ایران چگونه جاسوس بلندپرواز آمریکایی را رصد میکند؟ + تصاویر
تاریخ انتشار: ۱۷ مهر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۴۰۲۸۲۶
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، آذرماه سال ۹۳ قرارگاه پدافند هوایی خاتم الانبیا (ص) برای نخستین مرتبه از اعلام اخطار به یک فروند هواپیمای جاسوسی U-۲ آمریکایی خبر داد. دو سال بعد، در سوم مهرماه سال ۹۵ نیز فرمانده وقت قرارگاه پدافند هوایی خبر کشف و اعلام اخطار به هواپیمای U-۲ آمریکایی را اعلام کرد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
اما ماجرای کشف و اعلام اخطار ایران به هواپیمای U-۲ آمریکایی به همین جا ختم نمیشود و در سال ۹۶ نیز یک بار دیگر این هواپیما در تور شبکه پدافندی ایران میافتد و امیر اسماعیلی روند کشف اعلام اخطار به این هواپیما را اینگونه بیان میکند:
"قرارگاه پدافند هوایی خاتم الانبیاء از ۱۰ دقیقه پیش از اخطار و زمانی که این هواپیما از پایگاه خود پرواز کرد، آن را رصد میکرد و زمانی که متوجه شد این هواپیما تمایل به جاسوسی دارد به خلبان آن تذکر داد. کل این عملیات (اعلام اخطار) ۳۰ ثانیه طول کشید و ساعت ۹:۳۰ صبح روز نخست فروردین ۹۶ و چهار ساعت مانده به سال تحویل اتفاق افتاد. "
هواپیمای U-۲s آخرین نسخه از این هواپیما است که هماکنون عملیاتی است
از همان زمان این موضوع مطرح بود که؛ ایران چگونه توانسته است این هواپیما را از زمان برخاستن از باند پایگاهش رصد کند و پیش از رسیدن آن به مرزهای کشورمان به آن اخطار دهد؟
هواپیمای U۲ یک هواپیمای شناسایی پیشرفته و دوربرد، ساخت شرکت لاکهید مارتین آمریکا است و حدود ۵۰ سال است که در نیروی هوایی آمریکا بهکار گرفته میشود.
اگرچه این هواپیمای جاسوسی رادارگریز نیست، ولی سقف پروازی بالا و قابلیت پرواز در ارتفاع ۲۱ کیلومتری آن موجب شده تا کشف آن توسط رادارها قدری مشکل باشد. همچنین این هواپیما قابلیت ۱۲ ساعت مداومت پروازی دارد.
البته تاکنون ۳ فروند از این نوع هواپیما توسط کشورهای کوبا (۲۷ اکتبر ۱۹۶۲)، چین (۱۰ ژانویه سال ۱۹۶۵) و شوروی سابق (اول می ۱۹۶۰) شناسایی و سرنگون شدهاند.
جالب است که هر ۳ کشور نیز، با استفاده از موشکهای S-۷۵ یا همان موشکهای سام ۲ که یک موشک ارتفاع بالای پدافندی و ساخت شوروی است، این هواپیما را منهدم کردند.
در سالهای اخیر ارتش ایالات متحده پهپاد پیشرفته RQ-۴ گلوبال هاوک را برای جایگزینی این هواپیما طراحی و تولید کرد، اما گلوبال هاوک نتوانست به جایگزین مناسبی برای U-۲ بدل شود، ضمن آنکه پهپاد MQ-۴C ترایرتون که نمونه دریایی پهپاد گلوبال هاوک است نیز در تاریخ ۳۰ خرداد ۹۸ از زمان برخاست از پایگاه الظفره امارات توسط پدافند ایران رصد شده و با شلیک سامانه موشکی سوم خرداد در نزدیکی تنگه هرمز منهدم شد.
مهرماه امسال سردار تقیزاده جانشین وزیر دفاع در دومین همایش مصونسازی زیرساختها از توقف پرواز هواپیماهای جاسوسی U-۲ آمریکایی بر فراز آسمان منطقه خبر داد و گفت که پس از رونمایی ایران از سامانه پدافندی باور ۳۷۳ هواپیماهای U-۲ آمریکایی که از قبرس پرواز میکردند و هفتهای دو مرتبه بر فراز آسمان منطقه گشتزنی میکردند، پروازهای خود را متوقف کردند.
پایگاهی که U-۲های آمریکایی از آن برای پرواز بر فراز آسمان منطقه استفاده میکردند پایگاه هوایی "آکورتیری" واقع در جنوب قبرس و متعلق به نیروی هوایی انگلستان است.
نمایی از پایگاه هوایی آکورتیری نیروی هوایی انگلیس در جنوب قبرس
در تصویر دو فروند هواپیمای C-۱۳۰ و دو فروند بالگرد CH-۴۷ شینوک دیده میشوند
U-۲های آمریکایی از سالها پیش در این پایگاه مستقر بوده و درجریان حمله آمریکا به عراق و افغانستان هم از این پایگاه برای اجرای مأموریت استفاده میکردند. فاصله این پایگاه از مرزهای غربی ایران در حدود ۱۲۰۰ کیلومتر و از مرزهای جنوبی ایران در حدود ۲۰۰۰ کیلومتر است، لذا برای رصد و شناسایی پروازهای این پایگاه نیاز به رادارهای برد بلند ماوراءافقنگر است.
فاصله پایگاه هوایی آکورتیری از مرزهای غربی ایران
فاصله پایگاه هوایی آکورتیری از مرزهای جنوبی ایران جایی که یک رادار برد بلند کیهان مستقر شده است
در فاصله سالهای ۹۳ قرارگاه پدافند هوایی خاتمالانبیا از یک رادار ماوراءافقنگر سپهر با برد بیش از ۲۵۰۰ تا ۳۰۰۰ کیلومتر رونمایی کرد که با توجه به فاصله قبرس تا ایران احتمالاً این رادار توانسته هواپیمای U-۲ آمریکایی را از زمان برخاستن از پایگاهش در قبرس کشف کند.
رادارهای ماوراء افق با تاباندن پرتو راداری فرکانس خاص، بهسمت جو امکان رصد زمین و آسمان منطقه مورد نظر را بسیار فراتر از میزان قابل پوشش با رادارهای معمولی دارد.
در واقع رادارهای معمولی مستقر در ارتفاع سطح دریا، بهدلیل انحنای کره زمین، امکان مشاهده اهداف در برد بیش از ۳۰ کیلومتری در سطح زمین (ارتفاع پایین) را ندارند و به همین دلیل یا باید روی یک برجک و یا در ارتفاعات نصب شوند، اما رادارهای ماوراء افق بهواسطه استفاده از قابلیت بازتاب امواج با باند فرکانسی خاص از جو زمین، میتوانند هم اهداف هوایی و هم اهداف زمینی را تا فواصل بسیار زیادی کشف و بهعنوان اولین حلقه از هشدار زودهنگام در شبکه پدافند هوایی عمل کنند.
نحوه عملکرد رادارهای ماوراء افق
آبان ماه سال ۱۳۹۳ رادار کیهانی «سپهر» با برد بیش از ۲۵۰۰ کیلومتر با موفقیت تست شد. این رادار که تا کنون تصویری از آن منتشر نشده یک رادار برد بلند است که اهداف رادارگریز با سطح مقطع بسیار پایین را کشف میکند و قابلیت شناسایی تمامی اهداف در ارتفاع پست، ارتفاع متوسط و ارتفاع بالا را دارد و اهداف ریز پرنده، موشکهای بالستیک و نیمهبالستیک و نیز موشکهای کروز بهراحتی توسط این رادار کشف و شناسایی میشوند.
در بهمن ماه سال ۹۳ هم امیر اسماعیلی از پیشرفت ۴۰ درصدی استقرار رادار سپهر در مناطق مختلف کشور خبر داده بود که قاعدتاً تا الآن باید درصد زیادی از این استقرار عملیاتی شده باشد.
با ارتقای توان راداری و پدافندی ایران، نیروهای مسلح کشورمان قادر به دفاع عمقی از آسمان کشور و رصد پرندههای بیگانه پیش از رسیدن به مرزهای هوایی ایران هستند.
منبع: تسنیم
انتهای پیام/
منبع: باشگاه خبرنگاران
کلیدواژه: اخبار سیاسی پهپاد جاسوسی هواپیمای جاسوسی پهپاد آمریکایی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۴۰۲۸۲۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
نیروی دریایی آمریکا چند هواپیما و از چه انواعی در اختیار دارد؟ (+عکس)
نیروی دریایی ایالات متحده (USN) شاخه دریایی ارتش ایالات متحده است و قوی ترین نیروی دریایی در جهان است. نیروی دریایی آمریکا که در سطح بین المللی در آبهای عمیق اقیانوسهای باز فعالیت میکند، یک نیروی آماده رزم است که وظیفه دفاع از منافع این کشور در آب های دور از سرزمین اصلی این کشور را بر عهده دارد.
به گزارش روزیاتو، در حالی که تاریخچه نیروی دریایی آمریکا به دوران استعمار بریتانیا باز می گردد، اما قدرت آن تا زمانی که در اوایل قرن گذشته شروع به ساختن کشتیهای فوقالعاده غول پیکر و ترسناک کرد، با سایر نیروی دریایی جهان قابل مقایسه نبود. چند ماه پس از اینکه یک خلبان غیرنظامی به نام یوجین الی نشان داد که چگونه میتوان از هواپیما برای نظارت و گشت زنی استفاده کرد، نیروی دریایی ایالات متحده اولین هواپیمای خود را به نامCurtiss Model E A-1 Triad تحویل گرفت.
نیروی دریایی ایالات متحده شروع به استفاده از هواپیما می کندپس از فرود موفقیت آمیز هواپیمای مجهز به شناور در کنار یک کشتی، گلن کرتیس که در زمینه تولید هواپیما فعالیت داشت، نیروی دریایی را در مورد مفید بودن این هواپیما متقاعد کرد. کرتیس سپس نشان داد که چگونه می توان این هواپیما را در یک قایق بارگیری کرد و با استفاده از جرثقیل به آب بازگرداند.
اولین ایستگاه هوایی نیروی دریایی ایالات متحده در خلیج پنساکولا در فلوریدا و در ژانویه ۱۹۱۴ افتتاح شد، پنج ماه قبل از شروع جنگ در اروپا. با احتمال حمله به کشتی های آمریکایی توسط زیردریایی های U-boat آلمان در سال ۱۹۱۶، نیروی دریایی ایالات متحده توصیه کرد که ایستگاه های هوایی در پایگاه های نیروی دریایی در امتداد خط ساحلی ایجاد شود.
عصر ناوهای هواپیمابرپس از پی بردن به اهمیت داشتن نیروی هوایی در طول جنگ جهانی اول، برنامه ریزان نظامی شروع به جستجوی راه های بیشتری برای استقرار هواپیماها روی کشتی ها کردند. علیرغم اینکه نیروی دریایی امپراتوری ژاپن ناو شبه هواپیمابر Hōshō را در سال ۱۹۲۲ به آب انداخت، اولین ناو هواپیمابر هدفمند، HMS Hermes بود که در سال ۱۹۲۴ به آب انداخته شد. این ها و کشتی های مشابهی که در ادامه ساخته شدند به کشتی های ناوگان بر یا fleet carrier معروف شدند.
پس از معرفی ناوهای هواپیمابر، جنگ دریایی وارد مرحله جدیدی شد و کشتیها دیگر برای اعمال قدرت به توپ های بزرگشان وابسته نبودند. چند کاره بودن یک ناو هواپیمابر برای اولین بار در سال ۱۹۴۰ نشان داده شد، وقتی که هواپیمای برخاسته از روی ناو HMS Illustrious سه کشتی جنگی ایتالیایی را در خلیج تارانتو در جنوب ایتالیا غرق کرد.
پس از حمله غافلگیرانه ژاپن به پرل هاربر در ۷ دسامبر ۱۹۴۱ با استفاده از شش ناو هواپیمابر، آشکار شد که جنگ دریایی وارد مرحله جدیدی شده است. در تلافی حمله ژاپن، نیروی دریایی ایالات متحده وارد ۱,۰۰۰ کیلومتری حریم سرزمین اصلی ژاپن شد و در ۱۸ آوریل ۱۹۴۲، ۱۶ بمب افکن B-25 را از روی عرشه ناو USS Hornet برای حمله به توکیو به پرواز درآورد.
از جنگ جهانی دوم، ناوهای هواپیمابر نیروی دریایی ایالات متحده در جنگ کره، جنگ ویتنام و درگیری های مختلف در سراسر خاورمیانه شرکت داشته اند.
هواپیمای فعلی که توسط نیروی دریایی ایالات متحده استفاده می شودهواپیماهای آموزشی نیروی دریایی ایالات متحده
Beechcraft T-34 Mentor: مشتق شده از مدل ۳۵ Bonanza است. T-34 Mentor یک هواپیمای تک موتوره پروانه ای است که از اواخر دهه ۱۹۴۰ برای آموزش خلبانان استفاده می شود.
Northrop F-5: اف-۵ در اواخر دهه ۱۹۵۰ توسط شرکت نورثروپ طراحی شد و یک جنگنده برتری هوایی و هواپیمای حمله زمینی سبک است. نیروی دریایی ایالات متحده و نیروهای تفنگدار ویژه دریایی این کشور از F-5 به عنوان هواپیماهای آموزشی در نقش دشمن استفاده می کنند.
McDonnell Douglas T-45 Goshawk: هنگامی که نیروی دریایی ایالات متحده به دنبال یک جت آموزشی جدید برای جایگزینی T-2 Buckeye و TA-4 Skyhawk خود در اواخر دهه ۱۹۷۰ بود، مک دانل داگلاس و British Aerospace (BAe) را برای ساخت نسخه دریایی از Hawk انتخاب کردند.
Northrop T-38 Talon: یک جت آموزشی دو موتوره مافوق صوت با دو سرنشین است که برای نیروی هوایی ایالات متحده (USAF) طراحی و تولید شده است. نیروی دریایی نیز از Northrop T-38 Talon در مدرسه آموزش خلبانی خود در پتوکسنت ریور، مریلند استفاده می کند.
Beechcraft T-6 Texan II: بر اساس Pilatus PC-9 سوئیسی، Beechcraft T-6 Texan II یک توربوپراپ تک موتوره است که برای آموزش عمده هوانوردی دریایی استفاده می شود.
هواپیماهای ترابری نیروی دریایی ایالات متحده
Bell Boeing V-22 Osprey: هواگرد V-22 Osprey ساخت بل بوئینگ یک هواپیمای نظامی چند ماموریتی و روتور کج با قابلیت های VTOL و STOL است، طراحی شده برای ارائه قابلیت های ترابری هوایی یک هلیکوپتر با عملکرد کروز یک توربوپراپ.
Lockheed C-130 Hercules: در اصل به عنوان یک هواپیمای حمل و نقل نیرو، پزشکی و بار طراحی شده بود، هواپیمای توربوپراپ لاکهید C-130 هرکولس با چهار موتور خود برای انجام چندین ماموریت از جمله سوخت گیری هوا به هوا استفاده می شود. نیروی دریایی ایالات متحده برخاست و فرود روی ناو هواپیمابر را با C-130 انجام داده اما این هواپیمای ترابری هرگز روی یک کشتی مستقر نشده است.
C-38A Courier: این هواپیما هنگامی که در دست غیرنظامیان است با نام جت تجاری Gulfstream G100 شناخته می شود اما نیروی دریایی ایالات متحده از C-38A Courier به عنوان یک هواپیمای پشتیبانی آزمایشی و ارزیابی استفاده می کند.
C-40 Clipper: نسخه نظامی بوئینگ ۷۳۷NG که توسط نیروی دریایی به عنوان هواپیمای حمل بار و مسافر استفاده می شود.
C-26 Metroliner: هواپیمای C-26 Metroliner ساخت Fairchild یک هواپیمای با دو موتور توربوپراپ است که توسط نیروی دریایی برای واکنش سریع در زمینه حمل بار و مسافر استفاده می شود.
C-20 Grey Ghost: C-20 Grey Ghost یک نسخه نظامی از Gulfstream IV است که نیروی دریایی برای حمل و نقل VIP استفاده می کند.
C-12 Huron: هواپیمای C-12 Huron ساخت Beechcraft یک نسخه نظامی از پرنده دو موتوره توربوپراپ Beechcraft Super King Air است. نیروی دریایی از C-12 Huron برای پشتیبانی سفارت، تخلیه پزشکی و به عنوان یک هواپیمای مسافربری و حمل بار سبک استفاده می کند.
Grumman C-2 Greyhound: هواپیمای C-2 Greyhound یک هواپیمای باری دو موتوره با بال بالا است که توسط نیروی دریایی برای تحویل محموله، ارسال پستی و رساندن مسافران به ناوهای هواپیمابر نیروی دریایی استفاده می شود.
هواپیمای گشت دریایی نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا
Lockheed P-3 Orion: طراحی شده بر پایه هواپیمای مسافربری L-188 Electra ساخت لاکهید، P-3 Orion یک هواپیمای ضد زیردریایی و نظارت دریایی چهار موتوره توربوپراپ است که برای نیروی دریایی ایالات متحده ساخته شده است.
Boeing P-8 Poseidon: هواپیمای P-8 Poseidon که از بوئینگ ۷۳۷-۸۰۰ غیرنظامی گرفته شده است توسط نیروی دریایی به عنوان یک هواپیمای گشت دریایی و شناسایی استفاده می شود.
هواپیماهای جنگ الکترونیک نیروی دریایی ایالات متحده
EP-3 Orion: لاکهید EP-3 یک نسخه شناسایی سیگنال های الکترونیکی از P-3 Orion است. نیروی دریایی از EP-3 به عنوان هواپیمای رهگیری ارتباطات استفاده می کند.
EA-18 Growler: این پرنده نظامی یک نسخه ناونشین از Boeing F/A-18F Super Hornet دو سرنشینه است. نیروی دریایی از AE-18 Growler برای جمینگ تاکتیکی و حفاظت الکترونیکی برای نیروهای نظامی ایالات متحده در سراسر جهان استفاده می کند.
E-6 Mercury: بر اساس Boeing 707-300، هواپیمای Boeing E-6 Mercury به عنوان مرکز کنترل و فرماندهی هوابرد عمل می کند.
هواپیماهای آواکس نیروی دریایی ایالات متحده
Northrop Grumman E-2 Hawkeye: این پرنده یک هواپیمای ناونشین هشدار اولیه تاکتیکی هوابرد است که در همه شرایط آب و هوایی قابلیت انجام عملیات دارد.
هواپیماهای جنگی نیروی دریایی ایالات متحده
F/A-18E/F Super Hornet: جنگنده F/A-18E/F Super Hornet ساخت کمپانی بوئینگ یک سری از جت های جنگنده چند منظوره سوپرسونیک ناونشین است.
F-35 Lightning II: جنگنده F-35 Lightning II ساخت لاکهید مارتین همان نسخه مخصوص نیروی دریایی از F-35 Lightning است که با نام F-35C شناخته می شود. F-35C که قادر به برخاستن کوتاه و فرود عمودی (STOVL) است، یک هواپیمای جنگی تک موتوره و پنهانکار چند منظوره است که می تواند برای انواع ماموریت ها استفاده شود.
تا ۱۸ جولای ۲۰۲۳، تعداد کل هواپیماها و هلیکوپترهای عملیاتی نیروی دریایی ایالات متحده ۴,۰۱۲ فروند اعلام شده است.
کانال عصر ایران در تلگرام