به نقل از «خبرگزاری برنا»

۳۰ ساله ها مراقب این بیماری باشند!

تاریخ انتشار: ۱۸ آذر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۶۰۳۴۲۴۴

انسولین یکی از هورمون‌های بدن است که از طریق سلول‌های بتا در لوز‌المعده ترشح می‌شود. درواقع وظیفه انتقال قندخون به درون سلول و تبدیل آن به انرژی را بر عهده دارد.

به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری برنا؛ علی‌اکبر مقدادی، متخصص دیابت گفت: در برخی از افراد دیابتی تمام یا بخشی از سلول‌های بتا از بین رفته‌اند که نتیجه آن کاهش یا قطع ترشح انسولین است، در حالی که در بدن برخی دیگر از افراد دیابتی، انسولین به مقدار کافی ترشح می‌شود، ولی انسولین تولیدشده به خوبی عمل نمی‌کند لذا در افراد دیابتی غلضت کلوگز (قندخون) در داخل خون افزایش پیدا می‌کند و اصطلاحاً قندخون بالا می‌رود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این متخصص دیابت افزود: قندخون ناشتای کمتر از ۱۰۰، نشانه عدم ابتلا به دیابت و قندخون ناشتای بیشتر از ۱۲۶، نشانه دیابت است، همچنین قندخون ناشتای ۱۰۰ تا ۱۲۶ را اصطلاحاً پیش‌دیابت می‌گویند. چنانچه قندخون دو ساعت پس از صرف صبحانه اندازه‌گیری شود و عدد کمتر از ۱۴۰ در افراد غیردیابتی و عدد بزرگتر از ۲۰۰ در افراد مبتلا به دیابت و عدد بین ۱۴۰ تا ۲۰۰ در افراد مبتلا به پیش‌دیابت نشان داده می‌شوند.

مقدادی بیان کرد: دیابت همان بیماری معروف مرض قند یا بالا بودن قندخون است که به سه دسته دیابت نوع ۱، نوع ۲ و دیابت دوران بارداری تقسیم‌بندی می‌شود. در دیابت نوع ۱ سلول‌های انسولین‌ساز لوز‌المعده تخریب می‌شود و تولید انسولین در بدن بسیار کاهش می‌یابد. دیابت نوع ۱ معمولاً در دوران کودکی و نوجوانی آغاز می‌شود و این افراد نیازمند حتمی به تزریق انسولین هستند. در دیابت نوع ۲ عموماً در سنین بالای ۳۰ سال خود را نشان می‌دهند و شایع‌ترین نوع دیابت نیز در بین جوانان است. در این حالت بدن قادر به ساخت مقداری انسولین است، اما مقدار آن بسیار کم است یا انسولین ترشح شده از لوز‌المعده نمی‌تواند وظایف خود را به خوبی در بدن انجام دهد. دیابت حاملگی اغلب موقتی است و در همان دوران ظاهر می‌شود، درواقع حفظ قندخون در حد طبیعی و کنترل دیابت برای تولد نوزاد سالم بسیار حیاتی است و این نوع دیابت اغلب پس از تولد نوزاد برطرف می‌شود.

او در ادامه یادآور شد: اگر افراد در مرحله پیش‌دیابت هستند، اصلاح الگوی تغذیه و افزایش فعالیت بدنی بروز دیابت را در افراد به تعویق می‌اندازد؛ افرادی که بیشتر از سایرین در معرض خطر ابتلا به دیابت قرار دارند، باید به صورت دوره‌ای به پزشک مراجعه کنند و تحت آزمایش‌های لازم قرار گیرند. عواملی که خطر مبتلا شدن به دیابت را افزایش می‌دهند عبارتند از قرار داشتن در مرحله دیابت پنهان، سابقه خانوادگی، اضافه وزن و چاقی خصوصاً در ناحیه شکم، سن بالای ۴۵ سال، فشارخون بالا، چربی خون بالا و کم‌تحرکی.

این متخصص دیابت در ادامه تصریح کرد: امروزه به دلیل زندگی ماشینی، کاهش فعالیت‌های بدنی و رژیم غذایی پرکالری و پرچرب، سن بروز دیابت نوع ۲ به طور چشم‌گیری افزایش پیدا کرده است و بسیاری از افراد به دلیل موارد ذکر شده در جوانی به دیابت نوع ۲ مبتلا می‌شوند؛ عوارض بلندمدتی که این بیماری می‌تواند دربرداشته باشد، تاری دید و نابینایی است به طوری که عدم کنترل قندخون می‌تواند تأثیرات مخربی بر روی عروق شبکه چشم وارد کند و موجب بروز تاری دید و نابینایی در افراد شود. افراد دیابتی برای پیشگیری از این عارضه باید به صورت دوره‌ای برای پیشگیری به متخصص چشم مراجعه کنند.

مقدادی در ادامه اظهار داشت: استرس و غذا خوردن دو عامل اصلی بالا رونده قندخون حساب می‌شوند، فعالیت بدنی و دارو دو عامل اصلی پایین آورنده قندخون هستند، البته از نقش هورمون‌ها نیز در نوسانات قندخون نباید غافل شد. عوامل بالارونده و پایین آورنده قندخون همانند دو کفه ترازو عمل می‌کنند، به این معنی که اگر این دو کفه همزمان عمل کنند، افراد کنترل مناسبی خواهند داشت، اما اگر وزن هر کدام از این دو کفه از تعادل خارج شود، قندخون افراد نیز از تعادل خارج خواهد شد.

او در پایان گفت: کنترل قندخون، رژیم غذایی مناسب و فعالیت جسمانی می‌توانند در پیشگیری از بیماری دیابت بسیار حائز اهمیت باشند و افراد را حتی در سنین بالا نیز کمک کنند.

منبع: خبرگزاری برنا

کلیدواژه: انرژی دارو دوران کودکی و نوجوانی رژیم غذایی قند

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۰۳۴۲۴۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

مراقب باشید/ این داروها و خوراکی‌ها پلاکت خون را کاهش می‌دهند

الهه جعفرزاده: ترومبوسیتوپنی به اختلال در پلاکت خون گفته می‌شود و شرایطی است که در آن تعداد پلاکت‌های خون بیمار کاهش یافته و سلول‌های خونی قادر نخواهند بود فعالیت‌های اساسی بدن را انجام دهند.

پلاکت چیست؟

پلاکت به کوچکترین ذرات خونی گفته می‌شود که آنزیم‌های لازم برای انعقاد خون را در خود دارند. پلاکت‌ها بسیار کوچکند و با چشم غیرمسلح قابل دیدن نیستند. این اجزای کوچک مسئول بازسازی بافت‌های آسیب‌دیده هستند و نقش مهمی در انعقاد خون دارند. میانگین عمر هر پلاکت ۱۰ روز است و محل تولید آن در مغز استخوان است.

نحوه عملکرد پلاکت خون

کار اصلی پلاکت جلوگیری از خونریزی است. تجمع پلاکت‌ها در محل خونریزی، موجب لخته شدن خون و آغاز روند بهبودی می‌شود. پلاکت‌های فعال حاوی پروتئین چسبنده‌ای به نام فیبرین هستند که این پروتئین‌ها در تشکیل لخته خونی نقش مهمی ایفا می‌کنند.

علت پایین بودن پلاکت خون

پایین بودن پلاکت خون نوعی اختلال خونی است و معمولاً عوارض جدی ندارد اما در شرایط آسیب‌دیدگی می‌تواند روند انعقاد و لختگی خون را تحت‌تأثیر قرار دهد. تعداد پلاکت خون معمولاً به دلیل بیماری‌های زمینه‌ای و عوارض جانبی مصرف برخی داروها کاهش می‌یابد که در ادامه به شرح این موارد می‌پردازیم:

۱) داروها و خوراکی‌هایی که پلاکت خون را کاهش می‌دهند

مصرف الکل، ترکیبات سمی و نیز برخی داروهای حاوی کنین که جهت رفع گرفتگی عضلات تجویز می‌شوند اثرات منفی بر پلاکت خون دارند. استفاده از برخی نوشیدنی‌ها مانند آب تونیک (نوشابه گازدار حاوی کنین که برای پیشگیری از مالاریا مصرف می‌شود) می‌تواند در کاهش پلاکت خون مؤثر باشد.

این داروها خاصیت ضد انعقادی دارند و موجب کاهش پلاکت می‌شوند:

داروهای ضد انعقاد یا مهارکننده‌های گلیکوپروتئین مانند آبسیکسیماب (این دارو ضد تجمع پلاکت است و برای پیشگیری از عوارض اسکیمی قلبی تجویز می شود)

اپتیفیباتید (این دارو ضد انعقاد خون است و در درمان لخته‌های خونی و حملات قلبی مورد استفاده قرار می‌گیرد)

و تیروفیبان (برای درمان سندرم کرونر حاد)

هپارین، استامینوفن، ایبوپروفن، ناپروکسن، آمیودارون (برای درمان پرکاری تیروئید)، سایمتیدین (برای درمان زخم معده و گاستریت)، پیپراسیلین (نوعی آنتی بیوتیک)، داروهای ضد تشنج مانند کاربامازپین، سولفونامیدها مانند تری‌متوپریم-سولفامتوکسازول، وانکومایسین (نوعی آنتی بیوتیک).

۲) بیماری‌هایی که موجب پایین بودن پلاکت خون می‌شوند

برخی از بیماری‌ها بر تولید پلاکت خون اثر گذاشته و باعث ترومبوسیتوپنی می‌شوند که عبارتند از: سرطان مغز استخوان، لوسمی، HIV و هپاتیت C، عفونت‌های ویروسی، آنمی، سندرم دیستریس تنفسی حاد (ARDS)، سپسیس (نوعی عارضه عفونی)، بیماری های خود ایمنی مانند ITP (نوعی عفونت ویروسی مثل آبله مرغان)، سابقه ارثی و ژنتیکی، زیاده‌روی در مصرف حد الکل، برخورد با ترکیبات سمی، دوران بارداری و ...

کاهش پلاکت خون گاهی می‌تواند سبب بروز برخی اثرات فیزیکی مانند کبودی شود. درمان پایین بودن پلاکت خون شامل تجویز برخی داروها و تلاش برای رفع مشکلات زمینه‌ای است. در برخی موارد نیز برای درمان، از داروهایی که سیستم ایمنی بدن را سرکوب می‌کنند (مانند کوتیکواستروئیدها) استفاده می‌شود.

منبع: medicalnewstoday

۴۷۴۷

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1578624