پروژه‌های ناموفق انتقال آب در جهان بررسی می‌شود
تاریخ انتشار: ۲۳ مهر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۴۷۰۴۵۱
خبرگزاری میزان- چین، روسیه، استرالیا و آمریکا چه دستاوردی از پروژه‌های انتقال آب داشته اند؟ تاریخ انتشار: 13:24 - 23 مهر 1398 - کد خبر: ۵۵۹۰۴۳
به گزارش گروه فضای مجازی خبرگزاری میزان، به نقل از روزنامه خراسان، دو روز پیش بود که خبر موافقت مشروط سازمان حفاظت محیط زیست با انتقال آب از دریای خزر به سمنان اعلام شد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
همچنین ۴۰ نماینده با نوشتن نامه‌ای به رئیس جمهور به مخالفت با آن پرداختند. پیش از این هم گروه‌های فعال محیط زیست و کارشناسان زیادی مخالفت و نکات خود را درباره این پروژه اعلام کرده بودند هر چند این طرح موافقانی نیز دارد. طرح انتقال آب دریای خزر به سمنان و حتی اتصال آن به خلیج فارس و دریای عمان حدود ۲۵ سال پیش مطرح، اما پس از مدتی و با پایان یافتن فضای انتخاباتی در آن زمان به فراموشی سپرده شد. تا این که در اواسط دهه هشتاد دوباره مطرح شد و در نهایت دولت دوم محمود احمدی‌نژاد در سال ۹۱ اجرای آن را به شرکت توسعه منابع آب و نیروی ایران ابلاغ کرد. به بهانه همین طرح مروری خواهیم کرد بر مهم‌ترین طرح‌های انتقال بین حوضه‌ای که در جهان انجام پذیرفته است.
چین؛ بزرگ‌ترین پروژه با کمترین دستاورد‌ها
این پروژه انتقال آب، یکی از بزرگ‌ترین پروژه‌های انتقال آب در جهان به شمار می‌رود که برای حل مشکل توازن نامتناسب منابع آب در شمال و جنوب چین طراحی شده است. در سال ۲۰۰۲ پروژه انتقال آب آغاز شد و مرحله ابتدایی آن سال ۲۰۱۳ به پایان رسید و در سال‌های بعد هم به تدریج مراحل دیگری از آن به بهره‌برداری رسیده است. در مجموع این طرح که حدود دو دهه به طول انجامیده، ۱۳ میلیارد متر مکعب آب را ۱۲۰۰ کیلومتر از سد «دانجیاگکو» در مرکز استان «هوبی» به پایتخت، پکن منتقل می‌کند.
انتقال میلیارد‌ها متر مکعب آب در کشور چین باعث اشکالات زیادی شده است. دولت اعلام کرده که ۳۳۰ هزار نفر را برای ساخت مسیر اصلی جابه جا کرده است. همچنین تغییر مسیر آب رودخانه به سمت شمال می‌تواند منجر به گسترش بیماری‌هایی که در جنوب چین شایع است، به سایر مناطق شود. این پروژه که کارشناسان معتقدند احتمال خشکسالی را افزایش می‌دهد بیش از ۶۲ میلیارد دلار هزینه داشته که بسیار بیشتر از هزینه ۱۵ میلیارد دلاری است که در ابتدا پیش‌بینی شده بود.
شوروی و نابودی دریاچه آرال
یکی از دیگر پروژه‌های مهم انتقال آب را اتحاد جماهیر شوروی به اجرا درآورد. در این طرح، آب دو رودخانه «آمودریا» و «سیردریا» که پیش از این به دریاچه «آرال» می‌ریختند، منحرف شده و به بیابان «قره قوم» منتقل شدند. این طرح در نگاه اول موجب سبز شدن زمین‌های خشک و افزایش میزان تولید شده بود؛ اما به‌تدریج به معضلی برای منطقه تبدیل شد تا جایی که آرال، چهارمین دریاچه بزرگ جهان بیش از ٨٠ درصد حجم خود را از دست داد، اتفاقی که باعث شد بندر‌های دریاچه خشک و صیادان بیکار شوند. زمین‌های پنبه به دلیل تغییرات محیطی خشک شد. بستر نمکی به وسعت ٣٦ هزار کیلومترمربع باقی ماند؛ نمک آب دریاچه چهار برابر و موجب مرگ موجودات زنده اکوسیستم شد؛ املاح، سم‌های کشاورزی و دیگر مواد شیمیایی باقی مانده کشاورزی به وسیله باد تا کیلومتر‌ها جابه‌جا شد. این مواد موجب بایرشدن زمین‌ها، بیماری‌های تنفسی، قلبی و سیلیکوز، افزایش ٣٠درصد ناباروری و عقب‌ماندگی‌های ذهنی کودکان، کم‌خونی و... در منطقه شد. به گزارش یونسکو وضعیت محیط‌زیست این منطقه بالاترین میزان مرگ‌ومیر نوزادان جهان را سبب شده است. در نهایت از آرال فقط شورآبه تلخی به جای مانده است.
موفقیت‌ها و ناکامی‌ها در آمریکا
تأمین آب مورد نیاز از طریق خطوط لوله در مقیاس‌های بزرگ به صورت سنتی به عنوان جزئی از پروژه‌های پیچیده جمع آوری، ذخیره و انتقال آب در آمریکا بوده‌اند. در دهه ۱۹۳۰، سه ایالت کالیفرنیا، آریزونا و یوتا، با مشارکت هم پروژه ساخت خط لوله عظیم انتقال آب رودخانه کلرادو را آغاز کردند، موضوعی که موجب خشک شدن دریاچه «اوونز» و نابودی سکونتگاه‌های انسانی دره «اوونز» در کالیفرنیا شد. مسئله‌ای که موجب ایجاد فجایع زیست محیطی و نابودی مناطق باتلاقی دلتای «کلرادو» شده است. پروژه بیگ تامپسون کلرادو (C-BT) یک نمونه عالی از پروژه‌های موفق انتقال آب به حساب می‌آید چرا که توانست مشکل کمبود آب در کلرادو، یکی از ایالات تقریباً خشک غرب آمریکا را رفع سازد. پروژه C-BT طوری طراحی شد تا آب را از کوهستان‌های سنگی جمع آوری و به شرق کوهستان منتقل کند تا به منظور اهداف کشاورزی مورد استفاده قرار گیرد. این پروژه که طی سال‌های ۱۹۳۸ و ۱۹۵۷ اجرا شد برای ۳۰ شهر آب مورد نیاز را تأمین می‌کرد.
انتقال آب برای جست وجوگران طلا
طرح تأمین آب «گلدفیلداز»، پروژه خطوط لوله و سدی است که آب آشامیدنی را از سد «موندارینگ» در شهر «پرث» در غرب استرالیا به سمت شهر‌های «کولگاردی» و «کالگورلی» می‌رساند. این پروژه در سال ۱۸۹۶ آغاز و در سال ۱۹۰۳ تکمیل شد. از آن زمان تاکنون این خطوط لوله همچنان کار کرده و برای زندگی بیش از ۲۰۰ هزار نفر، معادن، مزارع و ... آب تأمین می‌کند. در اوایل دهه ۱۸۹۰ میلادی، هزاران نفر از ساکنان استرالیا به منظور یافتن طلا به صحرا‌های خشک و بی‌آب و علف غرب استرالیا سفر کردند، اما زیرساخت‌های موجود برای تأمین آب در آن مکان کافی نبود و همین موضوع نیاز فوری به آب را برای آن‌ها ایجاد کرد. در سال ۱۹۸۶، «جان فارست»، نخست وزیر استرالیای غربی، لایحه‌ای را تقدیم مجلس وقت کرد تا وامی ۵/۲ میلیون دلاری را برای ساخت خطوط لوله به منظور انتقال ۲۳ هزار کیلولیتر آب در روز از رود «هلنا» در نزدیکی «موندارینگ» در «پرث» به «گلدفیلدز» به تصویب برساند. در این طرح لوله‌های فولادی با قطر ۳۰ اینچ که از سد به مسافت ۵۳۰ کیلومتر تا کالگورلی کشیده شده‌اند و دسته‌ای از ایستگاه‌های پمپاژ و دو سد کوچک برای کنترل فشار در مسیر خطوط لوله قرار دارند. این پروژه برای تامین نیاز آبی مردم و جست وجو گران طلا به نسبت موفق بوده است، اما تاثیرات زیست محیطی آن در بین کارشناسان محل مناقشه است. به نظر می‌رسد با توجه به تجربه‌های جهانی باید هر گونه اقدام در انتقال آب از دریا یا حوزه‌های آبی در داخل با تامل و بررسی تمامی جوانب صورت گیرد.
انتهای پیام/
خبرگزاری میزان: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه‌های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.
منبع: خبرگزاری میزان
کلیدواژه: پروژه انتقال اب تجربه
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mizan.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری میزان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۴۷۰۴۵۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
گاز ایران به چین هم می‌رسد؟
یک کارشناس حوزه انرژی گفت: پروژه دیگری که پاکستان در دستور کار دارد اینکه اکنون به پیشنهاد امریکا قرار است از ترکمنستان و با عبور از مسیر افغانستان به پاکستان تا هند پروژه تاپی را اجرا کند و در واقع امریکا بدنبال مسیری برای دور زدن و گرفتن فرصت از ایران است هرچند این پروژه باوجود طالبان در شرایط، اما و اگر و ابهام قرار دارد.
به گزارش ایلنا، قرارداد صادرات گاز به پاکستان با نام خط لوله IP در قالب خط لوله صلح بین شرکت ملی صادرات گاز ایران و شرکت ISGS پاکستان در تاریخ ۵ ژوئن ۲۰۰۹ (۱۵خرداد ۸۸) به‌مدت ۲۵سال منعقد شده بود و تاریخ آغاز تحویل گاز طبیعی به پاکستان ۳۱ دسامبر ۲۰۱۴ و میزان حجم گاز طبیعی صادراتی ۸ میلیارد مترمکعب در سال تعیین شده بود.
باوجودی که در ۲۱ اسفند ۱۳۹۱ در چابهار و نقطه صفر مرزی کلنگ آغاز و عملیات ساخت خط لوله صادرات گاز ایران به پاکستان بر زمین زده شد و ایران طبق قرارداد بیش از ۱۱۰۰ کیلومتر خط لوله ۵۶ اینچ را از عسلویه تا ایرانشهر احداث و عملیاتی کرد، اما این پروژه در خاک پاکستان نیمه‌کاره رها شد تا اینکه اسلام‌آباد امسال پس از ۱۰ سال وقفه، خبر آغاز عملیات را اعلام کرد و اکنون بنا دارد ساخت خط لوله انتقال گاز طبیعی از ایران را آغاز کند، اقدامی که به گفته مقامات پاکستان برای تامین نیاز‌های انرژی این کشور ضروری است، به طوری که اکنون سهم واردات گاز به ۲۹ درصد از کل عرضه گاز طبیعی مایع (شامل تولید و واردات منهای گازی که صادر یا ذخیره می‌شود) رسیده است.
در هر حال اکنون کمیته انرژی کابینه پاکستان ساخت ۸۰ کیلومتر باقیمانده از خط لوله ۸۰۰ کیلومتری از مرز ایران تا شهر بندری گوادر پاکستان را با استفاده از بودجه دولتی تصویب کرده است این رخداد هرچند دیر، اما خوشایند است و آنچه ما باید از هم‌اکنون در نظر داشته باشیم برنامه‌ریزیِ ورود به بازار‌های بزرگ‌تر از جمله چین و هند است، بازار‌هایی که اجرای خط لوله پاکستان و البته یک دیپلماسی دوراندیشانه این مسیر را برای ما کوتاه‌تر و شدنی خواهد کرد.
هدایت‌الله خادمی، در ارزیابی اجرایی شدن خط لوله صادرات گاز به پاکستان اظهار داشت: موضوع قرارداد تهران و اسلام‌آباد برای صادرات گاز مربوط به حدود ۱۵ سال پیش است، آن زمان پس از به امضا رسیدن این قرارداد ایران خط لوله انتقال گاز از عسلویه تا مرز این کشور را اجرا کرد و بنا بود که این گاز در نهایت تا هند نیز انتقال پیدا کند، اما مباحثی بوجود آمد که گفته شد پاکستان اعتبار لازم را ندارد و یا تحت تاثیر تحریم امریکا پروژه را معلق نگاه داشت، از نظر حقوقی و قانونی با توجه به بند قراردادی take or pay ما می‌توانستیم علیه این کشور اقامه دعوی کنیم یعنی پاکستان یا باید این گاز را دریافت می‌کرد و یا اینکه در صورت عدم دریافت به همان میزان پول و یا خسارت را پرداخت کند.
وی افزود: ما به وظایف‌مان عمل کردیم و از همان ابتدا و اکنون آماده ارسال گاز به این کشور بوده و هستیم اگر پاکستان برای تحویل گاز مدنظر زیرساخت لازم را نداشت ما می‌توانستیم با استناد به بند مذکور پول و خسارت را دریافت کنیم و اگر از همان ابتدا موضوع را جدی‌تر پیگیری می‌کردیم پاکستان همان زمان نسبت به آماده‌سازی زیرساخت و دریافت گاز اقدام می‌کرد و گاز حتما به سمت هندوستان هم می‌رفت و به این ترتیب پاکستان با توجه به عبور خط لوله سال‌ها به ایران وابسته می‌شد و امکان تحریم هم وجود نداشت.
این کارشناس حوزه انرژی گفت: پروژه دیگری که پاکستان در دستور کار دارد اینکه اکنون به پیشنهاد امریکا قرار است از ترکمنستان و با عبور از مسیر افغانستان به پاکستان تا هند پروژه تاپی را اجرا کند و در واقع امریکا بدنبال مسیری برای دور زدن و گرفتن فرصت از ایران است هرچند این پروژه باوجود طالبان در شرایط، اما و اگر و ابهام قرار دارد.
وی با بیان اینکه اجرای پروژه خط لوله ایران-پاکستان به نفع هر دو کشور و امنیت منطقه است، خاطرنشان کرد: اگر این خط اجرا شود به کشور‌های دیگر از جمله چین هم امکان ارسال گاز را داریم، زیرا اکنون چین به گاز نیاز زیادی دارد، زیرا چند هزار کیلومتر خط لوله با هزینه کشور خودش از ترکمنستان کشیده تا نیاز خود را برطرف کند ما نیز با اجرای خط لوله در کشور پاکستان از همین ابتدا باید به فکر رایزنی و مذارکه با چین برای ارسال گاز به این بازار بزرگ باشیم، زیرا زیرساختی که امنیت اقتصادی ایجاد کند و یک کشور را به ما وابسته کند؛ غیرقابل تحریم است.
خادمی بیان داشت: ما همانگونه که کرسنت را منتفی و میادینی مثل فرزاد و فروزان و آرش.. معلق نگه داشته‌ایم اقدام موثری برای الزام پاکستان به اجرای این خط که می‌تواند گاز ایران را تا چین هم برساند نکرده‌ایم. ضمن اینکه طی سال‌ها میادین گازی غیر از پارس جنوبی را هم توسعه نداده‌ایم، چندین سال است که میزان تولید گاز کشور با مصرف برابر است.
وی تاکید کرد: کشوری به ما اعتماد می‌کند که بتواند در هر زمان که نیاز داشت فوری گاز را دریافت کند و ما باید همواره این مقوله را در نظر داشته و برای عمل به تعهدات مجبور نباشیم که گاز صنایع را قطع و یا محدود کنیم و با اندیشیدن تمامی تمهیدات بدون وقت‌کشی و از دست دادن مجدد فرصت مربوط به تامین مطمئن وارد بازار بزرگی مثل چین شویم.
این عضو پیشین کمیسیون انرژی مجلس یادآور شد: ما باید این موضوع را نیز در نظر داشته باشیم که با وجودی که با فاصله بسیار کمی با روسیه دومین دارنده ذخایر گازی جهان هستیم، اما به لحاظ بازار فاصله زیادی با این کشور داریم، روسیه قبل از جنگ با اوکراین ۲۰ درصد بازار جهان را در اختیار داشت، اما کمتر از یک درصد بازار متعلق به ایران است، اکنون ما باید در نظر داشته باشیم که هر گونه تعلل ممکن است فاصله ما را بیشتر کند کمااینکه از دست رفتن زمان در صادرات به کشور‌های همسایه از جمله پاکستان سود زیادی را از کشور سلب کرد.
تیم فوتسال افغانستان نیمی از راه جام جهانی را طی کرد