به نقل از «ایران آنلاین»

‌شکلات بخور چون یاد گرفتم اسمم را بنویسم‌ چهارشنبه ۲ بهمن ۱۳۹۸ صفحه اصلی اخبار سیاسی اقتصادی اجتماعی فرهنگی پایداری ورزشی حوادث بین الملل دانش و فناوری استانها گزارش اندیشه ایران مدیا ایران زندگی ایران عصر روزنامه ایران خبرنگار ایران صفحه اصلی اخبار سیاسی

تاریخ انتشار: ۲ بهمن ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۶۶۱۴۵۰۵

‌من یک معلم هستم اما چند وقتی است که دیگر به مدرسه نمی‌روم. راستش خیلی دلم برای بچه‌ها تنگ شده بود. برای همین تصمیم گرفتم به مدرسه «فرهنگ» بروم و با بچه‌های آنجا ملاقات کنم چون آنها هم مثل شاگردان خودم عزیز و دوست داشتنی هستند. مدرسه فرهنگ، مدرسه کودکان افغانستانی در تهران است. این مدرسه بزودی بیست سالگی‌اش را جشن می‌گیرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 مدرسه فرهنگ، حیاط و کلاس‌های خیلی بزرگی ندارد. اما من فکر می‌کنم بچه‌هایش از بچه‌های بعضی از مدرسه‌هایی که دیده‌ام، شادترند. شاید بتوانم دلیلش را حدس بزنم؛ آقای موسوی، مدیر مدرسه، همیشه با بچه‌ها گپ می‌زند و تمام تلاشش را می‌کند که محیط مدرسه را برای آنها آرام‌تر، شادتر و رنگارنگ‌تر کند. او درباره‌ خوش‌اخلاقی، مهربانی، کمک به دیگران و صلح و آرامش با بچه‌ها صحبت می‌کند. روزهایی که مدرسه تعطیل است، بچه‌ها حسابی غصه می‌خورند و دلشان برای مدرسه، آقای مدیر و خانم معلم تنگ می‌شود. آقای مدیر یک روز برای بچه‌ها گفته بود که همه با هم همسطح هستند و فرقی نمی‌کند پسر باشند یا دختر. همه باید درس بخوانند. او به پسرها گفته بود اگر پدرشان اجازه نمی‌دهد خواهرشان به مدرسه برود و درس بخواند، باید با او صحبت کنند چون دخترها هم مثل پسرها حق دارند به مدرسه بروند. «شکیب» یکی از دانش‌آموزان مدرسه، وقتی حرف‌های آقای مدیر را شنید، از اینکه تا آن موقع فکر نمی‌کرد خواهرش هم سطح خودش است، ناراحت شد. او ناراحت شد از اینکه ادکلنی را که برای خودش خریده، برای خواهرش نخریده بود. برای همین به خانه رفت و برای خواهرش نامه‌ای نوشت و از او معذرت خواست. دانش‌آموزان دبستان فرهنگ برای معلم‌هایشان و خانواده‌‌هایشان نامه می‌نویسند و بعد، جواب نامه‌ها را به مدرسه می‌آورند. معلم‌ها هم نامه می‌نویسند و آقای مدیر، تمام نامه‌ها را جمع می‌کند تا یک کتاب چاپ کند، این‌طوری دیگران هم می‌توانند خاطرات دانش‌آموزان و معلم‌ها را بخوانند. در مدرسه فرهنگ، بچه‌های کلاس اولی وقتی یاد می‌گیرند اسم‌شان را بنویسند، به همکلاس‌هایشان شکلات می‌دهند. مثل «آتنا» و «مینا» که آن روز با یک سینی تزئین‌شده و تاجی روی سرشان برایم شکلات آوردند و گفتند:«شکلات بردار چون امروز یاد گرفتم اسمم را بنویسم.» یکی از آرزوهای بزرگ بچه‌های مدرسه‌ فرهنگ این است که در کشورشان جنگ و ناآرامی نباشد و بتوانند بدون آنکه مجبور باشند کار کنند، درس بخوانند و پیشرفت کنند.‌‌

منبع: ایران آنلاین

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۶۱۴۵۰۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

عکس/ تیتر روزنامه‌های ورزشی چهارشنبه ۵ اردیبهشت

روزنامه‌های ورزشی چهارشنبه ۵ اردیبهشت

روزنامه روزنامه روزنامه روزنامه روزنامه روزنامه روزنامه روزنامه روزنامه روزنامه