حور در آتش راوی زندگی حضرت فاطمه(س) است

مجید نورمحمدی گفت: غالب نمایش‌های مذهبی که در استان اجرا می‌شود معمولا توسط یکی از نهادهای فرهنگی مانند اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی، حوزه هنری، سازمان فرهنگی ورزشی شهرداری و ... بدون پشتوانه مذهبی سرمایه‌گذاری می‌شود.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از "تیتریک"؛ همزمان با ایام شهادت بانوی دو عالم حضرت فاطمه زهرا(س)، نمایش مذهبی حور در آتش با محوریت و مضمون شهادت اسوه بانوان جهان در کرج به اجرا در می‌آید.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

نمایش حور در آتش به کارگردانی مجید نور محمدی به مناسبت ایام فاطمیه از 7 بهمن‌ماه به مدت ۵ شب ساعت 19 با مضمون شهادت حضرت فاطمه زهرا(س) به روی صحنه می‌رود و شهروندان می‌توانند با مراجعه به محل چهارصد دستگاه، جنب استخر دانش، سالن شهدای شهرداری، به تماشای این اثر مذهبی بنشینند.

مجید نور محمدی کارگردان نمایش در گفتگو با "تیتریک" گفت: نمایش مذهبی حور در آتش، روایتی از زندگی بانوی بزرگ دو عالم حضرت فاطمه(س) است که گوشه‌هایی از زندگی حضرت فاطمه زهرا(س) و سیره و روش آن حضرت در زندگی را روایت می‌کند.

وی با اشاره به قرب، منزلت و حب حضرت زهرا(س) نزد حضرت رسول خدا عنوان کرد: این موضوع بر هیچکس کسی پوشیده نیست و ده‌ها حدیث شیعه و سنی بر این حقیقت اذعان دارند.

نورمحمدی گفت: داستان این نمایش از وفات پیامبر(ص) تا زمان شهادت حضرت زهرا(س) می‌پردازد.

این کارگردان تصریح کرد: این نمایش به سبک سال‌های گذشته برگزار می‌شود و تنها در شعر، میزان و سبک آن نوآوری صورت گرفته است.

 

 

وی اظهار کرد: نمایش حور در آتش توسط گروه فرهنگی، هنری دلشدگان با همکاری معاونت فرهنگی اجتماعی ورزشی شهرداری و اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی استان البرز به مدت پنج شب روی صحنه می رود.

مجید نور محمدی با بیان اینکه گروه های زیادی در زمینه نمایش مذهبی در استان فعالیت می کنند، گفت: اجرای نمایش مذهبی تلفیقی از هنر و در کنارش تاریخ اسلام و مقتل است و مردم ما به دلیل اینکه گرایش های مذهبی شان قوی است به شدت از این نمایش ها استقبال می کنند و در بحث تاریخ و این اتفاقات فی مابین حساس هستند بنابراین کار باید خیلی با مطالعه و علمی صورت گیرد و متنهای نمایش با دقت پیاده شود.

وی با بیان اینکه عملا در نمایش مذهبی کار به صورت نویسندگی نیست و بیشتر فضا، فضای تالیف و بازآفرینی است، ادامه داد: باید فردی که این کار را تولید می کند مطالعه بسیار داشته باشد و به شدت دقیق باشد و بالاخره در فضای مقتل شبهه ایجاد می شود و اگر یک اشتباه یا یک برداشتی صورت گیرد و مخاطبان این نمایش ها از سن بالا تا سن پایین وجود دارد حالا سن بالا یک تجربه ای دارند که اگر یک ایراد مقتلی یا اشتباهی ببینند بتوانند بین خودشان حل و فصل کنند اما یک بچه یا یک نوجوان که نمی داند ممکن است همان مقتل یا تاریخ ملکه ذهنش شود به همین دلیل می طلبد متن ها و تالیفات و باز آفرینی ها به شدت دقیق و از منابع و کتب معتبر استخراج شوند تا شبهه ایجاد نکنند.

این کارگردان با اشاره به اینکه دو مدل گروه نمایش مذهبی در استان اجرا می شوند، افزود: گروه اول خیلی برای اثرشون وقت می گذارند ، مطالعه می کنند و بعد در این فضا وارد می شوند و یک اثر فاخر تولید می کنند و گروه دوم خیلی پیش و پا افتاده هستند یعنی در حد اینکه یک چیزی شنیده باشند ، می آیند و همان شنیده را به تصویر می کشند که این کار جایز نیست و به بدنه نمایش مذهبی آسیب می زند.

وی تصریح کرد: به لحاظ هنری نیز این گروه ها به دو دسته تقسیم می شوند یک گروه وجه لباس، شخصیت، رفتار، حرکت و ... را در نمایش رعایت می کنند زیرا چون اجرای نقش اهل بیت باید بسیار دقیق و طبق روایات معتبر صورت گیرد زیرا در غیر این صورت به شأن و جایگاه اهل بیت صدمه می زنند واین به شدت در مخاطب تاثیر می گذارد و گروه دوم این سبک هنری را رعایت نمی کنند و این به بدنه نمایش مذهبی لطمه می زند.

نورمحمدی با تاکید بر اینکه برای جلوگیری از بروز چنین فضایی در اجرای نمایش های مذهبی در استان دو راهکار وجود دارد، گفت: انجمن شورای نظارت بر استان وظیفه اصلی را بر عهده دارد چون این ارگان وظیفه دارد من را رصد کند کارم را ببیند و کارم را بازبینی کند، متنم را ببیند و تایید کند و بر اساس آن متن به من اجازه تمرین دهد و بعد از اینکه تمرین انجام شد شورای نظارت باز بیایید و کار من را در تمرین ببیند که هم به لحاظ متنی و هم به لحاظ ویرایشی آسیبی به اهل بیت و شأن و منزلت آنها وارد نشود و یک کار خوبی در خور شأن اهل بیت اجرا شود.

 

 

 وی  با تاکید بر اینکه نگاه تخصصی استان به نمایش های آیینی و مذهبی ضعیف است، تصریح کرد: بیشتر نمایش های مذهبی ای که در استان اجرا می شود معمولا توسط یکی از ارگان های فرهنگی مثل اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی، حوزه هنری، سازمان فرهنگی ورزشی شهرداری و ...  بدون پشتوانه مذهبی سرمایه گذاری می شود  که این به بدنه نمایش مذهبی آسیب می زند و کار سبکی اجرا می شود که در خور و شأن اهل بیت نیست.

این کارگردان نمایش تاکید کرد: برای مردمی شدن تئاتر استان باید چند عامل با هم دخیل شوند و مثل یک پازل با هم چفت شوند تا تئاتر استان از رخنه درآمده و مردمی و فراگیر شود.

این هنرمند تئاتر البرزی گفت: استان البرز واقعا سایت خرید و فروش اینترنتی تئاتر ندارد، فضای تبلیغاتی ثابت ندارد؛ جایی که هنرمند بتواند به صورت ثابت نمایش خود را در آنجا تبلیغ کند،ما واقعا تابلوی تئاتر شهر در این استان نداریم و مردم برای دیدن تئاتر در این شهر سردرگم هستند تئاتر شهری که واقعا اسمش را بتوان تئاتر شهر گذاشت نه فقط برای دیدن بلکه برای آموزش، تبادل اطلاعات و ... نداریم، سالن های تئاتر شهر اصلا استاندارد نیست و هنرمندان مجبورند تئاتر خود را در پلاتوها اجرا کنند و تئاتر استان به طور کلی از نظر زیرساخت به شدت ضعیف و زیر خط فقر است.

نورمحمدی در خاتمه با اشاره به اینکه جریان دهی سرمایه گذاری روی تئاتر فضای سردرگمی را در استان البرز دارد، خاطر نشان کرد: در ردیف بودجه کشور ، بودجه فرهنگی در ردیف دوم یا سوم قرار دارد ولیکن نزدیک به 18 ارگان محصولیت کار فرهنگی را به عهده دارند و این عدم تمرکز باعث می شود هنرمند سردرگم باشد و هرکس سعی می کند متناسب با بودجه خود یک کار فرهنگی برای پر کردن رزومه خود انجام دهد و هنر و کارفرهنگی دیده نشود زیرا موازی کاری بیداد می کند لذا باید مشکلات فرهنگ و هنر استان ریشه ای حل شود تا کارفرهنگی و هنری در استان دیده شده و مخاطب پذیر شود.

 

انتهای پیام/

منبع: دانا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.dana.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «دانا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۶۹۵۸۶۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

جزئیاتی جالب درباره دنیای پرزرق و برق و باشکوه بازیگری بهرام افشاری

آفتاب‌‌نیوز :

نمایش «چه کسی جوجه تیغی را کشت» به نویسندگی و کارگردانی بهرام افشاری و بازی افشاری و تینو صالحی تا ۲۱ اردیبهشت ماه در پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه است. این اثر نمایشی که در دور جدید اجرا‌های خود با استقبال مخاطبان روبه‌رو شده قرار است به زودی در شهر اصفهان نیز اجرا داشته باشد. محدثه واعظی پور منتقد و فعال رسانه‌ای یادداشتی درباره این اثر نمایشی نوشته و به ویژگی‌های نمایش افشاری که این روز‌ها تبدیل به ستاره پولساز سینما نیز شده، پرداخته است.

در این یادداشت آمده است:

«عشق به بازیگری و دنیای سینما، دستمایه ساخت فیلم‌های مختلف و طرح روایت‌های متنوع بوده است، این عشق سودایی که بسیاری را درگیر و مهمتر از آن سرخورده کرده، موضوع اصلی نمایش «جوجه تیغی» به کارگردانی بهرام افشاری بازیگر تئاتر و سینما بود، نمایشی که بر اساس مونولوگ پیش می‌رفت و افشاری، راوی آن، زندگی شخصی و تجربه‌های خود را با قصه و خیال در هم آمیخته و داستان جوانی شهرستانی را روایت می‌کرد که عشق به بازیگری او را به تهران و پشت صحنه سینما آورده است. اواخر دهه ۹۰، وقتی «جوجه تیغی» روی صحنه رفت، افشاری بازیگر شناخته شده تئاتر بود، اما مثل امروز در سینما محبوب، مشهور و پولساز نبود. آن‌هایی که نمایش‌های «دیابولیک: رومئو و ژولیت» (آتیلا پسیانی) یا «پاییز» (نادر برهانی مرند) و «دن کاملیو» (کوروش نریمانی) را دیده‌اند، او را به خاطر می‌آورند. بازیگر هم‌نسل نوید محمدزاده و هوتن شکیبا که حضورشان در تئاتر، مژده تولد نسلی تازه را می‌داد. بازیگرانی مستعد که تئاتر، خانه اصلی‌شان بود، اما بالاخره کشف شدند و مقابل دوربین رفتند.

افشاری، به خاطر ویژگی‌های ظاهری‌اش اغلب در نقش‌های کمدی و فضا‌های طنزآمیز روی صحنه می‌رفت، صدای خوب، قدرتش در بداهه‌گویی و انعطاف بدنی‌اش کمک می‌کرد تا برای خنداندن تماشاگر، دست به هر ترفندی بزند و بازیگر شیرینِ روی صحنه باشد. اگر چه نقش جدی‌اش در «دیابولیک: رومئو و ژولیت» نشان داد می‌تواند سیمای جوان بذله‌گو و طناز را تغییر دهد.

موفقیت «جوجه تیغی» بیش از قصه ساده‌اش، به روایت صمیمی و سرراست افشاری مربوط می‌شد. او که بر متن تسلط کامل داشت، با دستی باز، شوخی می‌کرد، از تماشاگر خنده می‌گرفت و در لحظاتی، احساسات او را درگیر می‌کرد. در فاصله اجرای «جوجه تیغی» تا «چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» افشاری، در سینمای ایران چند فیلم کمدی پر سر و صدا و پرفروش بازی کرده است. او در «فسیل» (کریم امینی)، تنها یک کمدین پولساز نیست، بلکه سعی کرده به شخصیت اسی، جوان آس و پاس و ساده‌دل پایین شهری، شیرینی و ملاحت بدهد. از میان انبوه بازیگران کمدی چند سال اخیر، افشاری در «فسیل» طراوتی دارد که اگر خودش مدام آن را در سینمای تجاری خرج نکند، برای تماشاگر دوست داشتنی و تازه است.

طبیعی است که سینمای کمدی، انبوهی نقش مشابه اسی به او پیشنهاد کند، اما مقاومت در برابر دستمزد‌های وسوسه‌کننده عمر بازیگری افشاری را تضمین می‌کند. نکته‌ای که به نظر می‌رسد، یکی از دغدغه‌های شکل‌گیری «چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» است. در این نمایش، افشاری، مانند «جوجه تیغی» خودش را نقد کرده و در معرض داوری قرار می‌دهد. این رویکرد جسورانه، هوش بازیگری را نشان می‌دهد که فردای حرفه‌اش را در وضعیت سرخوشانه امروز، نمی‌بیند. او در این نمایش، نقش بازیگری را بازی می‌کند که دوره طلایی حرفه‌اش را پشت سرگذاشته و در مسیری که طی کرده، گرفتاری‌های فراوانی داشته است. برای آنکه روایت ملال‌آور نشود، افشاری، بخشی از بار قصه را روی دوش همبازی‌اش تینو صالحی قرار داده است.

تعامل و بده بستان‌های آن‌ها خوب از کار درآمده و ایده ارجاع به گذشته و نمایش «جوجه تیغی» تمهید مناسبی برای رفت و برگشت‌های قصه و انرژی گرفتن از آن نمایش است. «چه کسی …» متلک‌های سیاسی و تکه‌پراکنی‌های اجتماعی بیشتری نسبت به «جوجه تیغی» دارد، اما همه جذابیت نمایش به خاطر ترسیم این بازجویی و نقد بازی قدرت نیست. «چه کسی...» باز هم درباره بازیگری است، درباره سودایی که بر خلاف تصویر پرزرق و برق و باشکوهش، می‌تواند ویران کننده باشد و برای بهرامِ نمایش «چه کسی...» این گونه بوده است. افشاری با پیش کشیدن پای شبکه‌های اجتماعی، نقض حریم خصوصی و مسائلی از این دست، جامعه را نقد و با بازیگرانی که سرنوشتشان، از این طریق، تغییر کرده همدلی می‌کند.

برای افشاری به شهادتِ «چه کسی …»، دنیای بازیگری هنوز فریبنده و جذاب است. رویا‌های او همچنان روی صحنه جان می‌گیرند و مهرش به مردم (مخاطبانش) را آنجا حس می‌کند. او در این نمایش، بیش از آنکه بخواهد نماد هنرمند یا بازیگر ممنوع‌الکار باشد (که هست)، شبیه خودش است، خودش را در مواجهه با مأموران نظارت کننده قرار داده و به جلسه بازجویی خودخواسته‌ای تن داده تا به تماشاگر یادآوری کند، ترس‌ها و تردید‌های یک ستاره، غیرقابل باور نیست.

«چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» درباره زوال دوران ستاره‌هاست، درباره ترس از مواجه شدن با جهانی که بازیگر، دیگر در آن شناخته شده و محبوب نیست. تصویری از مواجهه عقل و عشق و جهان پر اضطراب هنرمند، پس از افول جایگاهش. همان طور که «جوجه تیغی» می‌تواند بار‌ها دیده شود و روایتی درباره امروز باشد، «چه کسی …» هم این ویژگی را دارد، چرا که قصه شهرت و پایان آن رنگ تکرار و کهنگی نمی‌گیرد.

منبع: خبرگزاری مهر