به نقل از «مشرق»

ذوق و شوق کارگردان برای فیلمبرداری در همدان!

تاریخ انتشار: ۱۳ بهمن ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۶۷۵۳۷۵۴

فیلم پدران را فقط می شود به ذوق و شوق کارگردان برای فیلمبرداریِ یک فیلم در شهر همدان (احتمالا زادگاه کارگردان) محدود کرد

سرویس فرهنگ و هنر مشرق – بی شک قوت و قدرت هر فیلم، به متنی برمی گردد که بر اساس آن، تهیه کننده و کارگردان دست به کار می شوند تا با کمک دیگر عوامل، ایده و فکرشان را در قالب سکانس ها و پلان ها در مقابل دید مخاطبانشان قراردهند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این متن، که در اغلب موارد، همان فیلمنامه است، بیش از هر چیزی باید به خوبی بتواند عناصر داستانی اش را سرو سامان دهد. از این رو امسال فیلم های جشنواره را از منظر عناصر داستانی مورد بررسی قرار خواهیم داد تا علاوه بر سینما دوستان، نظر مخاطبان داستانی و ادبی مشرق را نیز جلب کنیم.

نام فیلم: پدران

نویسنده: محمدرضا گوهری

تهیه کننده / کارگردان: شهرام مسلخی / سالم صلواتی

اصل ماجرا (خطر لو رفتن داستان) : شاهرخ حسن زاده (با بازی هدایت هاشمی) و احمد الوندی دو پدری هستند که در جریان چپ کردن ماشین حامل پسرانشان در جریان اتفاقاتی ناخواسته قرار می گیرند.

طرح داستان: شاید بشود اختلافات تربیتی بین اولیا و فرزندان جوانشان را طرح اصلی داستان این فیلم دانست. انتخاب معلم به عنوان یکی از شخصیت های محوری فیلم که فرزندش آنگونه که می خواسته تربیت نشده، این احتمال را تقویت می کند. او در اوج کارش به عنوان معلم نمونه استانی مجبور به بازنشستگی پیش از موعد می شود تا پاداش خدمتش را برای نجات فرزندش از یک مهلکه، هزینه کند.

درونمایه و مضمون: مضمون فیلم، اجتماعی بر پایه موضوعی اکشن و تا حدودی جنایی است. تصادف میتسوبیشی پاجروئی قرمز رنگ در جاده سد در حوالی شهر همدان، دو پدر را در تقابل با هم قرار می دهد در حالی که واقعیت چیزی دیگری است.

پیرنگ: «پدران» با مضمون پرکشش و جذابی که می توانست داستان سرراست و جذابی را بسازد، مع الاسف پیرنگ بسیار ضعیفی دارد و همین ضعف هاست که ساختار سینمایی آن را هم تحت الشعاع قرار می هد و باعث می شود در میانه اکران فیلم، تعدادی از تماشاگران، سالن نمایش را ترک کنند. در ضعف پیرنگ این داستان، هیچ چیز به اندازه پیدا کردن و مراوده با شاهدان تصادف، توی ذوق مخاطب نمی زند!

شخصیت پردازی: حداقل انتظار مخاطب این است که در داستانی با نام پدران، شخصیت پدران در فیلم به خوبی شناخته شود. نویسنده در این فیلم نه تنها به شخصیت پدران نزدیک نمی شود، حتی از عهده معرفی شخصیت های محوری فیلم یعنی مانی و سینا و پریسا (دوست مانی) هم برنمی آید.

صحنه پردازی: انتخاب شهر همدان برای فیلمبرداری این فیلم، نکته بارزی است که امید خروج قاب سینمای ایران از فضاهای تهرانی را به دل می اندازد؛ اما این خروج وقتی کارگشاست که ما در خلال فیلم، شهر مورد نظر را بهتر بشناسیم و اساسا این تغییر دارای کارکرد باشد. فیلمبرداری این فیلم در همدان یا هر شهر دیگری، با این فضاسازی، کمکی به روند فیلم نمی کند. حتی انتخاب خانه شاهرخ حسن زاده که نماینده طبقه مرفه است، با آنچه در مضمون فیلم بیان شده، همخوانی ندارد.

دیالوگ (گفتگو) : برخی دیالوگ های ضعیف و الکن فیلم را می شود به بهانه لهجه ی همدانی بازیگران نادیده گرفت اما جز در دیالوگ های هدایت هاشمی (در نقش شاهرخ حسن زاده) که معلوم است در وقت بیان، تصحیح شده، در سایر دیالوگ ها هوشمندی و ظرافتی دیده نمی شود. فحش و ناسزای شاهد تصادف در مدرسه به احمد الوندی (معلم شیمی) هم البته از نقاط ضعف فیلم است.

فرم سینمایی: فیلم پدران را فقط می شود به ذوق و شوق کارگردان برای فیلمبرداریِ یک فیلم در شهر همدان (احتمالا زادگاه کارگردان) محدود کرد. سئوال مهم و اساسی این است که هیئت انتخاب جشنواره چگونه به انتخاب این فیلم، تن داده است؟

* میثم رشیدی مهرآبادی

منبع: مشرق

کلیدواژه: جشنواره فجر معامله قرن انتخابات98 لیگ قهرمانان آسیا جشنواره فجر جشنواره فیلم فجر سینمای ایران رمان و داستان فیلم پدران شهر همدان دیالوگ ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mashreghnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مشرق» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۷۵۳۷۵۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

برای تماشای بازیگران ترکیه‌ای یا قصۀ شمس و مولانا؟

   عصر ایران؛ رضا صائمی- نمی‌توان دل‌بستۀ هنر و ادبیات ایران‌زمین بود و به تماشای فیلم «مست عشق» وسوسه نشد. قصۀ رابطۀ شمس و مولانا آن‌قدر حیرت‌انگیز و پر رمز و راز و پرکشش است که تماشای «مست عشق» به قصد رمزگشایی آن می‌تواند هر علاقه‌مند به عرفان را به سالن‌های سینما بکشاند.

   با این حال وقتی به تماشای فیلم به سینمای آزادی رفته بودم، از پچ‌پچ و واکنش‌های برخی از تماشاگران اطرافم دریافتم گویی برخی بیشتر برای تماشای بازیگران ترکیه‌ای به تماشای فیلم آمده بودند و با دیدن آنان بر پرده سینما یا کنار بازیگران ایرانی فیلم به وجد آمده و درباره حضور آنها در فلان سریال ترکی حرف می‌زدند.

    البته یکی از عناصر و عوامل مهم جذب مخاطب و رونق گیشه و فروش هر فیلم، حضور ستارگان سینمایی و بازیگران محبوب در آن اثر است. چنان‌که برای بسیاری از مخاطبان حضور شهاب حسینی و پارسا پیروزفر در این فیلم و هم‌بازی شدن آنها یکی از انگیزه‌های مهم تماشای فیلم است و این فی‌الذات چیز بدی نیست و البته حضور یک ستاره سینمایی خارجی هم می‌تواند به همین اندازه جاذبه داشته باشد اما اینکه برخی از تماشاگران ایرانی تنها به حضور بازیگران ترکیه‌ای در فیلم بیش از قصه آن توجه کنند عجیب است.  آن هم قصۀ دو تن از مفاخر و مشاهیر ایرانی که حیرت‌انگیزترین شخصیت‌ها در تاریخ و ادبیات کهن فارسی‌اند.

   به گمانم آنچه در فیلم «مست عشق» بیش از بازیگران آن چه ترکیه‌ای و چه ایرانی مهم است خود شخصیت‌های اصلی قصه‌اند یعنی شمش و مولانا. شخصیت‌هایی که دراماتیک و سینمایی نیستند بلکه واقعی‌اند. شخصیت‌هایی که باید قدر ببینند و بر صدر نشینند.

  اساسا فیلمی از جنس «مست عشق» ساخته شد تا دو تن از مهم‌ترین شخصیت‌های تاریخ ادبیات ما به مردم معرفی شود. شخصیتی که آوازه‌شان جهانی شده و در وطن خودمان کمتر مورد توجه قرار گرفته‌اند. این‌که حضور بازیگران ترکیه‌ای و حتی ایرانی تنها انگیزه تماشای «مست عشق» باشد ضد فیلم است.

    فیلمی که از زبان شمس و مولانا بر خودشناسی تاکید می‌ورزد تا بتوان از ظواهر دنیوی عبور کرد و به درک باطن جهان و جان خویش رسید. البته فیلم این ظرفیت ذائقه‌پذیری را در خود دارد و تماشای با‌بصیرت آن می‌تواند به تماشاگر کمک کند تا از ظاهر پرستی عبور کند.

   با این همه چنان که اشاره شد این واقعیت غیر قابل انکار است که کثیری از تماشاگران ایرانی به شوق تماشای بازیگران ترکیه‌ای به دیدن «مست عشق» می‌روند و این در حالی است که  «بنسو سورال» یکی از بازیگران ترکیه‌ای این فیلم گفته است حضور در این فیلم و حسن فتحی او را متحول کرده و بعد از این در هر نقشی بازی نمی‌کند.

   ضمن اینکه از حیث بازیگری، بازیگران ما در سطح بالاتری قرار دارند و تماشایی‌ترند. گرچه مهم‌ترین مولفه و عنصر جذابیت و تماشایی بودن «مست عشق» نه بازیگران آن که دو شخصیت اصلی و واقعی آن یعنی شمس و مولاناست.

     هیچ مایه و سرمایه ای برای تبلیغ«مست عشق» به اندازه خود این شخصیت نیست و کاش هر فیلمی را به تناسب جایگاه سوژه‌اش به تماشا بنشینیم نه چیدمان و ترکیب بازیگرانش. نمایش تصویری قصه شمس و مولانا کافی است تا از تماشای «مست عشق» سرمست شویم.

کانال عصر ایران در تلگرام بیشتر بخوانید: «مست عشق» نیامده رکورد فروش روز اول سینمای ایران را شکست