رقیب آمریکایی سایوز در سفرهای فضایی آتش گرفت
تاریخ انتشار: ۴ اردیبهشت ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۳۵۳۷۹۰۱
تین‌نیوز |
با آتش گرفتن موتور کپسول فضایی کرو دراگون کارشناسان اعلام کرده‌اند به احتمال زیاد دیگر نمی‌توان ازآن برای ماموریت‌های فضایی استفاده کرد.
به گزارش تین‌نیوز به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان، کارشناسان شرکت اسپیس ایکس اعلام کرده‌اند در آزمایشی که بر روی کپسول فضایی کرو دراگون در روز شنبه هفته جاری انجام داده ند بخش‌هایی از موتور کپسول آسیب دیده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
مقام‌های اسپیس ایکس و ناسا در یک همکاری مشترک امیدوار هستند کپسول فضایی کرو دراگون را جانشین استفاده از کپسول سایوز روسی برای ارسال فضانوردان به ایستگاه فضایی بین المللی کنند. اما بروز نقص فنی در کپسول کرو دراگون سبب ایجاد شک و تردید در ارسال فضانورد انسانی به فضا شده است.
مقام‌های شرکت اسپیس ایکس اکنون به بررسی میزان خسارت و آسیب‌های وارده به کپسول در اثر انفجار موتور آن پرداخته و اعلام کرده‌اند امکان دارد آسیب وارده جدی و کپسول فضایی غیرقابل استفاده برای ماموریت‌های آتی باشد.یکی از هدف‌های شرکت اسپیس ایکس تولید سفینه و موشک‌های فضایی با قابلیت استفاده دوباره است تا هزینه‌های تولید کاهش یابد.
پس از فرود موفقیت آمیز کپسول فضایی کرو دراگون در اقیانوس اطلس درماه مارس پس از پایان ماموریت خود، کارشناسان به تعمیر و تعویض قطعه‌های آن پرداختند، اما جدیدترین آزمایش و انفجار موتور کپسول فضایی این احتمال را به وجود آورده است که کپسول دیگر قابل استفاده نباشد و اسپیس ایکس مجبور به ساخت کپسول فضایی جدید باشد. انفجار موتور کپسول فضایی کرو دراگون درتاریخ ۲۰ آپریل اتفاق افتاد و کارشناسان اعلام کرده اند ماموریت Demo-۲ این کپسول حاوی اولین گروه از فضانوردان به تعویق خواهد افتاد. از زمانی که سفینه فضایی شاتل درسال ۲۰۱۱ بازنشسته شده است ناسا برای ارسال فضانوردان و محموله‌های باری خود به ایستگاه فضایی بین المللی از کپسول فضایی سایوز روسی استفاده می‌کند که به دلیل هزینه‌های بسیار بالا با شرکت‌های بوئینگ و اسپیس ایکس قرارداد‌هایی برای ساخت نسل جدید کپسول‌های فضایی جانشین شاتل بست. کپسول فضایی اسپیس ایکس برای ماموریت به ایستگاه فضایی بین المللی کرو دراگون و کپسول فضایی شرکت بوئینگ CST-۱۰۰ Starliner است. شرکت اسپیس ایکس اولین بار موفق به ساخت و تکمیل کپسول فضایی شد و راه اندازی کپسول فضایی بوئینگ تاکنون چندین باربه تعویق افتاده است، زیرا ناسا از ایمنی کپسول ساخت بوئینگ پس از چندین فقره سقوط هواپیما‌های ساخت این شرکت نامطمئن است.کارشناسان اعلام کرده اند پس از گرفتن کپسول فضایی کرو دراگون از اقیانوس اطلس در آخرین ماموریت خود، کپسول فضایی به شدت آسیب دیده است که کارشناسان سعی در تعمیر آن داشتند که در آخرین آزمایش موتور آن آتش گرفت.
منبع: تین نیوز
کلیدواژه: اسپیس ایکس کپسول فضایی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tinn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تین نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۵۳۷۹۰۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
دلایل فرود نیامدن مجدد انسان روی ماه
فرود آوردن انسان روی ماه همواره آرزوی بزرگ آژانس‌های فضایی بوده است.
به گزارش ایسنا به نقل از اسپیس، بین سالهای ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲، مأموریت‌های «آپولو» (Apollo) در مجموع ۱۲ فضانورد را به سطح ماه فرستادند و همه این ماجرا پیش از انفجار فناوری مدرن بود. پس چرا به نظر می‌رسد تلاش‌های کنونی که در برنامه «آرتمیس» (Artemis) ناسا تجسم می‌یابند، تا این اندازه کند، متوقف و پیچیده هستند؟
یک پاسخ آسان برای این پرسش وجود ندارد، اما می‌توان گفت که این کار به پول، سیاست و اولویت‌ها وابسته است.
ابتدا با پول آغاز می‌کنیم. ماموریت‌های آپولو بسیار موفقیت‌آمیز و در عین حال، بسیار گران بودند. ناسا در دوران اوج ماموریت‌های آپولو، حدود پنج درصد از کل بودجه فدرال را مصرف می‌کرد و بیش از نیمی از این بودجه به برنامه آپولو اختصاص داشت. با احتساب تورم، کل برنامه آپولو معادل بیش از ۲۶۰ میلیارد دلار امروز هزینه داشته است. اگر پروژه «جمنای» (Gemini) و برنامه رباتیک قمری را که پیش‌ساز‌های ضروری آپولو بودند، در نظر بگیریم، این رقم به بیش از ۲۸۰ میلیارد دلار می‌رسد.
در مقایسه، امروزه ناسا کمتر از نیم درصد از کل بودجه فدرال را با طیف گسترده‌تری از اولویت‌ها و دستورالعمل‌ها در اختیار دارد. در طول دهه گذشته، ناسا تقریبا ۹۰ میلیارد دلار برای برنامه آرتمیس هزینه کرده است. به طور طبیعی، با هزینه کمتری که برای فرود جدید روی ماه صرف می‌شود، احتمالا حتی با پیشرفت‌های حوزه فناوری هم حرکت کندتری خواهیم داشت.
واقعیت‌های سیاسی کاملا با واقعیت‌های مالی مرتبط هستند. در دهه ۱۹۶۰، آمریکا در میانه یک رقابت فضایی بود. این کشور با اتحاد جماهیر شوروی برای دستیابی به اولین‌ها در فضا، به ویژه فرود آوردن انسان روی ماه رقابت داشت. همان طور که قانون‌گذاران بودجه هنگفت ناسا را تقویت می‌کردند، عموم مردم با این ایده موافق بودند و از آن انرژی می‌گرفتند.
در هر حال، این نوع هزینه‌ها عمیقا ناپایدار بودند. به محض این که آمریکا در رقابت پیروز شد، مردم به سرعت علاقه خود را از دست دادند و بودجه ناسا کاهش یافت. به سادگی می‌توان گفت که اراده سیاسی یا عمومی برای صرف کردن این مقدار پول با هدف پرتاب دوم به ماه وجود ندارد.
ترکیب اراده سیاسی کمتر و منابع مالی کمتر، ناسا را مجبور کرد تا تصمیمات مهمی را در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ اتخاذ کند؛ تصمیماتی که هنوز هم روی آرتمیس تأثیر می‌گذارند.
با پایان یافتن برنامه شاتل فضایی، مدیران ناسا نمی‌دانستند با قابلیت‌های صنعتی و مشارکت‌های موثر در این برنامه چه کنند. آنها تصمیم گرفتند که این زیرساخت را با استفاده مجدد از بسیاری از قطعات شاتل، به ویژه موتور‌ها و جا دادن آنها در برنامه آرتمیس حفظ کنند.
از سوی دیگر، می‌توان استدلال کرد که درخواست نگه داشتن این زیرساخت‌ها در محل خود و استفاده مهندسان هوافضا از آنها درست بوده، زیرا دقیقا همان پایگاه فنی مورد نیاز برای پرتاب‌های اخیر توسط شرکت‌های خصوصی پرواز فضایی است.
در نهایت، مفهوم مدرن آرتمیس دارای مجموعه‌ای از اولویت‌های بسیار متفاوت با ماموریت‌های آپولو است. برای مثال، تحمل خطر در حال حاضر بسیار کمتر از دهه ۱۹۶۰ است. ماموریت‌های آپولو بسیار خطرناک بودند و احتمال شکست قابل توجهی داشتند. در واقع، چندین ماموریت آپولو با فاجعه روبه‌رو شدند که به شرح زیر هستند.
۱. وقوع آتش‌سوزی در ماموریت «آپولو ۱» که به کشته شدن سه فضانورد منجر شد.
۲. خاموش شدن موتور هنگام ماموریت «آپولو ۶»
۳. نقص کشنده در طراحی که فضانوردان «آپولو ۱۳» را تقریبا در شرف مرگ قرار داد.
۴. فاجعه شاتل فضایی «چلنجر» (Challenger) و شاتل فضایی «کلمبیا» (Columbia)
ناسا، قانون‌گذاران و مردم حاضر نیستند دوباره آن سطح از خطر را بپذیرند؛ به خصوص پس از فاجعه‌های چلنجر و کلمبیا.
انفجار شاتل فضایی «چلنجر»
انفجار شاتل فضایی «کلمبیا»
ماموریت‌های آپولو مبالغ هنگفتی را برای فرستادن فضانوردان به سطح ماه به مدت چند ۱۰ ساعت صرف کردند. فضانوردان رفتند، چند نمونه جمع کردند، چند آزمایش ساده ترتیب دادند و بازگشتند.
ماموریت‌های آرتمیس برای اهداف کاملا متفاوتی طراحی شده‌اند. اول این که فضانوردان قرار است تا یک هفته روی سطح ماه بمانند و این کار نیازمند غذا، آب، سوخت و تجهیزات علمی بیشتری است. دوم اینکه مأموریت‌های آپولو علم را به عنوان یک ایده برای آینده تلقی می‌کردند. هدف اصلی، شکست شوروی بود. اکنون پژوهش‌های علمی در مرکز برنامه آرتمیس قرار خواهند گرفت؛ به این معنی که ماموریت مستلزم طراحی طولانی‌تر و پیچیده‌تر است.
در نهایت، هدف برنامه آرتمیس فقط بازگرداندن انسان‌ها به ماه نیست، بلکه آغاز کردن احداث زیرساخت برای حفظ حضور دائمی انسان در آنجاست. همه چیز از مخازن سوخت در مدار گرفته تا انتخاب مکان برای مستعمرات آینده زیر چتر پروژه آرتمیس قرار می‌گیرد. این برنامه بسیار شلوغ‌تر است، زیرا یک چارچوب دستیابی به رویا‌ها را برای نسل‌های آینده فراهم می‌کند.
اعلام زمان و مکان بررسی مدارک آزمون استخدامی آموزگاری در فارس