به نقل از «طرفداری»

نامجو مطلق: نباید در کار فرهاد مجیدی دخالت می‌کردند؛ این همه هزینه کردند تا استیلی سرمربی تیم ملی امید شود؟

تاریخ انتشار: ۱۵ مهر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۳۷۹۵۸۰

پیشکسوت استقلال و تیم ملی می‌گوید فرهاد مجیدی خیلی زود سوخت.

طرفداری- مجید نامجو مطلق، پیشکسوت فوتبال ایران در خصوص اینکه ارزیابی‌اش از تغییر و تحولات در تیم امید چیست، گفت:

ما تیمی داریم که چند سالی است نتوانستیم با آن به المپیک برسیم. کار بسیار سختی داریم و با تغییراتی که اتفاق افتاده است، اعتماد به نفس بازیکنان زیر سؤال رفته است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

به نقل از فارس، وی افزود:

متأسفانه زمانی که کرانچار را آوردیم با سابقه خوبی که او در فوتبال داشت و سالها مربی تیم‌های ایرانی بود، می‌شد به نتیجه برسیم، اما به یکباره در عرض یکماه و نیم متوجه شدیم او به درد ما نمی‌خورد. نکته اینجاست که ما چه زمانی فهمیدیم که کرانچار توانایی ندارد که تیم امید ما را موفق کند و اگر قرار است در عرض یک ماه به چنین نتیجه‌ای برسیم، پس چرا اینقدر هزینه کردیم؟

بازیکن سابق تیم ملی ایران تأکید کرد:

مثلاً ما فرهاد مجیدی را آوردیم و او را به عنوان سرمربی انتخاب کردیم، مجیدی پسر بسیار خوبی است و من او را خیلی دوست دارم و معتقدم وی یکی از اسطوره‌های استقلال و فوتبال ما است، اما او پیش از این سابقه چنین کاری را نداشت و زمان زیادی نیست که فعالیت مربیگری‌اش را آغاز کرده است. باز هم بعد از دو ماه به این نتیجه رسیدیم که مجیدی نمی‌تواند تیم ملی ما را موفق کند. از طرفی او صحبت‌هایی مطرح کرد که در کارش دخالت شده که فکر می‌کنم این اقدامات چندان پسندیده نیست. ما اگر مربی می‌آوریم، باید به او اختیار بدهیم و خیلی درست نیست که در کارش دخالت کنیم. در مورد حمید استیلی هم بگویم، او به عنوان مدیر تیم کار می‌کرد و باید همان بالا می‌نشست و کارها را مدیریت می‌کرد. البته استیلی و مجیدی انصافا از دوستان صمیمی من هستند و حرف‌های من تخریب چهره آنها نیست بلکه همه حرفهایی که می‌زنم فوتبالی است و نمی‌خواهم کسی از بابت این حرفها ناراحت شود.

وی در ادامه گفت:

حمید استیلی درنهایت مربی تیم ملی شده، ولی برای من این سؤال است که چرا این همه به این در و آن در زدید، از همان اول استیلی را سرمربی می‌کردید، اما روند چندان حرفه‌ای نبود که چند مربی را بیاورید و هدفی را که از اول داشتیم اجرا کنیم. درنهایت امیدوارم تیم امیدمان نتیجه بگیرد و موفق شود. اما باید قبول کنید در این گونه موارد برنامه‌ریزی درستی نداریم، به خصوص حالا که تیم ملی اردوی درست و حسابی هم نداشته و زمان مناسبی برای تغییرات انتخاب نشده است. اینکه چه کسانی تشخیص دادند کرانچار و مجیدی نمی‌توانند در تیم امید موفق شوند و این توانایی تشخیص چگونه ایجاد شده را باید از مسئولان فدراسیون پرسید. حضور مجیدی در تیم امید اشتباه بود و ما خیلی زود وی را سوزاندیم.

نامجو مطلق در ادامه گفت:

این مسائلی که گفتم اتفاقات خوبی نیست و آنقدر که به بزرگسالان اهمیت داده می‌شود، به تیم امید بها داده نشده است. متأسفانه ویترین فوتبال ما تیم ملی بزرگسالان است که اگر نتیجه بگیرد، توجیه خوبی برای عملکرد ارکان فوتبال خواهد بود.

وی در خصوص اینکه وضعیت استقلال را چطور ارزیابی می‌کند، گفت:

از نظر نوع و سبک فوتبال، استقلال با استراماچونی روند رو به رشدی دارد و من شاهد هستیم که مرحله به مرحله پیشرفت می‌کنیم. خوشبختانه شرایط فنی این تیم روز به روز بهتر می‌شود،‌ ولی استراماچونی ابزار کافی را دراختیار ندارد. به اعتقاد من دو تیم هستند که در لیگ برتر خوب فوتبال بازی می‌کنند که این استقلال و شهر خودرو هستند و آنها نسبت به سایرین از نظر فوتبالی پیشرفت کرده‌اند.

وی تصریح کرد:

شما اگر بهترین مربی دنیا را هم داشته باشید اما ابزار به او ندهید موفق نمی‌شود، مثلاً گواردیولا هر جایی که می‌رود چند بازیکن را با خودش می‌برد که تفکراتش را در زمین پیدا کنند. امسال استقلال بازیکنان زیادی را از دست داده و تا هماهنگ شدن نیازمند زمان است. می‌دانید که این تیم یک بازیکن بازیساز مثل پاتوسی را از دست داده و آن وسط خلأ چنین بازیکنی حس می‌شود. در خط حمله هم مشکلاتی وجود دارد و ضمن آنکه در خط دفاع نیز تیم را نیازمند تقویت می‌بینم. در مجموع روند رو به رشد استقلال از نظر فوتبالی خوب بوده اما این تیم برای کامل شدن نیاز به بازیکن دارد.

منبع: طرفداری

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tarafdari.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «طرفداری» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۳۷۹۵۸۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

گفت‌وگو باکارگردان مجموعه‌مستند «پابه‌ماه»/ قصه‌هایی تماشایی از امید و زندگی

به گزارش قدس آنلاین، این مستند قصه روزهایی از زندگی آدم‌هاست که پر از انتظار، نگرانی، عشق، شور و شوق، ترس و صبر است. قسمت اول به نام «همیشه با هم» روایت دو خواهر دوقلوی همسان با ویژگی‌های مشترک بود که همزمان با هم مادر می‌شوند. در قسمت دوم «کر کوهستان» هم روایتی از زن باردار عشایری را نشان می‌داد که در روستایی سخت‌عبور در استان چهارمحال و بختیاری زندگی می‌کرد و برای تولد نوزاد با چالش‌هایی روبه‌رو بود. هر قسمت از فصل دوم این مجموعه روایت داستانی مستقل و متفاوت است و قسمت سوم این مجموعه هم با عنوان «فرشته رضا» امشب ساعت ۱۸:۳۰ روی آنتن شبکه۲ سیما می‌رود. درباره جزئیات بیشتر این مجموعه با «امیرحسین اوسیوند» کارگردان و مجری طرح «پا به ماه» گفت‌وگو کردیم که می‌خوانید. 

امیرحسین اوسیوند

فصل اول این مجموعه سه سال پیش از تلویزیون پخش شد و با استقبال نسبتاً خوبی همراه بود، چه شد به گروه فصل دوم «پا به ماه» پیوستید و تجربه تولید مستند درباره فرزندآوری برایتان چطور بود؟
من چند سال پیش، فیلم مستند «ننه سلطنت» را با همکاری خانم محور ساختم که آن مستند سبب شروع همکاری ما شد. برای ساخت فصل دوم مجموعه «پا به ماه» به بنده پیشنهاد همکاری دادند که کارگردان پنج قسمت از این مجموعه و مجری طرح آن هستم. 
این مجموعه سخت‌ترین جنس مستندی بود که کار کردم چون پیش از آن چندین مستند اجتماعی ساخته بودم ولی مجموعه «پا به ماه» به واسطه مضمونی که داشت، کار بسیار سختی بود به ویژه در اپیزود «کُر کوهستان» چون سوژه در لوکیشنی سخت‌گذر در یکی از روستاهای چهارمحال و بختیاری زندگی می‌کرد؛ هم فرایند پیدا کردن سوژه کار سختی بود و هم مرحله تولید و فیلم‌برداری. 
هر بار که به لوکیشن محل زندگی سوژه می‌رفتیم حدود ۱۲کیلومتر در مسیر کوهستانی پیاده‌روی داشتیم و از رودخانه عبور می‌کردیم. فضای کار در این اپیزود بسیار سخت بود اما تمام سختی‌هایی که در تولید این پروژه وجود داشت چه به لحاظ تولید و چه به لحاظ برخورد با سوژه در لحظه تولد نوزادان از تن گروه بیرون می‌رفت و روزهای سخت برایمان شیرین می‌شد. در واقع لحظه تولد بچه‌ها نقطه عطف ماجرا بود که موجب می‌شد با علاقه و انگیزه کار کنیم. 

ورود به زندگی شخصی افراد به ویژه زنان باردار، آسان نیست آن هم با دوربین، چطور به سوژه‌ها نزدیک می‌شدید؟
کاری که در این فصل با همفکری تهیه‌کننده پیش بردیم این بود که تا حد امکان از مصاحبه کردن با سوژه‌ها پرهیز کنیم چون اپیزودهای این مجموعه، مستند پژوهشی نیست بلکه مستندی درباره زندگی آدم‌هاست. هر چقدر از مصاحبه کردن و نشاندن سوژه جلو دوربین پرهیز می‌کردیم، فضای بهتری از نظر روایت داستانی بدست می‌آوردیم ضمن اینکه سوژه هم با دوربین، احساس راحتی بیشتری پیدا می‌کرد و مخاطب هم ارتباط بهتری با قصه می‌گرفت. 
یکی از کارهایمان این بود که به جز بحث پژوهش و راضی کردن سوژه‌ها که در مقطع حساس بارداری کار بسیار سختی بود، سعی کردیم دوربین را در دل اتفاق‌ها قرار دهیم و بین سوژه و دوربین فاصله زیادی ایجاد نکنیم. گاهی هم به خاطر شرایط سخت مادران باردار نمی‌توانستیم خیلی به سوژه نزدیک شویم. 

ضرورت پرداختن به موضوع فرزندآوری را در زمانه کنونی چه می‌دانید؟
ایده ساخت مجموعه «پا به ماه» چند سال پیش کلید خورد که ایده اولیه از آنِ تهیه‌کننده بود. من در فصل دوم به گروه اضافه شدم و از این منظر به ماجرا نگاه می‌کردم که فرزندآوری یک وجه مهم از امید به زندگی است البته نسخه‌ای نیست که بتوان برای همه پیچید ولی در بیشتر خانواده‌هایی که با آن‌ها برخورد داشتم و در مسیر ساخت مستند تا به دنیا آمدن فرزندشان با آن‌ها همراه بودم، می‌دیدم با وجود تمام مشکلاتشان چقدر نسبت به این موضوع امید دارند. حتی کسانی که فرزند ناخواسته داشتند وجه روشنی از امید به زندگی را در آن‌ها می‌دیدیم. گروه تولید هم وقتی تولد بچه‌ها را می‌دیدند لحظه شیرین و جذابی را تجربه می‌کردند. به عنوان یک فیلمساز، به دنبال شعار دادن در این مجموعه نبودم فقط می‌خواستم اتفاق‌های واقعی و جاری زندگی را روایت کنم؛ اینکه فرزندآوری تا چه اندازه می‌تواند امید را در زندگی آدم‌ها جاری کند. تلاشم به تصویر کشیدن این واقعیت شیرین و جذاب بود. یکی از صحنه‌های جذاب در فرایند تولید این مجموعه، لحظه تولد نوزاد بود، نوزادی که مدام در حال گریه کردن بود چون از محیط امن رحم مادر وارد فضای ناامن دیگری می‌شد و زمانی که صورتش را به صورت مادر می‌چسباندند، بچه آرام می‌شد و گریه نمی‌کرد؛ این صحنه شگفت‌انگیز و جذاب بود. ما در «پا به ماه» اصلاً نمی‌خواستیم و نمی‌خواهیم وارد فضای شعاری شویم. 

خواسته هر مستندساز و فیلمسازی در حرفه‌اش، نمایش و اکران اثرش است و تلویزیون بستر خوبی برای پخش مستندهاست. به نظر شما رسانه ملی چقدر به مستند توجه دارد و تا چه حدی می‌تواند در جامعه مستندسازی ایجاد انگیزه کند؟
به نظرم مستند نباید فقط پرکننده تایم‌های خالی آنتن باشد و خوشبختانه الان دارد جایگاه خودش را در آنتن پیدا می‌کند اما لازم است نگاه ویژه‌ای به مستند در رسانه ملی بشود. در سریال‌های تلویزیونی که این سال‌ها ساخته می‌شود، آثار ضعیفی وجود دارد که مخاطب آن‌ها را نگاه نمی‌کند ولی مستند اگر خوب ساخته شود می‌تواند برای تلویزیون جذب مخاطب کند یعنی اگر تلویزیون باکس مستند را در شبکه‌های مختلف به رسمیت بشناسد، مخاطب هم با این فضا آشنا می‌شود و آن را می‌بیند چون مستند از دل زندگی آدم‌ها بیرون می‌آید. ضمن اینکه هزینه‌های تولید یک فیلم یا مجموعه مستند قابل قیاس با هزینه ساخت سریال‌های تلویزیونی نیست و می‌تواند در این فضا، مخاطب را جذب کند. 
پخش شدن یک اثر سبب دلگرمی و امیدواری مستندسازان می‌شود به ویژه از پلتفرمی مثل تلویزیون که رسانه‌ای فراگیر برای دیده شدن است. جا دارد مدیران سازمان صدا و سیما نگاه ویژه و منصفانه‌ای به مستند در تلویزیون داشته باشند و مطمئنم مخاطبان هم از مستندهای خوب استقبال می‌کنند. 

البته مستند جزو برنامه‌های پربیننده تلویزیون است به ویژه مستندهای حیات وحش، چرا کمتر روی ساخت مستندهای داخلی با موضوعات مختلف سرمایه‌گذاری شده است؟
همان طور که گفتید مستندهای حیات وحش که جزو برنامه‌های پربیننده تلویزیون هستند خارجی‌اند چون در کشور ما روی این ژانر تصویری، سرمایه‌گذاری نمی‌شود. اگر مستند اجتماعی جایگاه خودش را در تلویزیون پیدا کند بازی دو سر برد است هم از مستندسازان حمایت می‌شود و هم آنتن تلویزیون با برنامه‌های پرمخاطب و کم‌هزینه‌تری نسبت به هزینه‌های تولید سریال پر می‌شود. 
تلویزیون خانه مستندسازان است چون آرزوی هر مستندسازی، دیده شدن اثرش است. وقتی مستندسازی کارش از تلویزیون پخش می‌شود، انگیزه‌ بیشتری می‌گیرد. اگر بودجه‌های خوب و کافی برای مستندسازی تخصیص یابد قطعاً آثار خوب و مؤثری ساخته می‌شود. این رویه که مستندی ساخته شود، مستندساز آن را به تلویزیون ببرد و اثر را بفروشد، درست نیست بلکه تلویزیون باید از شروع تا پایان یک مجموعه کنار مستندساز باشد تا اثری خوب و فاخر ساخته شود و زمانی که کار خوب ساخته شود، مخاطب از آن استقبال می‌کند.
مستند می‌تواند به یک مدیوم پرطرفدار در برنامه‌سازی تلویزیون تبدیل شود. با وجود تلاش تهیه‌کنندگان این حوزه ولی در بسیاری از موارد، هزینه‌های تولید هم جبران نمی‌شود به ویژه برای بچه‌هایی که تازه وارد این حوزه شده‌اند و باید از جیبشان هزینه کنند تا اثری را بسازند. من نخستین فیلم مستندم را با وام ازدواجم ساختم. بسیاری از مستندسازانی که عاشق کارشان هستند، مسیرهای مشابهی را برای تأمین هزینه‌های تولید داشتند. لازم است نهادهایی مانند صدا و سیما از مستندسازان حمایت کنند و نگاه ویژه‌ای به آن‌ها داشته باشند.

زهره کهندل