به نقل از «ایرنا»

نفس هایی که مفرح ذات نیستند

تاریخ انتشار: ۱۳ آذر ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۱۸۱۱۲۸۲

تهران- ایرنا- از دردهای طاقت فرسای جانبازان شیمیایی فقط خودشان خبر دارند. شاید باید در کنارشان و با آنها زندگی کنیم تا بفهمیم چه سختی هایی را تحمل می کنند. آنها امروز از دردها و رنج هایشان گفتند تا رسانه ها بنویسند و بهتر درکشان کنیم دردهایی که بیش از 30 سال با آنها همنشین شده اند.

جانبازان شیمیایی، اعضا و مدیران سازمان های مردم نهاد مرتبط با حوزه ایثارگری امروز سه شنبه در نشست خبری در مرکز دانش پژوهان و تشکل های شاهد و ایثارگری گردهم آمده بودند تا دستاوردهای حضور خود در بیست و سومین کنفرانس بین المللی سازمان منع گسترش سلاح های شیمیایی که از 28 آبان تا یکم آذر در هلند برگزار شد، ارائه کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

آنها حرف هایشان هم مانند نفس هایش پر از درد بود.
هر کدام که می خواستند سخنانشان را شروع کنند ابتدا به خاطر عوارض شیمیایی، سرفه های شدیدی داشتند طوری که درد را در سرفه های شدید آنها می شد دید. در میان صحبت سرفه امانشان نمی داد.
صحبت ها آغاز شد، هر کدام گلایه ای، نقدی و پیشنهادی داشتند، اما بیشتر گلایه ها به این جمله ختم می شد که نفس نمی توانیم بکشیم. هوای آلوده نفس هایمان را به شماره انداخته است. 30 سال است که با درد می سازیم اما دردها ما را درک نمی کنند و هر لحظه هم بیشتر می شوند.
صدای خسته نفس هایشان وقتی به گوش می رسد دردآور است، شاید هزاران بار دعا می کنند که ای کاش یک بار هم که شده بتوانند نفس هایی آرام و بدون دستگاه اکسیژن داشته باشند، اما نمی شود. چون اثرات بمباران شیمیایی سراسر وجودشان را گرفته است. ریه، چشم و پوست را درگیر کرده است.

* سلاح های شیمیایی باید معدوم شوند
علیرضا ترکی جانباز 70 درصد شیمیایی می گوید: در سال 62 در جریان جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، در عملیات خیبر جزایر مجنون مورد حمله شیمیایی عراق قرار گرفته است، در آن زمان تعدادی از رزمندگان مجروح و تعدادی هم شهید شدند و ما ماندیم و دردهای شیمیایی که همیشه همراهمان است.
وی ادامه می دهد: بخاطر حق و حقوق جانبازان شیمیایی و به دلیل اینکه سلاح های شیمیایی آثار زیانباری دارد، در کنفرانس بین المللی سازمان منع گسترش سلاح های شیمیایی به دفاع از حقانیت و اینکه جانبازان در این مظلومیت قرار گرفته اند، پرداختیم و مصمم هستیم که با همکاری تمام سازمان ها تلاش شود که دیگر از سلاح شیمیایی استفاده نشود و مابقی سلاح ها هم معدوم شود.

* بمباران سردشت به فراموشی سپرده شده بود
عبدالرحیم کریمی واحد دبیر انجمن دفاع از مصدومین شیمیایی سردشت نیز می گوید: زمانی که مجوز این انجمن را در سال 80 گرفتم، متاسفانه بمباران شیمیایی سردشت به فراموشی سپرده شده بود.
وی ادامه می دهد، جانبازان شیمیایی با شرایط جسمی خاص جدا از دیگر جانبازان دیده نمی شوند، ظاهر این جانبازان شیمیایی مشخص نیست مگر با آنها زندگی کنید که متوجه شوید این افراد شیمیایی هستند. با وجود اینکه 30 سال در کنار جانبازان هستم، معتقدم جانبازان شیمیایی و اعصاب و روان مظلوم ترین قشر هستند که باید به آنها توجه شود.
کریمی واحد با بیان اینکه باید جانبازان شیمیایی جدا دیده شوند، اضافه می کند: 69 هزار جانباز شیمیایی شناسایی شده اند اما در دادگاه لاهه تعداد آنها حدود 100 هزار نفر است، به همین منظور کمیسیون های پزشکی در حال شناسایی این افراد هستند اما نتوانسته اند بعد از مدت های طولانی، این افراد را به طور کامل شناسایی کنند.
وی تصریح می کند: باید به وضعیت جانبازان شیمیایی بیشتر رسیدگی شود تا به عنوان نماد مظلومیت باشند، ما مظلومیت آنها را در سطح بین المللی دیده ایم، همه می دانند که جانبازان شیمیایی در سردشت چه رنج ها که نکشیده اند چرا که بیش از 50 تا 60 درصد آنها زن و کودک بودند، پس جامعه بین الملل نمی توانند در برابر آنها سکوت کنند.
این جانباز شیمیایی از رسانه ها خواست که صدای آنها باشند تا صدایشان به گوش مسئولان اجرایی کشور برسد.

* هر دم و بازدم جانبازان درگیر مسائل شیمیایی است
اسدالله محمدی عضو و راوی موزه صلح تهران و دبیرکل تشکل های حامی جانبازان شیمیایی نیز که خود در سن 22 سالگی و در 21 دی ماه سال 1365 در عملیات کربلای 5 در شلمچه از ناحیه چشم، ریه و پوست شیمیایی شده است، می گوید: در آن زمان 40 روز در بیمارستان بودم و تاکنون تحت درمان هستم، در سال 81 به دلیل ایست تنفسی به آلمان اعزام شدم، حتی استند داخل ریه من کار شده است.
وی ادامه می دهد: این کنفرانس دستاوردهای فراوانی داشت، به همین منظور در قالب نشستی که با مدیرکل سازمان منع گسترش سلاح های شیمیایی برگزار شد، انجمن ها و سازمان های مردم نهاد ایران برای هرگونه همکاری با این سازمان اعلام آمادگی کردند.
محمدی تصریح می کند: چون هدف اصلی این سازمان جمع آوری تمام سلاح های شیمیایی است، به گفته رئیس سابق این سازمان تاکنون 95 درصد سلاح های شیمیایی در سطح جهان جمع آوری شده است.

* وجود بیش از 5 هزار جانباز شیمیایی در فارس
محمدرضا حاجی پور مدیرعامل انجمن جانبازان شیمیایی استان فارس نیز می گوید: اکنون پنج هزار و 500 جانباز شیمیایی در استان فارس هستند که به همین دلیل این استان از نظر تعداد جانبازان شیمیایی در کشور رتبه سوم یا چهارم کشور را دارد. به همین منظور این انجمن در هفت بخش بهداشت، درمان، دارویی، آموزش، پژوهش، فرهنگی و حقوق و بین الملل فعالیت دارد.
وی درباره سازمان منع گسترش سلاح های شیمیایی نیز ادامه می دهد: 198 کشور عضو رسمی این سازمان هستند تا اهداف اصلی آن که همان جمع آوری سلاح های شیمیایی است را بر اساس یک تعهدنامه اجرا کنند که متاسفانه اسرائیل، میانمار، کره شمالی و سومالی هنوز این تعهد سازمان را امضا نکرده اند.

* 25 درصد ریه ام سالم است
سیدکمال لوح موسوی دبیر جمعیت حمایت از مصدومین شیمیایی نیز می گوید: در سال 1364 در حالی که در بیمارستان حضرت زهرا (س) در مرز اروند مشغول به امدادرسانی بودم، جانباز شدم، اکنون جانباز 70 درصد شیمیایی هستم. عارضه شیمیایی شدن هنوز در جان ما مانده است. با وجود اینکه بخشی از ریه ام برداشته شده است، اکنون برای تنفس از دستگاه اکسیژن استفاده می کنم چون 25 درصد ریه ام فعال است.
وی ادامه می دهد: آلودگی هوای تهران باعث وخامت وضعیت بیماری ام شده است؛ این در حالی است که در مدت چهار روز حضور در هلند، حتی یک بار از اکسیژن استفاده نکردم. باید گفت که عمر جانبازان شیمیایی 10 تا 20 سال کوتاه تر است، میانگین سن این افراد متاسفانه حدود 50 سال است.
لوح موسوی در پاسخ به این سوال که چرا تاکنون غرامت ناشی از شیمیایی شدن جانبازان از کشور عراق گرفته نشده است، می گوید: بحث غرامت مربوط به امروز نیست و از زمانی که جنگ علیه ایران بوده است، به عنوان یک مبحث حقوقی مطرح بود که اکنون وزارت امور خارجه پیگیر این موضوع است.
وی در ادامه با بیان اینکه یکسری از دادخواست های جانبازان شیمیایی که از سوی اعضای انجمن امضا شده است، در حال پیگیری است، اظهار می کند: ما تابع وزارت امور خارجه هستیم تا در شرایط مناسب به مراجع ذیصلاح ارائه شود که از دادستان تهران این موضوع را شروع و بعد به دادگاه کشورهای سازنده سلاح های شیمیایی مراجعه می کنیم.
در پایان این نشست همه جانبازان شیمیایی شرکت کننده در بیست و سومین کنفرانس بین المللی سازمان منع گسترش سلاح های شیمیایی ابراز امیدواری کردند با توجه به مشکلاتی که همه جانبازان شیمیایی دارند، دیگر شاهد بمباران شیمیایی در هیچ کشوری نباشیم.
اجتمام* 7268*1834

منبع: ایرنا

کلیدواژه: اجتماعي جانبازان شيميايي عراق

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۱۸۱۱۲۸۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

«چشم‌ها تنها برای دیدن نیستند»

کتاب «چشم‌ها تنها برای دیدن نیستند» از مصطفی عظیمی‌فر منتشر شد.

به گزارش ایسنا، این کتاب در ۱۰۶ صفحه با شمارگان ۲۰۰ نسخه و با قیمت ۲۵۰ هزار تومان در انتشارات سیب کال راهی بازار کتاب شده است.

 در نوشته پشت جلد کتاب آمده است: «مصطفی عظیمی‌فر در کتاب «چشم‌ها تنها برای دیدن نیستند» از ورای روزمرگی‌های زندگی، دغدغه‌های اجتماعی خویش را نسبت به دنیای اطراف در قالب کوتاه‌ترین داستان‌ها و نوشته‌های ادبی به تصویر کشیده است.

 از دیگر آثار این نویسنده می‌توان به «هزار سال پس از پاییز و هر خودی همیشه تنهاست» (انتشارات کتاب هرمز) و «من نویسنده این کتاب نیستم» (انتشارات سیب‌کال) اشاره کرد. 

در برشی از کتاب می‌خوانیم: نزدیک ظهر به محله خودمان می‌رسم. جوانی با ماشین شیک و گران‌قیمتی از کنارم عبور می‌کند و ردی از غبار روی موها و لباس‌هایم به جا می‌گذارد. خیلی زود شروع به مقایسه داشته‌های خود با آن شخص می‌کنم. نگاهی به کفش‌هایم می‌اندازم! غبار گرفته و خسته به نظر می‌آیند. یک سالی از فروش دوچرخه‌ام برای خرید یک ماشین اصلاح مو می‌گذرد. از آن روز به بعد تنها وسیله نقلیه‌ای که دارم، پاهایم هستند و این بسیار دردآور است.

 حسرت که شرایط را مهیا می‌بیند، شروع به بیدار کردن حسادت می‌کند. ولی خیلی زود با اخطاری روبه‌رو می‌شود که می‌گوید: به داشته‌های مادی دیگران حسادت نکن. زیرا آن‌ها و گذشتگانشان یا زیاد تلاش و قناعت کرده‌اند و یا شرافت خود را زیر پا گذاشته‌اند. اکنون که چنین است یا زیاد تلاش کن و یا...

خوشبختانه حسرت هشدار را می‌پذیرد و من... »

 انتهای پیام