به نقل از «خبرگزاری برنا»

سطح دانشکده سینما و تئاتر در حد یک آموزشگاه خصوصی معمولی پایین آمده است!

تاریخ انتشار: ۱۵ اسفند ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۳۰۰۱۷۸۲

به جرات می توان گفت از خلقت بشر این آموزش ها وجود داشته و سینه به سینه از نسلی به نسل دیگر منتقل می شده است،اگر غیر از این بود نسل آدمی در همان سال های آغاز خلقت منقرض می شد.

بعد از شهر نشینی و آغاز تمدن،بشر به سرعت پیشرفت کرد و مراکز و حوزه های آموزشی در فنون مختلف، از جمله ادب، هنر و فلسفه راه اندازی شده و دانشمندانی را تحویل اجتماع دادند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

تمدن های ایران،یونان و مصر از پیشروان آموزش آکادمیک بودند.

در طی قرون متمادی امر آموزش متحول شد و دانشگاه های مختلف در سراسر جهان راه اندازی شد.امروزه کشوری وجود ندارد که از نعمت دانشگاه بی بهره باشد.

آنچه در گذشته مهم بود، استعداد و توانایی افراد بود،برای همین آنانی که از استعداد برخوردار نبوده و توان تحمل دانش را نداشتند، خود به خود از گردونه آموزش خارج می شدند.در آن دوران مدرک ملاک علم و ادب نبود،بلکه یادگیری دانش و ادب و نهادینه شدن آن در نهاد شاگرد مهم بود.

امروزه در برخی از مراکز علمی و هنری دنیا،به خصوص ایران مدرک ملاک دانش قلمداد شده و تنها کسانی که یک تکه کاغذ مهر شده در دست دارند،دانش آموخته شمرده می شوند!این تفکر غلط ضربات سنگینی را بر پیکر دانش و هنر ایران وارد کرده و می کند.یکی از دلایل عقب ماندگی کشور و دست و پا زدن در دایره تنگ جهان سومی،همین تفکر تحمیل شده است.

نگاهی کوتاه به نام بزرگان علم ،ادب و هنر جهان از آغاز تاریخ تا عصر معاصر،تایید می کند که هیچ کدام از آنان مدرک دکترا،فوق لیسانس،لیسانس و حتی دیپلم هم نداشته اند،دانش آنان بیشتر تجربی بود و آموختن علم و ادب به شیوه زانو به زانو نزد دانشمندان و ادبای زمان.

امروز متاسفانه در اکثر مراکز دانشگاهی کشور،دولتی و غیر دولتی، مدرک گرایی بر یادگیری سایه سنگین انداخته و آموزش صحیح علم،ادب و هنر را به حاشیه رانده است.برای دانشگاه ها فقط نمره روی برگه مهم است،یعنی این نمره مشخص می کند،چه کسی دانشمند،ادیب یا هنرمند است،نه توانایی های بالقوه و بالفعل دانشجویان!

کاری کرده اند که جویندگان علم و هنر مدام سرشان در کتاب باشد و طوطی وار متونی را حفظ کرده،امتحان دهند و نمرات درخشان بگیرند تا هم خودشان راضی شوند،هم خانواده های آنان خوشحال و هم مدیران مراکز آموزشی مفتخر!

با این روش غلط و آسیب زننده استعدادهای واقعی نیز یا در این ورطه می افتند و یا عطای آموزش را به لقایش بخشیده و خود به کسب دانش و مهارت می پردازند.

روی سخن با دانشگاه ها و دانشکده های ادبی و هنری است،نه فنی و پزشکی،هرچند که آنها نیز کم و بیش دچار معضل مدرک گرایی هستند.

در گذشته ای نه چندان دور دانشکده هنرهای دراماتیک راه اندازی شد و استادان کاربلد،با تجربه و با سوادی را به کار گرفتند تا تحولی در هنر این سرزمین ایجاد کنند.اکثر آنان دارای مدارک بالای دانشگاهی نبودند،اما هنر را با تمام جان و دل درک کرده بودند، برای همین توانستند در عرصه هنر،فارغ التحصیلان شایسته ای را تحویل جامعه بدهند که اغلب آنان بعدها صاحب نام و جاه شدند.

سال هاست دانشکده سینما و تئاتر در ایران این مسوولیت را به عهده گرفته،اما کمکی به پیشرفت تئاتر،به ویژه سینمای ایران نکرده است. در دورانی که دکتر حمید دهقان پور و دکتر اسماعیل بنی اردلان ریاست آن را بر عهده داشتند،لااقل تعدادی فارغ التحصیل با سواد را به دنیای سینما و تئاتر ایران معرفی کردند.این مهم،هم به ریاست درست بر می گشت،هم آموزش صحیح و هم استعداد دانشجویان،اما چند سالی است به دلیل مدیریت های ضعیف که بیشتر کارمند هستند تا مدیر، سطح دانشکده سینما و تئاتر در حد یک آموزشگاه خصوصی معمولی پایین آمده است!هیچ کس نیز پیگیری نمی کند،زیرا برای شان بیلان مدرک مهم است،نه آموزش صحیح.وقتی عکاسی را که مدرک دکترای پژوهش هنر یا مشابه آن را دارد و با ادب فرهنگی و اجتماعی آشنا نیست رییس چنین مرکز مهمی بگذارند،انتظاری غیر از این می توان داشت؟!

کسی نمی گوید مدرک دکترای پژوهش هنر بد است،هرچند که به ناحق به دست برخی ها داده اند،اما مدیریت یک مرکز آموزش هنر کار هرکسی نبوده و نیست.مدیری که در آموزش فقط کتاب را ملاک تدریس قرار دهد و یادگیری صحیح را مردود بشمارد،کجا می تواند موفق باشد؟

امروز دانشکده سینما و تئاتر ضعیف ترین دوران خود را به واسطه مدیریتی ضعیف طی می کند . مسوولان بالادست باید فکری عاجل برای این معضل بکنند.

اگر نبودند معدود استادان با تجربه و انگشت شماری استادان جوان با استعداد،کار این دانشکده یکی دو سال پیش تمام بود.

نویسنده: سیدرضااورنگ

منبع: خبرگزاری برنا

کلیدواژه: تئاتر جهان دیپلم فرهنگی و اجتماعی فنی و حرفه ای

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۰۰۱۷۸۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

بدهکاری سینما و تلویزیون به روز معلم

سهم مدیوم سینما در مورد پرداختن به شغل یا شخصیت معلم مانند دیگر مشاغل است و فیلم مشخصی که به این قشر مهم و ابعاد کاری و فعالیتی آن‌ها بپردازد به تعداد انگشت‌های یک دست هم نمی‌رسد. - اخبار رسانه ها -

به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم، پرداختن به کسوت و جایگاه معلم در آثار سینمایی و تلویزیونی طی چند دهه اخیر در کشورمان فراز و فرود‌های زیادی داشته، اما واقعیت این است که هر چقدر تلویزیون در این مسیر با تولید آثار متنوع عملکرد بهتری دارد، سینما کمتر اثر شاخصی با محوریت شخصیت معلمان داشته و صرفاً در برخی تولیداتش به عنوان یک کاراکتر پیش‌برنده قصه و درام خودنمایی کرده است. 

روز معلم برای خیلی‌ها مترادف با خاطرات نوستالژیک دوران مدرسه است. آثاری در سینما و تلویزیون پخش شده که کسوت معلمی را به اشکال مختلف نمایش دادند و ثبت کردند. از همین ابتدا باید این نکته را مورد توجه قرار داد که سینمای کشورمان برای گرامیداشت مقام معلم، اثر درخوری تولید نکرده است. البته در خصوص این کم‌کاری در سینما برخی معتقدند نفس غیرقابل پیش‌بینی بودن زمان اکران فیلم‌ها کمتر این اجازه را می‌دهد که در این رابطه اثری شکل بگیرد. اگرچه این جمله بیشتر بهانه است تا استدلال، ولی مسئولیت‌پذیری تلویزیون در این زمینه بیشتر از سینما بوده و گواه آن هم تولید سریال‌های متعددی است که به برخی از شاخص‌های آن اشاره می‌کنیم. 

معلمان در سریال‌های نوستالژیک

سریال «دبیرستان خضراء» ساخته اکبر خواجویی، محصول سال 1374 از جمله آثار تلویزیونی است که با محور قرار دادن رابطه معلمان با دانش‌آموزان برای بسیاری از مخاطبان خاطره‌سازی کرده است. هسته اصلی این سریال مدرسه دخترانه‌ای بود که با پی گرفتن دغدغه‌ها و مشکلات دانش‌آموزان دختر نوجوان سعی داشت مشکلات این گروه سنی را به تصویر بکشد. با این حال محوریت خاص قصه روی شخصیت شکیبه با بازی «آزیتا حاجیان» متمرکز است که سعی می‌کند ضمن برطرف کردن دغدغه‌های خاص این قشر از جامعه دانش‌آموزی با انجام فعالیت‌های مثبت و ثمربخش خود چهره‌ای مناسب برای مخاطب به نمایش بگذارد. 

سریال «قصه‌های مجید» به کارگردانی مرحوم کیومرث پوراحمد، محصول سال 1369 تلویزیون نیز یکی از خاطره‌انگیزترین سریال‌هاست که براساس کتابی با همین نام (قصه‌های مجید) از هوشنگ مرادی‌کرمانی ساخته شد. «قصه‌های مجید» روایتگر لحظه‌های کودکی یک نوجوان به نام مجید است که با مادربزرگش (بی‌بی) تنها در یک خانه قدیمی زندگی می‌کند. این سریال که در دهه 70 از تلویزیون پخش شد و همچنان هم از شبکه‌های مختلف سیما از جمله آی فیلم در حال بازپخش مجدد است در بخش‌های زیادی به اتفاقات و موضوعاتی می‌پردازد که برای شخصیت مجید در مدرسه رخ می‌دهد یا ریشه دارد که انصافاً بخش‌های خاطره‌انگیزی از سریال به نحوه تعامل و شیوه برخورد مسئولان مدرسه اعم از مدیر، ناظم و معلمان با دانش‌آموزان می‌پردازد. این سریال آنقدر مورد توجه مخاطبان و مدیران تلویزیون قرار گرفت که چهار ماجرای آن به چهار فیلم سینمایی تبدیل شد و روی آنتن شبکه‌های مختلف سیما رفت. 

سریال «بچه‌های مدرسه همت» به کارگردانی رضا میرکریمی، محصول سال 1376 تلویزیون هم یکی دیگر از این آثار است که محتوای آن درباره تعدادی دانش‌آموز است که در مدرسه شبانه‌روزی «همت» همزمان تحصیل و زندگی می‌کنند و هر بار با ماجرایی تازه روبه‌رو می‌شوند. سریال «مدرسه ما» به کارگردانی داریوش یاری، محصول سال 1388 هم درباره دانش‌آموزان یک مدرسه راهنمایی است که کار‌های دانش‌آموزان باعث ایجاد جنجال و مشکلاتی می‌شود. شخصیت «کیهان» با بازی علی اوسیوند، معلم جدید ادبیات است که در میانه سال تحصیلی جایگزین معلم دیگری می‌شود و با ورودش تغییرات مثبتی در مدرسه ایجاد می‌کند. سریال «مدرسه مادربزرگ‌ها» به کارگردانی غلامرضا رمضانی، تولید سال 1375 از جمله آثار تلویزیونی است که به بحث نهضت سوادآموزی می‌پردازد. قصه اصلی این سریال در مورد تعدادی خانم میانسال است که خانم معلم جوانی با بازی الهام پاوه‌نژاد دارند و در هر قسمت ماجرا‌های جالبی را به وجود می‌آورند. 

فیلم‌های انگشت‌شمار سینما

سهم مدیوم سینما در مورد پرداختن به شغل یا شخصیت معلم مانند دیگر مشاغل است و فیلم مشخصی که به این قشر مهم و ابعاد کاری و فعالیتی آن‌ها بپردازد به تعداد انگشت‌های یک دست هم نمی‌رسد. 

«جنگ اطهر» اولین اثر سینمایی پس از انقلاب است که در آن به معلم، مدرسه و دانش‌آموز پرداخته می‌شود. این فیلم یک سال پس از پیروزی انقلاب اسلامی به کارگردانی محمدعلی نجفی ساخته شد. این فیلم قصه آموزگار جوان و فداکاری به نام اطهر را روایت می‌کند که وارد مدرسه‌ای می‌شود و سعی می‌کند روابط دوستانه‌ای با شاگردانش برقرار کند. رابطه او با یکی از شاگردان به نام فتاح که وضع خانوادگی نامناسبی دارد بیشتر می‌شود. اطهر در تدارک اجرای یک نمایشنامه توسط دانش‌آموزان است، اما مدیر مدرسه مشکلاتی برای او فراهم می‌کند. اطهر می‌کوشد فتاح را با واقعیت‌های سیاسی و اجتماعی جامعه آشنا کند، اما جانش را بر سر هدفش می‌گذارد. 

«خانه دوست کجاست؟» عباس کیارستمی را که تولید سال 1365 است، می‌توان یکی از موفق‌ترین آثار سینمایی در این حوزه دانست که موفقیت‌های بین‌المللی بسیاری کسب کرد. این فیلم قصه پسربچه‌ای را روایت می‌کند که متوجه می‌شود دفتر دوستش را به اشتباه برداشته است. بنابراین از خانه بیرون می‌رود تا او را پیدا کند و دفتر را به او پس بدهد، اما راهی دشوار و دراز در پیش است و فرصتی اندک. کیارستمی در این فیلم به ترس دانش‌آموزان از تنبیه معلمان می‌پردازد. 

کارگردان‌های زیادی در مدیوم سینما تصویرگر معلمان بودند، اما تنها برخی از این سریال‌ها و فیلم‌ها در ذهن مخاطبان ماندگار شده‌اند. یکی از کارگردان‌هایی که بیشترین تعداد پرداخت به این قشر از جامعه را در کارنامه کاریش دارد، پوران درخشنده است. این بانوی فیلمساز کشورمان در بسیاری از آثارش کاراکتر معلم دیده می‌شود صرف‌نظر از خوب و بد یا درست و غلط بودن شخصیت‌پردازی که نسبت به آن‌ها صورت گرفته است. فیلم سینمایی «پرنده کوچک خوشبختی»، تولید سال 1366 به کارگردانی این بانوی فیلمساز کشورمان است که با نگاهی متفاوت به دنیای معلمان و دانش‌آموزان می‌پردازد. 

فیلم سینمایی «بمب؛ یک عاشقانه»، تولید سال 1396 نزدیک‌ترین تجربه سینما در پرداختن به این قشر با کارگردانی پیمان معادی است که قصه اصلی‌اش به دوران هشت سال دفاع مقدس و اوج بمباران‌ها مربوط می‌شود، اما بسیاری از سکانس‌های این فیلم در یک مدرسه می‌گذرد و به نوعی روایتگر وضعیت مدرسه‌ها و تحصیل در آن دوران است. 

با این حال به نظر می‌رسد هنوز فیلم شاخصی درباره مقام معلم در سینما ساخته نشده، در حالی که اهمیت این قشر در جامعه قابل کتمان نیست.

منبع: جوان

انتهای پیام/