به نقل از «ایکنا»

وقتی کم‌سوادی باعث خلاقیت می‌شود!

تاریخ انتشار: ۱۰ خرداد ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۳۹۳۷۶۸۴

به گزارش ایکنا، ایسنا نوشت: این عضو هیئت‌علمی دانشگاه خوارزمی در گفت‌وگو با ایسنا، درباره میزان نمود ادبیات کهن و کلاسیک در آثار ادبی معاصر اظهار کرد: در ادبیات معاصر فارسی درباره شعر و داستان ماجراها متفاوت است. شعر کلاسیک فارسی ریشه‌ای بیش از هزار سال در ادبیات ما دارد، اما ادبیات داستانی ما عمیقا متاثر از ادبیات مغرب‌زمین و قدری گسترده‌تر از آن، ادبیات جهان است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 

او افزود: در شعر معاصر فارسی تلاش‌هایی برای ایجاد پیوند با مفاهیم جدیدی که از ادبیات جهان به تدریج وارد ادبیات فارسی می‌شد، صورت گرفت. این امر منجر به خلاقیت‌های تازه و باز شدن مسیرهای تازه در شعر فارسی شد. مشخصا منظورم کاری است که نیما و معاصران او در شعر فارسی انجام دادند. اما آن‌هایی توانستند در این زمینه توفیق بیشتری پیدا کنند که ضمن باخبر بودن از سنت‌های ادبیات کلاسیک فارسی، با شعر جدید جهان هم آشنایی پیدا کردند. اگر بخواهیم نمونه‌های خوب آن‌ها را در شعر معاصر فارسی نام ببریم، شاخص‌تر از همه مهدی اخوان ثالث و احمد شاملو و قدری جوان‌ترهای آن دوره که امروز از استادان پیشکسوت شعر معاصر فارسی به حساب می‌آیند، استاد شفیعی‌کدکنی و هوشنگ ابتهاج هستند. اما در نسل جوان‌تر هم کسانی هستند که همچنان که از شعر کلاسیک فارسی باخبر بوده‌اند، خلاقیت‌هایی در شعر معاصر فارسی ایجاد کرده‌اند؛ کسانی مثل سیمین بهبهانی و حسین منزوی.

این مدرس دانشگاه سپس از دعوای سنت و مدرنیته یا به‌عبارتی سنت و تجدد به عنوان یک سنت تاریخی یاد کرد و گفت: گاهی وقت‌ها می‌بینیم که چالشی بین خلاقیت‌های تازه و ماندن در سنت‌ها وجود دارد. دعوای پیر و جوان هم در همین موضوع ریشه دارد. شعر فارسی در این مسیر گام‌های خیلی خوبی برداشته است. جوان‌هایی هستند که ممکن است خیلی اطلاع عمیقی از شعر کلاسیک فارسی نداشته باشند ولی خلاقیت‌های شعری خوبی دارند و به تدریج مسیر خود را پیدا می‌کنند و ما باید این را به شکل درختی ببینیم که شاخه‌ها و  برگ‌های تازه‌ای می‌دهد و این برگ‌ها باید به ریشه‌ای متصل باشند که از اعماق سنت‌های کلاسیک فارسی آب بخورد.

شادروی‌منش با خواندن بیت‌هایی از مولانا، در توضیح بیشتر درباره چالش میان سنت و مدرنیته، اظهار کرد: وقتی مولانا می‌گوید  «هین سخن تازه بگو تا دو جهان تازه شود/ وارهد از حد جهان بی‌حد و اندازه شود»، سخن تازه‌ای که مولانا درباره آن حرف می‌زند همین است که ۸۰۰ سال پیش گفته شده است. ما هم اگر سخنان ۸۰۰ سال پیش را بخوانیم ممکن است که باز هم احساس کنیم این سخنان، سخنان تازه‌ای هستند. این سخنان در آگاهی‌های عمومی ملت‌ها ریشه داشته‌اند، چه آگاهی‌های فرهنگی و ادبی و چه آگاهی‌های اجتماعی. به هر حال هر جدیدی لذت و خوشی دارد و این لذت و خوشی وقتی بر پایه‌های عمیق و استواری بنا نهاده شده باشد، جایگاه خود را در هر عرصه‌ای پیدا می‌کند. 

او در پاسخ به سوالی درباره امکان آسیب‌ دیدن ادبیات معاصر از طریق دوری‌گزینی شاعران و نویسندگان معاصر از ادبیات کهن، گفت: من خیلی نگران این موضوع نیستم. گاهی کم‌سوادی ممکن است موجب خلاقیت بیشتر هم بشود. ممکن است کسی با ادبیات کلاسیک فارسی آشنایی چندانی نداشته باشد ولی شعرها و آثار ادبی دیگری را پدید بیاورد که از خلاقیت‌های شخصی خودش نشأت گرفته باشد. ممکن است در این میانه چیزهایی خلق شود که کاملا تازه است و ممکن است چیزهایی هم خلق شود که همانند اختراع دوچرخه برای بار دوم باشد. ممکن هم هست شاعر مضامین و مسائلی را در شعرش مطرح کند که قدمای ما پیش‌تر حتی آن را زیباتر هم بیان کرده باشند. یعنی ممکن است بعضی از این‌ها تجربیات موفقیت‌آمیزی باشند و ممکن هم هست که نباشند. خود تاریخ در این‌باره تصمیم می‌گیرد که کدام‌ها بمانند و کدام‌ها نمانند. همان‌طور که پروین گفته «من این ودیعه به دست زمانه می‌سپرم/ زمانه زرگر و نقاد هوشیاری بود/ سیاه کرد مس و روی را به کوره وقت/ نگاه داشت، به هرجا زر عیاری بود». تاریخ خودش تصمیم می‌گیرد که زر عیار را نگه دارد و مس و روی را کنار بگذارد. به جوان‌های امروز باید دل بست و نگران تجربه‌های تازه آنان نباید بود. آن‌ها هم به تدریج کلاسیک خواهند شد.

انتهای پیام

منبع: ایکنا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iqna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایکنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۹۳۷۶۸۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

معرفی نامزدهای جایزه ادبیات داستانی زنان

به گزارش قدس آنلاین،‌ آثاری از «آن انرایت»، «کیت گرنویل» و «ایزابلا حماد» در فهرست نامزدهای نهایی جایزه ادبیات داستانی زنان در سال ۲۰۲۴ قرار گرفته است. «ری لسکیور» نویسنده فرانسوی-چینی-آمریکایی نیز با رمان «رودخانه شرق، رودخانه غرب» تنها نویسنده‌ای است که با اولین رمان بلند خود نامزد این جایزه ادبی شده است.

«ایزابلا حماد» نویسنده انگلیسی که پدرش فلسطینی است با رمان «شبح را وارد کنید» شانس کسب جایزه دارد. داستان این کتاب درباره بازیگری به نام سونیاست که برای دیدن خواهرش و  بازی در نمایش هملت در کرانه باختری از لندن به حیفا سفر می‌کند.

«وی. وی. گانشانانتان‌» نویسنده آمریکایی که در سال ۲۰۰۹ نیز با رمان «ازدواج عاشقانه» در فهرست نامزدهای اولیه ادبیات داستانی زنان قرار گرفته بود، امسال برای نگارش رمانی درباره جنگ داخلی سریلانکا با عنوان «شب بی‌برادری» به عنوان نامزد نهایی انتخاب شده است.

«کیت گرنویل» که در سال ۲۰۰۱ برنده جایزه ادبیات داستانی زمان که در آن زمان «جایزه اورنج»‌ نام داشت، شده بود این بار با رمان «دالی ماندر بی‌قرار» در فهرست نامزدهای نهایی این جایزه دیده می‌شود.

«دِ ورِن» نوشته «آن انرایت» که درباره رابطه دختر و نوه یک شاعر فقید است و «سرباز ملوان» نوشته «کلر کیلروی» دیگر نامزدهای نهایی امسال جایزه ادبیات داستانی زنان را تشکیل می‌دهند.

به گزارش گاردین، برنده نهایی جایزه ادبیات داستانی زنان روز ۱۳ ژوئن (۲۴ خرداد) معرفی می‌شود.

از برندگان قبلی این جایزه ادبی می‌توان به «مگی اوفارل»، «سوزانا کلارک» و «روث اوزکی»‌ اشاره کرد. سال گذشته «باربارا کینگ‌سالور»‌ برای رمان «دمون کاپرهد» برنده جایزه ادبیات داستانی زنان و همچنین جایزه پولیتزر ادبیات شد.