نگاهی به جشنواره فیلم شهر| هنوز تا جشنواره کامل شدن راه مانده است

بررسی و سنجش عملکرد جشنواره‌ها  در نسبت با شعار و اهداف آن منجر به کاوش و جهت‌مند شدن آنان ‌می‌شود. ۳۰ تير ۱۳۹۸ - ۱۳:۲۰ فرهنگی سینما و تئاتر نظرات - اخبار فرهنگی -

به گزارش باشگاه خبرنگاران پویا، هفتمین جشنواره بین المللی فیلم شهر روز آخر کاری خود را به سر می‌برد و فردا ساعت 17 در تالار وحدت اختتامیه آن برگزار خواهد شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

با نقد صحیح، درست از غلط جدا می‌شود و کمکی می‌تواند باشد به بهتر شدن یک پدیده. بررسی و سنجش عملکرد جشنواره‌ها در نسبت با شعار و اهداف آن منجر به کاوش و جهت‌مند شدن آنان ‌می‌شود. لذا این یادداشت در تلاش است تا با نقد این جشنوراه سینمایی نقاط ضعف و قوت آن را بیان کند تا زمینه‌های داشتن یک جشنواره خوب و مفید فراهم شود. 

نکته اولی که بعد از افتتاحیه جشنوراه جلب نظر کرد فضای بسیار سوت و کور این جشنواره سینمایی بود. عموما جشنواره‌ها سوژه و کانون فعالیت خبرنگاران هستند. رسانه‌ها مرتب در میان فضا و سالن‌ها در حال تهیه گزارش، مصاحبه و یادداشت و عکاسی هستند و در یک کلام آنجا در مقام یک میدان خبری جذاب و فعال است. اما جشنواره فیلم شهر برخلاف جشنواره فیلم فجر که مانند آن در سینما ملت برگزار شده است، سوژه خبری چندانی ندارد. راهروها کاملا خلوت است و مدیران و مسئولین جشنواره‌ای بدون دغدغه در حال رفت و آمد در فضای آن هستند.

نشست‌های خبری حداقل برای فیلم‌هایی که اولین اکران خود را برگزار می‌کنند یکی از نقاط مهم و جذاب جشنواره‌های سینمایی هم برای خبرنگاران هم برای هنرمندان است که فیلم خود را از سکوی پرتاب آغاز کنند ولی بدلیل عدم برقراری نشست خبری و ملحقات رسانه‌ای آن باعث شده است تا این فرصت بسوزد. در حالی که در جشنوراه‌های دیگر خبرنگاران مترصد فرصتی هستند تا بتوانند سوژه خبری را از یکدیگر بقاپند و مصاحبه کنند. عوامل فیلم مانند نویسنده و تهیه کننده برای تبیین ارتباط فیلمشان با موضوع شهری و یا با شعار جشنواره‌ حاضر نیستند و همه اینها ضرورت حضور خبرنگاران و رسانه‌ها در این فضا کمرنگ می‌کند.

بسیاری از فیلم‌های این جشنوراه برای دو یا حتی سه سال قبل هستند و بارها دیده شده‌اند؛ لزوم حضور آنان در این جشنوراه چیست؟

 

 

نکته دیگر اینکه جشنواره فیلم شهر نه یک فضای محفلی با رویکرد خاص سیاسی یا اجتماعی و هنری است و نه یک جشنوراه جناحی و نه فراجناحی؛ بلکه صرفا محلی است برای تماشای فیلم‌های سینمایی و انتخاب چندتا از آنان برای اهدای جوایز. جشنواره‌ها عموما اهداف ویژه‌ای را در در بلند مدت در نظر دارند و همین باعث می‌شود تا ما متوجه آن شویم که جشنواره دارای حرف و مساله جدی است. این نکته طبیعتا به دنبال خود جدیت و توجه بیشتر اهالی رسانه و مطبوعات را به خود جلب می‌کند و جریانات سیاسی و فکری کشور را آرایش می‌دهد. مثلا جشنواره فیلم کودک و نوجوان در جهت حمایت از سینمای کودک و نوجوان اهداف بلند مدت طراحی می‌کند تا به کمک حمایت از فیلم‌هایی با این موضوع مساله مهم کودک و خانواده، تربیت، آینده شغلی و... را تبیین کند و به ضرورت آن بپردازد.

بحث دیگر آنکه بسیاری از فیلم‌های این جشنوراه برای دو یا حتی سه سال قبل هستند و بارها دیده شده‌اند؛ لزوم حضور آنان در این جشنوراه چیست؟ سالن سینما دیروز هنگام تماشای یکی از فیلم‌ها تقریبا خالی بود چرا که دو سال پیش اکران شده بود و در شبکه نمایش خانگی نیز توضیع شده است. شاید علت حضور این فیلم‌های تکراری در این مراسم چند روزه کمبود فیلم‌هایی با موضوع جشنوراه مذکور است. در این صورت باید از نقص و مشکل دیگر این جشنوراه یعنی نبود ساختار سازمان یافته و مرتبط میان فیلم‌ها و مساله و شعار جشنوراه گفت.

نشست‌های خبری یکی از نقاط مهم و جذاب جشنواره‌های سینمایی هم برای خبرنگاران هم برای هنرمندان است ولی بدلیل عدم برقراری نشست خبری و ملحقات رسانه‌ای آن باعث شده است تا این فرصت بسوزد.

 

 

شعار جشنوراه فیلم شهر «شهروند مسئول و شهر سالم» است. طبیعتا فیلم‌ها باید به این موضوع پرداخته باشند اما این مساله یا مسائل مرتبط با آن در تمام فیلم‌های سینمایی موجود نیست و فیلم‌سازان به موضوعات و مسائل مختلفی پرداخته‌اند. برای همین این نگاه از اساس دچار ضعف و خلا است و کمبود خود را خیلی سریع نشان می‌دهد.

جشنوراه فیلم شهر برای پرکردن این کمبود باید رویکرد خود را از گزینش به سفارش تغییر دهد. این جشنوراه می‌تواند با سفارش مستند، سینمایی، انیمیشن و... به هنرمندان با موضوعات شهری و با هدف و شعار مطلوب خود هنرمندان را به ساخت آثار تشویق کند و آثاری که در این زمینه ساخته می‌شوند را مورد حمایت مالی خود قرار دهد. 

اما دبیر محترم جشنوراه در مصاحبه کوتاهی که با خبرنگار فرهنگی این خبرگزاری داشت از عبارت «هنرمندان مراجع» یا «مراجعین هنرمند» استفاده کرد و گفت که در صورتی که هنرمندانی به این مضامین علاقه‌مند باشند می‌توانند با «مراجعه» به موسسه تصویر شهر برای ساخت آثار مورد نظر حمایت شوند. در حالی که این جشنوراه به عنوان یک جشنوراه که هدف مشخصی را دارد باید به سمت تولید برود و نمی‌تواند مانند جشنواره فجر مجموعه آثاری را با مضامین و موضوعات مختلف پذیرا شود و هرکدام را به دلیل نزدیکی با مساله و هدف خود انتخاب کند.

یکی از نکات مثبت این جشنواره البته کنترل بریز و بپاش‌های بیهوده و خرج و برج‌های بی مبنا است که در دیگر جشنواره‌های داخلی سر به فلک می‌گذارد. برخی از منابع حاکی از آن بودند که برای یکی از جشنواره‌های بین المللی امسال فقط سه میلیارد کمک هزینه از یکی از ارگان‌ها گرفته شده است و اگر این مبلغ را با بودجه خود جشنواره جمع کنیم شاید نزدیک به چهار یا پنج میلیارد هزینه شده باشد.

در یکی از جشنواره‌ها در میان فیلم‌های اکرانی پذیرایی به صورت سلف سرویس انجام می‌شد و انواع و اقسام پذیرایی‌ها صورت می‌گرفت به طوری که صف‌های طولانی در سالن شکل می‌گرفت که تصویری زشت و به دور از فرهنگ بود. اما فیلم شهر با اهدای بن‌های پذیرایی با مبالغ کم مهمان را پذیرایی می‌کرد و دیگر خبری از سلف سرویس‌های مختلف و رنگارنگ نبود.

 

یکی از نکات مثبت این جشنوراه البته کنترل بریز و بپاش‌های بیهوده و خرج و برج‌های بی مبنا است که در دیگر جشنواره‌های داخلی سر به فلک می‌گذارد.

 

علاوه بر آن تعداد کم عوامل ستادی است. عموم جشنواره‌ها برای برگزاری از عوامل ستادی زیادی که بیرون از حوزه سازمان برگزار کننده است استفاده می‌کنند اما جشنوراه فیلم شهر برای حفظ هزینه‌ها از خود عوامل کارمند موسسه تصویر شهر بهره برده است تا ضمن انجام کارهای اداری معمول بتوانند از ساعت بعد از ظهر به بعد مشغول به انجام کارهای جشنوراه در سینما ملت شوند.  این نکته بسیار خوبی برای داشتن یک جشنواره سالم و مقرون به صرفه است که می‌تواند هزینه‌های خود را در محل مناسب‌تر و معقول‌تر مصرف کند.

در هر حال جشنوراه فیلم شهر پتانسل بسیار خوبی برای ایجاد سینمایی با موضوعات شهری مانند معماری اسلامی-ایرانی، اخلاق صحیح شهروندی، نمایش شهر و زیبایی‌های آن برای ترسیم چهره بهتر و زیباتر از جامعه و نهایتا شهر پیشرفته، دارای امکاناتی برای همه و پاک به عنوان یکی از دست آوردهای مهم نظام دارد که می‌تواند با مدیریت صحیح و هوشمندانه به آن برسد.

انتهای پیام/

R1544/P/S4,34/CT4 واژه های کاربردی مرتبط شهرداری تهران سی و هفتمین جشنواره ملی فیلم فجر سینمای ایران سینما

منبع: تسنیم

کلیدواژه: شهرداری تهران سی و هفتمین جشنواره ملی فیلم فجر سینمای ایران سینما شهرداری تهران سی و هفتمین جشنواره ملی فیلم فجر سینمای ایران سینما

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۴۴۸۱۹۳۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

نگاهی به پدیدهٔ جدید اجتماعی: بِلایند دِیت یا ملاقات کور/ میل سوزان به تجمل خواهی بیمارگونه

     عصر ایران؛ مهدی مالمیر- چند روز پیش که به قصد رفع ملال در جهان بی در و پیکر اینترنت چرخ و واچرخ می زدم، با ماجرای جالبی مواجه شدم.  پدیده ای با نام« بِلایند دِیت» یا قرار ملاقات کور! 

   ماجرای بلایند دیت ها از این قرار است که دو زن و مرد در شُرُف ازدواج به لطف شخص ثالثی - که عموما از آشنایان دو طرف ماجرا است- قراری به قصد آشنایی ترتیب می دهند در حالی که پیش از این هیچ گونه ملاقاتی با یکدیگر نداشته اند و نسبت به علایق همدیگر از جمله عادات غذایی، تفریحات دل پسند و سلیقه موسیقایی و هنری و نظایر اینها کاملا بی خبرند و مراد از کوری در اینجا خمین بی خبری و بی اطلاعی است و حاوی جسارتی به دارندگان این ویژگی به صورت جسمانی نیست.

 در ورژن ایرانی این قرار ملاقات پرده ای میان دو طرف کشیده بودند و شرکت کنندگان حتی قادر به دیدن چهره یکدیگر نبودند و در آخر پس از رد و بدل کردن انتظارات و توقعات و سلیقه ها از هر دو طرف می خواستند بگویند آیا مایل به ارتباط با یکدیگر هستند یا نه وپس از شنیدن پاسخ  پرده کنار می رفت و دو طرف قادر به دیدن همدیگر می‌شدند و اتفاقات نمکینی که در اطراف این ماجرا می افتاد و...

این که تا چه اندازه این ملاقات ها جنبه تفریح و سرگرمی جوانانه دارد و تا چه میزان می تواند به روند ازدواج کمک رساند، موضوع این نوشته نیست . آنچه در این قرارها به چشم می آمد، توقعات مالی کهکشانی و تجملاتی بود که طرفین انتظار برآورده کردن آنها را از یکدیگر داشتند.

 توقعاتی که اگر نیک بنگریم، دیگر در دایره تجمل خواهی و تجمل گرایی نمی گنجد و بیشتر به مفهوم مصرف‌گرایی خودنمایانه یا مصرف‌گرایی به قصد تمایز ( Conspicuous consumption نزدیک است. 

برخی از جوانان حاضر در قرار ملاقات به شدت بر روی برند لباس طرف مقابل تاکید می گذاشتند و اینکه لباس وکفشِ شریک آینده ام حتما باید از نوع مارک های معتبر باشد. نوع ماشین طرف مقابل حتما باید از بهترین مدل ها باشد و عطری که در ملاقات ها  و قرارها استفاده می کند باید از بهترین برندها و مارک ها باشد و مسائلی از این دست!

تجمل اما چیست؟ آیا ما همگی به درجاتی تجمل خواه نیستیم؟

 ضروری است ابتدا تکلیف مان را با تعریف تجمل روشن سازیم و بعد این مدعا را ورز بدهیم که چرا توقعات جوانان ما در بلایند دیت ها از نوع تجمل گرایی معمول نیست.

 بهترین تعریف از تجمل گرایی را فیلسوف لهستانی به دست داده است. «لشک کولاکوفسکی» تجمل را  چیزی می داند که مردم در طلب آن هستند، بی آنکه کوچکترین نیازی بدان داشته باشند. در واقع تجمل چیزی است که می شود بدون آن هم به خوبی از عهده گذران زندگی برآمد.

با این تعریف همگی ما انسان ها به درجاتی تجمل خواه هستیم. مثلا کیست که تا به حال وسوسه نشده باشد  از یک صفحه موسیقی بهترین اش را داشته باشد یا هر از چند سال در یک رستوران شیک و گران قیمت ناهاری صرف نکند و یا کتابی با جلد نفیس نخرد؟! اینها همه دل خواسته هایی است که بی آن هم می شود زندگی کرد و در ردیف تجملاتی قرار می گیرد که با تعریف کولاکوفسکی با آن آشنا شدیم و انصاف که همه ما با این تعریف بیش و کم اهل تجمل هستیم!
مصرف گرایی به قصد تمایر اقتصادی چیست؟

مصرف گرایی را می شود شاخه ای از تجمل خواهی دانست که به قصد به رخ کشیدن توان اقتصادی، طبقه اقتصادی و در نهایت فاصله گذاری میان خود و انسان های دیگر صورت می پذیرد.

 به عبارت خودمانی تر: مصرف گرایی که به نیت فرو کردن قدرت اقتصادی اش در چشم و چار همسایه و همکار و دوست و رهگذر چهار راه، دست به خرید تجملاتی می زد که نه تنها می شود بی آنها زندگی کرد، بلکه تجملات برای او ابزاری می شوند برای نمایش دارایی ها و برخورداری هایش!

نکته نگرانی آور اما در بلایند دیت های جوانان ما این بود که بیشتر ازدواج و ارتباط را همان کالای مصرفی می دانستند که باید تمایز اقتصادی زوجین و قدرت مالی شان را با زبان قال و حال به دیگران اعلام دارد!
 
در مصرف گرایی به قصد نمایش اقتصادی چند نکته چه از نظر فردی و چه از نظر اجتماعی قابل بررسی و شاید سزاوار اندیشیدن باشد:

 نخست اینکه در این نوع به رخ کشیدن لباس های گران قیمت و برند لباس و کفش به قصد نشان  دادن دست به جیب بودن، ظرایف زیادی از کف می روند: شخصی که فلان لباس را از بهمان فروشگاه صاحب نام تهیه می بیند دیگر خیلی در بند مطالعه در رنگ ها  وچگونگی هماهنگی میان آنها و جنس لباس ها نیست! همان برند لباس اش کافی است تا از شر همه این ظرایف و اندیشیدن به همه اینها خلاص شود. دقیقا همان چیزی که کولاکوفسکی از  آن با عنوان از دست رفتن مفهوم « برازندگی» یاد می کند.

 برازندگی به معنای حذف همه اضافات غیر ضروری و آراستگی در عین دوری از خودنمایی است. برازندگی یی که در دیگران احساس هماهنگی میان صورت و معنا را تداعی کند. همانند نویسنده ای که باز به تعبیر فیلسوف لهستانی نوشته اش را از هرگونه لغت بازی و حشو و سوادفروشی خالی کرده است و در ذهن مخاطب نوشته اش همچون متنی یکپارچه و آراسته تداعی می شود.

با این همه این میل سوزان به تجمل خواهی بیمار گونه؛ می تواند برآمده از نوعی زمینه اجتماعی هم باشد: در دوران کهن حاکمان میل به پول و هدف های مادی را در جامعه گسترش می دادند تا فضیلت را در جامعه کمرنگ سازند و جامعه را با آسودگی بیشتری در کنترل بگیرند فضیلتی که سنگ بنای همه جوامع انسانی سالم به شمار می رود. جامعه با فضیلت، جامعه ای است که هر شهروندی را در نقش خود مهربانانه پذیرفته باشد، برای هر شهروندی چه آن کارگر بسیار محترم شهرداری و چه آن جراح زحمتکش کارکردی بشناسد و خوبی یا بدی آنها را در صداقت در انجام وظیفه و رذالت را در کم فروشی در اجرای صادقانه نقش شان بداند. وقتی ملاک همه پول و مصرف به قصد نمایش قدرت اقتصادی شد، همه متر و معیارها ذیل قدرت اقتصادی گرد می آیند و ملاک خوبی یا بدی و شهروند قابلِ احترام بودن و شهروند نازل، مخدوش و در نهایت از میان برمی خیزد! 

در اخر اینکه: «بلایند دیت» های رایج شده در کشور ما و توقعات مطرح شده در اینگونه ملاقات ها اگر چه خوشبختانه پدیده ای فراگیر نیست اما نمایشگر تب و تابی است که در لایه زیرین جامعه ما در جریان است. تب و تاب دگردیسه شدن تجمل خواهی کم ضرر یا بی ضررِ آشنا با طبیعت زندگی به سوی مصرف گرایی به قصد نمایش برخورداری ها، بی اعتنا به ضربات بی اغراق هولناکی که این پدیده به روح و روان انسان  و در مرحله نهایی به میزان همبستگی اجتماعی وارد می آورد.
 

کانال عصر ایران در تلگرام