تا نفس دارم برای انقلاب و ایران خواهم خواند/ مسئولان از کار‌های ارزشی چندان حمایت نمی‌کنند/ دلالان موسیقی هفته‌ای یک خواننده معرفی می‌کنند!
تاریخ انتشار: ۱۹ دی ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۲۲۹۹۶۱۸
محمد گلریز خواننده انقلابی کشورمان، از دغدغه خود برای موسیقی ارزشی کشور و نگاه مسئولان به آن گفت.
به گزارش خبرنگار حوزه موسیقی گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، به مناسبت چهلمین سالگرد انقلاب اسلامی به سراغ محمد گلریز یکی از خوانندگان انقلابی رفتیم و از او در خصوص موسیقی انقلابی کشور پرسیدیم. در ادامه می‌توانید این مصاحبه را بخوانید:
آقای گلریز؛ درباره چگونگی ورودتان به عرصه موسیقی و البته فعالیت در حوزه موسیقی انقلابی توضیح دهید.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
بنده فعالیت در موسیقی انقلابی را از همان بدو انقلاب که به وقوع پیوست، شروع کردم. اوایل انقلاب محدودیت‌های زیادی وجود داشت و بر اثر درگیری‌هایی که بین انقلابیون و طاغوتیان به وجود آمده بود، همه امکانات از بین رفته بود. یادم است اولین سرود‌هایی که می‌خواستیم در رادیو بخوانیم، امکانات نبود. ما از میدان ارگ شروع به کار کردیم و سرود‌های انقلابی را اجرا کردیم. دو سرود هم بود مانند «خمینی‌ای امام» و «برخیزید» که قبل از ورود حضرت امام (ره) اجرا شد. تا اینکه از اوایل سال ۵۸ به رادیو آمدیم و سرود‌هایی انقلابی را اجرا کردیم. شاخص‌ترین آن سرود «این بانگ آزادی» بود که هنوز بعد از نزدیک به ۴۰ سال از رادیو پخش می‌شود.
سرود «خمینی‌ای امام» چه ویژگی داشت که برای مردم خاطره انگیز شد و به وفور از آن یاد می‌شود؟
سرود‌های اوایل انقلاب با همه وجود ساخته می‌شدند. آهنگساز، شاعر و خواننده با همه وجودشان سرود‌ها را می‌ساختند و یک وحدت کلام و همدلی در کار بود و همه بدون چشمداشت مالی کار می‌کردند. یکی از راز‌های موفقیت این سرود‌ها این بود که واقعا وحدت خاصی بین همه اعضای سازنده بود و همه کمک می‌کردند. وقتی ۹۸ درصد مردم به انقلاب رای می‌دهند، معلوم است که با جان و دل مسائل انقلاب را دنبال می‌کنند. وحدت، خلوص نیت و صداقتی در وجود همه بود و علاقه خالصانه‌ای به انقلاب داشتند.
از آنجا که در آستانه چهلمین سال پیروزی انقلاب اسلامی هستیم، بفرمایید دغدغه اصلی‌تان برای کشور چیست؟
من واقعا نگران موسیقی انقلاب، حماسی، مقاومت و دفاع مقدس کشورمان هستم. این نگرانی نه فقط از سوی من و قشر عظیمی از مردم جامعه که بار‌ها از جانب مقام معظم رهبری هم مطرح شده است. ایشان بار‌ها در جلسات و سخنرانی‌های خود بر لزوم پرداخت به مسئله انقلاب در قالب‌های مختلف تاکید کرده اند. چند وقت قبل هم در دیدار با مسئولان صدا و سیما و برخی هنرمندان، تاکید کردند به مسائل انقلابی، دفاع مقدس و مدافعان حرم پرداخته شود.
از نظر من بعضی از مسئولان فرهنگی تحت تاثیر تبلیغات دشمن قرار گرفتند. دشمن هم بیکار ننشسته و با همه قوا به کشور ما از نظر فرهنگی می‌تازد. موسیقی هم یکی از هنر‌هاست که بر فرهنگ کشور اثرگذار است. در حال حاضر متاسفانه موسیقی‌هایی پخش می‌شود که از نظر متن، ملودی و ... در سطح پایینی است و مردم از این بابت معترض و ناراحت هستند. این خطر بزرگی است و این موسیقی‌ها می‌تواند در ذهن جوان‌ها ماندگار شود. من به عنوان عضو کوچکی از جامعه هنری از این بابت ناراحتم و اعتراض شدید خودم را هم بار‌ها اعلام کرده ام.
از نظر شما موسیقی بعد از انقلاب چه دستاورد‌هایی داشته است؟
موسیقی بعد از انقلاب تا دهه ۶۰ خوب بود. سرود‌هایی که ساخته می‌شد، همه نمودار و انعکاسی از انقلاب بودند. خیلی از شهدای بنام انقلاب مانند شهید مطهری، شهید بهشتی، شهید مفتح و ... که از پایه گذاران انقلاب اسلامی هم بودند، با شهادتشان در تثبیت انقلاب و آرمان‌های آن نقش داشتند. ما هنرمندان هم برای اینکه انعکاس‌ها بیشتر شود و این شخصیت‌ها بیشتر معرفی شوند، از نظر فرهنگی روی آنها کار کردیم. بنده در عرصه موسیقی سرودی برای شهید مطهری، شهید بهشتی و شهید مفتح خواندم که باعث شد، مردم بشنوند و یاد و خاطره آن شهدا زنده شود.
بعد از آن در دوران دفاع مقدس هم سرود‌هایی به وسیله آهنگسازان و هنرمندان ساخته شد که انعکاس زیادی داشت. خیلی از این سرود‌ها را مردم زمزمه می‌کردند و در جبهه‌ها خوانده می‌شد. خود ما به جبهه‌ها می‌رفتیم و این سرود‌ها را آنجا زنده اجرا می‌کردیم.
مسئولان تا چه میزان از کار‌های انقلابی و ارزشی حمایت می‌کنند؟
به نظرم چندان حمایت نمی‌کنند؛ اگر حمایت کنند که ما آماده خدمت هستیم.
با وجود تمام این چالش‌ها و سختی‌ها، هنوز حاضر به ادامه این مسیر هستید؟
بله؛ اتفاقا همین چند شب پیش سر ضبط یک برنامه برای چهلمین سال انقلاب رفتیم که خیلی برنامه خوبی شد. ما هرگز از پا نمی‌نشینیم و تا نفس داریم برای انقلاب و ایران و اسلام و اهل بیت (ع) خواهیم خواند. ما این راه را می‌رویم و هیچ برگشتی هم برای من و امثال من ندارد. ما عاشق این انقلاب و مردم هستیم.
از آنجا که شما سال‌های زیادی برای انقلاب خواندید، به نظرتان نسل جدید تا چه اندازه با انقلاب آشناست؟
من صد‌ها سرود برای انقلاب خواندم، اما خیلی از آنها اصلا پخش نشد. چشم نسل جدید به تلویزیون و فضای مجازی و رسانه‌هاست. وقتی همه رسانه‌های ما از موسیقی‌های بی محتوا حمایت می‌کنند و اسمی از موسیقی انقلابی نمی‌برند، نسل جدید از انقلاب چه می‌شنود؟!
اتفاقا چند وقت پیش بعد از سال‌ها برنامه‌ای تحت عنوان تجلیل از ساز‌های خاکی در تالار وحدت برگزار شد. برنامه خوبی شد و مورد توجه هم قرار گرفت. اما در رسانه‌ها کمتر به آن پرداخته شد. دو مافیا در ایران وجود دارد که هیچ کس حریف آنها نمی‌شود؛ یکی مافیای خودرو و دیگری مافیای موسیقی. دلالان موسیقی هفته‌ای یک خواننده معرفی می‌کنند و برایشان کنسرت برگزار می‌کنند و از کنار اینها میلیارد‌ها تومان می‌برند و مسئولان فرهنگی نیز فقط نظاره گر این اتفاق هستند. البته وقتی با آنها صحبت می‌کنم می‌گویند بحران است.
از نظر شما ویژگی موسیقی مطلوب چیست؟
موسیقی مطلوب چند ویژگی دارد؛ اول محیط و محفلی است که موسیقی در آن پخش می‌شود. حضرت امام خمینی (ره) وقتی دستور ساخت موسیقی مطهری را دادند و ما آن را اجرا کردیم، فرمودند: موسیقی مطهری را من تایید کردم و اگر از رادیو آمریکا پخش شود، به آن گوش نمی‌دهم.
دیگر ویژگی موسیقی مطلوب مسئله کلام یا همان شعر است که پنجاه درصد از محتوای موسیقی را کامل می‌کند. یکی دیگر از مسائل ریتم است؛ ریتم یک موسیقی می‌تواند سنگین، عرفانی، انقلابی و حماسی باشد. بعضی موسیقی‌ها مانند موسیقی ایرانی مرحوم بنان نزدیک به پنجاه سال است که پخش می‌شود و مردم آن را زمزمه می‌کنند.
از کار‌های جدید خود در حوزه موسیقی انقلابی و ارزشی بگویید.
اوایل محرم، قطعه «رسم عاشقی» را در خصوص نهضت امام حسین با موسیقی آقای میرزمانی خواندم. بعد از آن برای شهید طهرانی مقدم و شهید همدانی قطعه‌ای را خواندم. همچنین سرود «صبح پیروزی ۲» را برای پیروزی جنبش مقاومت در برابر داعش ملعون خواندم. یک کار جدید هم در آینده نزدیک قصد دارم برای امام رضا (ع) بخوانم.
گفتگو از بهار مینو
انتهای پیام/
منبع: باشگاه خبرنگاران
کلیدواژه: چهل سالگی انقلاب انقلابی ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۲۲۹۹۶۱۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چرا کسی برای دختران دانشجوی آمریکایی شعر برای خواهرم نمی‌خواند!
این چند روز که عکس‌ها و فیلم‌های ضرب‌وشتم دانشجویان آمریکایی در رسانه‌های خارجی سانسور می‌شود، نخستین سؤالی که به ذهن می‌رسد این است که اگر این تصاویر مربوط به ایران بود، روایت ماجرا چطور شکل می‌گرفت؟!
ضرب‌وشتم وحشیانه دانشجویان و حتی استادان دانشگاه در حالی است که مطالبه معترضان تنها توقف جنایت در غزه است، اما همین را هم تحمل نمی‌کنند. ۶۰۰نفر را دستگیر و ده‌ها نفر را تحقیر کردند و زیر باد کتک گرفتند؛ تا آنجا که مجبور شدند خون‌های ریخته‌شده دانشجویان را با ماشین آبپاش شست‌وشو دهند بلکه آثار جنایت پاک شود. اما تمام رسانه‌های اصلی، این خروش بی‌سابقه را سانسور کرده‌اند.
تا اینجا آزادی‌بیان به روایت آزادی آمریکایی است؛ اما بیایید فرض کنیم که این ماجرا در ایران اتفاق می‌افتاد. آنگاه رسانه‌ها و سیاستمداران غربی و نهاد‌های حقوق بشری چطور رفتار می‌کردند؟ این در حالی است که کنشگری دانشجویان، اعتراض به وحشی‌گری بی‌سابقه رژیم صهیونیستی است و نه اقدامی علیه امنیت ملی کرده‌اند و نه آسیبی به اموال عمومی زده‌اند و نه آدم کشته‌اند و نه کف خیابان مأموران را برهنه و سلاخی نموده‌اند و نه با گروه‌های آدمکش و تفرقه‌افکن و برانداز همکاری کرده‌اند و یا اجیر آنها شده‌اند. با همه اینها فرض کنید این وقایع در ایران بود؛ آنگاه آنها چه رفتاری می‌کردند؟
- تمام رسانه‌هایشان به‌خط می‌شدند تا شب و روز، عکس‌ها و تصاویر را به کرات بازنشر و تحلیل کنند. اگر هم تصویری پیدا نمی‌کردند از عکس‌های گذشته یا ساختگی یا تصاویر تجمعات دیگر کشور‌ها استفاده می‌کردند.
- از فرصت استفاده و تمام گروه‌های آدمکش و تروریست و اراذل و اوباش را به‌صف می‌کردند تا وارد کشور شوند یا از گوشه و کنار شهر جمع‌شان می‌کردند تا تجمع دانشجویان را تبدیل به شورش علیه امنیت کشور کنند.
- تمام سیاستمداران در رده‌های مختلف در دیگر کشور‌ها را ردیف می‌کردند تا تصاویر را محکوم کنند. از دولت‌ها درخواست می‌کردند با ایران قطع رابطه کنند و نهاد‌های امنیتی ایران را تروریستی بنامند.
- تمام سلبریتی‌ها به‌صف می‌شدند و موضع‌گیری می‌کردند. هر سلبریتی‌ای هم اعلام موضع نمی‌کرد، به‌صورت مجازی به او حمله‌ور می‌شدند تا از سر ترس سخن بگوید و ساکت نباشد. هر میزان هم لازم بود پول خرج می‌کردند.
- هر زمان اعتراضات از دایره اخبار خارج می‌شد و به سمت آرامش پیش می‌رفت، با ریختن خون چند بی‌گناه، آن را شعله‌ور می‌ساختند. حتی اگر لازم بود، در کف خیابان مامور امنیتی یا انتظامی یا آدم عادی را نیز سلاخی می‌کردند و خون می‌ریختند.
- همه نهاد‌های حقوق بشری را به‌خط می‌کردند تا بیانیه دهند و محکوم کنند و قطعنامه دهند و تحریم جدید وضع کنند.
- از صفحات آشپزی و آرایشگری و پیج‌های فیتنسی و صفحات رقص و جادوگری و شومنی گرفته تا همه اینفلوئنسر‌ها را به‌خط می‌کردند و سکه می‌دادند تا مطالب آنها را بازنشر کنند و این احساس ایجاد شود که تنها یکصدا بیشتر در جامعه وجود ندارد.
- عده‌ای ساده‌لوح و خودحقیرپندار را هم تحریک می‌کردند تا کاملا واداده، غرب را تشویق کنند و کشور را متهم به ناکارآمدی و تباهی کنند.
- جهت تهییج بیشتر و تحریک احساسات، آثار هنری تولید می‌کردند و شعر می‌ساختند و موسیقی درست می‌کردند. اما هیچ‌کس برای دختران و زنان دانشجوی آمریکایی شعر «برای خواهرم، خواهرت، خواهرامون» نمی‌خواند و با عکس‌های آنها فیلم و کلیپ نمی‌سازد.
- تا می‌توانستند به اموال عمومی و دارایی شخصی مردم و کشور لطمه می‌زدند تا ترس و وحشت در شهر حاکم شود و مردم احساس کنند همه‌چیز از دست رفته است و به‌زودی انقلاب می‌شود. بعد هم تصاویر آن را با ضریب بالا توزیع می‌کردند تا بگویند قدرت برتر در میدان آنها هستند. اما همان‌ها امروز هتک حیثیت دانشجویان آمریکایی را نادیده می‌گیرند، بلکه صدای‌شان آگاهی‌ساز و روشنگرانه نباشد.
منبع: روزنامه همشهری
باشگاه خبرنگاران جوان وبگردی وبگردی
اعلام محدودیت های ترافیکی پایان هفته در جاده های شمالی کشور