به نقل از «خبرگزاری آریا»

روشهایی برای تربیت کودکان بدون تنبیه کردن

تاریخ انتشار: ۲۴ مرداد ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۴۷۷۱۸۹۸

خبرگزاری آریا -

برخوردهای خشن و تنبیه های بدنی بدترین راههای تربیتی هستند
یش از انجام هر اقدامی به کودکتان بگویید علل محروم شدن وی، انجام فلان رفتار خطا بوده است و این محرومیت برای ترک رفتار نادرستش ضروری است.
روشهایی برای تربیت فرزند بدون تنبیه کردن
بسیاری از والدین برای تربیت کودکان راههای مختلفی را امتحان میکنند ، از کتک زدن کودک گرفته تا محروم کردن ، اخم کردن و گفتن جملاتی مانند دیگه دوستت ندارم و.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

.. از طرف دیگر والدینی هم هستند که اصلاً اعتقادی به تنبیه بچه ها ندارند و تلاش میکنند با تشویق، فرزندشان را تربیت کنند.
گاهی والدین، در اثر خستگی زیاد یا طغیان هیجان های منفی، کنترل رفتار خود را از دست می‌دهند و ناخواسته فریاد میزنند . میدانید که بلندکردن صدا میتواند به عزت نفس کودک اسیب جدّی بزند. همچنین، با تکرار این رفتار اعتماد کودک به والدین از بین میرود و به احتمال زیاد، در آینده سبب پیدایش رفتارهای منفی دیگری هم میشود .
بدترین شیوه های تربیتی
والدین باید توجه داشته باشند که برخوردهای خشن و تنبیه های بدنی بدترین راههای تربیتی هستند، برای این که کودک با این روشها گستاخ تر میشود و بعد از هر تنبیه تلاش میکند در برابر والدین خود ایستادگی کند. البته این خاطره های بد هیچگاه از ذهن بچه ها پاک نمی شود و در بزرگسالی بعنوان عقده های روانی بروز می کند؛ به طوریکه فرد تلاش میکند این رفتارها را به گونه ای برای دیگر کودکان تلافی کند.
راهکارهایی برای فرزندپروری بدون تنبیه
- محروم کردن موقت کودک
شیوه محروم کردن موقتی کودک یکی از جایگزین های مناسب برای تنبیه بدنی بچه است و به این صورت است که شما کودکتان را برای چند وقتی از فعالیتی محروم می کنید اما این محرومیت باید به گونه ای باشد که کودک شما حس کند چیز باارزشی را از دست داده است. لطفا در استفاده از این شیوه به این نکات توجه کنید:
الف) علل محرومیت را برای کودک توضیح دهید:پیش از انجام هر اقدامی به کودکتان بگویید علل محروم شدن وی، انجام فلان رفتار خطا بوده است و این محرومیت برای ترک رفتار نادرستش ضروری است. اما توجه کنید که در ابتدا از این شیوه صرفا برای یک رفتار اشتباه استفاده کنید و پس از اصلاح آن رفتار، به سراغ رفتارهای اشتباه دیگرش بروید و به یاد داشته باشید در صورت استفاده زیاد، این شیوه هم مثل دیگر روش ها اثرش را از دست میدهد و بی اثر میشود .
ب) محل تنبیه: در انتخاب محل تنبیه توجه کنید برای این که محل تنبیهکودک باید جایی باشد که کودک حس کند از چیزی محروم شده است؛ به عنوان مثال برای کودکی که از هر موقعیتی استفاده میکند و به کوچه میرود ، بستن در حیاط بعنوان تنبیه کار درستی نیست؛ برای این که شما همان چیزی را به وی می دهید که دنبالش است. نکته بعدی این است که محل تنبیه نباید تاریک و وحشتناک باشد، به عنوان مثال حمام تاریک برای تنبیه بچه مناسب نیست.
ج) مدت زمان تنبیه: برخی والدین برای تنبیه یک کودک دوساله زمان ز یک ربع یا نیم ساعت را در نظر می گیرند! در حالی که باید برای هر سال، یک دقیقه تنبیه در نظر بگیرید، به عنوان مثال برای یک بچه دو ساله دو دقیقه تنبیه کافی است و برای یک بچه پنج ساله پنج دقیقه زمان مناسبی است.
د) مقاومت: چنانچه کودک شما در در برابر تنبیه ایستادگی کرد، به عنوان مثال از محلی که برای تنبیه در نظر گرفتید فرار کرد، به وی بگویید که یک دقیقه دیگر به تنبیه اش اضافه میشود و به عنوان مثال بجای چهار دقیقه پنج دقیقه حق بازی ندارد. اما به یاد داشته باشید دقایق اضافی نباید بیش از سه دقیقه شود برای این که در این صورت اثرش را از دست میدهد .

نگذارید تنبیه کودک راهی باشد برای فرار از مسئولیت او
توقعات خود را مناسب با سن بچه تنظیم کنید
نمی توانید از بچه انتظار داشته باشید مثل شخصی بالغ رفتار کند. به عنوان مثال ، کودک 4 یا 5 ساله نمی تواند یک ساعت در رستوران مثل پدر و مادرش بنشیند. به این ترتیب، هنگامی که با بچه بیرون می روید، باید امادگی رفتارهای کودکانۀ وی را داشته باشید، از رفتارهای وی شرمگین نشوید، احساس گناه نکنید و عکس‌العمل های تندخو نشان ندهید.
زمان باکیفیتی را با بچه سپری کنید
دریافت توجه یکی از نیازهای اساسی کودکان است. بدقلقی کودک به احتمال زیاد نشانۀ برآورده نشدن این احتیاج است. شایسته ترین شیوه در این مواقع توجه تمام وکمال به کودک است. به کودک توجه کنید، به وی عشق بورزید و نیازهایش را تا حد ممکن برآورده سازید.
اموزش فراموش نشود
هنگامی که کودکی کار خطا و خطرناکی را انجام میدهد ، وظیفه ما بعنوان والدین صرفا این نیست که با فریاد به وی بگوییم: «بس کن» بلکه وظیفه داریم در مقابل به وی بگوییم: چه کاری را بکند و وی را بخاطر انجام کار درست تشویق کنیم؛ به عنوان مثال درصورتی که کودکی با بی احتیاطی وسط خیابان می پرد، بجای فریاد زدن و سرزنش کردنش، روش رد شدن درست از خیابان را به وی اموزش دهید.
از خود مراقبت کنید و با خود بامحبت باشید
هرچه والدین برای مراقبت از خود وقت بیشتری صرف کنند و به نیازهای خود توجه بیشتری داشته باشند، حس ارزشمندی بیشتری میکنند . هنگامی که والدین خسته اند و انرژی ندارند، آستانۀ تحملشان در برابر بداخلاقی ها و بدقلقی های کودک بسیار کاهش می یابد.
بدین ترتیب، برای مراقبت از خود میتوانید از مدیتیشن، یوگا، ورزش و گفت وگوی مثبت با خود استفاده کنید. احساسات خود( چه مثبت و چه منفی) را بشناسید، تمام آنها را بطور کامل بپذیرید و به آنها عشق بورزید. به مرور زمان متوجه خواهید شد، در مقایسه با زمانیکه دائم در حال مبارزه با احساسات خود بودید، چه قدر احساس ارامش بیشتری دارید.
نادیده گرفتن
والدین میتوانند در قبال رفتارهایی که شدید و آسیب زا نیست از این شیوه ی تنبیهی استفاده کنند. اگر بچه گریه میکند یا جیغ میزند رابطه چشمی، کلامی و فیزیکی خود را با بچه قطع کنید و به وی توجه نکنید ولی به محض ساکت شدنش با وی مثل یک والد معمولی رفتار کنید.
درصورتی که گریه کردن و جیغ زدن بچه همراه با کتک زدن و پرخاشگری است بایستی دست های او را بگیرید و اجازه بروز پرخاشگری را به وی ندهید. در این مواقع والدین رابطه چشمی خود را تا زمانیکه بچه به بدرفتاری خود ادامه میدهد قطع میکنند .
از بچه رفع مسئولیت نکنید
نکته بعدی این است که نگذارید تنبیه کودک راهی باشد برای فرار از مسوولیت. به عنوان مثال درصورتی که وی در زمان جمع کردن اسباب‌بازی هایش، کار بدی انجام داد، وی را تنبیه کنید و مجدداً پس از تنبیه وی را مجبور کنید کارش را ادامه دهد؛ برای این که امکان دارد وی یاد بگیرد برای فرار از مسوولیت کار بدی انجام دهد تا تنبیه شود و در زمان تنبیه استراحت کند.
تمرین رفتار مثبت
حتماً شما هم بخاطر دارید زمانی که در مدرسه کلمه ای را اشتباه می نوشتیم، مدرس مجبورمان میکرد به عنوان مثال املای درست آن کلمه را ده بار بنویسیم، انجام این شیوه هم به همین صورت است مانند تمیز کردن دیوار که بچه مجبور میشود قسمت دیگری از آن را هم تمیز کند یا به عنوان مثال اگرتمام اتاقش را بی نظم کرد از وی بخواهید علاوه بر اتاقش قسمت دیگری از منزل را هم منظم کند.
زمان تنبیه
بسیاری از والدین هنگامی که کودکشان کار اشتباهی را انجام میدهد به وی میگویند :« فقط صبر کن بابات بیاد!»« اگه این کار را انجام بدی زمانی که مامانت اومد بهش می گم!» « باشه هر کاری دوست داری انجام بده منم فردا نمی برمت پارک». این جمله ها تنبیه بچه را به آینده موکول میکند و به همین خاطر اثری ندارد به این ترتیب برای موثر بودن تنبیه یا تشویق بهتر است فورا آن را انجام دهید.
به کودکان احترام بگذارید
هرچند کودکان به لحاظ ظاهری از ما کوچک ترند، ولی آنها هم چنان افرادی کامل با ویژگی های خاص هستند.
بهترین راه برای رشد شخصیت کودک و افزایش اعتماد به نفس وی احترام گذاشتن است. خانواده اولین محیط اجتماعی کودک در منزل است. وی در همین محل باید بیاموزد که احترام افراد باید رعایت شود؛ و کودک با رعایت نزاکت و دوری کردن از توهین و تحقیر کم کم احترام گذاشتن را درک میکند و می آموزد که به انسانها احترام بگذارد. درصورتی که می خواهید فرزندان به شما توهین نکند، باید شما هم به وی توهین نکنید. ولی بعضی از پدر و مادرها از این نکته بی اطلاع هستند و توقع دارند با وجود توهینی که به کودکشان میکنند فرزندشان احترام آنان را نگه دارند.
گردآوری: بخش کودکان بیتوته


منبع: خبرگزاری آریا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.aryanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری آریا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۴۷۷۱۸۹۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

«کودک شو» : تلاش بودجه‌سوز برای استمرار یک تجربه‌ی تمام‌شده

«کودک شو» همان بار اولی که بازغی از برنامه جدا شد، یک تجربه‌ی به پایان رسیده بود، فقط معلوم نیست که اصرار مدیران شبکه‌ی نسیم برای ادامه دادن بیهوده این مسیر برای چیست.

سرویس فرهنگ و هنر مشرق- در اوایل آذرماه سال گذشته، پژمان بازغی، بازیگر محجوب و کم‌حاشیه‌ی کشورمان، اعلام کرد که بعد از تقریبا ۵ فصل تجربه‌ی مجری‌گری در مسابقه‌ی «کودک شو» از این برنامه کنار گذاشته شد. یک روز بعد از مصاحبه‌ی بازغی، رضا نصیری کارگردان فصل‌های قبلی این برنامه از کنارگذاشته شدن تیم قبلی ساخت «کودک شو» خبر داد.

حقیقت ماجرا این است که از قضاء آقایان بازغی و نصیری بسیار خوب موقعی از برنامه کنار رفتند و در واقع یک توفیق اجباری برای ایشان دست داد!

«کودک شو» بعد از سه فصل، یعنی همان زمانی که حمید گودرزی به عنوان مجری جایگزین پژمان بازغی شد، روند افول خود را شروع کرد و بازگشت دوباره بازغی هم نتوانست به لحاظ کیفی برنامه را بالا بکشد.

به بیان دیگر، «کودک شو» همان بار اولی که بازغی از برنامه جدا شد(آبان ۹۹) یک تجربه‌ی به پایان رسیده بود که دیگر چیز دندان‌گیری برای عرضه نداشت. فقط معلوم نیست که اصرار مدیران شبکه‌ی نسیم برای ادامه دادن به این تجربه‌ی به ته دیگ خورده، آن هم با تغییر عوامل اصلی، برای چیست.

در حقیقت سوخت اصلی و تنها کارمایه‌ی باقی‌مانده از فصل چهارم به بعد مسابقه‌ی «کودک شو»، میل طبیعی و غریزی پدر و مادرها برای جلوی دوربین رفتن فرزندان دلبندشان و ثبت ان روی آنتن تلویزیون ملی است. از همین رو، کف استقبالی که به طور ثابت والدین، چه در شکل شرکت‌کننده و چه در شکل ببینده، حتی تا فصل n ام از چنین برنامه‌ای خواهند داشت، نباید موجب اشتباه محاسبه شود که این برنامه چون حدی از «بیننده» دارد، باید به هر قیمت ادامه پیدا کند.

چنین مسابقه‌هایی یک تیم قوی ایده پرداز، طراح و اجراکننده فنی نیاز دارد، چیزی که در «کودک شو» دیده نمی شود. ایده‌ها بسیار پیش‌پاافتاده و اجرای آن‌ها آماتوری است. این که عوامل برنامه برای پر کردن خلاهای برنامه بیش از حد روی پرسیدن سوالات تکراری از آنان و ظرفیت شیرین‌زبانی کودکان جلوی دوربین حساب باز کرده‌اند، نشان از ساده‌انگاری و سهل‌پنداری بیش از حد ذهنیت دوستان درباره برنامه‌ی «کودکانه» دارد. در شرایط کنونی، برنامه از هر نوع ارزش افزوده هنری و فنی خالی است و هیچ خلاقیتی در طراحی و اجرا ندارد.

برای مثال، جای یک شخصیت کودکانه، در قالب عروسک یا عروسک قدی یا همکار/دستیار مجری با ظاهر و ادبیات کودکان در برنامه خالی است، شخصیتی که معمولا به نماد چنین برنامه‌هایی تبدیل می شود. چنین شخصیتی می تواند فاصله میان شرکت‌کنندگان کودک و مجری را پر کند و شور و شعف کودکانه برنامه را بالا ببرد. به ویژه چون ملیکا شریفی نیا تجربه‌ای در اجرا ندارد و به طریق اولی، ابدا کار تخصصی اجرا برای کودکان را پیش از این تجربه نکرده، وجود یک شخصیت میانجی کاملا ضروری به نظر می رسید.

ملیکا شریفی نیا مسلط بر اجرا نیست به نحوی که همه دست اندازها و تپه‌چاله‌های اجرای خود را با قربان‌صدقه رفتن کودکان جبران می کند.

به عبارت دیگر، او در حال بازی کردن نقش «گرمی» و «صمیمیت» با مهمانان و کودکان است و متاسفانه این نقش بازی کردن زیادی به چشم می آید. مجری برنامه اصطلاحا "زیادی شلوغش می کند" و با انرژی بالای کاذب و ساختگی و بعضا داد و فریاد می خواهد چیزی را بر آن تسلط ندارد، در چشم مخاطب فرو کند.

البته این که مجری دارای یک صدای شفاف و رسا باشد، جزو اصول اولیه‌ی فیزیولوژی یک مجری است و متاسفانه صدای خانم شریفی‌نیا به واسطه‌ی دورگه و خشدار بودن، ابدا مناسب اجرا نیست.

جدای از این، مجری جدای از این که باید بتواند ایده‌ها و گفتارهای از پیش تعیین‌ و نوشته‌شده را به درستی اجرا کند، به لحاظ شخصیتی باید واجد گونه‌ای حاضرجوابی، بداهه‌پردازی و شوخ‌طبعی غریزی باشد.

در واقع، مجری باید برای اجرای برنامه‌ با تم خاص(در این‌جا کودکانه) یک شخصیت‌پردازی متناسب با آن انجام دهد، در حالی که خانم شریفی‌نیا علی‌رغم سابقه‌ی بازیگری، چنین طراحی برای حضور جلوی دوربین «کودک شو» ندارد. ظاهرا هم ایشان و هم عوامل برنامه زیادی کار اجرا مسابقه‌ی کودک‌محور را سهل و ساده فرض کرده‌اند.

بی‌انصافی است که بگوییم «کودک شو»، در کلیت خود پروژه‌ی شکست‌خورده و ناموفقی بود. بله در دو سه فصل ابتدایی، «کودک شو» به واسطه‌ی ایده‌ی جدید خود(در مقیاس تلویزیون ایران، وگرنه انواع شوها و برنامه‌های موفق و پرطرفدار با حضور کودکان و نوجوانان در دنیا ساخته شده است)، جذابیت پژمان بازغی به عنوان یک ستاره سینمایی و داشتن کف استعداد لازم برای اجرا و البته عطش شدید جامعه به حضور نمایشی کودکان خود، آن هم در صفحه‌ی سیمای ملی، توانست در جذب مخاطب موفق باشد. اما «کودک شو» هر پتانسیل و ظرفیت و طراوتی اگر داشت، در نهایت تا همان فصل سوم عرضه کرد و پس از آن، چیزی جز تکرار مکررات و صرف هزینه با هدف پرکردن آنتن نبود.

معضل اصلی «کودک شو» این است که نه در کلیت خود و نه دست‌کم در هر فصل خود، فاقد یک «ایده» کانونی است که هم جنبه‌ی نوآوری داشته باشد و هم کلیت برنامه را منسجم و باکیفیت نگه دارد.

برای روشن شدن موضوع لازم است اشاره کنیم که تقریبا هر شو یا برنامه یا مسابقه‌ی تلویزیونی مشهور با محوریت کودک و نوجوان در شبکه‌های بزرگ دنیا، دارای یک ایده‌ی مرکزی است. برای مثال رقابت «آشپزی» بین کودکان یا نوجوانان محمل ساخت شماری از معروف‌ترین برنامه‌ها چون «MasterChef Junior»، «Kids Baking Championship»، «Food Network Star Kids» و «Disney's Magic Bake-Off» و... بوده است.

یا آمادگی جسمانی و مانورپذیری کودکان و نوجوانان در شوی محبوب «American Ninja Warrior Junior» محور کار بود. مسابقه‌ی «Genius Junior» صحنه‌ای برای معرفی و جلوه‌گری کودکان بااستعداد و نابغه در زمینه ریاضیات، هجی و املای کلمات و اطلاعات عمومی است که در قالب یک مسابقه‌ی بسیار جذاب و هیجان‌آور به تصویر کشیده می شود.

شوی «Shark Tank Young Entrepreneur Special» ایده‌های ناب کارآفرینی از سوی کودکان خلاق و هوشمند را توسط تیمی از کارآفرینان مشهور و موفق قضاوت می کند. مسابقه‌ی «Endurance» قدرت، تحمل، خلاقیت و کار تیمی کودکان را در شرایط سخت شبیه‌سازی شده در محیط‌هایی چون جنگل به سنجش می گذارد.

در « Mythbusters Jr» تیمی از کودکان با بهره‌گیری از قدرت تحلیل و منطق خود و ابزارهای در اختیار علمی، افسانه‌های معروف محلی در نقاط مختلف آمریکا را مورد بررسی قرار می دهند تا نسبت آن‌ها را با دروغ یا واقعیت تعیین کنند.

ملاحظه می شود که انواع ایده‌های مرکزی جذاب و بعضا بسیار خاص در محور طراحی مسابقات کودکان و نوجوانان قرار می گیرد. اما «کودک شو»، علی‌رغم این که به فصل ششم رسیده، فاقد چنین ایده‌ی منسجم‌کننده و خلاقیت‌سازی است، از همین رو، فصل ششم آن کاملا به لحاظ ایده و اجرا، ولنگار و باری به هر جهت است. نه بازی‌های طراحی‌شده بدیع و سرگرم‌کننده هستند، نه نکات آموزشی خاصی در کلیت برنامه دیده می شود و تجربه‌ی خاصی از این حضور در آنتن سیمای ملی برای «والدین» شرکت‌کننده رقم زده می شود.

ظاهرا تلاشی بی‌وقفه در جریان است که به هر قیمتی بودجه‌های عمومی که در اختیار سازمان است، از طریق تیم‌های برنامه‌سازی(دقیق‌تر: برنامه پر کُن)، با بسیط‌ترین ایده‌ها، تکراری‌ترین شیوه‌ها و البته کشدارترین زمان‌ها تلف شود. این سطح از کیفیت‌ستیزی برنامه‌سازان از یک سو، و نظارت‌گریزی از سوی مدیران میانی چه در مرحله تصویب طرح و چه در حین ساخت و پخش از سوی دیگر، واقعا نوبر است و نشان از بحران در ساختار تولید و برنامه‌سازی در شبکه‌های سیما دارد.