات جنگ جهانی می‌دانند. در این دوران غیر نظامیانی که به شدت مریض بودند در خانه می‌ماندند و افرادی که مریضی خفیف‌تری داشتند به زندگی روزانه خود ادامه می‌دادند. در مورد نظامیان این روند برعکس بود. نظامیانی که بیماریشان خفیف بود در سنگر باقی مانند و بیمارانی که در وضعیت بحرانی بودند برای درمان با قطارهای شلوغ به بیمارستان‌های پر ازدحام فرستاده شدند. این روند باعث شد که ویروس به سرعت در نقاط مختلف جهان پخش شود.

شیوع این بیماری در مدت یک سال و با جهش این ویروس به افراد مختلف در شکل‌های کمتر کشنده ظاهر شد. بیشتر افرادی که امروز درجه‌ای از ایمنی را در مقابل خانواده ویروس H1N1 دارند آن را از اجداد خود که از این بیماری جان سالم به در برده‌اند،‌ به ارث برده‌اند.

همان طور که Barclay می گوید، مطالعات گذشته و داشتن اطلاعات بیشتر می تواند به ما در پیدا کردن آمادگی بیشتر هنگام مواجه با موارد مشابه در آینده کمک کند. اگرچه مطالعات هم نمی توانند به ما در درک این واقعه تراژدیک کمک کنند اما با شناسایی مشخصات ژنی که عامل این واقعه بود می توان آمادگی بیشتری برای مواجه با حوادث آینده پیدا کرد.

انتهای پیام/

290 / 159 آنفولانزا 1918 آنفولانزای اسپانیایی دنیاگیر

منبع: ایسکانیوز

کلیدواژه: آنفولانزا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.iscanews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسکانیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۱۵۰۱۵۷۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

آمار باورنکردنی بیماران مبتلا به دیابت در کشور

دکتر حسام‌الدین علامه با بیان اینکه آمار و ارقام حاکی از این است که ۱۵ تا ۳۴ درصد دیابتی‌ها در مدت‌زمان بیماری، به زخم‌های مزمن دچار می‌شوند، افزود: حدود ۱۵ درصد افراد دیابتی به زخم پا دچار می‌شوند و ۱۵ درصد این افراد نیز درجاتی از قطع پا را تجربه می‌کنند.

به گزارش ایسنا، وی با بیان اینکه زخم‌های مزمن ۳ دسته «عمده» و یک دسته «نادرتر» دارند، اظهار کرد: زخم‌های دیابتی در صدر دسته «عمده» قرار می‌گیرند؛ زخم‌های دیابتی، زخمی است که در صورت کنترل نشدن دیابت در افراد مبتلا به این بیماری در گذر زمان، ابتدا «نوروپاتی» و سپس زخم ایجاد می‌شود. اگر افراد مبتلا به دیابت از پای خود به خوبی مراقبت نکنند، در وهله نخست به «نوروپاتی» یعنی کاهش حس محیطی پا و در وهله دوم به زخم پای دیابتی مبتلا می‌شوند.

وی با بیان اینکه زخم‌های عروقی دومین عامل ابتلا به زخم‌های مزمن هستند، اظهار کرد: زخم‌های عروقی به ۲ دسته «ایسکمیک» (شریانی) و «وریدی» تقسیم می‌شوند. بررسی‌ها بیانگر این است که دیابت یکی از عوامل اصلی ایجادکننده زخم‌های شریانی است. همچنین زخم‌های وریدی به دلایل نارسایی‌های عروق وریدی مانند «واریس» ایجاد می‌شود. چاقی، نارسایی‌های قلبی‌عروقی و برخی از سرطان‌ها که در سیستم «لنف ادم» اختلال ایجاد می‌کنند نیز سبب ابتلا به زخم‌های مزمن وریدی می‌شوند.

علامه با بیان اینکه سومین عاملی که منجر به زخم‌های مزمن می‌شود، زخم‌های «فشاری» یا «بستر» هستند؛ افزود: طبیعی است که تعداد سالمندان یک جامعه با افزایش شاخص امید زندگی زیاد می‌شود. در چنین شرایطی، انتظار داریم بیماری‌هایی که منجر به استراحت مطلق سالمندان می‌شود به ویژه در سالمندانی که سکته کرده‌اند و دارای اختلالات حرکتی هستند و یکجانشین شده‌اند، منجر به زخم بستر یا فشاری شود. همچنین افرادی که دارای معلولیت هستند و به ناچار در یک وضعیت خاص قرار می‌گیرند، اغلب دچار زخم مزمن می‌شوند.

مدیر کلینیک دیابت، زخم و ترمیم بافت سازمان جهاد دانشگاهی علوم‌پزشکی تهران درباره زخم‌های مزمن «نادر» نیز گفت: برخی از سرطان‌ها منجر به زخم‌های مزمن می‌شوند که این زخم‌ها جزو موارد نادر زخم‌های مزمن هستند. همچنین برخی از بیماری‌های صعب‌العلاج می‌توانند زخم مزمن ایجاد کنند.

وی با بیان اینکه برآورد‌ها بیانگر این است که حدود ۰.۸ تا ۱.۵ درصد از افراد جامعه به زخم‌های مزمن دچار می‌شوند، خاطرنشان کرد: آمار و ارقام حاکی از این است که ۱۵ تا ۳۴ درصد از دیابتی‌ها در مدت‌زمان بیماری، به زخم‌های مزمن دچار می‌شوند. در حال حاضر، ۷ میلیون دیابتی در کشور زندگی می‌کنند؛ با توجه به جمعیت ۸۵ میلیون نفری کشور و احتمال ابتلای ۱۵ تا ۳۴ درصدی دیابتی‌ها به زخم پای دیابتی باید گفت به شرط در نظر گرفتن دیابت اثبات شده در حداقل ۷ میلیون نفر از جمعیت کشور، آنگاه حدود ۵۰ درصد از این افراد به «نوروپاتی» مبتلا می‌شوند.

مدیر کلینیک دیابت، زخم و ترمیم بافت سازمان جهاد دانشگاهی علوم‌پزشکی تهران ادامه داد: نوروپاتی منجر به بی‌حسی ناحیه پا می‌شود؛ در نتیجه افراد مبتلا به دیابت نه تنها متوجه تروما و آسیب‌های وارده به پا نمی‌شوند، بلکه فرایند درمان بیماری به دلیل مشکلات حسی و خون‌رسانی نامناسب کاهش می‌یابد.

وی درباره قطع عضو زخم پای دیابتی نیز، گفت: حدود ۱۵ درصد از افراد دیابتی به زخم پا دچار می‌شوند و ۱۵ درصد از این افراد نیز درجاتی از قطع پا را تجربه می‌کنند. درجات قطع عضو زخم پای دیابتی شامل قطع یک بند انگشت تا قطع کامل پا می‌شود. با توجه به جمعیت افراد دیابتی کشور و آمار و ارقام مربوط به قطع عضو زخم پای دیابتی می‌توان گفت، حدود ۲۰۰۰ نفر در کشور به صورت سالانه درجاتی از قطع عضو پا را تجربه می‌کنند.