پاییز هزار رنگ الیمالات
تاریخ انتشار: ۲۳ آذر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۶۰۹۴۰۹۹
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از خراسان، در جای جای خطه شمالی ایران مناظر بی بدیلی از طبیعت وجود دارد که هر کدام برای خودش دنیایی دارد. بیشتر این مناطق بسیار در دسترس هستند و به همین دلیل متاسفانه دیگر در آن جاها خبری از طبیعت بکر و ناشناخته نیست. بعضی دیگر از این مناطق نیز آن قدر دور از دسترس هستند که رفتن به آن ها فقط از عهده گردشگران حرفه ای برمی آید و بس! امروز برای تان مقصدی را معرفی می کنیم که جان می دهد تا با عهد و عیال به آن جا بروید و عقده پاییز ندیدن تان را یک روزه خالی کنید.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
اما هر چه از مسیر جنگلی برای تان بگویم کم است اما قبل از هرچیز یادآور شوم که جنگل الیمالات دارای آب و هوای مرطوبی است بنابراین حتما لباس مناسب به همراه داشته باشید.
دریاچه الیمالات شگفتانه طبیعی
مسیر 3 کیلومتری را که طی کردید به یک پارکینگ می رسید. پارکینگ به ازای هر خودرو 6500 تومان و به ازای هر فرد هزار تومان هزینه ورودی می گیرد. از جایی که از خودروی تان پیاده می شوید تا مرکز گردشگری حدود 5 دقیقه پیاده روی پیش رو دارید. 5 دقیقه ای که برای بیشتر گردشگران تا دو ساعت هم به طول می انجامد. واقعیت این است که دل آدم از دیدن زیبایی های جنگل سیر نمی شود اما درست زمانی که مدهوش این طبیعت شده اید ناگهان جنگل برای تان شگفتانه ای باور نکردنی تدارک دیده است. دریاچه ای که درست در وسط جنگل قرار گرفته است. در واقع مجتمع تفریحی در کنار همین دریاچه قرار دارد.آب دریاچه بسیار شفاف و زلال است تا جایی که حتی می توانید سنگ های کف دریاچه را ببینید. اما این شفافی به این معنا نیست که در دریاچه می شود شنا کرد. در بعضی از جاهای دریاچه پیچک های دریایی وجود دارد که اگر به پای تان بپیچد امکان خلاص شدن از آن ها حتی گاهی غیر ممکن می شود.
از زیبایی دریاچه هر چه بگویم کم است. دریاچه تقریبا بدون ساحل درست وسط جنگل قرار دارد. انعکاس درختان هزار رنگ و آسمان آبی بر روی دریاچه خالق زیبایی است. اگر سوار قایق های پدالی شوید درست زیر قایق تان ناگهان دسته ای از ماهی های قرمز را می بینید که به دنبال لقمه نانی شنا می کنند. این ماهی ها در واقع ماهی های تنگ سفره عید هستند که اهالی نور بعد از سیزده به در به دریاچه می آورند. علاوه بر این مهمانان قرمز پوش، ماهی قزل آلا نیز در دریاچه وجود دارد. پس اگر وسایل ماهیگیری در بند و بساط تان پیدا می شود، خیالت تان را راحت کنم که خوراک ماهی کبابی لذیذی را نوش جان خواهید کرد. اگر خیلی هم به توانایی تان در ماهیگیری ایمان ندارید نگران نباشید در اطراف دریاچه چند غذاخوری و رستوران وجود دارد. هر چند که می توان روی گزینه های کبابی بر روی باربیکیوهای مجموعه نیز حساب باز کرد.
امکانات رفاهی مجموعه
در منطقه گردشگری الیمالات امکاناتی از قبیل پارکینگ، محل بازی کودک، آلاچیق برای پهن کردن بساط پیک نیک، رستوران، غذاخوری، سرویس بهداشتی، قایق پدالی، قایق موتوری، باربیکیو و چندین سوئیت وجود دارد.
مسیر دسترسی به جنگل الیمالات
برای رسیدن به جنگل الیمالات ابتدا باید خودتان را به آمل برسانید. بعد از آمل وارد جاده چمستان – نور شوید. در این جاده تقریبا باید 27 کیلومتر رانندگی کنید تا به چمستان برسید. بعداز چمستان باید وارد جاده ای که به نور منتهی می شود، شوید. در 3 کیلومتری این جاده و در سمت چپ آن تابلویی با عنوان منطقه گردشگری الیمالات وجود دارد که شما را به خارج شدن از جاده آسفالته به درون جاده جنگلی فرا می خواند. در انتهای جاده جایی است که شما باید خودروهای تان را به پارکینگ بسپارید.
اقامت برای الیمالات گردی
برای گردش در این جنگل شما چندین گزینه پیش رو دارید. اقامت در شهر آمل با توجه به فاصله 30 کیلومتری اش انتخاب خوبی است. اقامت هتلی در آمل برای چهار نفر از 268 هزارتومان تا 324 هزار تومان برای تان هزینه دارد. در حالی که شب مانی در اقامتگاه های آمل شبی 300 تا 320 هزار تومان درمی آید. اقامت در نور نیز می تواند گزینه های جالبی برای تان داشته باشد. هزینه اقامت هتلی در نور از شبی 325 هزار تومان تا یک میلیون و 800 هزار تومان در بهترین و پرستاره ترین هتل است. امکان اقامت بوم گردی نیز در این شهرستان وجود دارد با توجه به این نکته که باید اقامتگاه هایی را انتخاب کنید که در نزدیکی جاده چمستان واقع شده باشد. هزینه شب مانی در این اقامتگاه ها از شبی 200 هزار تا 280 هزار تومان است. قیمت اجاره خانه و ویلا در نور نیز از شبی 120 هزار تومان تا شبی 990 هزار تومان برای تان در می آید. اگر می خواهید یک شب را در الیمالات سپری کنید شب مانی در سوئیت های اطراف دریاچه نیز انتخاب خوبی است. هزینه شب مانی در سوئیت های تقریبا بدون امکانات اطراف دریاچه چیزی بین 70 تا 100 هزار تومان است اما روی شب مانی در دامان طبیعت اصلا حساب باز نکنید به هزار و یک دلیل که مهم ترین آن ها وجود جو مرطوب پاییزی در منطقه است و همچنین نداشتن مجوز برای برپایی چادر از سوی مدیران بخش خصوصی نیز مزید به علت است.
منبع: اقتصاد آنلاین
کلیدواژه: طبیعت گردشگری الیمالات
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.eghtesadonline.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «اقتصاد آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۰۹۴۰۹۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چرا نمی‌توانیم همه زبالههایمان را داخل آتشفشان‌ها بسوزانیم؟
درست است که گدازه آنقدر داغ است که می‌تواند مقادیری از زباله‌های ما را بسوزاند اما همه گدازه‌ها دمای یکسانی ندارند و فارغ از دما، موارد دیگری همچون خطرناک بودن، اعتقادات و کمبود آتشفشان وجود دارد که اجازه انجام چنین کاری را نمی‌دهد.
به گزارش ایسنا، هنگامی که آتشفشان کیلاویا(Kilauea) در جزیره بزرگ هاوایی در سال ۲۰۱۸ فوران کرد، جریان گدازه داغ‌تر از ۲۰۰۰ درجه فارنهایت(۱۱۰۰ درجه سانتیگراد) بود. این دما از دمای سطح سیاره زهره نیز بیشتر است و به اندازه‌ای داغ است که بسیاری از سنگ‌ها را ذوب می‌کند. همچنین به اندازه کوره‌های زباله‌سوزی که معمولا زباله‌ها را در دمای ۱۸۰۰ تا ۲۲۰۰ فارنهایت(۱۰۰۰ تا ۱۲۰۰ درجه سانتیگراد) می‌سوزانند، داغ است.
به نقل از کانورسیشن، با این وجود همه گدازه‌ها دمای یکسانی ندارند. فوران‌ها در هاوایی نوعی گدازه به نام بازالت تولید می‌کنند. بازالت بسیار داغ‌تر و سیال‌تر از گدازه‌هایی است که در آتشفشان‌های دیگر فوران می‌کنند. به عنوان مثال، فوران سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۸ در کوه سنت هلن یک گنبد گدازه‌ای با دمای سطحی کمتر از حدود ۱۳۰۰ فارنهایت(۷۰۴ درجه سانتیگراد) ایجاد کرد.
به غیر از دما، دلایل دیگری برای نریختن زبالههایمان در آتشفشان‌ها وجود دارد.
در وهله اول اگرچه گدازه در دمای ۲۰۰۰ درجه فارنهایت می‌تواند بسیاری از مواد درون سطل‌های زباله ما از جمله ضایعات غذا، کاغذ، پلاستیک، شیشه و برخی فلزات را ذوب کند اما به اندازه کافی داغ نیست که بسیاری از مواد رایج دیگر از جمله فولاد، نیکل و آهن را ذوب کند.
علاوه بر این آتشفشان‌های زیادی روی زمین وجود ندارند که دریاچه‌های گدازه‌ای یا دهانه‌های کاسه‌مانند پر از گدازه داشته باشند که بتوانیم زباله‌ها را در آن‌ها بریزیم. از میان هزاران آتشفشان روی زمین، دانشمندان تنها هشت مورد را با دریاچه‌های گدازه فعال می‌شناسند. بیشتر آتشفشان‌های فعال دارای دهانه‌های پر از سنگ و گدازه‌های سرد شده هستند.
مشکل سوم این است که ریختن زباله در آن هشت دریاچه گدازه فعال کار بسیار خطرناکی است. دریاچه‌های گدازه با پوسته‌ای از گدازه‌های خنک کننده پوشیده شده‌اند، اما درست در زیر آن پوسته مذاب و به شدت داغ قرار دارد. اگر سنگ‌ها یا مواد دیگر روی سطح دریاچه گدازه‌ای بیفتند، پوسته را می‌شکنند، گدازه زیرین را مختل می‌کنند و باعث انفجار می‌شود.
این اتفاق در کیلاویا در سال ۲۰۱۵ افتاد. بلوک‌های سنگ از لبه دهانه به درون دریاچه گدازه سقوط کرد و باعث انفجار بزرگی شد که سنگ‌ها و گدازه‌ها را به بالا و بیرون از دهانه پرتاب کرد. هر کسی که زباله را به دریاچه گدازه می‌اندازد باید فرار کند و از زباله‌ها و گدازه‌های شعله ور دور شود.
اما فرض کنید می‌شد زباله‌ها را با خیال راحت در یک دریاچه گدازه ریخت. در آن صورت برای زباله‌ها چه اتفاقی می‌افتاد؟ وقتی پلاستیک‌ها، زباله‌ها و فلزات می‌سوزند، گازهای سمی زیادی آزاد می‌کنند. آتشفشان‌ها در حال حاضر تُن‌ها گاز سمی از جمله گوگرد، کلر و دی اکسید کربن منتشر می‌کنند.
گازهای گوگرد می‌توانند مه اسیدی ایجاد کنند که ما آن را «وُگ» یا مه آتشفشانی می‌نامیم. این گازها می‌تواند گیاهان را از بین ببرد و باعث مشکلات تنفسی برای افراد نزدیک به آن شود. مخلوط کردن این گازهای آتشفشانی خطرناک با گازهای دیگر ناشی از سوزاندن زباله‌های ما، بخار حاصل را برای مردم و گیاهان نزدیک آتشفشان مضرتر می‌کند.
در نهایت، بسیاری از جوامع بومی، آتشفشان‌های مجاور را مکان‌های مقدسی می‌دانند. به عنوان مثال، دهانه‌ای در کیلاویا خانه پله Pele، الهه آتش بومی هاوایی در نظر گرفته می‌شود و منطقه اطراف دهانه برای بومیان هاوایی مقدس است. پرتاب زباله در آتشفشان‌ها توهین بزرگی به آن فرهنگ‌ها خواهد بود.
انتهای پیام
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت