به نقل از «ایسنا»

آیینی برای نکوداشت 3 شهریار پزشکی شهرمان

تاریخ انتشار: ۴ مهر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۲۴۹۳۴۴

تمام این سالها همینجا ماندند، در همین کرمانشاه و هیچکدامشان حاضر نشدند شهر و دیارشان را ترک کنند. همین جا ماندند و خدمت کردند و موی سپید کردند.

به گزارش خبرنگار ایسنا، امروز (4 مهر) به همت دانشگاه علوم پزشکی، سازمان فرهنگی اجتماعی شهرداری و سازمان نظام پزشکی، مراسمی دوست داشتنی در کرمانشاه برپا شد. مراسمی برای تجلیل از سه شهریار پزشکی کرمانشاه؛ سه شهریاری که سالها به این مردم و این استان خدمت کردند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

تجلیل از نیم قرن خدمت صادقانه "شیخ الاطباء"

...حالا علاوه بر دستهایش، قدم‌هایش هم لرزان شده بود. متولد 1324 است و حالا نیم قرنی می شود که تیغ جراحی دست می گیرد و به مردم این دیار خدمت می‌کند. عشق خدمت به مردم هنوز به این دستان و پاهای لرزان قوت می‌دهد تا استوار بمانند و کار درمان مردم را ادامه دهند.

در اسلام آبادغرب به دنیا آمده و هنوز هم عشق دیار و ولایتشان را دارد و تا روی سن می‌رود گلایه می کند از مسئولان که چرا به اسلام آبادغرب و مردمش نمی رسند. به خرابی های شهر در دوران جنگ اشاره می کند و می‌گوید تمام زیرساخت های شهر در بمباران از بین رفت و مسئولین باید کمی بیشتر به این شهر و مردمش توجه کنند.

اسم جنگ و بمباران را که می برد انگار خاطرات آن دوران از پیش چشمانش گذشته باشد بغض راه گلویش را می گیرد و از کشتار عشایر کلهر و گوران در بمباران منطقه پالان می گوید. می گوید شب که رسیدیم خیلی از عشایر کشته شده بودند و خیلی ها هم نیمه جان در اطراف افتاده بودند و چند شبانه روز در آن منطقه ماندیم تا به وضعیت مجروحان رسیدگی کنیم.

بغضش سنگین تر می شود و ادامه می‌دهد آن روزهای تلخ هیچ وقت از خاطرم نمی‌رود. استاندار ایلام با مسئولین کرمانشاه تماس گرفت و گریه می کرد که وضع آنجا خیلی وخیم است و باید تیم پزشکی اعزام کنند.

وقتی به ایلام اعزام شدیم، شمار مجروحان به حدی بود که عملا در حیاط بیمارستان شهر جوی خون راه افتاده بود...

... دکتر فتاح فرخی کمی بعد انگار دوباره یادش آمده باشد در مراسم تجلیل قرار دارد و از همه کسانی که این مراسم را برپا کردند قدردانی کرد.

روستازاده‌ای که حالا "شهریار" شهرمان شده

روستا زاده ای بود و حالا برای خودش شهریاری شده، کمتر کسی فکرش را می کرد پسرکی در روستایی دورافتاده روزی "پنجه طلایی" شهرمان شود و به قول خودش قلب 16 هزار نفر را جراحی کند...

هر تار مویش را پای یکی از بیمارانش سپید کرده بود و به قول خودش هربار که بیماری ناخوش احوال میشد و تا دم مرگ می‌رفت، او بود که هزاران بار می مُرد و زنده می شد تا زندگی ببخشد به هزاران بیماری که به امید دستان شفابخشش زیر تیغ جراحی او رفته بودند.

نوبت تقدیر از او که رسید کیک قلبی شکل را جلویش گذاشتند و پروفسور معصومعلی معصومی که متبحرانه 16 هزار قلب را شکافته بود این بار هم ماهرانه برشی روی کیک زد. در حین بُرش کیک از تعدادی از بیمارانش خواستند روی صحنه بیایند و از زحمات این چند دهه خدمت تقدیر کنند.

یکی از بیمارانش که حالا سن و سالی هم داشت میگفت 25 سال پیش زیر تیغ جراحی او رفته و آن دیگری که پیرمردی کهنسال بود و اصرار داشت جای عمل قلبش را نشان دهد می‌گفت همین یک ماه پیش دکتر معصومی با دستان ماهرش دوباره به او زندگی بخشیده.

بیمار سوم که دوبار تیغ جراحی دکتر معصومی به قلبش رسیده بود می گفت بار اول سال 74 به دلیل مشکل مادرزادی عمل کردم. می گفت کمتر کسی که مشکلی مشابه من دارد زنده می‌ماند اما خدا خواست تا از طریق دکتر معصومی دوباره در این دنیا بمانم و زندگی کنم.

نوع عمل من بگونه ای است که نهایتا باید 10 سال بعد مجددا عمل می کردم اما مهارت دکتر معصومی به حدی بود که عمل دومم 20 سال بعد و در سال 95 انجام شد که بسیار رضایت بخش هم بود.

دکتر معصومعلی معصومی که خوب به حرف بیمارانش گوش می کرد بعد از خوش و بش با آنها پشت تریبون رفت و گفت: همین خانم سلطانی(بیماری  که 2 بار تحت عمل قرار گرفته) 10 بار مُرد و زنده شد و ما هم 10 بار همراه او مُردیم و زنده شدیم و خدا خواست که امروز اینجا کنار ما باشد.

بعد هم انگار که از این "پنجه طلایی" بودن و "دست‌های شفابخش" خوشش نیامده باشد ادامه داد: این دستان فقط وسیله‌اند و آنکه شفا می دهد کس دیگری است. ما همه واسطه‌ایم و اوست که شفا می دهد و جان دوباره می بخشد.

او هم یادی از جبهه و جنگ کرد و گفت: ما خدمت کردیم و میکنیم و وظیفه مان را انجام می‌دهیم، اما آنها که در سالهای دفاع مقدس با ارزش ترین چیز؛ یعنی جانشان را تقدیم کردند بالاترین خدمت را به این مردم و این آب و خاک کردند.

آنها رفتند تا ما راه را گُم نکنیم. دشمنان ما امروز تلاش دارند ما را ناامید کنند و این شهدا سرمایه هایی هستند که به ما راه را نشان میدهند و امید را در دل مردم زنده نگه می دارند.

در شرایطی قرار داریم که دشمن از هر طریق و بویژه فضای مجازی تلاش دارد به جوانان ما ناامیدی تزریق کند و تلاش دارد تنها نگاه منفی در جامعه حاکم شود و در این میان بنده تصور کردم برپایی این مراسم می‌تواند یک نگاه مثبت در جامعه ایجاد کند و برای همین بسیار تمایل داشتم تا در این مراسم حاضر شوم.

ما همه خدمتگزار مردم هستیم و جایگاهی بیشتر از این برای خودم قائل نیستم.

قدردانی از عمری خدمت...

از همان ابتدای انقلاب به کرمانشاه آمده بود و تا همین امروز هم در کرمانشاه مانده. می‌گفت فقط برای گرفتن تخصص پاتولوژی مجبور شدم مدتی در تهران بمانم، اما دوباره به کرمانشاه برگشتم.

از سال 1361 عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه شده و به قول خودش خدمت به مردم کرمانشاه را برای خودش افتخار می داند و طی این سالها شاگردان و دستیاران بسیاری را تربیت کرده.

دکتر محسن امامی آل‌آقا روی سن که آمد کیک مخصوصی با طرح روپوش پزشکی جلویش گذاشتند و در حالی که کیک را بُرش میزد از پسرش که حالا نفر اول بُرد تخصصی رشته پاتولوژی کشور شده بود خواستند بیاید و چند جمله ای درباره پدر و افتخاراتش بگوید.

دکتر امید امامی آل آقا که جا پای پدر گذاشته بود از همه افرادی که این مراسم را برای تجلیل پدرش برگزار کرده بودند قدردانی کرد.

پسرش که از پدر به نام استاد یاد می کرد می گفت استاد امامی آل آقا، استاد فرخی و پروفسور معصومی گنج های ما هستند که باید قدردان وجودشان باشیم.

در ادامه این مراسم مهدی عبدالمالکی رییس سازمان فرهنگی و اجتماعی شهرداری کرمانشاه پشت تریبون رفت و گفت: در مجموعه فرهنگی شهرداری فعالیت‌هایی ویژه  در حال انجام است که از جمله مهمترین آن پاسداشت مفاخر و بزرگان شهر است.

او گفت: این مراسم، بعد از تجلیل از "محمدعلی سلطانی" و "دکتر میرجلال الدین کزازی"، سومین مراسم نکوداشت بزرگان شهر است و افتخار داریم در این مراسم از سه بزرگ شهر در حوزه پزشکی، دکتر محسن امامی آل آقا، دکتر فتاح فرخی و دکتر معصومعلی معصومی تقدیر و تجلیل کنیم.

عبدالمالکی بر ادامه همین مسیر تاکید کرد وافزود: در هفته‌های آتی آیین تجلیل از سایر بزرگان شهر هم برپا می‌شود و هدفمان این است تا مردم کرمانشاه و بویژه نسل جوان به داشته‌هایشان افتخار کنند.

دکتر محمدباقر حیدری رییس نظام پزشکی استان هم در این مراسم با تقدیر از تمام بانیان این مجلس گفت: مجالس اینچنینی باید ادامه یابند و باید بزرگان و مفاخر این شهر که کم هم نیستند به مردم معرفی شوند

محمدابراهیم الهی تبارمعاون سیاسی و امنیتی استانداری کرمانشاه هم دقایقی پشت تریبون رفت و با اشاره به زیبایی های بیشمار کرمانشاه گفت: این زیبایی ها که بخشی از آن همین بزرگان شهر هستند باید به جامعه معرفی شوند.

الهی تبار گفت: از روز اول کاری در استان تجلیل از بزرگان را در دستور کار قرار دادیم و این جای قدردانی است که شهرداری و بویژه سازمان فرهنگی این مجموعه در این حوزه وارد شده است.

وی ابراز امیدواری کرد: برپایی چنین مجالسی ادامه داشته باشد و بتوان در آینده نیز شاهد برند سازی و جلوه‌گری زیبایی‌های کرمانشاه بود.

پایان مراسم "نکوداشت شهریاران  پزشکی کرمانشاه" با اهدای حمایل و نشان شهریاری به این سه بزرگ شهرمان همراه بود و هدایایی هم که توسط استاندار و شهردار و سایر مسئولین دستگاه‌ها برای تجلیل از آنها تهیه شده بود به این شهریاران اهدا شد.

یادمان باشد این سه شهریار تنها قطره ای از دریای بزرگان شهر و دیارمان هستند که باید هر روز برای تقدیر از هر کدامشان مجالس نکوداشت و تجلیل بگیریم.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: كرمانشاه تجلیل پزشک استانی اجتماعی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۲۴۹۳۴۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

خودکشی از رزیدنت‌ها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آل‌سعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان به‌مثابه یک انتحار اجتماعی است»

الهه جعفرزاده: اواخر هفته گذشته (پنج‌شنبه ۶ اردیبهشت)، با انتشار خبر درگذشت خانم دکتر سمیرا آل‌سعیدی، دانشیار روماتولوژی و عضو مرکز تحقیقات روماتولوژی دانشگاه علوم پزشکی تهران، جامعه پزشکی برای بار دوم در سال جاری به سوگ نشست. مواجهه نخست با بحران خودکشیِ یکی دیگر از اعضای کادر درمان در سال جاری، به چهارم فروردین ماه بازمی‌گردد؛ که مربوط به درگذشت خانم دکتر پرستو بخشی، متخصص قلب و عروق در بیمارستان دلفان بود.

دکتر هادی یزدانی، پزشک و دکترای حرفه‌ای پزشکی، در گفت‌وگو با خبرآنلاین، پیرامون این مسئله می‌گوید: «چندی است که در جامعه فعلی سرفصلی داریم تحت عنوان «خودکشی پزشکان»؛ و طی همین مدتی که من به‌شخصه مباحث پیرامون این موضوع را به طور دقیق‌تر بررسی می‌کنم، می‌بینم همین عنوان و سرفصل منتقدانی دارد با این طرز تفکر که «پدیده خودکشی در تمام جوامع وجود دارد و ارتباطی با شغل افراد ندارد. پزشکان نیز قشری از یک جامعه هستند و چندان تفاوتی میان خودکشی این گروه با سایر گروه‌های موجود در یک اجتماع حاکم نیست و نباید گروه پزشکان در ذیل این پدیده پررنگ شوند؛ که این تفکر درستی نیست.»

متن کامل این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید:

دغدغه و رویکرد جامعه پزشکی در مواجهه با خودکشی اعضای کادر درمان چیست و چطور به آن می‌پردازد؟

نگاه نقادانه‌ای که بر این مسئله حکم‌فرماست، چندان صحیح نیست؛ در واقع دغدغه جامعه پزشکی در پی مرگ اعضای کادر درمان، این نیست که با به پا کردن سر و صدا در جامعه، توجه‌ها را به سمت خود جلب کند و در نهایت هم بی‌حاصل باشد. بلکه دغدغه تمام همکاران ما در این حوزه، تلاش در راستای «به رسمیت شناختن» این مسئله از سوی اجتماع است؛ اینکه جامعه آگاه شود سرفصلی با عنوان خودکشی پزشکان وجود دارد. پس از شناخت و پذیرش این سرفصل، در مراحل بعد می‌توان علل و عوامل دخیل در وقوع این پدیده را به درستی مورد بررسی قرار داد.

مرگ دکتر آل سعیدی، از ابتدای امسال تا کنون، دومین خودکشی در جامعه پزشکی ایران است. این مورد به لحاظ علّی و کیفی چه تفاوتی با خودکشی دکتر پرستو بخشی در فروردین ماه سال جاری دارد؟

در سال جدید، ما دو مورد خودکشی در جامعه پزشکان داشتیم؛ یکی خودکشی دکتر پرستو بخشی پزشک متخصص قلب، و دیگری خودکشی اخیر دکتر سمیرا آل سعیدی. دو موردی که از دو جنسِ متفاوت هستند و علل عینی حاکم بر هر یک از این موارد مجزا و مختلف‌اند.

در مورد خانم دکتر بخشی، ما شاهد یک «ظلم و تحقیر سیستماتیک» هستیم که طی یک ماه اخیر بارها روی این موضوع تأکید کردیم و درباره آن نوشتیم؛ که عده بسیاری در این‌باره، موضع‌گیری کردند و طبق معمول سعی داشتند که ماجرا مشمول مرور زمان شده و فراموش شود. مرحومه بخشی، علاوه بر شرایط روحی نامساعد و افسردگی ناشی از مرگ والدین، در دوران طرح، انواع و اقسام تحقیرها، مضیقه‌ها و کمبودها را متحمل شده بود؛ که مجموعه این عوامل، ایشان را پله پله به سمت خودکشی سوق داد.

در مورد خانم دکتر آل سعیدی با توجه به شواهد و اطلاعات موجود می‌توان ادعا کرد که مرگ و خودکشی ایشان از جنس دیگری است. اگر از منظر بیرونی بخواهیم به موضوع بنگریم، دکتر آل سعیدی در منتهی‌الیه موفقیت و جایگاه علمی و مدیریتی کشور قرار داشتند و به عبارتی تمام چیزهایی که سمبل موفقیت تلقی می‌شوند، در ایشان جلوه‌گر بود. در واقع مسئله‌ای که جنس خودکشی خانم دکتر آل سعیدی را متمایز می‌کند [با استناد به گفت‌وگوهای منتشرشده از دکتر آل سعیدی با دیگر همکارانشان]، این است که ایشان همواره از یک «ناامیدی اجتماعی» صحبت می‌کردند؛ شرایطی که در آن هیچ امیدی به آینده و پیشرفت نیست و همه‌چیز رو به افول می‌رود.

رسیدن به ناامیدی اجتماعی شاید حس آشنایی برای اکثر افراد در هر جایگاهی باشد؛ که مسلماً علل متعددی دارد. «شغل» افراد در رسیدن به این بن‌بست چه نقشی دارد؟

قطعاً همینطور است؛ شاید این یک تجربه مشترک برای اکثر افراد در هر جایگاهی باشد، اما در موردِ دکتر آل سعیدی، این یأس فلسفی و ناامیدی اجتماعی به طور ویژه همزمان شده بود با شغل ایشان؛ که یک زمینه کاری پراسترس با فرسودگی بالا به شمار می‌آید. این اتفاق به خوبی نشان می‌دهد که «مشاغل» چقدر در ایجاد احساسات و اتخاذ تصمیمات نقش پررنگی دارند. همانطور که در مورد مذکور، فردی با وجود مرتبه بالای علمی، موفقیت‌های قابل توجه و شرایط اقتصادی مطلوب به نقطه‌ای می‌رسد که تصمیم بگیرد به زندگی خود پایان دهد و یک «چرا»ی بزرگ و بی‌پاسخ را در ذهن مخاطب ایجاد کند.

در ابتدای صحبت، «به رسمیت شناساندن پدیده خودکشی پزشکان» را به‌عنوان دغدغه اصلی در جامعه پزشکی مطرح کردید؛ از نگاه شما جامعه‌ فعلی چقدر پذیرای این دیدگاه است؟

در جامعه‌ای که دین در معادلات آن یک متغیر قوی و حکومت آن متظاهر به دین است، پدیده خودکشی یک عمل حرام و غیرشرعی محسوب می‌شود و بنا بر همین باورهای دینی، سعی جامعه همواره بر این بوده که سکوت کند یا برچسب خودکشی را کنار بزند و ماجرا را با عناوین دیگری همچون «مرگ خودخواسته» روایت کند. در چنین شرایطی، صحبت از این ماجرا و به رسمیت شناختن آن دغدغه اصلی ماست. خودکشی، نام دیگری ندارد، فراتر از یک آسیب اجتماعی است هم‌رده‌ی یک «انتحار اجتماعی» باید مورد شناخت و بررسی قرار بگیرد.

خودکشی «رزیدنت‌ها» نیز مشمول این دغدغه است؟

صد البته؛ این دغدغه فقط معطوف به خودکشی پزشکان نیست، بلکه در زمینه خودکشی رزیدنت‌ها نیز روال به همین شکل است. عدم پرداخت حقوق مادی و معنوی در این گروه از کادر درمان، تنها یک جنبه از مشکلات حاکم بر این قشر است. ساعات کاری طاقت‌فرسا، شرایط تحقیرآمیز، عدم حمایت و روابط پادگانی بین اساتید و رزیدنت‌ها نیز از مشکلات قابل توجه این حوزه است که به اشکال گوناگون منجر به خودکشی‌های زنجیره‌ای می‌شود و ماهیت این ماجرا برای جامعه خطرناک است. هرچند این موضوعات قابلیت حل و فصل دارد، فقط عمده هدف ما این است که چنین مسائلی به رسمیت شناخته شود.

فکر می‌کنید تداوم اطلاع‌رسانی در راستای به رسمیت شناختن دومینوی خودکشی در جامعه پزشکی چقدر مثمر ثمر واقع خواهد شد؟

اطلاع‌رسانی و آگاهی‌بخشی در این زمینه، فقط به سود جامعه پزشکی نیست و باید به‌صورت کلان به آن نگاه کرد؛ چرا که سلامت جسم و روان تک‌تک اعضای یک جامعه در گروی سلامت سیستم بهداشت و درمان است. سیستم حاکمیتی کشور نیز موظف است صدای مظلومیت این قشر از جامعه را بیش از پیش بشنود. جامعه پزشکی و کادر درمان همواره در این راستا ثابت‌قدم بوده و می‌کوشد با صدای بلندتر و در ابعاد گسترده‌تری، اهمیت پدیده خودکشی در جامعه پزشکی را به گوش آحاد جامعه برساند.

بیشتر بخوانید:

خودکشی یک پزشک دیگر؛ جزئیات بیشتر از درگذشت این پزشک زن ۱۵ شب کشیک در ماه؛ آموزش یا کار ارزان؟/ «درآمد یک پزشک متخصص طرحی در ایران کمتر از یک آرایشگر است» افزایش ۵ برابری نرخ خودکشی در جامعه پزشکی؛ «سالانه ۱۳ خودکشی در جمعیت رزیدنتی کشور داریم»/ یک راه‌حل مهم:«کمک روانی» خودکشی رزیدنت‌ها؛ مرگ خودخواسته در پناه انتخاب رشته اجباری

۴۷۲۳۲

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1900289