چرا زنان از شهر می‌ترسند؟
تاریخ انتشار: ۷ دی ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۶۲۷۲۷۷۰
پل‌های عابر پیاده، بزرگراه‌ها، معابر تک‌جنسیتی، کوچه‌ها و خیابان‌های بدون روشنایی؛ این‌ها مواردی است که جامعه‌شناسان و فعالان شهری، هرگاه بخواهند درباره زندگی زنان در تهران حرف بزنند، گوشه چشمی هم به آنها دارند. به گزارش شهروند، مهر و آبان امسال پیمایشی در تهران انجام شد که اطلاعات جدیدی درباره نگرش شهروندان ساکن تهران در حوزه‌های اجتماعی و شهری به دست می‌دهد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
نتایج این پژوهش نشان می‌دهد درباره «وضعیت راحتی و امنیت پیادهروها» اختلاف نظر وجود دارد. ٤٨درصد پاسخگویان، ارزیابی منفی از میزان امنیت و راحتی پیاده‌رو‌های محله خود دارند و ٥٢درصد هم ارزیابی نسبتا خوب یا خوب از وضع پیاده‌رو‌های محله خود دارند. این تفاوت دیدگاه، نشان‌دهنده تفاوتی است که در محله‌ها وجود دارد و موجب دو نوع تجربه و نظر شده است. در این پژوهش درباره رفت‌وآمد موتورسیکلت‌ها در پیادهروها هم از مردم سوال شده که ٤٨درصد آنها راحتی و امنیت پیاده‌راه‌ها را از این نظر بد توصیف کرده‌اند.
هرچند در این پژوهش درباره احساس امنیت شهروندان در شب هم سوال شده، اما به تفکیک مشخص نشده است که زنان در رفت‌وآمدهایشان در شهر، چقدر احساس امنیت می‌کنند. اما چرا زنان گاه از حضور در شهر می‌ترسند و در فضا‌های شهری غریبه‌اند؟ این سوالی است که جامعه‌شناسان و فعالان حوزه جنسیت سعی می‌کنند به آن جواب دهند. شهیندخت مولاوردی، معاون سابق رئیس‌جمهوری در امور زنان و خانواده و دبیرکل جمعیت حمایت از حقوق بشر زنان یکی از این افراد است. از نظر او شهرداری‌ها گلوگاه مهم حقوق شهروندی‌اند. مولاوردی حق بر شهر، برخورداری از شهر ایمن و پاک و پرنشاط و حق بر حمل‌ونقل عمومی مناسب را از مؤلفه‌های حقوق شهروندی می‌داند: «حکمروایی خوب شهری، شهر هوشمند و شهر فراگیر و همه‌شمول از اصطلاحاتی است که امروزه در حوزه مدیریت شهری مورد توجه است و در این‌گونه از مدیریت شهری یکی از شاخص‌ها این است که موارد ذکرشده در زندگی زنان چه تأثیر و نقشی برای زنان دیده شده است.» به اعتقاد او، شهر‌های دوستدار کودک، زنان، سالمندان، افراد دارای معلولیت و خانواده باید استاندارد‌ها و ویژگی‌ها و مؤلفه‌هایی داشته باشند و این مسأله مستلزم برنامه‌ریزی جنسیتی در مدیریت شهری است: «مدیران حوزه شهری می‌توانند با ارایه برنامه‌های بلندمدت و میان‌مدت و با در نظر گرفتن نیاز‌های زنان و دختران و مطالبات آنها از شهر، در تحقق عدالت جنسیتی در فضا‌های شهری تأثیرگذار باشند.»
مردانه‌تر شدن با بعضی مقررات
نتایج این پیمایش درباره «جداسازی زنان و مردان در شهر و مشخصا در اتوبوس و مترو» نشان می‌دهد بیشتر پاسخگویان از «جداسازی زن و مرد در اتوبوس و مترو» رضایت داشته‌اند. ٦٦درصد از پاسخگویان رضایت را از این موضوع بیان کرده‌اند و در مقابل ١٥درصد از این جداسازی ناراضی‌اند.
شهلا شرکت، کارشناس ارشد مطالعات زنان و مدیر‌مسئول و سردبیر مجله «زنان امروز»، اما، نظر متفاوتی دراین‌باره دارد: «از آنجا‌که در جامعه ما بیشتر به واجبات توجه می‌شود، فراموش کرده‌ایم که صِرف امنیت نسبی برای حضور مشتاقانه زنان در شهر کافی نیست. زنان باید حس کنند که شهر فقط به مردان تعلق ندارد و آنها هم جا و متعلقات خود را در شهر دارند و می‌توانند علاوه بر تردد و تعامل در شهر، همراه با کودکان‌شان از حضور در آن لذت ببرند.» شرکت درباره دلایل احساس ناامنی زنان در شهر می‌گوید: «متأسفانه بعضی مقررات و مناسبات شهری موجب مردانه‌تر شدن فضای شهر می‌شود، مثل زنانه-مردانه شدن اتوبوس‌ها و واگن‌های مترو و ممنوعیت حضور زنان در ورزشگاه‌ها. تا زمانی‌که این تفکیک جنسیتی در جامعه وجود داشته باشد، مرد‌های ما یاد نمی‌گیرند که هم‌زیستی مسالمت‌آمیز و درخوری با زنان داشته باشند.» شهلا شرکت اضطراب و احساس ناامنی زنان در فضای شهری را ناشی از عوامل دیگری هم می‌داند، مثل تعریف و ترویج نشدن ضرورت حضور زنان در عرصه‌های متنوع اشتغال و مراودات اجتماعی، لزوم تحرک اجتماعی به‌تن‌هایی و در نقش والدگری و مدیریت ومراقبت کودکان، آسیب‌پذیری بیشتر در مواجهه با خشونت‌های جنسی و جنسیتی، فرهنگ تغییریافته زنان جامعه‌پذیرشده ما نسبت به زنان پرده‌نشین صد‌سال پیش، کمبود و گاه نبود امکانات شهری برای روشنایی معابر و فقدان اورژانس اجتماعی مجهز و کارآمد برای کمک‌رسانی آنی به آسیب‌دیدگان.
تحرک در شهر برای مادران، دشوارتر و ترسناک‌تر
چرا زنان از شهر می‌ترسند؟ مریم نصر اصفهانی، عضو هیأت علمی گروه مطالعات زنان پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی در پاسخ به این سوال می‌گوید: «چون در آن احساس امنیت ندارند و با انواع مشکلات برخاسته از صِرف جنسیت‌شان دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند. فقط به یک مورد جابه‌جا شدن اشاره کنم. اگر سوار خودرو شخصی باشند، کاملاً محتمل است که در صورت کوچک‌ترین اشتباه و تخلفی آماج زشت‌ترین توهین‌های جنسی قرار بگیرند. اگر از وسایل حمل‌ونقل عمومی استفاده کنند نیز در معرض تعرض‌اند. تاکسی‌ها و از آن بدتر مسافرکش‌های شخصی با سوار کردن چهار مسافر عملاً بهترین امکان را برای آزار رساندن به زنان در شهر فراهم کرده‌اند. همین جابه‌جا شدن در سطح شهر را برای زنان گران و ناخوشایند می‌کند.»
به گفته نصر اصفهانی، زنانی که فرزندان کوچک دارند برای حضور در شهر با مشکلات بیشتری روبه‌رو هستند: «در اغلب خانواده‌های ما، مادر والد اصلی است و اوست که مسئولیت کودکان را به عهده دارد. تحرک در شهر برای مادران دشوارتر هم است. در اغلب وسایل حمل‌ونقل عمومی جایی برای نشستن وجود ندارد. همچنین مسیر‌های پیاده‌رو برای حرکت کالسکه بچه مناسب نیست. نبود دستشویی‌های عمومی در بسیاری نقاط مادران را به زحمت دچار می‌کند، به‌نحوی‌که از خانه بیرون آمدن برایشان به تجربه‌ای ناخوشایند تبدیل می‌شود، مادرانی که فرزندان کوچک دارند به‌دلیل حصر طولانی‌مدت در آپارتمان‌های کوچک بیشتر به شهر و امکان‌های تفریحی آن نیاز دارند.» او ادامه داد: «یکی از مواردی که در فضا‌های شهری کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد، ساخت سرویس‌های بهداشتی است؛ حال آنکه وجود توالت‌های عمومی در فضای شهری بسیار مهم است و کمبود تسهیلات و امکانات رفاهی مورد نیاز در شهر بر بهداشت و سلامت عمومی تأثیر منفی دارد. به اعتقاد متخصصان عرصه سلامت همگانی انگلستان، تعداد توالت‌های زنانه در فضا‌های شهری باید دوبرابر توالت‌های مردانه باشد. دلیل این مسأله هم وجود عوامل وقت‌گیر مرتبط با لباس پوشیدن، عادت ماهانه و تفاوت‌های بدنی است. این در حالی است که تعداد سرویس‌های بهداشتی به طور کلی در شهرها اندک است.»
نصر اصفهانی می‌گوید: «خشونت روزافزونی که در شهر شاهد آن هستیم، اعم از درگیری‌های خرد بر سر رانندگی و جای پارک تا درگیری‌های روزانه برخی کسبه و مسافرکش‌ها حضور در شهر را ناخوشایند می‌کند؛ خشونتی که در برخی مناطق شهر به‌وفور دیده می‌شود. معتادان متجاهر، متکدیان حرفه‌ای و غیر‌حرفه‌ای و کودکان زباله‌گرد و کار که در اغلب مناطق شهر حضور دارند زنان را به لحاظ روانی بیشتر از مردان متأثر می‌کنند و گاهی همین تأثر از آنها طعمه‌های خوبی برای متکدیان حرفه‌ای می‌سازد.»
حذف‌شده از طراحی شهری
زهرا مالکی فعال زنان و پژوهشگر هم می‌گوید که تهران خیلی از ویژگی‌های شهر امن را ندارد و به همین دلیل برای زنان ناامن است: «اینکه بگوییم زنان از شهر می‌ترسند، درست نیست. برخی مناطق شهری مناسب زیست زنان طراحی نشده‌اند و به ناامنی و هراس زنان دامن می‌زنند. در همین شهر تهران بخش‌ها و مناطقی هستند که از نظر ساخت شهری و کالبدی به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که زنان در آنها کمتر در معرض ناامنی قرار می‌گیرند، اما بعضی مناطق را هم داریم که زنان در آنجا به دلیل شرایط کالبدی و دسترسی نامناسب به خدمات مورد نیازشان و برخی ویژگی‌های فرهنگی بیشتر در معرض ناامنی‌اند.» آن‌طور که مالکی می‌گوید، در این‌باره فقط هم مسأله کالبدی مطرح نیست: «بحث فرهنگی هم هست. هر چه گرایش‌ها و رفتار‌های مردسالارانه در یک منطقه بیشتر تقویت و تشویق شود، زنان بیشتر احساس ناامنی می‌کنند. در طراحی مدرن شهرداری‌ها نباید هیچ فضایی را به گونه‌ای طراحی کنند که زن‌ها از آن حذف شوند. این تصور که فلان فضا متعلق به مردهاست، باعث می‌شود که زن‌ها حذف شوند. در طراحی شهری باید تدابیری اندیشیده شود که دسترسی زنان به انواع خدمات بهداشتی، آموزشی و... راحت باشد. وقتی من برای کاری ساده به خیابان می‌روم و در معرض خطر قرار می‌گیرم، نیاز دارم که دفعه بعد با فرزند یا همسرم بروم و این خودبه‌خود اعتمادبه‌نفسم را می‌گیرد. تردد راحت‌تر زنان در شهر نقش مهمی در توانمندی آنها از طریق برگرداندن اعتمادبه‌نفس‌شان دارد.»
باید نظارت عمومی را افزایش دهیم
احساس ناامنی زنان در شهر دو دلیل دارد: یکی نوع سازه‌ها و معماری شهری و دیگری هم احساس ناامنی درونی است. زهرا نژادبهرام، فعال حوزه زنان و عضو کمیسیون معماری و شهرسازی شورای شهر، در این‌باره می‌گوید: «البته احساس ناامنی همیشه برگرفته از این است که شرایط روحی و روانی لازم از نظر ایمنی در شهر برای زنان فراهم نیست. وجود فضا‌های بی‌دفاع شهری و نوع معماری شهرها احساس ناامنی را در زنان ایجاد می‌کند. تلاش مدیریت شهری جدید این است که از فضا‌های معماری‌ای که چنین حسی را در زنان بازتولید می‌کنند، جلوگیری کند. با رفع فضا‌های بی‌دفاع شهری و ایجاد نظارت اجتماعی بیشتر در درون شهر، احساس ناامنی زنان از تردد در شهر کمتر می‌شود. آنچه مدیریت شهری می‌تواند در این زمینه انجام دهد، ارتقای نظارت عمومی بر معابر است. استفاده از روشنایی بیشتر در معابر و استفاده از گیاهانی که مانع نظارت عمومی بر قسمتی از فضا نشوند، در بوستان‌ها و بلوار‌ها موجب افزایش نظارت اجتماعی می‌شود. در نتیجه شهروندان و به‌ویژه زنان احساس می‌کنند که در معرض دید جامعه‌اند و تنها نیستند.» او ادامه می‌دهد: «یکی دیگر از مواردی که شاید به ناامنی در شهر منجر شود فضا‌های تک‌جنسیتی است؛ فضا‌هایی مثل برخی خیابان‌ها که به بورس تبدیل شده‌اند، بیشتر مورد استفاده مردانند و تک‌جنسیتی‌اند، مثل خیابان‌های اکباتان و ملت. زنان در این خیابان‌ها حتی در روشنایی روز هم با اینکه در معرض نظارت عمومی هستند، به دلیل اینکه خیابان تک‌جنسیتی است، احساس امنیت نمی‌کنند؛ بنابراین جلوگیری از ایجاد معابر تک‌جنسیتی می‌تواند امنیت را ارتقا دهد.»
به گفته عضو کمیسیون معماری و شهرسازی شورای شهر مورد دیگری که باعث افزایش نظارت اجتماعی می‌شود معماری بنا‌ها و ساختمان‌ها در کوچه‌هاست: «معماری ساختمان‌ها طوری است که اشراف آنها بر کوچه‌ها کم است، مگر اینکه افراد از وسط کوچه عبور کنند. اگر از پیاده‌رو عبور کنند، نظارت اجتماعی ضعیف است؛ به همین دلیل اصلاح در معماری ساختمان‌ها و سازه‌های شهری در افزایش احساس امنیت زنان موثر است. در عین حال باید با تغییرات هندسی در فضا‌ها و ارایه الگو‌های جدید برای معماری شهری و سازه‌ها و نیز پیشگیری از فضا‌های خلأ در شهر، مثل زیر پل‌ها که امکان نظارت عمومی بر آنها کمتر است، مثلاً پل ولایت، فضای مناسب‌تری را برای تردد زنان در شهر فراهم کنیم و احساس ناامنی را در آنها کاهش دهیم.»
تهران «بی‌تاب» و ناامن
چندی پیش گزارش شاخص‌های ایمنی شهر‌های جهان که موسسه اکونومیست هر دو سال یک‌بار آن را تهیه می‌کند با تیتر «امن‌ترین شهر‌های جهان کدام‌اند؟» منتشر شد، اما نام تهران که پیش از این به عنوان یکی از شهر‌های امن جهان در این فهرست قرار داشت، از آن حذف شده بود. گویا با اضافه‌شدن شاخص‌های جدید برای شناسایی امن‌ترین شهر‌های جهان تهران نتوانسته است جایگاهی در این فهرست داشته باشد. در گزارش سال ۲۰۱۹، تعداد۶۰ شهر جهان بر اساس ٥٦ معیار که تحت چهار معیار اصلی (امنیت دیجیتال، امنیت بهداشتی، امنیت زیرساخت و امنیت شخصی) قرار دارند، سنجیده شدند. محمدحسین بوچانی، رئیس مرکز مطالعات و برنامه‌ریزی شهر تهران، در گفتگو با «ایرناپلاس» دلایل حذف تهران از این فهرست را این‌طور اعلام کرده بود: «در سال ۲۰۱۷، تعداد۴۹ شاخص مد نظر این موسسه بود که در سال ۲۰۱۹ به ۵۶ شاخص رسیده است. یکی از گمانه‌زنی‌ها درباره علت نبودن تهران در فهرست اعلام‌شده این است که این شهر درحوزه شاخص‌های جدیدی که به ارزیابی‌های اکونومیست اضافه شده شرایط مطلوبی نداشته است؛ ازجمله این شاخص‌های جدید تاب‌آوری است که شهرها را از بُعد ایمنی ارزیابی کرده است.»
منبع: فرارو
کلیدواژه: امنیت زنان حق شهروندی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۲۷۲۷۷۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
درخت کشی در تهران؛ چرا شهرداری به دنبال قطع درختان است؟
آفتاب‌‌نیوز :
به‌تازگی ویدئویی در رسانه‌های اجتماعی فراگیر شد که نشان می‌داد شماری از شهروندان با تجمع در مقابل حصار‌های پارک لاله به قطع درختان این پارک و هرگونه ساختوساز در آن اعتراض می‌کنند. پیش‌تر گزارش شده بود که محدوده حصارکشی بخش بزرگی از محوطه قدیمی پارک است که درختان کهنسال دارد. بر مبنای این گزارش، شهرداری قصد دارد در این محدوده ساختمانی بسازد.
شبکه شرق نیز روز پنج‌شنبه در گزارشی نوشت که محوطه حصارکشی بیش از ۳ هزار مترمربع مساحت دارد و در مجاورت ضلع غربی ایستگاه آتش‌نشانی، روبه‌روی خیابان پورسیناست. در این گزارش با استناد به اظهارات شاهدان و ساکنان اطراف پارک لاله آمده است که با «استقرار کانکس در اطراف حریم پارک، این گمانه مطرح شده که قرار است در این قسمت ساخت‌وسازی انجام و درختان آن قطع شود». شهروندان معترض به حصارکشی پارک لاله از نیرو‌های خدماتی پارک لاله شنیده‌اند که قرار است در این محدوده عملیات ساختمانی آغاز شود. این شهروندان در پرس‌وجو از مدیر پارک و شهرداری منطقه نیز به این پاسخ رسیده‌اند که قرار است در این نقطه از پارک فرهنگسرا ساخته شود. آنها همچنین باخبر شده‌اند که درختان این محدوده نیز قطع خواهند شد.
انتشار تصاویر این حصارکشی سبب شد تا کاربران شبکه‌های اجتماعی ضمن یادآوری سوابق شهرداری در ماجرای ساخت مسجد در پارک قیطریه درباره سرنوشت درختان کهنسال پارک لاله ابراز نگرانی کردند. همزمان کارزاری در نامه به معاونت حقوق عامه قوه قضائیه به راه افتاد که طی آن از تعرض به بوستان‌ها متوقف شود. هرچند در رابطه با ساخت مسجد در پارک قیطریه هم کارزاری ۱۵۰ هزار نفری به راه افتاد، اما به چشم مسئولان نیامد.
مرتضی‌هادی جابری‌مقدم، عضو هیات‌علمی دانشکده شهرسازی دانشگاه تهران در ویدئویی از مقابل حصار‌های پارک لاله ضمن تایید اینکه در محدوده حصار‌ها انبوهی از درختان قرار دارند، گفت که «۳ هزار متر از پارک لاله را با هدف عملیات ساختوساز حصارکشی کرده‌اند». او در ادامه اضافه کرد: «هیچ عقل سلیم و مدیریت خردمندانه‌ای در این نقطه از مرکز شهر تهران، که با تراکم مواجه است، چنین تصمیمی نمی‌گیرد».
این استاد دانشگاه با بیان اینکه متر به متر پارک لاله ارزشمند است، تاکید کرد که «پیرامون پارک لاله، مراکز و ساختمان‌هایی با کاربری‌های مختلف وجود دارد و نیازی به ساخت هیچ بنایی در دل پارک لاله نیست و فضای سبز آن باید حفظ شود».
جابری‌مقدم ابراز امیدواری کرد که حصار‌ها با «همت مردم» جمع شود و شهرداری از باارزش‌ترین اراضی شهر تهران دست بردارد و «عناد و لجبازی» با مردم را ادامه ندهد.
ساختمانی احداث نمی‌شود
بعد از آن، اما روز جمعه ۱۴ اردیبهشت، خبرگزاری مهر گزارشی نوشت که برای پیگیری ماجرای حصارکشی پارک لاله با روابط عمومی شهرداری منطقه ۶ تماس گرفته و این پاسخ را شنیده است: «هر گونه دخل‌وتصرف در بوستان‌ها بر عهده سازمان بوستان‌هاست و شهرداری مناطق فقط در نگهداشت بوستان‌ها دخیل‌اند».
تلاش خبرگزاری مهر برای ارتباط با مدیران سازمان بوستان‌ها به نتیجه‌ای نرسید، اما یکی دیگر از مدیران شهری نیز به این خبرگزاری گفت: «سرانجام حصارکشی مشخص نیست و شاید کلاً طرحی که مدنظر بوده، لغو شود و به اجرا درنیاید».
به گفته این مدیر شهری، ساخت فرهنگسرا و سرویس بهداشتی از پروژه‌هایی بود که اجرای آن فعلاً تعلیق شده است.
خبرگزاری فارس با مدیرمسئولی داماد زاکانی هم مدعی شد که «به گفته مسئولان شهرداری، علت فنس‌کشی و این حریم‌سازی براساس نیاز پارک و بنا به درخواست مردم بعد از برگزاری جشن‌ها و مراسم‌های متنوع ماههای قبل صورت گرفته و برای پروژه ایجاد فضای عمومی و آبنما برای زیباسازی بوستان لاله است و قرار نیست حتی یک درخت هم درآنجا قطع شود».
همزمان مهدی عباسی، رئیس کمیسیون شهرسازی و معماری شورای شهر تهران درباره حصارکشی پارک لاله و زمزمه‌های ساختوساز در بخش جنوبی این پارک قدیمی گفته که «پیگیری و گفتگو‌هایی با ریاست شورای شهر، معاون خدمات شهری شهردار و شهردار منطقه داشتم و براساس هماهنگی و گفت‌وگوی انجام شده با معاون خدمات شهری؛ پروژه‌ای در این نقطه احداث نمی‌شود».
او درباره احتمال ساخت مجتمع فرهنگی و هنری در این نقطه هم گفت: «ما مخالف ساخت مجموعه‌های فرهنگی و هنری نیستیم، اما هر چیز در جای خودش. در جنوب بلوار کشاورز، اراضی توسعه دانشگاه تهران وجود دارد که چند صد متر با این نقطه فاصله دارد، می‌توان برای ساخت چنین مجموعه‌هایی با آنها تفاهم کرد. پارک قدیمی لاله با درختان کهنسال از داراییهای معنوی و ارزشمند شهر است که باید از آن محافظت کرد».
قطع درخت در هوای آلوده تهران
کارشناسان محیط زیست تاکید دارند که در ماجرای ساختوساز داخل پارکها، مساله تنها به قطع درختان محدود نیست، زیرا در نتیجه آن اراضی با ارزش زیست‌محیطی از نظر جذب آب و بهبود کیفیت هوا به سازه‌های شهری بدل می‌شوند و تنفس‌گاه‌ها از میان می‌روند.
عباس آخوندی، استاد دانشگاه تهران و وزیر کابینه‌های مرحوم اکبر هاشمی و حسن روحانی در واکنش به حصارکشی و احتمال ساختوساز در پارک لاله در شبکه اجتماعی ایکس نوشت: «چگونه اینان به خودشان اجازه می‌دهند در شهری که اغلب روز‌های سال در وضعیت هوای ناسالم است این‌گونه به تخریب پارکها و قطع درختان دست یازند؟ شمایان از کجا آمده‌اید که زندگی مردم برایتان پشیزی ارزش ندارد؟»
او ادامه داد: «شورای شهر چه می‌کند؟ نهاد‌های مدنی کجایند؟ احزاب و گروه‌های اصلاح‌طلب چرا لب به اعتراض نمی‌گشایند؟ آیا نباید قدری آزادگی داشت و در برابر این تخلفات ایستادگی کرد؟ ما را چه می‌شود؟» درحالی که طبق قانون هر گونه فعالیت عمرانی که منجر به تخریب فضای سبز و قطع درختان شود، ممنوع است طی دو سال اخیر به تناوب، خبر‌هایی از قطع درختان تهران در مناطق مختلف منتشر شده است. در بیشتر این موارد، مدیران شهری مدعی شده‌اند که سن زیستی درختان قطع شده، تمام شده بود. اکنون نیز این خطر وجود دارد که درختان کهنسال پارک لاله با ادعای پایان سن زیستی قطع شوند.
احداث این پارک بزرگ، که یکی از تنفس‌گاه‌های مهم تهران در محدوده خیابان انقلاب، بلوار کشاورز و امیرآباد است، در سال ۱۳۴۳ در اراضی تحت اختیار ارتش ملی ایران آغاز شد و حدود دو سال بعد نیز پایان یافت.
ارتش ملی ایران از این محدوده ۳۵ هکتاری، که پیش از احداث پارک باغ جلالیه نام داشت، برای سوارکاری و رژه استفاده می‌کرد. پس از احداث این پارک، نخستین کتابخانه کودکان و نوجوانان کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان نیز در این مجموعه راه‌اندازی شد. همچنین انجمن آثار ملی تندیس‌هایی از مفاخر ایران ازجمله ابوریحان بیرونی و عمر خیام را در نقاط مختلف این پارک نصب کرد.
در پارک لاله گونه‌های مختلف گیاهی ازجمله چنار، اقاقیا، کاج، سرو نقره‌ای، نارون، پالم، اقاقیا، افرا، ماهونیا، بربریس و صنوبر وجود دارد و فضای سبز آن نیز به گونه‌ای طراحی شده که برای آرامش و استراحت مناسب است.
در طراحی این پارک با الهام از الگوی پارکهای ژاپنی آب‌نما‌ها و نهر‌ها به شکل مارپیچ ساخته شده‌اند. موزه هنر‌های معاصر، موزه فرش ایران و هتل لاله از ساختمان‌های مشهور نزدیک به پارک لاله‌اند.
سونامی حصارکشی
حصارکشی در پارکهای تهران این روز‌ها تبدیل به رویه شده است. اولین مورد مربوط به پارک قیطریه بود. جایی که شهرداری تهران و مالک از فرصت تعطیلات نوروز استفاده کرده تا بتوانند بخش زیادی از عملیات ساخت را جلو ببرند. همان نگرانی که اهالی محل پیش از تعطیلات داشتند و ناصر امانی، عضو شورای شهر تهران نیز به آن اشاره کرده و تذکر داده بود.
او ضمن مخالفت با ساخت مسجد در پارک قیطریه تاکید کرد: «حداقل ۱۵ درخت ارزشمند قدیمی با قطر چند ده سانتی‌متری در محوطه حصارکشی شده، وجود دارد که امکان جابه‌جایی آنها حتی در فصل مناسب هم وجود ندارد؛ علاوه بر آن از ده‌ها اصله درخت و گونه‌های گیاهی نیز باید محافظت شود». او روز چهارشنبه ۸ فروردین در شبکه اجتماعی ایکس نوشت که ساخت مسجد در بخشی از بوستان قیطریه نه تنها «تعظیم شعائر اسلامی نیست بلکه موجب بدبینی بخش وسیعی از شهروندان خواهد شد، تا کی قرار است خودزنی کنیم؟» نگرانی‌ها در این زمینه از چند هفته پیش از تعطیلات نوروز آغاز شد، زمانی که انتشار تعدادی عکس نشان می‌داد قسمتی از این پارک حصارکشی شده است. پس از آن کارزاری برای حفظ این بوستان و جلوگیری از ساخت مسجد در آن به راه افتاد و برخی فعالان محیط زیست، معماران شهری و اعضای شورای شهر نیز گرایش به ساخت مسجد در گوشه‌گوشه شهر تهران ازجمله در پارک قیطریه و حتی به شرط قطع درخت را نشانه «کج‌سلیقگی» دانستند. همچنین ازجمله دیگر اعتراض‌ها، جمعی از اهالی این منطقه روز سیزدهم فروردین در این پارک دست به تجمع زدند که البته از سوی مسئولان مربوط به آن توجهی نشد. این همه درحالی است که بسیاری از کاربران در فضای مجازی می‌نویسند، مقامات مسئول درحالی بر احداث این مسجد اصرار می‌ورزند که شمار اندک نمازگزاران و حاضران در مساجد در سراسر کشور را نادیده می‌گیرند.
منبع: روزنامه سازندگی
جزئیات جدید از دزدیده شدن دختر ۴ ساله کلاله‌ای؛ کارگر ۳۵ ساله قصد فروش یسنا را داشت