داستان اعجاب‌آور از ساخت سلاح شیمیایی توسط داعش

به گزارش سرویس بین‌الملل جام نیـوز، روزنامه آمریکایی «واشنگتن پُست» در گزارشی اختصاصی که «جوبی واریک» خبرنگار این روزنامه در مرکز اقلیم کردستان عراق تهیه کرده، جزئیاتی خواندنی درباره برنامه سلاح‌های شیمیایی داعش و «کمک دانشمندان عراقی» به آنها برای این کار منتشر کرده است.

این روزنامه آمریکایی به سراغ دانشمند و زمین‌شناس عراقی به نام «سلیمان العفری» رفته و با او که اکنون در اربیل زندانی است، مصاحبه‌ای ۴۵ دقیقه‌ای کرده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

طبق این گزارش، این فرد ساکن «موصل» که کارمند دولت بوده، بعد از سقوط دومین شهر بزرگ عراق و تسلط داعش بر آن در سال ۲۰۱۴، به مدت چند هفته در اتاق کار خود برای حضور تروریست‌ها انتظار کشیده بود.

اعضای داعش بعد از تسلط بر موصل، مدیران، کارمندان و پرسنل نهادهای مختلف را که از شهر متواری نشده بودند، جمع کردند و به آنها برای کار کردن در خدمت داعش فشار آوردند.

طبق گزارش واشنگتن پُست، العفری که آن موقع ۴۹ سال داشت و کارمند وزارت صنعت و معدن بود، امیدوار بود که «روسای جدید او اجازه بدهند که او کارش را ادامه دهد اما آنها در اقدامی که سبب تعجب او شد، به وی شغلی جدید پیشنهاد دادند».

اعضای داعش به این زمین‌شناس اهل موصل گفتند که به آنها در «ساخت سلاح‌های شیمیایی» کمک کند.

العفری به واشنگتن پُست گفت: «آیا من (از انجام چنین کاری) متاسفم؟ نمی‌دانم که بتوانم از این واژه استفاده کنم. آنها (داعش) تبدیل به دولت شده بودند و ما برای آنها کار کردیم، ما فقط می‌خواستیم کار کنیم تا بتوانیم حقوق بگیریم».

او در سال ۲۰۱۶ توسط نیروهای آمریکایی و کُردستان عراق دستگیر شد و اکنون در اربیل زندانی و منتظر اجرای حکم اعدام خود است.

بنا بر گزارش این رسانه آمریکایی، العفری که حالا ۵۲ ساله است جزو معدود افراد شناخته شده در برنامه ساخت سلاح‌های شیمیایی داعش است که زنده دستگیر شده است.



او در مصاحبه با واشنگتن پُست به جزئیات تلاش‌ موفق داعش برای ساخت سلاح شیمیایی که با ساخت گاز خردل شروع شد، پرداخت. به گفته او داعش، برای دفاع از اراضی تحت تسلط خود و «ایجاد وحشت در برابر مخالفانش» به سلاح‌های شیمیایی روی آورده بود.

این روزنامه نوشت: «روایت‌های او (العفری) جزئیات تازه‌ای درباره پروژه سلاح شیمیایی داعش را افشا می‌کند که در تاریخ معاصر گروه‌های تروریستی تا پیش از این نظیر نداشته است، داعش بدین منظور از لابراتوارهای دانشگاه‌ و تاسیسات ساخت و ساز و همچنین کادری از دانشمندان و تکنسین‌ها استفاده کرده بود و سلاح‌های ایجاد شده توسط داعش در موارد متعدد حملات به نظامیان و غیرنظامیان در عراق و سوریه استفاده شد و صدها تلفات بر جا گذاشت».

بنا بر این گزارش، پیشرفت برنامه‌های داعش در زمینه سلاح‌های شیمیایی از اوایل سال ۲۰۱۶ و با آغاز حملات هماهنگ نیروهای ارتش و مردمی عراق به همراه حملات هوایی ائتلاف آمریکا متوقف شد اما «این تهدید به طور کامل رفع نشد. مقام‌های عراقی می‌گویند که رهبران داعش تجیهزات‌شان را منتقل کردند و شاید سلاح‌های شیمیایی را در سال ۲۰۱۶ از عراق به سوریه بردند و بخشی از این سلاح‌ها هم شاید مخفی یا زیر زمین دفن شده باشد».

این روزنامه ادامه داد: «علاوه بر این، دانش و مهارت مورد نیاز (برای ساخت سلاح شیمیایی) توسط العفری و دیگر افراد دخیل در این برنامه همچنان موجود است».

در این گزارش آمده است: «ارتش تروریست (داعش) ژوئن ۲۰۱۴ همانند یک طوفان شن ناگهانی هجوم آورد و ۱۵۰۰ جنگجوی داعش ظرف شش روز پادگان ارتش عراق را که حداقل ۱۵ برابر بزرگتر از آنها بود شکست دادند. آنها فرودگاه و پایگاه‌های نظامی اطراف موصل را در اختیار گرفتند و سبب فرار نیم میلیون غیرنظامی از موصل شدند. هزاران سرباز عراقی یونیفرم‌هایشان را درآوردند و تلاش کردند که فرار کنند اما دستگیر، دست بسته و در نهایت قتل عام شدند».

العفری درباره شرایط سخت آن روزهای موصل برای کارمندان دولتی که از شهر فرار نکرده بودند، حرف‌های قابل تاملی زده است. به گفته او، کارمندان در ابتدا در منازلشان ماندند و از حقوق باقیمانده خود برای ادامه زندگی استفاده کردند اما با رو به اتمام قرار گرفتن پول‌هایشان آنها دو راه بیشتر نداشتند: یا با داعش کار کنند یا اینکه هیچ کاری نکنند.

العفری تصمیم گرفت که به سرکار قبلی خود برگردد. او به واشنگتن پُست گفت: «آنها (داعشی‌ها) هیچ کس را مجبور نکرده بودند. من نگران از دست دادن شغلم بودم. رسیدن به مشاغل دولتی، کار سختی است و برایم مهم بود که به شغلم بچسبم».

داعش به سرعت بعد از تسلط بر موصل، برای تحکیم موقعیت نظامی خود دست به کار شد و از ماشین الات و صنایع موجود در این شهر برای ساختن وسایلی چون «تانک و تجهیزات فلزی انتحاری» استفاده کرد.

به گفته العفری، او چند هفته در بخش استخراج و ذوب فلزات کار کرد تا اینکه تروریست‌های داعش به محل کار او آمدند و لیستی از تجهیزات فلزی مخصوص ارائه دادند و از او خواستند این لیست را تهیه کند؛ لیستی که هدف غایی آن ساخت سلاح شیمیایی بود.

العفری زمین‎‌شناس به همراه دیگر دانشمندان و کارشناسان مامور این کار شدند که در بین آنها شیمی‌دان، زیست‌شناس و حداقل یک تکنسین وجود داشت که در زمان «صدام» دیکتاتور مخلوع عراق روی برنامه تسلیحاتی کار می‌کرد.

به گفته العفری، ماموریت این تیم درست کردن «گوگرد خردل» بود که یکی از عناصر مهم سلاح شیمیایی موسوم به گاز خردل است.

او گفت: «(برای داعش) مهم بود که چیزی قوی بسازد تا بتواند سبب ایجاد وحشت شود. هدفشان بیشتر ایجاد وحشت و اثرگذاشتن روی ذهن و روحیه سربازانی بود که با داعش می‌جنگیدند. آنها از من کمک برای تجهیزات خواستند از قبیل ظروف فلزی و چیزهایی که برای ساخت سلاح شیمیایی مورد نیاز بود. من تجربه کار با فلز ضد زنگ را داشتم و آنها دنبال فولاد ضد زنگ بودند. چاره‌ای جز اینکه یکی از آنها بشوم، نداشتم».

واشنگتن پست درباره تلاش‌ها برای هدف قرار دادن برنامه سلاح شیمیایی داعش و افراد تاثیرگذار در این برنامه خبر داد: «طی سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ حداقل دو شیمی‌دان مظنون داعشی توسط نیروهای آمریکایی کشته شدند و مراکز تولید در موصل و هیت عراق در حملات دقیق هوایی هدف قرار گرفت و نابود شد».

طبق این گزارش، به دلیل این حملات بود که داعش در اوایل سال ۲۰۱۶ تاسیسات ساخت سلاح شیمیایی خود را جابه‌جا کرد و دانشمندان این برنامه را هم مخفی کرد.

العفری در بخش‌هایی از بازجویی خود در اربیل اظهاراتی درباره یک واحد سیار تولید سلاح شیمیایی داعش مطرح کرد و مدعی شد که این واحد سیار روی یک کامیون بزرگ نصب شده است.

یک مقام آمریکایی به واشنگتن پست خبر داد که «در جریان حملات هوایی به موصل، حداقل یک لابراتوار سیار (داعش) نابود شد اما مشخص نیست که چند لابراتوار سیار دیگر ساخته شده باشد یا اینکه اصلا تعداد دیگری وجود داشته است یا نه».

این مقام که خواست نامش فاش نشود، افزود: «باید رک بگویم که بعضی از این افراد (حاضر در برنامه ساخت سلاح شیمیایی داعش) ناپدید شده‌اند و همچنان هم مخفی هستند. فکر می‌کنیم که آنها در سوریه هستند اما اطلاعی در این باره نداریم».
 

فارس

منبع: جام نیوز

کلیدواژه: واشنگتن پست داعش سلاح شیمیایی جام نیوز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.jamnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۲۴۷۷۹۷۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

مرور یک تجاوز شیمیایی

واکنش عراق در حلبچه بیش از آن‌که به قوای زمینی این کشور متکی باشد، به نیروی هوایی اتکا داشت. عراق با اطمینان از حمایت‌های جهانی، روش دیگری را برای مقابله با ایران برگزید. بمباران وسیع شیمیایی مردم عراق در حلبچه، کشتاری دهشتناک که در نهایت شگفتی، در روزهای نخست پس از حادثه هیچ‌گونه حس هم دردی و عواطف انسانی و تبلیغاتی جهان را برنینگیخت!

به گزارش ایسنا،‌ استراتژی تعقیب متجاوز در جبهه شمالی بر این اساس طراحی‌شده بود که با پیشروی در شمال سلیمانیه، در منطقه عمومی ماووت، هدف‌های پیش‌بینی‌شده تحقق یابد، لیکن بروز مشکلاتی در آن منطقه که عمدتاً ناشی از موانع طبیعی بود، طراحان نظامی را به این نتیجه رساند که محور حلبچه را جایگزین محور ماووت کنند.

با توجه به این نکته که تصرف حلبچه خود هدف مستقلی بود، ضمن اینکه گامی به‌سوی مرکز استان نیز محسوب می‌شد؛ بر این اساس، عملیات حلبچه (والفجر ۱۰) با طراحی و فرماندهی سپاه پاسداران، در سه محور و در چهار مرحله (از تاریخ ۱۳۶۶/۱۲/۲۳) اجرا شد.

ابتدا با تلاش طاقت‌فرسای مهندسی، ارتفاعات سخت گذر، مناسب عبور شد، سپس عملیات آغاز گردید. در این عملیات رزمندگان موفق شدند با استفاده از غفلت دشمن، ارتفاعات مرزی را پست سر گذرانند و شهرهای بیاره، طویله، دوجیله، خرمال و حلبچه را تصرف کنند.

به‌این‌ترتیب مقدمات تصرف سد دربندیخان و نیز انسداد جاده مهم سلیمانیه فراهم آمد. پیش‌بینی می‌شد که تصرف این منطقه وسیع، نیروهای احتیاط دور ارتش عراق را از جنوب راهی شمال کند و در این زمین، همچون زمین شلمچه و فاو، آسیب فراوانی به ارتش عراق وارد آید؛ لیکن سرفرماندهی ارتش عراق حاضر نشد برای بازپس‌گیری منطقه حلبچه، یگان‌هایی را که در جنوب آماده نگه‌داشته بود، وارد عملیات کند بلکه برای مقابله با رزمندگان، به سلاح‌های کشتارجمعی متوسل شد و صرفاً یگان‌ها و نیروهای منطقه‌ای خود را وارد نبرد کرد که آن‌ها نیز کاری از پیش نبردند.

به‌عبارت‌دیگر، واکنش عراق در حلبچه بیش از آن‌که به قوای زمینی این کشور متکی باشد، به نیروی هوایی اتکا داشت. عراق با اطمینان از حمایت‌های جهانی، روش دیگری را برای مقابله با ایران برگزید. بمباران وسیع شیمیایی مردم عراق در حلبچه، کشتاری دهشتناک که در نهایت شگفتی، در روزهای نخست پس از حادثه هیچ‌گونه حس هم دردی و عواطف انسانی و تبلیغاتی جهان را برنینگیخت!

در نیم روز ۱۳۶۶/۱۲/۲۶درحالی‌که انبوه مردم حلبچه خانه و کاشانه خود را به‌قصد ایران ترک می‌کردند، به دستور حکومت عراق، نیروی هوایی این کشور، مردم منطقه و خصوصاً روستای انب را هدف بمباران شیمیایی قرار داد که براثر آن حدود ۵۰۰۰ نفر کرد عراقی به شهادت رسیدند.

اسدالله احمدی؛ راوی نیروی زمینی سپاه که حدود یک ساعت پس از شروع بمباران‌ها به این منطقه آمده بود، مشاهدات خود را این‌گونه نوشته است:

«به‌اتفاق برادر علیرضا ایزدی؛ راوی قرارگاه فتح جهت مشاهده نتیجه بمباران، به منطقه مذکور رفتیم. شهر و جاده‌های منتهی به آن بمباران‌شده و محل اصابت بمب‌ها به قطر ۷، ۸ متر و به عمق حدود ۲ متر، حفره‌هایی ایجاد کرده بود.

مقدار زیادی البسه و لحاف و تشک و وسایل زندگی روی جاده ریخته بود. در نزدیکی یک خودرو نظامی عراقی که در حال سوختن بود، به جنازه ۴ نفر که ۲ نفرشان زن بودند و یک نفرشان پسر جوان حدود ۱۴، ۱۵ ساله و یک دختربچه ۶، ۷ ساله برخوردیم.

در سال ۱۹۸۸ م (۱۳۶۷ ش) آمریکایی‌ها چشمان خود را بر روی حلبچه بستند زیرا صدام دشمن ایران بود. ولی او الآن دشمن خودشان است و آن‌ها شهر من (حلبچه) را بهانه قرار داده‌اند. احساس تلخ، گزنده و ناخوشایندی به ما دست داده است.

یکی از جنازه‌ها متعلق به دختری بود که از سینه به بالای بدنش وجود نداشت. جنازه دیگر مربوط به یک زن، یک پسرک جوان و یک کودک بود که در حاشیه جاده افتاده بودند.

در این حال صدایی حواس بنده را متوجه جنازه نزدیک مان کرد. با دقت، ولی با شک و تردید خم‌شده و بار دیگر منتظر شنیدن صدایی شدم. بار دیگر صدایی ضعیف به گوشم رسید. متوجه شدم کودک زنده است. درصدد برآمدیم تا به‌گونه‌ای به او کمک کنیم. کودک به پهلو افتاده بود.

از موهای خرمایی و بلندش معلوم بود که دختر است، صورتش خون‌آلود و ترکشی به بینی‌اش اصابت و کاملاً نوک بینی‌اش را سوراخ کرده بود. قسمتی از موهای سر و آسفالت زیر سر دخترک خونی بود. کمی دقت کردم دیدم نفس می‌کشد و یک ترکش نسبتاً بزرگ نیز به ساق پای راستش اصابت کرده بود.

از فاصله ۱۰۰ متری متوجه شدیم که یک خودرو به ما نزدیک می‌شود. این خودرو ازجمله امکانات از صدها خودروی به‌جامانده نیروهای عراقی بود که توسط یکی از برادران لشکر ۸ نجف به سمت ما آورده می‌شد تا احیاناً به عقب منتقل شود.

با علامت دست ما ایستاد. اتفاقاً آمبولانس بود. به راننده گفتیم احتمالاً بیمارستان شهر حلبچه فعال است. وی پذیرفت تا کودک را به حلبچه برساند. برادر ایزدی یک تشک ابری پیداکرده و به کف ماشین انداخت، سپس دخترک را در کف آمبولانس گذاشتیم، در این حال دخترک چشمش را باز کرد و دچار تهوع شد.

برادر ایزدی با پارچه‌ای صورت او را پاک کرد. دخترک درحالی‌که دو دستش را به حالت سپر مقابل سینه و صورت خود گرفته بود؛ با وحشت نگاهی کرد و کلمه‌ای به زبان جاری کرد. با دست به حالت نوازش به وی اشاره کردیم که ناراحت نباشد و نترسد و با زبان نیز همین کلمات را تکرار کردیم.

مقداری زیر سر دخترک را درست کردیم و برادری که ماشین را آورده بود، پشت فرمان نشست و ماشین را به حرکت درآورد. بنده و برادر ایزدی به‌اتفاق درحالی‌که متأثر بودیم، از کنار جاده از داخل زراعتی که احتمالاً زراعت جو بود به‌طرف تپه میرآوه که قرارگاه تاکتیکی نیروی زمینی و لشکر ۸ بود، حرکت کردیم.

دوگانگی در سیاست خارجی آمریکا

در بهار سال ۲۰۰۲ میلادی (۱۳۸۱ هجری شمسی)، درحالی‌که واشنگتن برای جنگ با عراق آماده می‌شد، جورج دبیلو بوش؛ رئیس‌جمهور وقت آمریکا، آشکارا از عبارت: کسی که مردم خود را بمباران شیمیایی کرده برای صدام استفاده می‌کند و در واقع به‌طور مستقیم به رویداد حلبچه اشاره می‌کند.

چند ماه بعد نیز یکی از بازماندگان بمباران شیمیایی حلبچه در گفت‌وگو با روزنامه‌نگاران درباره سیاست آمریکا گفت:

در سال ۱۹۸۸ م (۱۳۶۷ ش) آمریکایی‌ها چشمان خود را بر روی حلبچه بستند زیرا صدام دشمن ایران بود. ولی او الآن دشمن خودشان است و آن‌ها شهر من (حلبچه) را بهانه قرار داده‌اند. احساس تلخ، گزنده و ناخوشایندی به ما دست داده است.

سخنان این شهروند عراقی، دیدگاه درستی بود که در آن زمان ارزش تعمق و بررسی داشت. در اوت ۲۰۰۲ م (مرداد ۱۳۸۱) نیز نیویورک‌تایمز در یکی از عنوان‌های خبری‌اش نوشت: افسران آمریکایی می‌گویند به‌رغم استفاده عراق از گاز شیمیایی، آمریکا همچنان در جنگ به این کشور کمک می‌کرد.

این مقاله همچنین با افشای یکی از برنامه‌های مخفی آمریکا نوشت: آمریکا در حالی در طرح‌ریزی‌های حساس به عراق کمک می‌کرد که نهادهای اطلاعاتی آمریکا می‌دانستند فرماندهان عراقی در جریان نبردهای سرنوشت‌ساز جنگ ایران و عراق از جنگ‌افزارهای شیمیایی استفاده خواهند کرد.

پاتریک تایلر؛ رئیس دفتر روزنامه تایمز در واشنگتن در این مقاله به گفته‌های سرهنگ والتر پاتریک لانگ (از افسران ارشد سابق اطلاعات نظامی از آژانس اطلاعات دفاعی آمریکا) استناد می‌کند که بدون افشای جزئیات مسائل دارای طبقه‌بندی و در توجیه این اقدام گفته است:

جامعه اطلاعاتی آمریکا برای آنکه مطمئن شود عراق در جنگ شکست نخواهد خورد به‌جز کمک به این کشور چاره دیگری نداشت.

منابع:

۱-جمعی از نویسندگان، اطلس جنگ ایران و عراق، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، تهران، چاپ چهارم ۱۳۹۹، ص ۹۹

۲-ایزدی، یدالله، روزشمار جنگ ایران و عراق: عملیات والفجر ۱۰ (کتاب پنجاه و چهارم)، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، تهران ۱۳۹۲، صص ۱۹۵، ۱۹۶

۳-هیتلرمن، یوست ار، رابطه زهرآگین؛ آمریکا و عراق و بمباران شیمیایی حلبچه، مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس: نشر مرزوبوم، تهران ۱۳۹۲، صص ۳۸۸، ۳۸۹

انتهای پیام