به نقل از «مهر»

خط تولید ایده در کارخانه استارت آپ سازی

تاریخ انتشار: ۱۱ دی ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۶۳۲۵۲۱۶

خبرگزاری مهر-گروه دانش و فناوری، میترا سعیدی کیا: همیشه وقتی صحبت از کارخانه می شود، وسایل و تجهیزاتی مثل چرخ دنده و ابزار و ماشین آلات سنگین به ذهن می آید اما اینجا خبری از این چیزها نیست. اینجا قرار نیست ابزارهای سنگین ببینیم و صدای به هم خوردن قطعات را بشنویم. خط تولید این کارخانه فکر و ایده جوانان است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

ذهن انسانها قرار است در بستر این کارخانه شکوفا و منجر به محصول شود.

از درب نگهبانی که رد می شویم اولین چیزی که توجه را به خود جلب می کند سوله های مرتب و مکانیزه هستند. در چند قدمی سوله ها نیز سازه جالب ۲۰-۳۰ متری وجود دارد که در بالای آن لوله های نامنظم و به هم چسبیده ای قرار گرفته اند.

از کنار این سوله ها و سازه نمادین، جوان های کوله به دوش در رفت و آمد هستند یا روی صندلی های روبروی سوله ها با یکدیگر گفتگو می کنند.

وارد سوله اول که می شویم فضای بزرگی دیده می شود که وسط آن پر از میزهای شش، هشت و ۱۲ نفره است. مبل های رنگی رنگی در گوشه و کنار، صندلی های استراحت، اتاقک های شیشه ای به اصطلاح اتاق تلفن و سالن های جلسات نه چندان رسمی نظر هر کسی را به خود جلب می کند. دیوارهای شیشه ای و غیر شیشه ای که میزها را از هم جدا می کنند هم، شکل و شمایل جدیدی دارند؛ روی یکی از دیوارها نوشته «گوشه امنی برای تجربه، ساختن و یادگرفتن» ...

در سوله دیگری از این کارخانه هر روز جشن می گیرند! دلیل این جشن ها را که جویا می شوم می گویند: «هر روز را جشن می گیریم انگار روز اول کاری ماست تا با همان انگیزه روز اول کار کنیم». پشت هر اتاق جلسه ای تذکرات خودمانی نوشته؛ «من بعد از اتمام کارم درب را می بندم؛ من بعد از استفاده از اتاق، زباله ها را در سطل زباله می اندازم؛ من در این اتاق جلسه با صدای بلند صحبت نمی کنم و ...». در این سوله هر یک از اتاق های جلسات با نام های یکی از استان های کشور نامگذاری شده؛ سالن خلیج فارس؛ سالن دورود؛ سالن آذربایجان؛ سالن سیستان؛ سالن خوزستان؛ انگار علاوه بر آدم ها به در و دیوار هم توجه می شود و همه اشیا هم شناسنامه دارند.

این دانشجوها طوری اینجا در کنار هم جمع شده اند و ایده های خود را با انرژی وسط می گذارند که انگار در مسیر حرکتشان «نمی شود»، « نمی توانیم» و «نداریم» و ... وجود ندارد.

اینجا با ۶ سوله و یک سازه «کارخانه نوآوری» است؛ کارخانه ای که قبلا در آن الکترود می ساختند. آن لوله های روی سازه که در ابتدا به آن اشاره کردیم الکترودهایی در مقیاس بزرگ هستند؛ اما در اصل این الکترودها سمبلی از  محققان کشور هستند که با هم افزایی و در کنار یکدیگر قرار گرفتن، برای رسیدن به یک هدف مشخص تلاش می کنند».

کارخانه نوآوری چگونه شکل گرفت

کارخانه الکترود سازی مدت زمان زیادی بلا استفاده مانده بود که بالاخره تغییر کاربری داد و از مرداد ۹۷ به کارخانه نوآوری و شعبه اول پارک فناوری پردیس تبدیل شد.

این کارخانه ۶ هزار متری که در اختیار شتابدهنده ها و تیم های مختلف قرار گرفته نزدیک میدان آزادی است؛ هر یک از سوله های هزار متری متشکل از تیم های استارت آپی به فاصله های نزدیک در کنار هم قرار گرفته اند. تیم ها در حوزه های فناوری اطلاعات، الکترونیک سلامت، گیم، تولید محتوا، نوآوری های بیمه ای و مالی، هوش مصنوعی و اینترنت اشیا، نانوداروها، معماری و زندگی شهری، گردشگری و توریسم فعالیت می کنند. این کارخانه ظرفیت ۲۵۰۰ نفر را دارد و می تواند ۵۰۰ تیم و شتابدهنده را در دل خود جای دهد؛ اما در حال حاضر که نوپاست هزار نفر در قالب ۱۵۰ تیم استارتاپی در این کارخانه فعالیت می کنند.

مهدی عظیمیان زواره، مدیر کارخانه نوآوری آزادی (شعبه اول پارک فناوری پردیس) چگونگی تغییر کاربری را اینگونه توصیف می کند: «این کارخانه با همکاری بین پارک فناوری پردیس و یک شتابدهنده (به عنوان شریک پارک فناوری پردیس) به وجود آمده و تغییر کاربری داده است؛ شتابدهنده به دنبال فضایی بود که تیم های استارت آپی و تحت مدیریت خود را در مکانی مستقر کند. این موضوع را با پارک پردیس در میان گذاشت تا تحت مدل شعبه های بعدی پارک این کار انجام شود.

باتوجه به اینکه پیش از اینها آیین نامه ای بابت ایجاد شعبه های پارک فناوری پردیس وجود داشت و از سوی دیگر لازم بود که فضایی برای فعالیت استارت آپها خارج از پارک به وجود بیاید؛ در همین راستا تصمیم گرفته شد که فضای اختصاصی برای حضور و فعالیت شتابدهنده ها و استارت آپها فراهم شود. در ارزیابی صورت گرفته از اماکن بلااستفاده در بخش های مختلف شهر و بیرون تهران برای استقرار تیم های استارت آپی، کارخانه الکترودسازی انتخاب و در ادامه هم با مالک این کارخانه متروکه قراردادی منعقد شد».

این مکان علیرغم اینکه بیش از یک سال از فعالیت آن می گذرد، اما به تازگی توسط رئیس جمهور افتتاح رسمی شده دلیل آن را از مدیر کارخانه جویا شدیم. وی در پاسخ به این پرسش ما گفت:«برای افتتاح رسمی کارخانه لازم بود که تیم ها مستقر شوند و سپس افتتاح صورت گیرد از این رو یک سال و اندی گذشت تا به مرحله افتتاح رسمی برسد.»

شرق و غرب تهران؛ لوکیشن فعالیت کارآفرینان

وی همچنین درباره انتخاب محل این کارخانه گفت: «به دلیل اینکه پارک فناوری پردیس در شرق تهران است و امکان پوشش این قسمت از شهر برای تیم ها وجود دارد؛ غرب گزینه خوبی برای فعالیت استارت آپها بود. با توجه به اینکه، کارخانه دسترسی خوبی به فرودگاه، مترو، میدان آزادی، دانشگاههای مطرح کشور دارد باعث شد که جذابیتی برای ادامه کار باشد. اینکه محققان از هر جای تهران با وسایل حمل و نقل عمومی به این کارخانه دسترسی پیدا می کنند، خود یکی از دلایل برای انتخاب این مکان بود.»

مدیر کارخانه نوآوری آزادی می گوید: «در پارک فناوری پردیس فرصت کمتری برای صاحبان ایده فراهم شده بود و در ۱۸ سال فعالیت پارک، همواره از شرکتهایی حمایت می شد که به یک کسب و کار پایداری رسیده باشند؛ به همین دلیل کمتر فضایی برای کسانی که در مرحله ایده هستند وجود داشت و در پارک هم این موضوع از قبل پیش بینی نشده بود؛ لذا با این فلسفه که شعبه بعدی پارک به کسانی که صاحب ایده هستند اختصاص پیدا کند، کارخانه نوآوری به وجود آمد».

هزینه های کارخانه به عهده کیست؟

با وجود اینکه مدیریت این کارخانه بر عهده پارک فناوری پردیس است ولی هزینه هر شتابدهنده به عهده کارخانه نیست؛ هر یک از شتابدهنده ها در حوزه های مختلفی کار می کنند و به تبع آن نیاز به فضاهایی دارند که خودشان طراحی می کنند برخی از مجموعه ها نیاز به اتاق تمیز و برخی از آنها نیاز به آزمایشگاه و.. دارند که خودشان این مکانها را برای استارت آپها تعبیه می کنند. در واقع چون هر یک از شتابدهنده های کارخانه که فضایی را برای استقرار تیم هایشان در اختیار دارند بر اساس نیازها و سلیقه خود، اقدام به بازسازی می کنند هزینه ها پای خودشان است.

از صحبت های مدیر کارخانه این چنین می توان برداشت کرد که بخشی از هزینه های کارخانه و درآمد آن از اجاره شتابدهنده ها به کارخانه تامین می شود و همچنین این شتابدهنده ها هزینه های مشترک و مصارف عمومی از جنس شارژ را خود پرداخت می کنند. در واقع بیشتر هزینه ها بین شتابدهنده ها توزیع می شود.

استارت آپ سازی کارخانه

عظیمیان مدیرکارخانه معتقد است: «برای اینکه کارخانه نوآوری محلی برای ماندن شرکتها نشود، مزایای کمتری به استارت آپها اختصاص می دهند؛  شاید بتوان گفت هفتاد درصد از صددرصد حمایت های پارک فناوری را تیم های مستقر در کارخانه دریافت می کنند.

این می تواند محرکی باشد که بعد از سه سال، وقتی یک تیم استارت آپی به یک مرحله ای از رشد رسید، بتواند در پارک فناوری پردیس مستقر شود و تداوم توسعه خود را آنجا دنبال کند. پارک فناوری پردیس انگیزه ای برای ادامه حیات استارت آپهاست و این کارخانه استارت آپ سازی است؛ افرادی که ایده های خوب دارند در قالب یک تیم  استارت آپی در کارخانه گرد هم می آیند و در راستای رسیدن به نتیجه مطلوب فعالیت می کنند.در اصل این کارخانه استارت آپ سازی است؛ افرادی که ایده های خوب دارند در قالب یک تیم  استارت آپی در کارخانه گرد هم می آیند و در راستای رسیدن به نتیجه مطلوب فعالیت می کنند در اصل خروجی کارخانه شرکتهای آماده بزرگ شدن هستند که می توانند در پارک پردیس به صورت دائمی فعالیت کنند.

 این کارخانه نوپاست. همه سوله ها به ظرفیت کامل نرسیده اند و هنوز کارشان به اوج نرسیده و برخی از شتابدهنده ها در مرحله فراخوان هستند.»

جوانانی که دور یک میز خیره در لپ تاپ، خنده بر لب کار می کنند، همه و همه ایده هایی در ذهنشان است که در حال پیاده سازی هستند؛ به نظر می رسید که رده سنی، زیاد برای حضور در کارخانه لحاظ نشده ولی معمولا افراد از ۱۸ تا ۳۰ سال فعالیت می کنند؛ می توان گفت جوانان زیر سی سال در این مجموعه بیشتر فعالیت می کنند. در مورد مدرک تحصیلی هم می توان گفت که غالبا افراد دانشجو و فارغ التحصیل کارشناسی و ارشد هستند. در حال حاضر خیلی از افراد تیم ها همزمان با تحصیلشان، در کارخانه حضور می یابند که این جذاب و ارزشمند است. 

شرط زنده ماندن طرح ها و تیم ها

تیم ها باید قبل از استقرار در هر مکانی که قرار است محلی برای همکاری و تلاش برای رسیدن به یک ایده باشد دارای ویژگی هایی باشند؛ هر جایی قانونی دارد و قانون کارخانه هم همین است که تیمهای مستقر در کارخانه باید یک سری ویژگی هایی داشته باشند.

دکتر رضا کلانتری نژاد کسی که شریک پارک فناوری پردیس است و اولین شتابدهنده را در این کارخانه راه اندازی کرده درباره شرایطی که تیم ها را به محصول می رساند می گوید:«4سرمایه در اختیار استارت آپها قرار می گیرد تا بتوانند ایده خود را به محصول تبدیل کنند و زنده بمانند. سرمایه مادی، سرمایه نمادین و اعتباری، سرمایه اجتماعی، سرمایه دانشی. عمدتا تیم هایی زنده می مانند که به کار خود علاقمند هستند و آرزوی تحقق آن را با تلاش دارند.»

مدیر شتابدهنده و شریک پارک فناوری پردیس در مورد ایده های افراد می گوید: «طرح هایی که چند وجهی هستند و تمام عوامل کسب و کار را دارند معمولا زنده می مانند؛ باید جهان بینی اولویتشان باشد یعنی اینکه ایده پرداز با تیمش می خواهد چه تاثیری در جامعه بگذارد. باید اعضای تیم ها همواره فرصت طلب باشند و از فرصتهایشان بهره ببرند. از طرف دیگر باید تیم ها خوب باشند و اگر تیم خوب نباشد یک ایده خوب را خراب می کنند».

وی همچنین می گوید: «چنین کارخانه هایی مکانهایی شبیه جنگل هایی هستند که گونه های نادر در آنها رشد می کنند. نمی دانیم بعدا به کار می آیند یا خیر. شاید در میان هزاران گونه، لوبیای سحرآمیزی بیرون بیاید. در واقع شتابدهنده ها در کارخانه از گونه های نادری که نمی دانیم چه هستند مراقبت می کنند بلکه بعد از گذشت زمان به نتیجه برسد.»

این حرف ها نشان می دهد که تیم ها واقعا باید روحیه شریک شدن و کار گروهی را داشته باشند؛ ظرفیت رشد داشته باشند و خودمحور نباشند؛ کمک گرفتن و یاد گرفتن از اهدافشان باشد و برایشان ایده مهم تر از پول باشد. در فعالیت استارت آپ ها، مهم تیم خوب است؛ تیم های خوب ایده های نه چندان قوی را هم می توانند به سرانجام برسانند اما ممکن است یک ایده عالی توسط یک تیم ضعیف به نتیجه نرسد.

شرط زنده ماندن تیم های کارخانه ای که حول محور استارت آپها فعالیت می کنند، داشتن یک ایده جذاب و خوب است که بعدا به زندگی مردم وارد شود و کیفیت آن را تحت تاثیر قرار دهد. 

نحوه سرمایه گذاری روی طرح ها

یکی از مدیران مجموعه های حاضر در کارخانه نوآوری درباره شرایط همکاری با تیم های استارت آپی می گوید: « شتابدهنده ها، بعد از یک فراخوان طرح های ارائه شده را بررسی می کنند و در نهایت طرحی که پیش بینی می شود بازار مناسب و امکان اجرا دارد و در آن از نوآوری استفاده شده را انتخاب می کنند؛ بعد از پالایش، تیم ها وارد فرایند شتابدهی می شوند و بر اساس قراردادی، میزان سرمایه گذاری و تعهد تیم ها مشخص خواهد شد».

یکی از مزیت های کارخانه این است که خط و مشی برای سرمایه گذاری وجود ندارد و سرمایه گذار بر اساس معیارهایی که دارد از یک طرح حمایت می کند.

مدیر کارخانه نوآوری نیز در خصوص سیکل پیش از انتخاب تیم ها به مهر می گوید: «در ابتدا هم ممکن است یک سیکل پیش شتابدهی تعریف شود که معمولا یک تا دو ماهه است؛ اکثر آموزش ها و مهارتهایی که باید تیم ها داشته باشند آموزش داده می شوند. ولی تیم ها، بعد از این دوره وارد مرحله جدی می شوند و رسما کار خود را بر اساس قراردادی که با شتابدهنده منعقد کرده اند آغاز می کنند. در این قرارداد پکیج تامین مالی، زمان تحویل محصول، خدمات، مشاوره و ... مشخص می شود. همچنین مشخص می شود که شتابدهنده چنددرصد سهام داشته باشد.»

معمولا تیم ها تخمین می زنند که طرحشان چه میزان هزینه لازم دارد و شتابدهنده با معیارهایی می سنجند که چه میزان از تیم حمایت کند؛ ولی اگر بخواهیم عددی ذکر کنیم حمایت های مستقیم مالی حدودا مبلغ ۳۰ تا ۵۰ میلیون و یا بیشتر خواهد بود. بعد از انعقاد قرارداد، تیم ها فعالیت خود را در کارخانه آغاز می کنند؛ این تیم ها اکنون در حال فعالیت هستند زیرا به تازگی کار خود را شروع کرده اند. وقتی محصولی از حالت ایده در بیاید و بخواهد وارد بازار شود و به درآمدزایی برسد باید هزینه بیشتری صرف موضوع شود. این هزینه را برخی مواقع خود شتابدهنده ها تامین می کنند و مبلغی را می دهند و در قبال آن، سهام را بیشتر می کنند.

اما یک زمانی هست که شتابدهنده به دنبال سرمایه گذار می گردد و رویدادی را تحت عنوان «دمو دی» برگزار می کند تا سرمایه گذاری برای طرح پیدا شود؛ از این طریق شتابدهنده بعد از پیدا کردن یک سرمایه گذار، سهم خود را به آن می فروشد. در واقع شتابدهنده متعهد است که طرح را یا خود یا به واسطه سرمایه گذار به نتیجه برساند؛ شتابدهنده هر رویدادی را برای معرفی طرح به بازار و سرمایه گذار برگزار می کند تا تیم ها بتوانند حاصل فعالیتشان را ببینند.»

شتابدهنده ها ریسک می کنند

بر اساس آمار جهانی، بیش از ۹۰درصد فعالیت تیم های استارت آپی با شکست مواجه می شود از همین رو شتابدهنده ها کار خطرناک و پر ریسکی را انجام می دهند؛ احتمال شکست هست احتمال موفقیت هم هست؛ این ضرر و زیان ها را شتابدهنده پذیرفته که از طرح تیم های استارت آپی حمایت می کند.

عظیمیان مدیر کارخانه در مورد ریسک شتابدهنده ها می گوید: «اگر شتابدهنده ها خودشان را ذینفع ندانند و تلاش نکنند که ایده به ثمر بنشیند عملا کاری بیهوده انجام می دهند؛ این ریسک شتابدهنده را بیشتر وادار به حرکت می کند که طرح به محصول تبدیل شود. در صورت این رخداد، ممکن است شتابدهنده تیم را برای تولید محصول دیگری حمایت کند یا اینکه در تیم های دیگر ادغام شوند. همچنین ممکن است تیم منحل شود. به عنوان مثال یک محصولی تا ۶ ماه پیش در بازار نیاز بود ولی اکنون دیگر آن ارزش را ندارد زیرا بازار خود را از دست داده یا پای رقیبی به میان آمده است؛ تیم یا منحل می شود یا اعضای تیم به دلیل توانایی هایی که دارند می توانند در تیم های دیگر فعالیت کنند».

بازیگران اصلی کارخانه

هر شتابدهنده ای می تواند استارت آپهایی را زنده نگه دارد که ایده خوب را با پشتکار به محصول تبدیل کند. عظیمیان مدیر کارخانه نوآوری درباره محصولاتی که حاصل کار تیم های استارت اپی بوده و به بازار رسیده است، گفت: «از نیمه ۹۷ کارخانه فعالیت خود را آغاز کرده ولی یکی از شتابدهنده ها چند تیم موفق داشته است که این محصولات در حال ورود به بازار هستند».

وی در مورد بازیگران اصلی کارخانه گفت: «شتابدهنده ها که تیم های استارت آپی را مدیریت می کنند بازیگران اصلی کارخانه هستند؛ استارت آپها بازیگران مرحله دوم به شمار می روند ولی در کل شتابدهنده ها و خود کارخانه برای موفقیت مرحله دومی ها تلاش می کنند». شریک پارک فناوری پردیس هم درباره تیمهای خود این چنین می گوید که « از سال ۹۳ خارج از کارخانه نوآوری با تیم های استارت آپی زندگی کردیم که از ۸۳ تیم، ۴۰ تیم به تولید محصول رسیدند؛ پول در می آوردند و رشد می کنند؛ ۳۰ تیم به نقطه سربه سر رسیده اند و ۱۵ تیم هم در حال کشمکش هستند که بمانند یا بیافتند».

مدیران شتابدهنده ها و مدیرکارخانه معتقدند که طی پنج تا هفت سال سرمایه گذاری روی تیم ها، شاید ۲۵درصد آنها زنده بمانند و رشد کنند.

چرا نیاز به کارخانه نوآوری داریم؟

یکی از بنیانگذاران تیم استارت آپی که از شتابدهنده جدا شده و به قول خودشان از آب و گل در آمده اند می گوید:«وجود چنین مکانی که فضای خوب و با انرژی را در اختیار تیم ها قرار می دهد لازم است؛ ما با اینکه می توانیم به عنوان یک شرکت دانش بنیان در آپارتمان های مسکونی مستقر شویم باز هم اینجا را انتخاب کردیم چون این هم افزایی به ما انرژی می دهد».

از دیگر بنیانگذاران تیم های استارت آپی هم وجود چنین مکانی را برای فعالیت تیم های جوان لازم می داند زیرا تا قبل از استقرار در کارخانه هر کدام از فارغ التحصیلان در خانه هایشان کار می کردند اما اکنون در قالب یک تیم علاوه بر فعالیت، خدمات نیز ارائه می دهند.

شتابدهنده هایی که هر کدام هزار متر در اختیار دارند که تیم های استارت اپی را مدیریت می کنند بازیگران اصلی کارخانه هستند؛ استارت آپها بازیگران مرحله دوم به شمار می روند ولی در کل شتابدهنده ها و خود کارخانه برای موفقیت مرحله دومی ها تلاش می کنندسوالی که ذهن هر فردی را می تواند درگیر کند این است که قبل از راه اندازی کارخانه نوآوری چگونه تیم های استارت آپی فعالیت می کردند؛ جالب است بدانیم که این تیم ها غالبا در مراکز رشد دانشگاهها فعالیت می کردند که شبیه شتابدهنده ها بودند؛ ولی در حد شتابدهنده ها حمایت نمی کردند؛ مدیر کارخانه در همین زمینه معتقد است: «حمایت مراکز رشد از استارت اپها، تنها به اختصاص یک فضایی برای استقرار ختم می شد و مبلغی هم به عنوان سوبسید دریافت می کردند؛ اگر تیم  شکست می خورد باید تیم استارت آپی پولی به مرکز رشد می پرداخت. معمولا بخش خصوصی برای بخش خصوص دل می سوزاند؛ این مراکز رشد که در دانشگاهها بودند بخش دولتی محسوب می شدند از این رو می توان گفت تقریبا خیلی عملکرد مثبتی نداشته اند».

نمونه های مشابه

 شعبه پارک فناوری پردیس به عنوان کارخانه نوآوری کپی نیست؛ اما در پس ذهن افرادی که اینجا را راه اندازی کرده اند مدلی از «استیشن اف» فرانسه وجود داشته. در مدل فرانسوی، فضای قدیمی ایستگاه راه‌آهن پاریس که غیر قابل استفاده بود را با معماری مدرن و جذاب به یک فضای استارت آپی تبدیل کردند.

اکنون در بسیاری از شهرهای بزرگ مثل برلین و لیسبون نمونه هایی از این دست وجود دارد که فضاهای متروکه به محلی برای تجمع جوانان با ایده اختصاص پیدا کرده است. البته نام آنها لزوما کارخانه نیست و از اسامی متنوعی از جمله کارخانه استفاده می‌کنند. این فضاها مختص مجموعه های نوپا است و عمدتا نقش مربی‌گری و توانمندسازی را بخش خصوصی انجام می‌دهد و عملا شرکتهای بزرگ حتی فناور در کارخانه‌ها حضور ندارند.

این کارخانه ها به نوعی مدل جدیدی از پارکها و مراکز رشد فناوری هستند. اما مدیر کارخانه تفاوت کارخانه نوآوری آزادی را با مدل های خارجی اینگونه توصیف می کند: «در اینجا یک فضایی هم علاوه بر استارت آپها به شتابدهنده ها اختصاص می یابد که این تفاوت اصلی با مدل های خارجی است».

کارخانه نوآوری آزادی شعبه پارک فناوری پردیس جرقه ای است برای بارور کردن هزاران ایده و به بار نشاندن محصولاتشان، محصولاتی که می توانند آینده اقتصاد کشور را از جنس علم و دانش رقم بزنند. کارگران این کارخانه با زور بازوی خود که نه، با قدرت دانش برای داشتن سهمی در تولید و اقتصاد کشور تلاش می کنند.

کد خبر 4803691 میترا سعیدی کیا

منبع: مهر

کلیدواژه: نوآوری کارخانه نوآوری معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری شرکت دانش بنیان نوآوری امنیت اطلاعات فناوری نانو موبایل هوش مصنوعی فناوری فضایی ربات تحقیقات علمی امنیت سایبری شرکت هواوی فناوری اطلاعات آلودگی هوا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۳۲۵۲۱۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

اجازه فعالیت به ۳ کارخانه سیمان در یک دشت ممنوعه / مجوزهای عجیب دولت بر ضد محیط زیست که در هیچ‌ جای جهان شبیه آن وجود ندارد / نابودی آب و خاک و زمین در نزدیکی تهران (فیلم)

عصر ایران ؛ حسن ظهوری ــ حالا معلوم شده مسئولان برای آن‌که یک کارخانه سیمان دیگر در شهرستان زرندیه و ساوه ساخته شود به اهالی روستای ویدر در این شهرستان دروغ گفتند. چرا که پیش از این بارها روستاییان پرسیده بودند آیا قرار است کارخانه دیگری ساخته شود که گفته بودند نه ولی حالا ساخته شده‌است. آن را در جایی ساخته‌اند که دشت ممنوعه است. شواهد نشان می‌دهد برای گرفتن مجوز ساخت‌اش در طرح ارزیابی زیست محیطی آن عددسازی‌هایی شده و شواهد زیادی از تخلفات گسترده هنگام گرفتن مجوز وجود دارد. اما از همه بدتر جاییست که آن را ساخته‌اند. در یکی از بحرانی‌ترین دشت‌های نزدیک تهران، حالا سه کارخانه سیمان وجود دارد؛ اتفاقی که در هیچ‌جای ایران شبیه آن رخ نداده است.

گزارش را این‌جا ببینید

روستای ویدر حالا در عجیب‌ترین جای ایران واقع شده. اتفاقی که در دشت پیرامون این روستا رخ داده در هیچ‌جای ایران و شاید جهان رخ نداده باشد. کارخانه سیمان ساوه‌ فاصله‌ای با کارخانه سیمان سفید ساوه ندارد. کارخانه تازه تاسیس سیمان سفید فرداد فاصله‌ای با سیمان ساوه ندارد. مابین آن‌ها یک کارخانه تولید آهک هم هست که فاصله زیادی با سه کارخانه سیمان ندارد، و اهالی می‌گویند شب‌ها از آن بوی بدی بلند می‌شود. چهار کارخانه با سطح آلایندگی بالا در جایی که ۱۰‌ها روستا وجود دارد؛ روستای ویدر یکی از آن ۱۰‌ها روستاست و حالا دیگر تحمل اهالی آن تمام شده‌است. مثل تحمل دشت که خیلی وقت است تمام شده و حالا با بحران‌های بزرگ آب و خاک دست و پنجه نرم می‌کند.

معلوم نیست چه کسانی مجوز ساخت کارخانه تازه تاسیس سیمان سفید فرداد را داده‌ است. آن‌چه مشخص است تحت هیچ شرایطی نباید این‌جا ساخته می‌شده‌است. آن‌هم کنار رودخانه ویدر که معمولا فصلی پر آب می‌شود. پل عظیمی که روی آن زده‌اند نشان می‌دهد سیلاب بزرگ به داخل آن می‌ریزد. در طرح ارزیابی زیست محیطی کارخانه تمام اطلاعاتی که درباره این رودخانه داده شده غلط است. اطلاعاتی که به راحتی با یک بازدید از محل قابل راستی‌آزمایی بود.

اما فقط این نیست در خیلی موضوعات زیست محیطی دیگر هم عددسازی شده‌است. مثلا اصلا توجهی به باد قالب که به سمت مناطق روستایی خرقان می‌رود توجهی نشده‌است. و یا فاصله‌ای که کارخانه تا جاده دارد خیلی کمتر از عددیست که در طرح ارزیابی آمده‌است. در حال حاضر تعداد زیادی معدن در همین محدوده فعالیت‌های کارخانه‌های سیمان،‌ فعالند. وقتی در این منطقه حرکت می‌کنید مدام با منظره کوه‌هایی مواجه می‌شوید که تخریب شده‌‌اند. آغاز فعالیت یک کارخانه سیمان دیگر تخریب‌های را دو برابر خواهد کرد؛ خصوصا که برداشت‌‌ها از کوه معمولا با انفجار انجام می‌گیرد، انفجارهایی که پیامد‌های آن خیلی بدتر از آنچه که تا به حال اتفاق افتاده است. انفجارات به راحتی تمام قنات‌هار روستاها را کور خواهد کرد.

روستاییان حتی رئیس سازمان محیط زیست را هم به این‌جا آورده‌اند. آن‌ها به من گفتند سلاجقه با یک بازدید میدانی متوجه تخلفات عجیبی که رخ داده شد و دستور پیگیری داد. دستوری که حتی هنوز یک قدم برای انجام آن گرفته نشده‌است. کارخانه تقریبا ساخته شده و شاید قدم‌های کوچکی برای بهره‌برداری از آن باقی مانده‌استاما نمی‌دانند وقتی از ابتدا این کارخانه با دروغ مسئولان وقت و کتمان آن ساخته شد، حالا کدام وعده را می‌توانند باور کنند. وقتی حتی نمی‌شود باور کرد در یک دشت ممنوعه و بحران زده ۳ کارخانه سیمان مجوز می‌گیرند و در محدوده‌ای بسیار کوچک فعالیت کنند و یک کارخانه آهک هم هوا را بد بو می‌کند. گزارش را حتما ببینید تا بیشتر درباره این تخلف آشکار بدانید.

ویدئوهای دیدنی دیگر در کانال های آپارات و یوتیوب عصر ایران ???????????? کانال 1 aparat.com/asrirantv کانال 2 aparat.com/asriran کانال 3 youtube.com/@asriran_official/videos کانال عصر ایران در تلگرام بیشتر بخوانید: مدیرعامل کارخانه سیمان تهران: نباید هر فعالیت مخرب محیط زیست را تعطیل کرد/ سرطان مردم ربطی به ما ندارد گزارش تصویری و تشریحی از وضعیت کوه بی‌بی شهربانو بر اساس عکس‌های ماهواره‌ای / ببینید برداشت‌ زیاد چه بلایی بر سر کوه آورده (+عکس)